น้ำตาหยดสุดท้าย

"ข้าบอกเเล้วว่าห้ามเจ้าเข้ามาในเรือนใหญ่ เจ้ามิมีหูฟังหรือเจ้าเด็กโง่"ฮูหยินใหญ่ของบ้านตวาดใส่เด็กน้อยวัยเป็น 5หนาวเท่านั้น น้ำตาของเด็กน้อยที่ชื่อว่า หลิง ซาน ไหลออกมาด้วยความกลัว " ขออภัยฮูหยิน หม่อนฉันขอรับผิดเเทนลูกเองเจ้าคะ" หลิง เยว่ แม่ของเด็กสาวนางดำรงตำเเหน่งเป็นอนุเท่านั้น นางมิเคยเเก่งแย่งชิงดีกับฮูหยินคนใดนางเเค่อยากอยู่กับสามีเเละลูกสาวนางอย่างสงบเท่านั้น"ดี เจ้าชอบรับผิดเเทนลูกสาวเจ้าใช่ไม อาหยาง" อาหยางคนสนิทของฮูหยินเอกเดินด้วยท่าทีสะใจสองแม่ลูกที่มารนหาเรื่องที่ตำหนักใหญ่ นางรู้ดีอย่างไรคนเป็นเเม่ย่อมรักลูกยิ่ง เเต่อนุหลิง เยว่  เป็นคนยอมคน ไม่เคยโวยวายเเม่กระทั่งโดนกลั่นเเกล้งหนักเเค่ไหนก็ตามจากพวกอนุต่างๆ"จับนางไปโบย40ไม้เดี๋ยวนี้"เด็กสาวร้องไห้ออกมา ท่านเเม่เจ็บตัวเพราะนางอีกเเล้ว "หลิง ซาน อย่าร้องเลยอดทนไว้นะเด็กดีของเเม่"เด็กสาวกอดแม่นางไว้จนอาหยางผลักนางล้มลงอย่างเเรง"ท่านเเม่จากนี้ไปข้าจะมิมาเรือนใหญ่อีกเเล้ว"ภาพความทรงจำตอนเด็กย้อนเข้ามาในหัว หลิง ซาน ตอนนี้ตายเเล้ว เเต่ใครจะไปรู้ว่านางได้เกิดมาใหม่ในร่างเดิมอีกครั้ง นางจะไม่ปรากฎน้ำตา ความรักที่มีเเบบหญิงชายนางก็ไม่เชื่ออีกเเล้ว นางขออยู่อย่างสงบที่สุดก็พอ