ราชันทรราช ในดินแดนที่ไม่รู้จัก

ปี 1999 โตเกียว

เสียงดั้งสนั้่นไปทั่วท้องฟ้า ในยามคำคื่น เสียงของเครื่องเจ็ท จำนวนหลายสิบลำ กำลังบินตรงในเมืองหลวงของญีี่ปุ่น เสียงเครื่องยนต์ขับดันไอพ่นจำนวนมากของขีปนาวุธ จำนวนมากที่ยิงเข้าไปในตัวเมืองหลวงของญี่ปุ่น สภาพของเมืองหลวงนั้น เละไม่เป็นชินดีไม่มีอะไรที่เป็นสิ่งมีชีวิตที่เหลือรอด

ตึง 

ตึง

เสียงฟีเท่าขนาดใหญ่เดินออกมาจากกลุ่มควัญสีแดง แสงไฟสลัวๆจากตึกราบ้านช่อง ที่ตอนนี้ไม่มีไฟฟ้ามีแค่แสงไฟจากไฟที่กำลังรุกไหม้ ในตาสีทองที่ดูมืดมน ดวงตาที่ไรวีแววของความสุข เจ้าสิ่งๆนั้นมันกำลังมองตัวของตัวเอง ผ่านกระจกนับพันที่ถูกติดอยู่บนตึกสูงก่อนท่มันจะหันหน้าไปในทิศทางหนึ่ง ก่อนที่จะเกิดเสียงระเบิดจำนวนมาก การระเบิดอย่างต่อเนื่องนั้น ทำให้มันร้องตคำรามออกมา มันไม่ใช้เสียงของความเจ็บปวดแต่เป็นความรู้สึกที่รำคาญเสียมากกว่า 

มันได้หันไปมองไปที่ทะเลเปิด กองเรือของมนุษย์นับร้อยลำอยู่นอกอ่าวโตเกี่ยว มันมองเรือพวกนั้นก่อนที่จ แสงสีแดงเหลืองจะปรงแสงออกมาจากครีบหลังของมัน แสงพวกนั้นสว่างมากจนเปลี่ยนพื้นที่แถวนั้นให้เกิดความสว่างขึ้นมา บริเวณปากของมัน มีวงแว่นซ่อนทับกัน จำนวน 6-7 วง แล้วจากนั้นวงแว่นพวกนั้นก็ขยายออกจมาช้าๆแล้วปลายวงแวนก็ได้หุบเหลือรูเล็กๆ ไม่นานนหัก  ลำแสงสีแดงออกทองผสมขาว พุ่งออกมาจากปากของมันผ่านกลางวงแวนทั้งหมด ลำแสงความร้อนพุ่งออกไป หลายพันเมตร พุ่งตรงเข้าใส่กองเรือของ มนุษย์ ตัดผ่านตัวเรือเหมือนกับลำแสงเลเซอร์ จัดการเรือรบกว่า 10 ในพริบตา 

หลังจากจัดการเรือรบหน้ารำคาญพวกนั้นเสร็จแล้วมันก็ได้เงยหน้าไปบนท้องฟ้า ซึ่งกำลังมีลูกอะไรตกลงมา ใช้ นั้นคือ ระเบิดนิวเครียร์จำนวนกว่า 40 ลูก พวกมันนั้นมีความรุ่นแรงมากพอที่จะทำลายทวิปให้หายไปได้ พลังทำหลายอันมหาสาร เกิดขึ้นมาขวัญระเบิดรูปเห็ดขนาดยักษ์ สูงจนถึงชั้นบรรยากาศของโลก  มันเป็นการรวมมือกันของ มหาอำนาจโลก ทว่ามันจะใช้แน้เหรอ….

เหล่า มนุษย์ ต่างพากันดีใจที่สามารถจะจัดการเจ้า ปีศาจนั้นลงได้แม้จะต้องแลกด้วยการเสีย ประเทศญี่ปุ่น ทั้งประเทศไป 

นิวเครียร์ มันคือสิ่งที่ มนุษย์คนหนุึ่งได้สร้างขึ้นมาโดยหวังว่าจะมีการนับไปใช้ด้านพลังงานและช่วยให้ มนุษยชาติพัฒนาขึ้น ทว่า มันกลับถูกนับมาใช้โดยเหล่ากลุ่มคนที่เห็นประโยนช์ สุดท้ายก็ได้กลายเป็นอาวุธสงคราม มันถูกใช้ครั่งแรกในช่วงสงครามโลก จากนั้นก็มีการใช้มาเรื่อยๆแม้จะเป็นการทดสอบก็ตาม…..พวกมนุษย์ใช้มัน จนตัวเราได้ตื่นขึ้นมา

สิ่งมีชีวิตโบราณ ที่เทพีผู้สร้างได้สร้างขึ้นมาเพื่อรักษา สมดุลของโลก ผู้ล่าสูงสุด เพื่อควบคุม ทว่า เมื่อเราตื่นขึ้นมาในครั่งแรก มนุยษ์ก็หวาดกลัวเรา เราไม่ได้สนใจพวก มนุษย์ไม่ได้ปลุกแค่เราแต่ยังปลุก สัตว์ตัวอื้นขึ้นมาด้วยฃ

สงครามไททัน เกิดขึ้นทั่วโลก เราจัดการพวกมันได้หมด โดยมีพวก มนุษย์ค่อยชั่วเหลือ…..ทว่า พวกมนุษย์ก็ได้ใช้ร่างของไททันตัวหนึ่งสร้างปีศาจขึ้นมา…มันมีความคิดของเจ้าของร่างเราจึงต้องเข้าควบคุม ทว่าพวกมนุษย์นั้นไม่ยอม เราที่จัดการเจ้าไททันเหล้กของ มนุษย์ได้ก็ถูกพวก มนุษย์โจมตใส่อีกหลายครา เราไม่เข้าใจ ทว่ามันเริ่มหนักขึ้นหนักขึ้น เราไม่มีทางเลือกไม่สามารถอยู่อย่างสันติได้ เราจึงเริ่มโจมตี มนุษย์กลับด้วยความโมโหนั้นจึงกลายเป็น ชนวนสงคราม เราเข้าจัดการทุกพื้นที่ ที่มนุยษ์พยายามสร้างไททันเทียมขึ้นมา พวกมนุษย์ในยุคปัจจุบันแตกต่างจาก มนุษย์โบราณ  เราจัดการไปเรื่อนๆ จุดเรา วิวัฒนาการ ความใหญ่โตของร่างกายที่สูงขึ้น หางที่ยาวขึ้นความเร็วและความคล่องตัว ทุกอย่างทำให้เราเติบโตเร็วขึ้น พวก มนุษย์เริ่มใช้ อาวุธที่พวกมันภูมิใจ นิวเครียร์ การยิงครั่งๆแรกๆมันแค่ทำให้ผม วิวัฒนาการขึ้น 

ทว่าครั่งนี้ ผมนั้น กลายเป็นผีศาจเสียเองด้วยความโกรธแค้น พวกมนุษย์มันเริ่มจับไททันที่ไม่มีทางสู้ ลูกของเหล่าไททัน พวกมันพัฒนาอย่างกว้าวกระโดดเพื่อที่จะจัดการตัวผม พวกมันพยายามขวบคุมไททันเด็กเพื่อฆ่าเราทว่า ในตอนนี้พวกมันได้่ใช้ อาวุธนิวเครียร์อีกครั่งโดยตั้งใจจะ เผด็ดศึก……

“ ……พะ….พวกเราทำได้ มนุษย์ขนะแล…..” เสียงแห่งความดีใจ แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว ในที่แรก ผมสูงแค่ 120 เมตร หลัง วิวัฒนาการผมนั้นสูง 210 เมตร และครั่งนี้ ผมสูง 325 เมตร พร้อมกับความร้้อนที่มหาสาร

ร่างกายของผมนั้น มีความร้อนที่สูงมากผมนั้นก็ทรมาณกับร่างในตอนนี้ของผม แค่การกว้าวเดินไปข้างหน้า ตึกราบ้านช่องของพวกมนุษย์ก็หลอมละลาย มันเป้นพลังที่หาสารเอามากๆ ผมนั้นไม่รู้ศึกอะไรเลยนอกจากการทำลายและทำลาย ผมเดินทางไปยังทวิป มนุษย์ทั้งหมด เริ่วกวาดล้างทุกสิ่งทุกอย่าง ด้วยร่างที่มีความร้อนแบบนี้ มันก็เป็นจุดเด็น ดี แม้จะอยูา่ในน้ำความเย็นของ มหาสุทรก็แปลเปลี่ยนเป็นคลื่นน้ำที่ร้อนเอามากๆ จนสิ่งมีชีวิตรอบๆสุขทั้งหมด แม้แต่ วาฬก็กลายเป็นเนื้อต้ม 

ผมเข้าทำลายล่างเผ่าพันธุ์มนุษย์จน เหลือแค่เมืองๆเดี่ยว เมืองๆนั้นถูกสร้างขึ้นมนในตอนเหนื่อสุดของ ทวีปอเมริกา ผมเดินทางผ่านซากเมืองต่างๆ แม้จะมี มนุษย์กองกำลังทหารพยายามเข้ามาขัดคว้าง ก็ไม่สามารถกัดการผมไดด้ ลูกกระสุน ไม่สามารถเข้าถึงตัวผม ความร้อนของผมมันรุ่นแรงมากขึ้นมากขึ้น มนุยย์กลุ่มสุดท้ายพยายามพัฒนา อาวุธเหยื่อแข็ง….แต่มันสายไปเสียแล้ว…..

“ โลกนี้ ล่มสลายแล้วสินะ…..”  เสียงๆหนึ่งในมิติบ้างอย่างกล้าวขึ้นมา พรางมองโลกเบื่องล่างด้วยลูกแก้วที่กำลังฉายภาพ ของสัตว์ยักษ์ตัวใหญ่สูงถึง 320 เมตร 

ร่างกายของมันเริ่มหลอมละลายช้าๆ…..ผมรู้ดีว่า ชีวิตของผมกำลังจะจบลงจึงได้ยุดทำลายล้าง มนุษย์ ความโกรธแค้นความคิดทุกๆอย่างเริ่มหายไป… ร่างกายเริ่มหลอมละลาย ครีปหลังของผมทั่แข็งแกร่ง ทว่าตอนนี้มันกำลังหลอมละลาย ร่างกายเหนื่อเหยื่อของผมทุกๆสวนเริ่มหลุดอย่างขช้าๆ ผมเริ่มขยับร่างกายไม่ได้…..ทุกอย่างมันกำลังจะหายไป

ผมเลตามองไปที่ภาพของกลุ่ม มนุยษ์ ที่ห่างไกลไปหลายไมค์ ผมมองได้แค่มองเงียบๆ  พลังใหม่นี้แม้จะรุ่นแรงแต่มันก็ทำให้ผมตายช้าๆ 

ผมเริ่มทรมาณมากขึ้น สุดท้ายก็ร้องคำรามออกมาเสียงดั้ง เสียงของผมเต็มไปด้วยความโทรกเศร้าเสียใจ ร่างดายของผมเหนื่อหนังริ่ม หลุดลงไป สุดท้ายสินสุดเสียงคำราม  ร่างงไร้วิญญานของสัตว์ยักษ์ก็เหลือแค่กระดูกสีดำถ่าน และเริ่มสลายหายไป  เหลือเพียงซากของก้อนเหนือที่เกิดจากการหลอมละลาย มนุษย์ที่รอดก็ดีใจทว่า ผมที่ตายไปแล้ว ร่างกายของผม ผลจากอาวุธ นิวเครียร์ โลกมนุษย์ไม่เหลืออีกแล้วจะต้องใช้เวลาหลายพันหลายหมื่นปี กว่าโ,กจะกลับมาเขียวฉอุมอีกครั่ง

“ เจ้าเด็กน้อย….ข้าขอโทษ ข้าไม่สามารถแทรกแทรงได้ แต่ว่าข้าจะให้เจ้าไปเกิดใหม่อีกครั่ง มังกรน้อยของข้า ไม่สิ เผ่าพันธ์ชั้นสูง โกจิละ ”  

หญืงสาวในชุเสรขาว เธอกำลังถือดวงวิญญาน ของสิ่งมีชีวิต ร่างกายของมันนั้น ค่อยๆขดลงอย่างช้าๆ กที่จะค่อยๆสลายๆไป เทพีสาวได้แต่ยื่นมอง เธอนั้นคือเทพีผู้สร้าง เธอสร้างโลกนี้ขึ้นมา เพื่อให้เหล่า สัตว์น้อยใหญ่ได้เติบโต ทว่า เทพีองค์หนึ่ง โกรธแค้น เผ่าพันธุ์เทพชั้นต่ำ กลุ่มหนึ่ง ความโกรธแค้นน้ำทำให้ เทพีองค์นั้นส่งพวกมันไปที่โลก ของเทพีผู้สร้าง เธอเองก็ตกใจกับการกระทำของเทพีองค์นั้น ทว่า เมื่อเทพชั้นต่ำได้ไปอยู่บนโลก อารยะธรรมก็ได้เริ่มถือกำเนินจากการใช้เวลาหลายสิบล้านปี เทพชั้นต่ำถูกสาปให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิต กลุ่ม ฮอโมเซเปียน ต้นกำเนิด เผ่าพันธ์ มนุษย์นั้นเอง พอเกิด อารยะธรรมขึ้น เผ่าพันธุ์ระดับสูง ที่อยู่มาก่อน เผ่าไททันถูกบูชา แต่ทว่าเมทื่อเวลาผ่านไปหลายพันหลายหมื่นปี มนุษย์ก็กลับทำเรื่องโหดร้าย สุดท้าย โลกของเทพีผู้สร้างก็ล่มสลายไปในที่สุด ทว่าเธอยังมีโลกอีกใบ โลกแห่งดาบและเวทมนต์ 

เทพีผู้สร้าง สงวิญญาน เข้าไปในใน ครรภ์ของ มังกรดินต้นหนึ่ง มังกรดินต้นนั้นภูกจัดว่าเป็ยเผ่าพันธุ์ชั่้นต่ำ แต่พวก มนุษย์กลับบูชานางเพราะนางปกป้อง และดูแลเหล่า มนุษย์ ทว่าสงครามไดด้เกิดขึ้นมา จอมมารได้จัดการมังกรดินต้นนั้น เพราะ นางไม่ยอมไปรับใช้เผ่าปีศาจ เผ่สมนุษย์บ้างกลุ่มก็อยากได้นาง และเมื่อรับรู้ว่างนางกำลังตั้งครรรภ์ ด้วยแล้วยิ่งอยากได้ 

เพื่อความปลอดภัยนางได้ว่างไข่ ใน วิหาร แห่งหนึ่ง ซึ่งถ฿ูกสร้างขึ้นมาโดย อรายะธณรมโบราณ อารยะธรรมที่เกี่ยวกับท้องทะเลและพื้นดิน แถมยังมีภาพแกะสลักมากม่ายถึง เทพและองค์เทพีผู้สร้าง  อารยะธรรมนี้คือ แอตแลนทิส นั้นเอง มังกรดินนางนั้นไม่ได้สนใจอะไร พวกรูปั่นทว่านางได้เดินเข้าไปใจกลางและนางพึงถูกโจมตีมาด้วย อาการบาดเจ็๋บและใกล้คลอด ของนางเดินเข้าไปใจกลาง ตรงๆนั้นไม่มีอะไรเลย นอกจากความมืด เทาวันกิ้งไม้ และอีกมากม่าย แถมการจะลงมาที่นี้มันก็ลึกเอามากๆทำให้นางแถบหายใจไม่ออก สุดท้ายยนางได้ว่างไข่ บนรังที่สร้างจาดเถาวัลหอหุ่มไข่่พวกนั้น ทว่าเมื่อนางว่างไข่รูปเป่าของ มนุษย์หัวมังกรก็ได้กันมามองท่นางทั้งหมด พวกมันเดินลงมา นางคิดว่าไข่ของนางจะถูกทำรายแต่ไม่ใช้เลย รูปปั่นพวกนั้นเดินมาและหยุดอยู่รอบนอก พร้อมกับหันแท่งหอกไปรอบนอก นางไม่เข้าใจ แต่เมือ่หันกลับไปมองที่ไข่ของนาง อร่าพลังงานสีฟ้าค่อยๆไหลเข้าไปในไข่ เหมือนกับไข่ไข่นั้นกำลังดูดพลังงาน ศึกพลังงานพวกนั้นก็มาจาก กลุ่มของลูปปั่นหัวมังกรไร้เขา ที่กำลังเปรงแสงสีฟ้าจากครีปหลัง ระองสีฟ้ากำลังค่อยๆ ไหลเข้าไปหลอมรวมกับไข่ เมื่อเป็นเช่นนั้นนางจึงคิดว่า วิหารแห่นี้กำลังดูแลไข่ของนาง เมื่อเช่นนั้นนางจึงไได้ออกไปจากวิหารและกลับขึ้นมาบนพื้นดินอีกครั่ง วิหารนั้นลึกมากและดูซับซ่อนกว่าเดิม และเมื่อนางออกมา หันกลับไปมองเหล่ารูปปั่นหัวมังกรต่างเดินออกมาจากแท่นและหยุดนิ่งเปิด กลนไกลบ้างอย่างจากนั้น ประตูวิหารก็เริ่มปิดที่ละชั้นๆ  

นางไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแต่มันก็ดี เพราะพวก มนุษยืจะไม่สามารถมาจับลูกของนางได้นางจึงรีบหนีออกไปต่อเพื่อล่อพวก มนุษย์สุดท้ายนางก็ตายด้วยน้ำมือของ มนุษย์

เวลาผ่านไปหลายร้อยปี ไข่ใบนั้นก็ไม่ได้ฟักออกมา เหล่า มนุษย์ที่มาสำรวจก็ไม่สามารถต่อกรกับหล่า รูปปั่นมังกรได้ และยอมแพ้ไป เวลาก็ผ่้านไปจน มนุษย์ลืมเลือนว่ามีทำแห่งนี้อยู๋ 

 ภายในส่่วนลึกของ่ถำ  ร่างของไททันตัวน้อยได้โพออกมาจากไข่มันเป็นเวลากว่าร้อยปีหลังจากไข่ได้ถูกปบ่่อยทิ้งอยู่แบบนี้ พลังงานจำนวนมากถูกสะสม จน เจ้าตัวน้อยหลุดออกมา การกะทะออกมาจากเปลือก เสียงร้อยงองมังกรวัยทารก ดั้งไปทั่ว 

แอร๊กก 

---

นิยายเรื่องใหม่ของเค้าเองละ หึหึ เรื่องนี้เอาไงดีน่าา มีคู่ หรือ โดดเดี่ยวดี  

ไรท์มีกลุ่ม ดีสคอสแล้วนะ นี้เลยกดมาที่ลิงค์นี้ได้เลยเข้ามาพูดคุยเล่นสนุขและโหวดนิยายกันไรท์ จะรับฟังและนำมาเขียนนิยายแน้นนอนละ  กดตรงนี้เลยนี้ๆ  

https://discord.gg/263fgar3ZB  

แล้วก็อย่าลืมสนับสนุน ไรท์ด้วยช่องทางด้านล่างได้เลยเพื่อเป็นการสนับสนุนให้เค้ามีกำลังใจในการเขียนตอนต่อๆไป ให้มากขึ้น กดที่ลิงค์ดด้านล่างหรือ แสกนคิวอาโค้ต หรือกดเลขบัญชี ธนาคารของเค้า แล้วกดเลขที่ต้องการสนับสนุน ตั้งแต่ 1 บาท ไปจนถึง 1,000 บาท เงินทุกบาทไรท์จะเอาไปซื้อ ไม่ๆ ไปพัฒนาตัวเองเพื่อให้ทุกคนได้่อ่านนิยายกาวๆของเค้าต่อไปนั้นเอง กดเลยสิ!

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

สนับสนุนค่าเรียนภาษาไทยให้ไรท์ได้ที่ ธนาคารกรุงเทพ เลขบัญชี 742-0-398203 (0w0)/ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะงับหรือ truemone wallet โดนกดลิงค์ด้านล่างได้เลยยยย เมี้ยวววว 

ฃhttps://tmn.app.link/hG985Rky5wb

อย่าลืมสนับสนุนข้า ข้าวค่าน้ำ และค่าขนแมวเลียให้ไรท์เพื่อเป็นกำลัวใจใหเค้าได้แต่งนิยายต่อไปยาวๆเลยน่าาา

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥