คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 02:จูบ ปล้ำ
“ลั้ล ลั้ล ลา”ฉันอำเพลงอย่างสบายใจเพราะได้แกล้งอีตาบ้าซาสึเกะ อย่าหวังว่าจะได้จับหน้าอกหน้าใจฉันเลยถึงจะเป็นเพื่อนสนิทกันขนาดไหนก็ไม่ยอมโว๊ย
“นี้ซากุระยกกระเป๋าช่วยหน่อยดิ”เสียงเข้มที่ปนหอบพูดขึ้นก่อนที่ฉันจะเดินจากอีตาบ้านี้ไป
“เอ้า จะไปไหนนะมาช่วยกันก่อนดิ”
“เดี่ยวมารออยู่ตรงนั้นละ”
ผมนั่งรอยัยตัวแสบที่ตอนนี้ไปไหนแล้วก็ไม่รู้ทิ้งผมไว้คนเดียว ใจจริงที่รู้ว่ายัยนั้นบินกลับมาก็ดีใจจนแทบจะนอนไม่หลับเลยก็ว่าได้ พอได้ยินเสียงประตูเปิดและได้ยินเสียงยัยซากุระที่เข้ามาปลุกผมตอนนั้นเลยคิดไรแผลงๆ เลยจับหน้าอกหน้าใจมันเล่น จนมัน ถีบผมตกที่นอนเลยก็ว่าได้
จับนิดจับหน่อยทำเป็นห่วงตัว เหอะรอให้ถึงเวลาก่อนเหอะพ่อจะจับปล้ำซะให้เข็ด ให้เห็นให้หมดไม่ให้เหลือเลยคอยดูสิ ห่วงตัวดีนัก ว่าไปก็แอบดีใจอยู่นะที่ได้แต๊ะอั้งยัยลวงโลกแบบที่ยัยนั้นไม่รู้ตัว พึ่งเห็นประโยชน์ของการใช้คำว่า เพื่อน เป็นตัวบังหน้าที่จะได้แต๊ะอั้งยัยลวงโลกนั้นโดยยัยนั้นไม่ต้องสงสัย
ยัยลวงโลกนะยัยลวงโลกบังอาจมาโกหกผมว่าจะยอมให้กินนม ไหนนมตราซากุระเอามาจากเต้าวัวสะได้ หลอกให้ผมตายใจและยอมปล่อยง่ายๆเหอะหัวสูง ก่อนที่ผมจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ผมก็เห็นหัวสีชมพูเดินมาพร้อมกับ รปพ สองคนที่เดินมากับยัยซากุระ
“ช่วยยกขึ้นไปด้วยนะค่ะขอบคุณค่ะ”ยัยนั้นพูดแค่นั้นก่อนจะหันมาขยิบตาให้ผมทีหนึ่งและตาม รปพ ไป ถ้าเป็นเวลาปกตินั้นนะ ผมจับยัยนี้หอมแก้มนานละ แต่นี้มี รปพ สองคนผมเลยไม่กล้าทำ
“ขอบคุณค่ะคุณ รปพ”
“ไม่เป็นไรจ๊ะหนู พักผ่อนให้เพียงพอนะ”
“ค่ะ”พอล่ำลาปานจะไปตายเสร็จแล้ว ยัยนั้นก็เดินสำรวจคอนโดพี่ชายผมด้วยสายตาเป็นประกายละ ก็ห้องคุณพี่บังเกิดเกล้าของผมช่างสะอาดกว่าห้องผมอีกแถมยังกว้างเป็นไหนๆ เผอลแปปเดียวยัยนั้นก็ไปไหนก็ไม่รู้ ผู้หญิงก็งี้ ไม่รู้จะไปดูอะไรหนักหนามีที่ซุกหัวนอนก็ดีแล้ว
ผมลุกจากโซฟา ก่อนจะไปเปิดตู้เย็นว่าไอ้พี่ผมมันมีอะไรให้กินไหม เหมือนเฮียแกจะรู้ว่าพวกเราจะมาอยู่ที่นี้เตรียมมาไว้หมดทุกอย่าง แล้วที่ขาดไม่ได้เบี้ยร์ ผมหยิบมาหนึ่งขาดก่อนจะเปิดแล้วกระดกเข้าปากตัวเอง
“ซาสึเกะนายเอาของไปเก็บยัง”เสียงเล็กใสของว่าที่เมียผมมาอีกละ ผมหันไปมองยัยเตี้ยนั้นก่อนสายตาของผมจะไปสะดุดกับกระโปรงนักเรียนของยัยนี้ ต้นขาขาวๆของยัยนี้มันทำให้ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“ยัยบ้าเจ็บนะ”ผมร้องออกมาเมื่อยัยบ้านั้นปาแก้วน้ำที่เป็นพลาสติกมาใส่ผม
“มึงไม่หื่นใส่กูสักวันมันไม่ตายหรอไอ้เป็ด”ดูคำพูดมันขนาดผมมีศักย์เป็นพี่มันยังไม่ให้ความเคารพผมเลย
“พูดดีๆหน่อยมึง กูมีศักย์เป็นพี่มึงนะ”
“พี่แม่งไรว่ะ หื่นใส่น้องตัวเองทุกวัน กูมีพี่แบบมึงนะไปขอเกิดกับหมาดีกว่าว่ะ”ย้อนเดี่ยวพ่องก็จับปล้ำสะเหรอกผมเอื้อมมือไปดึงยัยตัวเล็กให้มานั่งตักผมก่อนจะถอนยางรัดผมที่มันมัดรวบเป็นหางม้าออก ยัยนี้ก็ไม่ได้ขัดขืนผมเหรอกสงสัยจะชิน มือหนาของผมจับส้นผมแพรไหมสีชมพูของยัยซากุระขึ้นก่อนจะถักเปียกให้ยัยนี้
กลิ่นหอมอ่อนๆ ของยัยนี้มันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะเข้าไปสูบกลิ่นหอมที่น่าหลงใหลนี้ ผมสูบกลิ่นหอมที่ผมของซากุระก่อนจูบปลายผมเธอแล้วถักเปียกต่อ ถ้าเป็นคนอื่นเหรอผมจับกดไปนานแล้ว แต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาที่จะเปลี่ยนจากเพื่อนเป็นเมีย มันยังต้องรออีกหน่อย
“อะ เสร็จแล้วไปทำอาหารได้แล้วยัยเตี้ย”ผมพูดก่อนจะผลั่กหัวยัยนั้นเล่น แต่ก็ไม่วายหยิกเข้าที่หน้าอกผม
“ยัย”
“ไปละ”ยอมๆไปก่อนเดี่ยวไม่มีคนทำกับข้าวให้กิน
ไอ้เป็ดซาสึเกะลวดลามด้วยการกระทำยังน่ากลัวเลย นี้ลวดลามด้วยสายตานิหน้ากลัวยิ่งกว่าฉันคิดถูกหรือคิดผิดว่ะที่ไปรับปากจะอยู่กับมันสองต่อสองนิ เหนื่อยใจ รู้สึกระแวงมันนิดๆแล้วนะ แต่แล้วแต่ชั่งเหอะไอ้นี้คงไม่ทำอะไรฉันเหรอก
“อะไรว่ะเนี้ย”
“สังขยาไส้ถั่วดำมั้ง ดูยังไงก็ทอดไข่”ฉันพูดพร้อมกับเช็ดคราบสีดำที่อยู่แก้มฉัน ก็คนทำอาหารไม่เป็นนี้หว่า
“กูว่าไม่ใช่แต่ก็ใกล้เคียงถามหน่อยเหอะมึงทำอาหารเป็นไหม”ถ้าทำเป็นอิฉันคงไม่ยกทอดไข่ที่เหมือนถนนคอนกรีมาให้ท่านชายเหรอกเจ้าค่ะ แต่ก็พูอดออกไปไม่ได้ได้แต่พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าใช่
“ไปรอที่โซฟาเลยไปเดี่ยวกูจะไปทำเอง”ได้ทีเอาใหญ่ไอ้เจ้าบ้าอย่าให้ถึงทีกูเถอะจะคิดทบต้นทบดอกเลย ฝากไว้ก่อนเหอะ
ฉันนั่งรอไอ้โรคจิตซาสึเกะทำกับข้าวมาเป็นชั่วโมงแล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงาว่ามันจะเดินออกมาจากครัวเลย นี้มันทำกับข้าวหรือไปหาเห็ดที่เทือกเขาน้ำแข็งว่ะ แม่งนานชิบ แต่ก็พูดอะไรไม่ได้มีหน้าที่รอก็รอไปไปเถียงกับมันมีหวังไม่ได้กินข้าวแง นั่งๆๆนอนๆๆ เดินๆๆ โอเคกูจะแต่งเป็นเพลงได้แล้ว
“มาแล้ว อาหารยัยลวงโลก”ยิ้มค่ะ ยิ้มที่ได้เห็นพ่อครัวที่หายหัวไปในครัวมาตั้งนานสองนาน คอยดูนะหายไปขนาดนั้นได้แค่ทอดไข่มาแม่จะจับไปนอนข้างนอกไม่ให้นอนในห้องเลยคอยดู
“น้ำลายไหลแล้ว คิดเหรอว่าฉันเข้าไปในครัวตั้งนานจะได้แค่ไข่ทอดเหรอยัยซากุระ” ผิดคาดไอ้บ้านี้มันทำมาให้ฉันกินคนเดียวหรือทำให้คนทั้งหมู่บ้านกินว่ะค่ะเยอะขนาดใครจะไปกินไหว แต่ความหิวมันครอบนำถ้ากินไม่หมดก็ต้องกินให้หมดเสียดายของ
“ตาเป็นประกายเชียว อยากกินเหรอตัว”ถ้าบอกว่าไม่มึงจะเชื่อไหม ถ้าพูดออกไปไม่ได้กินแถมเจ็บตัวแน่น ฉันได้แต่พยักหน้าแล้วมองอาหารตรงพลางกลืนน้ำลายลงคอ
“กูไม่ให้กิน”
“เอ้า..ไอ้นี้มึงจะกินคนเดียวว่างั้ง”
“เออกูจะกินคนเดียว แต่อย่าลืมน่าน้องซากุระจังว่าของฟรีไม่มีในโลกอยากได้ต้องหาอะไรมาแลกเปลี่ยน”ไอ้เวรระยำ กูอยากฆ่ามึงนัก
“กูยอมเรียกมึงว่าพี่หนึ่งที”
“แค่ครั้งเดียว.....กูไม่ให้กิน”
“2เลยเอ้า”มันซ่ายหน้า
“สิบ ร้อย พัน โอเคมึงจะเอาอะไรบอกมา”ทนไม่ไหวแล้วโว๊ย หิวก็หิว อยากกินก็อยากกินมันอยากได้อะไรกูยอมให้มันหมด
“จริงดิ”คือกูมีทางเลือกว่างั้น
“เออ”ไม่หอมแก้มมันก็จับหน้าอกเท่านั้นนะ ทำใจแล้ว
“งั้นกูจูบมึง”
“เออ...อะไรนะ”เดี่ยวนะมันบอกว่าอะไรนะ
“จูบไง จุตพิต จุ๊ฟๆๆไงจร้าเบบี้”เบบี้บ้านแก่นั้นสิ ยังไงก็ไม่มีทางเลือกโอเคอย่าให้ถึงทีกูนะจะทบต้นทบดอกให้ดู
“ว่าไง จะไม่ยอมให้จูบก็ได้นะ วันนี้ก็ไม่ต้องกินข้าว”กริ๊ดดดดไอ้บ้าเอย
“จูบก็จูบดิว่ะ”พอจบประโยคนั้นไอ้บ้านั้นไม่ให้เวลาทำใจเลย มันรีบจับหน้าฉันแล้วประกบริมฝีปากทันที ลิ้นหนาเกี่ยวตวัดลิ้นฉันไปมาจูบของเขาช่างร้ายกาจ มันแทบทำให้ฉันละลายไปในอ้อมกอดของซาสึเกะ ฉันไม่รู้ว่าฉันตบสนองรสจูบของเขาได้แบบที่เขาต้องการไหม แต่หายไม่ออกโว๊ย ฉันเลยทุบซาสึเกะเพื่อบอกว่า กูจะตายแล้ว ไอ้บ้านั้นมันถอดริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งแต่ก็ยังไม่วายมาหอมแก้มฉันทั้งสองข้าง
“กินได้ยังว่ะ”
“อยากกินก็กินดิ”ไม่ต้องรอให้มันบอกครั้งที่สองกินดิค่ะรอไร
เมื่อจัดการกับอาหารตรงหน้าเสร็จก็มานั่งดูหนังผ่านโน้ตบุ๊ทกับไอ้บ้าซาสึเกะที่เท้าคางมองดูหน้าฉัน อยากมันหนักว่าหน้าฉันตลกมากเลยเหรอ
“ซากุระ”
“ไร”ฉันพูดก่อนจะหยิบขนมข้างๆกิน
“อาบน้ำด้วยกันไหม”ไอ้หน้าด้านของกันอย่างนี้เลยเหรอ เจ๊จะบอกให้จ้างร้อยล้านก็ไม่มีวัน
“ไม่โว๊ย อยากไปอาบก็ไปอาบคนเดียวดิว่ะ”ฉันพูดก่อนจะมาสนใจการ์ตูน วันพืชข้างหน้าต่อ
จิกๆๆๆๆ เอาเข้าไปจะมาจี้อะไรหนักหนาว่ะ คนจะดูการ์ตูนก่อนที่ฉันจะหันไปหาไอ้ตัวปัญหาที่ส่งสายตาสะหวานเเย้มมาให้เลยขนลุก
“นี้ซากุระ ไปอาบกับเค้าหน่อยนะเต๊ง”บ๋องแบ๊วมากสายตาอย่างกับแม่น้ำใสๆ
“ไม่”
“ซากุระ เขายอมเรียกเต๊งว่าน้องเลย”มึงไม่บอกกูก็ไม่ให้เรียก
“จูบก็ได้ หอมก็ได้ ปล้ำก็ดี”นิ่งไว้ก่อนเกิดผลดี ปล้ำเหรอบอกเลยว่าจ้างพันล้านก็ไม่
“ปล้ำกูเลยก็ได้นะเดียวกูจะขัดขืนพอเป็นพิธีให้”
“ซากุระ.....อย่านะ...เค้ายังซิงอยู่อย่านะ..ไม่เอา..อย่า...ยอมแล้ว....เอาเลย”ไอ บรรยาเป็นคำพูดไม่ได้จริง ๆทำไมมันถึงตอแหลได้ใจขนาดนี้ ฉันหยิบหมอนที่อยู่ข้างๆขึ้นก่อนจะคล่อมตัวมันแล้วเอาหมอนไปปิดหน้ามัน
“หะ..หายใจไม่ออก”คำพูดของเจ้าบ้าซาสึเกะมันทำให้ฉันเอาหมอนออกจากใบหน้าของมัน
“เลิกหื่นใส่กูสักวัน ต่อมหื่นของมันคงไม่ผิดปกติจนใช้งานไม่ได้เหรอกนะ”ฉันพูดอย่างอารมณ์เสียก่อนจะลุกขึ้น แต่ลุกไม่ขึ้นเพราะอะไรไม่ต้องบอกเพราะไอ้เป็ดซาสึเกะจับขาฉันไว้นะสิในสภาพที่คล่อมมันไว้นั้นละ ฉันก้มมองหน้ามัน
“มีอะไรอีกล่ะ”
“ไม่ปล้ำเหรอ....โอ๊ยยยยยยยยยยยย”
______________________________________________________________________________________ .ใครแอบชอบเพื่อนที่สนิทและไม่สนิทบ้างยกมือขึ้น
ความคิดเห็น