คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 10;อภัย
เจ็บคือสิ่งที่เธอสัมผัสได้ เจ็บไปทั้งตัวและหัวใจ มันซ้ำไปหมดฉันไม่อยากแม้จะหันหน้าไปมองคนที่นอนกอดเธออยู่ที่ด้านหลังแน่น มินำซ้ำเขายังเอากุญแจมือมาล็อกมือเธอและมือเขาให้ติดกันอีก เพื่อป้องกันไม่ให้เธอชิงหนีเขา ซึ่งไอ้บ้านี้ก็เดาถูก ลองดูสิถ้าไม่มีกุญแจมหาปะลัยนี้ละก็แม่ชิงหนีนานแล้ว ไม่ปล่อยให้ตัวเองนอนอยู่กับไอ้โรคจิตนี้หรอก ก่อนที่เธอจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ก็สัมผัสได้ถึงริมฝีปากที่ประทับบนแผ่นหลังของเธอ
“ตื่น..แล้วเหรอที่รัก”คำพูดยีย้วนกวนประสาทเพื่อหวังจะให้ร่างเล็กที่เขาโอบกอดด่าเขากลับ แต่ก็เหมือนที่เขาคิดไว้ เธอไม่พูด จึงได้ถือปฏิบัติการให้เด็กดื้อหายงอน ซาสึเกะจูบเข้าไปที่หลังของเธออีกครั้งก่อนจะไล้ขึ้นไปที่ลำคอ
“พะ..พอสักทีมันมากเกิน...อึกไปแล้วนะซาสึเกะ”เธอพูดพร้อมกับหยดน้ำใสๆที่ไหลออกมา นี้เขาไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ เขาไม่รู้สึกผิดเลยเหรอ เขาไม่เสียใจบ้างเหรอที่ทำกับเธอแบบนี้ เธอเป็นเพื่อนเขานะ ส่วนคนตัวโตที่เห็นเธอร้องให้ถึงกลับตกใจ เขาก็แค่อยากให้เธอหายงอนก็แค่นั้นเอง
“มะ..มึงไม่เสียใจบ้างเหรอ..อึกที่ทำกับกูแบบนี้”
“.....”
“มึงรู้ตัวหรือเปล่าว่าทำอะไรลงไป รู้ตัวบ้างไหมฮะ!!!”
“...”
“มึงไม่คิดเหรอว่ากูจะรู้สึกยังไง ที่ต้องเป็นแบบนี้อึก”ซาสึเกะมองคนที่เขากอดก่อนจะปลด
ล็อกกุญแจข้อมือออก แล้วจับเธอหันหน้ามาก่อนจะกดหัวเธอให้แนบที่แผ่นอกแปลือยปล่อยของเขาให้เธอได้ร้องให้ ให้พอ ใครว่าเขาไม่รู้สึก แต่รู้ดีเลยละ เธอคงไม่รู้ความทรมานของเขาว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนที่ได้แต่อยู่ข้างๆเธอแต่ก็ทำอะไรไม่ได้วันๆได้แต่หอมแก้มกอด ถึงมันจะดีใจแต่ก็ยังรู้สึกว่าไม่ใช่ อยู่ดี เขาจำอ้อมกอดที่อบอุ่นของเธอได้เสมอ ถ้าไม่มีเธอวันนั้นเขาคงจะต้องเป็นคนโรคจิตไปตลอดแน่น เขาจำได้ว่าตอนที่ไม่มีเธออยู่มันเหงา ต้องอยู่คนเดียว ถึงจะมีอิทาจิ แต่พี่ชายเขาก็ต้องเรียนหนักมากขึ้นไม่มีเวลาอยู่กับเขาหรอก
“กูขอโทษ”
.
.
.
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรอให้ซาสึเกะทำอาหารให้หลังจากปล่อยโฮออกมาอย่างเหลืออดให้ตายสิทั้งที่ไม่อยากให้เจ้านั้นเห็นน้ำตาแท้ๆ เชอะ
“คิดอะไร ยัยบื้อ”ปากนะยะ คิดว่าจะหลบหน้าแกยังไงดีละยะ
“เปล่า”ฉันพูดก่อนจะเริ่มกินอาหารตรงหน้า แต่กินไม่ลงว่ะ จะกินลงได้ไงก็ในเมื่อเพิ่งเกิดเรื่องแบบนั้นมา เฮ้ยแต่ก็ช่างเถอะ
“ซากุระ มึงเป็นไรทำไมกินช้าจัง ทั้งที่จริงมึงน่าจะกินเร็วมากกว่าหมูด้วยซ้ำ”กริ๊ดดดด อีตาบ้าซาสึเกะนายหาว่าฉันเป็นหมูหรือไงยะ
“ปากเหรอยะนั้น”
“ก็เอออะดิ ไม่งั้นฉันจะได้สัมผัสเรือนร่างของเธอด้วยปา..อื้อออ..แหวะๆๆ”ไม่ต้องคิดว่ามันเป็นอะไร ฉันยัดขนมหวานใส่ปากมัน ซึ่งก็รู้ๆกันอยู่ว่ามันเกลียดขนมหวานเข้าใส้
“ถ้าแกปากนะไม่หาเรื่องซวยใส่ตัวเองหมามันคงไม่ออกหมดคอกหรอกนะยะ”ฉันพูดก่อนจะกินอาหารต่อ เชอะไอ้บ้านี้อยากตายมากหรือไง
“ยัยบ้า ยัดเข้ามาได้ ..แหวะ..ยี้หวานชิบ”
“สมน้ำหน้า”ฉันมองคนที่ทำหน้าอย่างกับเด็กโดยคุณหมอฉีดยา ก่อนจะหัวเราะกับปฏิกิริยาของมัน
เมื่อจัดการอาหารเมื่อจัดการอาหารตรงหน้าเสร็จแล้วช่วยไอ้โรคจิตซาสึเกะล้างจาน ฉันก็หยิบยาที่อยู่ในกระเป๋าออกมา เฮ้ยพึ่งรู้ว่ามันมีประโยชน์ก็วันนี้ละ ยาคุมที่น้ามิโกโตะให้ไว้
“นี้ซากุระจัง เอาอันนี้ไปด้วยนะลูก”ฉันมองดูคุณน้าก่อนจะรับมันไว้
“แล้วนี้มันอะไรเหรอค่ะ”นั้นสิอะไรไม่เห็นจะรู้จักเลย
“ยาคุมนะจ๊ะ”เออ ยาคุม อะไรนะยาคุมจะบ้าเหรอค่ะคุณน้า
“แล้วคุณน้าจะให้หนูไว้ทำไมค่ะ ลำพึงซาสึเกะคุงก็ไม่ให้หนูเข้าใกล้ผู้ชายอยู่แล้วนิค่ะ”นั้นเจ้าบ้านั้นไม่ยอมให้ฉันเข้าใกล้ผู้ชายยันหมาตัวผู้แล้วจะให้ไว้ทำไม
“เถอะ น่ายังไงมันก็จำเป็นนะ”เอ๋ จำเป็นงั้นเหรอหมายความว่าไง
“แต่”
“ไม่มีแต่จ๊ะ”น้ามิโกโตะพูดแล้วก็ยัดยาใส่มือฉัน ถึงมันไม่จำเป็นแต่ยังไงก็เอาไว้ก่อนมันก็ไม่เสียหายอะไรนิ
ตอนนั้นก็เป็นตอนที่ฉันจะย้ายมาอยู่คอนโดพี่อิทาจิอยู่ด้วย หรือว่าน้ามิโกโตะจะรู้เรื่องนี้ ไม่ใช่มั้งถ้าน้ามิโกโตะรู้เรื่องท่านก็คงไม่ให้เรามากับเจ้าบ้าซาสึเกะหรอก แต่แม่กับลูกคู่นี้ก็เจ้าเล่ห์ใช้ย่อเลยนะ ไม่มั้งคุณน้ามิโกโตะรักฉันจะตายไม่มีทางยกฉันให้กับเจ้านั้นหรอก แต่ยังสอคนนั้นก็เป็นแม่ลูกกันนะ เฮ้ยคิดไปก็เบื่อทางที่ดีไม่คิดก็คงจะเกิดผลดีอิอิ ฉันกินยาเสร็จก็มาหาไอ้เป็ดซาสึเกะที่นั่งดูทีวี ต้องคุยกับเจ้านี้ให้รู้เรื่องสักหน่อย ฉันคิดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น แต่เสียงโทรศัพท์ก็หยุดฉันไว้
“เท็น เท็น” ยัยเท็นจะโทรมาทำไมนิ เดี่ยวฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เกะ
“ว่าไงเท็นมีไร”
“แค่คิดถึงเลยโทรมาหานะ”
ผมมองยัยซากุระที่อยู่ระเบียงกังคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้ ดูท่าทางเธอดูมีความสุขจังสินะอย่างงี้ต้องแอบฟังสะแล้ว เดี่ยวบางทียัยนี้โทรสั่งยาเบื่อหนูมาให้ผมกิน ผมก็ตายอ่ะดิใครจะไปยอมตายง่ายๆกันละ พึ่งมีความสุขแค่คืนเดียวเอง ไม่ยอมหรอก(ความคิดเองนิเนอะ)
“จะคิดถึงเหมือนกัน...อยู่คนเดียวนะจ๊ะ..ไม่มีใครอยู่ด้วยเลย”เดี่ยวนะนี้ผีเหรอว่ะครับที่อยู่ในห้องกับหล่อนนะฮะ ยัยนี้คุยกับชู้เหรอ นิสัยไมดี
“จ๊ะ...เอ๋จะมาหาเหรอ ไม่ต้องมาหรอกพอดี..พี่ชายเป็นโรคเป็ดบ้านะว่าจะพาไปที่โรงพยาบาลอยู่นะ”นี้หล่อนฉันไม่เคยได้ยินโรคเป็ดบ้าเลยนะโว๊ย ยัยนี้คุยกับใครอยู่นะทำไมถึงต้องโกหกว่าอยู่ที่คอนโดคนเดียวด้วย
“แฟนเหรอ ไม่มีหรอกของพันธุ์นั้นนะ”แล้วนี้ใคร เออใช่เราไม่ได้เป็นแฟนเธอนิแต่เป็นว่าที่สามี ซากุระเธอจะบอกว่าไม่มีแฟนแต่จะมาสามีเลย ดีใจเลยมีเมียแบบนี้
“เอ๋..จะขอให้ฉันเป็นแฟนกับเธอเหรอ”ไม่นะยัยซากุระเธอต้องตอบว่าไม่ ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอด้วยวิธีของฉันเอง
“ขอคิดดูก่อนนะ เท็นๆจัง จ๊ะแค่นี้ละบาย”เหมือนตัวเองไปยืนอยู่ตรงที่หน้าผาแล้วโดยยัยซากุระถีบลงมาเลยความรู้สึกนี้มันอะไรกันนะ เจ็บไปถึงขัวหัวใจเลย ทำไมเธอถึงไม่ปฏิเสธไปละทำไมกัน มันชาไปทั้งตัวหายใจแทบไม่ออกเหมือนเรี่ยวแรงหายไปเฉยเลย
“ซาสึเกะ มาทำไรที่นี้ว่ะเออมีเรื่องจะคุยด้วย”ยัยนั้นพูดก่อนจะมายืนอยู่ตรงหน้าผม คือตอนนี้ผมพิงอยู่ที่อ่างล้างจาน
“คือเรื่องเมื่อคืนอ่ะ กูไม่ถือหรอกนะ แล้วกูจะคิดว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน”
“.......”
“มึงไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นก็ได้นะ งั้นก็ทำตัวให้เป็นปกติเถอะนะ”พอเถอะ
“......”
“แล้วต่อไปนี้ มึงก็อย่าทำอย่างงั้นอีกก็แล้วกันไม่งั้น กูจะไม่พูดกับมึงอีก เข้าใจนะ”ผมมองคนที่อยู่ตรงหน้าที่ทำหน้าจริงจัง ก่อนที่ผมจะโผล่เข้ากอดเธอ กดหัวของเธอไว้ที่อกข้างซ้ายของผมของผม
เต้นแรงเกินไปแล้ว เจ้าบ้านี้ทำหัวใจถึงเต้นแรงขนาดนี้ละ ฉันเงยหน้าขึ้นมองเจ้านั้นทำไมถึงทำหน้าเศร้าอย่างงั้นไม่ชอบเลย เกลียดด้วยซ้ำไม่เหมือนไอ้ซาสึเกะคนเดิมเลย ฉันมมองเจ้านั้นก่อนจะจุตพิตที่อกข้าซ้าย รอยศักย์
“เด็กขนาดนี้ศักย์ไม่ได้นะครับ”พนักงานร้านศักย์พูดขึ้นเมื่อพวกเราสองคนเดินเข้ามาเพื่อที่จะศักย์แล้วสัญญาเป็นเพื่อกันตลอดไป ฉันมองซาสึเกะที่อยู่ด้านหลังฉันเจ้านี้จับชายเสื้อฉันไว้ แล้วเหมือนจะส่งสายตาประมาณว่าไปเป็นไรเหรอก
“เด็กแล้วไง ฉันจะศักย์ไม่มีกฎหมายไหนบัญญัติไว้ว่าไม่ให้เด็กศักย์”หรือว่ามีว่ะ แต่ช่างปะไรวันนี้งานวันเกิดของเพื่อสนิทฉันนะ ยังไงก็จะศักย์ ก็เจ้าซาสึเกะมันอยากศักย์นี้
“ยังไงก็ไม่ได้ครับ”นี้เจ้านี้ก็คนเค้าอยากศักย์จะมาห้ามทำไมห๊ะ
“มีอะไรถึงได้เสียงดังเชียวหึ”ฉันกำลังจะพูดกับผู้ชายคนนั้นก็มีผู้ชายร่างสูง เดินเข้ามา
“คือเด็กพวกนี้จะมาศักย์ลายนะครับหัวหน้า แต่พวกเขายังเด็กเกินไป” ฉันไม่ได้เด็กสักหน่อยยะ
“หึ พ่อหนูกับแม่หนูจะศักย์เหรอ ทำไมจะต้องศักย์ด้วยละ”
“ก็วันนี้งานวันเกิดของไอ้บื้อนี้ เจ้านี้อยากศักย์ให้เป็นที่ระลึกของฉันและเจ้านี้”ฉันพูดพร้อมดันเจ้าเป็ดออกไปข้างหน้า
“เอ๋ งั้นก็ได้สิ แต่พวกเธอจะทนความเจ็บได้หรือเปล่า”คำพูดนั้นทำให้ฉันมองหน้าซาสึเกะแล้วจับมือเจ้านั้น
“ได้สิ ก็พวกเราเป็นเพื่อนกันนิ”ฉันพูดพร้อมยิ้มให้เจ้านั้น
“ซาสึเกะนาย กลัวเหรอ ไม่ต้องกลัวไปเหรอกนะฉันอยู่นี้แล้วไง”ฉันปลอบเจ้าซาสึเกะ ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนเตียงกับเจ้านี้ ซึ่งเราสองคนก็ถอดเสื้อออก
ตอนนั้นนายไม่เหมือนตอนนี้เลยนะซาสึเกะนายมันเจ้าตัวปัญหาจริงๆฉันกอดเจ้านั้น ดูเหมือนซาสึเกะจะสบายใจขึ้นแล้วสินะ
ฉันมองใบหน้ายามหลับของเจ้าเป็ดด้วยความรู้สึกประหลาด รู้สึกเอ็นดูอย่างไงก็ไม่รู้ หลังจากเจ้านั้นกอดฉันก็ขอนอนหมุนตัก ตอนนี้ฉันอยู่บนเตียงนอนห้องของฉันและซาสึเกะ ให้ตายสิทำไมแกถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ แม้กระทั่งยามหลับความหล่อของแกก็ไม่น้อยลงด้วยซ้ำ เฮ้ยแต่ที่ผ่านมาก็คิดว่ามันเป็นเพื่อนตลอดนั้นละ และเพราะความคิดนี้ฉันจริงไม่กล้าคิดไปไกลกับเจ้านี้เท่าไร
“เฮ้ย”ฉันได้แต่ถอนหายใจเบื่อเจ้านี้จริงๆชอบสร้างปัญหาให้ตลอดเลย ฉันยอมยกโทษให้เจ้านี้แต่คงจะกลับเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอกนะ
“ซาสึเกะ นายมันไอ้ตัวปัญหาจริงๆนะ”ฉันพูดก่อนจะก้มลงจุตปากสีแดงสดของเจ้านั้นด้วยความอ่อนโยน ทำไมถึงทำแบบนี้นะ ก็ไม่รู้สิ แต่หัวใจมันบอกให้ทำบอกให้สัมผัสริมฝีปากแดงสดที่ไร้การแต่งเติมของเขา นายมันตัวปัญหาจริงๆละ ฉันน่าจะโกธรนายเรื่องเมื่อคืนให้มากกว่านี้ แต่ฉันก็นายโกธรไม่ลงนายทำอะไรกับฉันนะเจ้าบ้า
“อืม”ดูเหมือนจะรู้สึกตัวแล้ว ฉันจริงถอนริมฝีปากออก
“มีอะไรเหรอซากุระ”เจ้านั้นถามฉันก่อนจะเอาหน้าซุกที่ท้องของฉันแล้วกอดไว้แน่น แต่แปลกที่ไม่รู้สึกอึดอัด ตรงข้ามฉันคิดเอ็นดูกับท่าทางของหมอนี้ด้วยซ้ำ
“ไม่มีอะไรเหรอกนอนต่อเถอะ”ฉันลูบหัวเจ้านั้นก่อนที่เขาจะนอนต่อ หรือชาติที่แล้วเจ้านี้จะเป็นสุนัขผู้ซื่อสัตย์ของฉัน
“ฉันไม่ใช่หมาของนะ”สมแล้วละที่เป็นเพื่อนตายของฉัน
“ยะ”รู้ทันตลอดละ
ความคิดเห็น