คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท
“แง้ แง้”ภายใต้ซากปรักหักพังมีเพียงแค่เสียงร้องให้ของเด็กทารกที่ดังไปทั่วสารทิศ อาจเป็นเพราะไม่มีไออุ่นของคนเป็นแม่ที่คอยโอบกอดให้ไออุ่นแกเธอ
ชายหนุ่มเดินตามมาหาเสียงนั้นก่อนจะพบหญิงสาวที่หลับตานอนยิ้มอย่างสงบสุขโอบกอดสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่อยู่ในอ้อมกอด ใบหน้าหล่อเหลาที่เปื้อนน้ำตามองภาพนั้นด้วยความสะเทือนใจก่อนจะยื่นมือที่เปื้อนเลือดของตัวเองไปจับห่อผ้าที่มีเด็กทารกอยู่ขึ้นมา เมื่อสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นทารกน้อยก็ค่อยๆเงียบไปก่อนจะหัวเราะออกมาเหมือนไม่ได้รับรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์เกิดขึ้นเลยสักนิด
ชายหนุ่มจูบศีรษะทุยของเด็กทารกก่อนจะมองใบหน้าเล็กที่เปื้อนน้ำตา มือเล็กนั้นทั้งกำและแบน ดวงตาสีมรกตที่ดูใสซื่อ ผมสีชมพูที่เข้ากับผ้าห่อตัว ชายหนุ่มกอดเด็กนั้นไว้ก่อนจะร้องออกมา
“ม่ายยยยยยย”
.
.
.
“ซาสึเกะ...คุณครูหนูชมด้วยละ”สาวน้อยพูดขึ้นเมื่อรถออกมาได้สักพัก เพื่อทำลายบรรยากาศที่เงียบกริบซึ่งเป็นปกติไปแล้วสำหรับเธอ
“อืม”
“คุณครูชมหนูว่าทำเลขเก่ง อ่านหนังสือเก่งแถมยังสวยด้วย ซาสึเกะว่าหนูสวยไหม”ซาสึเกะพยักหน้ารับแต่ไม่พูดอะไรต่อไป นั้นทำให้สาวน้อยถอนหายใจ
“ซาสึเกะช่วยพูดอะไรกับหนูให้มากกว่านี้หน่อยได้ไหม”ซากุระพูดอย่างอดไม่ได้
อย่างน้อยก็ช่วยผลิปากออกมามากกว่านี้ก็ได้นิ
“อย่างเช่น”แม้ปากจะพูดอย่างนั้นแต่สายตาก็ไม่ยอมละออกจากตัวหนังสือเลยสักนิด
“ชมหนูอ่ะ”
“เธอเก่ง เธอน่ารัก เธอสวยที่สุดพอใจยัง”
“ซาสึเกะชอบประชดหนู พูดเพาะๆ แสดงท่าทางด้วยก็ได้”ซากุระหน้ามุ่ยทันที ทำไมเรื่องแค่นี้เขาถึงไม่เข้าใจนะ
“ฉันไม่ได้ประชดก็ได้ ก็ได้”ซาสึเกะพูดก่อนจะวางหนังสือที่ตัวเองอ่านไว้ พร้อมกับอุ้มคนตัวเล็กมาวางไว้ตัก
“ซากุระเก่งมาก แถมยังน่ารักที่สุด”ซาสึเกะเอ่ยชมพร้อมกับหอมแก้มเพื่อให้รางวัลที่เป็นเด็กดี
“คิก คิก..ซาสึเกะน่ารักที่สุดเลย”พูดพร้อมกับกอดคอชายหนุ่มก่อนจะหอมแก้มเขาซาสึเกะยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะเอามือลูบหัวของแม่หนูน้อยที่เอาแต่ใจอยู่เรื่อย
“ถึงโรงเรียนแล้ว เป็นเด็กดีห้ามดื้อห้ามซน เข้าใจไหม”ซาสึเกะมองหน้าของแม่หนูน้อยอย่างจริงจังซากุระพยักหน้ารับ
“หนูจะไม่ดื้อไม่ซน จะเป็นเด็กดีด้วย”ซากุระยิ้มอย่างหมั้นใจก่อนจะลงจากรถยุโรปคันหรู
“ฉันไปก่อนนะเจอกันหลังเลิกเรียน”
“ค่า”เมื่อรับคำเสร็จแล้วซาสึเกะก็ปิดประตูรถพร้อมกับโบกมือลาก่อนจะสั่งให้คนขับรถบึ่งรถออกไป
ซากุระมองตามหลังรถสีดำที่เคลื่อนที่ออกไปอย่างช้าๆก่อนจะลับสายตาไป เธอหันหลังเดินเข้าโรงเรียนประถมพร้อมกับมองหาเพื่อนสนิท
“อิโนะ”
“ซากุระ”อิโนะเดินไปหาเพื่อนก่อนจะพาซากุระไปนั่งที่พร้อมกับเล่นตามประสาเด็กไป
.
.
“ไงซาสึเกะ”เมื่อเดินมาถึงบริษัทก็มีเสียงเอ่ยทักของเพื่อนสนิทที่นั่งหน้ายิ้มมาให้เขาตั้งแต่เขาเดินเข้ามาหน้าประตูทำงานแล้ว
“อืม”คำทักที่ดูเหมือนมันจะมีค่ามากสำหรับการเอ่ยอะไรสักอย่าง
“พูดให้มากกว่านี้คนอื่นก็ไม่คิดว่าแกเป็นพวกปากหมาหรอกนะ”ชายหนุ่มพูดด้วยความหมั้นไส้เมื่อเพื่อนของเขาชอบทำหน้าตายเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิดทั้งคำพูดและใบหน้าของมันเขานับถือมันจริงๆ
“แล้วแกมาทำไม”
“คือฉันมามันต้องมีธุระใช่ไหม”คำพูดนั้นทำให้ซาสึเกะพยักหน้าแทนการตอบก่อนจะหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านเรื่อยๆ
“ฉันเชื่อแกเลยว่ะ มันก้อเกี่ยวกับหุ้นส่วนเรานั้นละปีนี้รายได้เราก็เยอะรายจ่ายเราก็เยอะเหมือนกัน...”นารูโตะหยุดพูดทันทีเมื่อเห็นซาสึเกะยกมือขึ้นเพื่อเป็นการห้ามเขาพูด เขาวางเอกสารไว้
“ฉันว่าแกต้องมีเรื่องพูดมากกว่านี้ เพราะเรื่องพวกนั้นฉันเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยมากสำหรับแกที่ฉันไว้ใจให้ดูแลเรื่องพวกนี้แกมีอะไรก็พูดมาได้แล้วอย่างอ้ำอึ้ง”
นารูโตะถอยหายใจก่อนจะมองใบหน้าเรียบเฉยของเพื่อนสนิทที่ซ่อนอารมณ์ไว้หลากหลายและเล่ห์เลี่ยมไว้มาก ซาสึเกะรู้ทันเขาทุกอย่างไม่ว่าเรื่องอะไรราวกับว่าเจ้าหมอนี้อ่านใจคนได้แต่ก็สมแล้วละที่ได้ฉายาว่า ซาตานร้าย
“เรื่องโอโรจิมารุ เจ้าพวกนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว”
“......”
“ฉันอยากจะเตือนนายให้ระวังตัวไว้ ที่พูดไปนิไม่ได้เป็นห่วงนายหรอกนะแต่ฉันเป็นห่วงเด็กที่อยู่กับนายมากกว่า นายคงไม่อยากให้เด็กนั้นรู้ใช่ไหมว่านายเป็นใคร”นารูโตะเอ่ยเตือนเพื่อนสนิทที่ยังทำหน้าเรียบนิ่งเหมือนกับว่ามันไม่ได้ยินเรื่องต่างๆที่เขาเล่ามา
“ขอบใจ แต่ซากุระยังเด็กเกินไปถึงมีใครพูดอะไรไปเธอก็ไม่เข้าใจหรอก”
“แต่ถ้าเธอโตกว่านี้ละ”
“ฉันจะปกปิดเธอเอง ยังไงฉันก็เป็นคนเลี้ยงเธอมากับมือ เธอก็คงไว้ใจฉัน”เมื่อพูดจบเขาก็ยื่นมือไปหยิบเอกสารมาอ่านต่อ
“ขอให้เป็นอย่างที่นายหวัง”นารูโตะพูดก่อนจะออกจากห้องทำงานของซาสึเกะ เป็นคนที่หัวดื้อมากๆเลยเจ้าหมอนั้นนะ
.
.
ภายในสวนเด็กเล่นของสนามโรงเรียน เด็กสาวกำลังเล่นลูกบอลก่อนที่เธอจะทำมันหลุดมือ
“เดี่ยวฉันไปเอาเองจร้า”สาวน้อยพูดก่อนจะวิ่งตามลูกบอลที่ไปตกอยู่ริมสระน้ำก่อนที่เธอจะก้มลงไปเก็บก็มีมือที่ไหนก็ไม่รู้มาหยิบลูกบอลสีแดง
“ขอบคุณค่ะ”ซากุระพูดพร้อมกับยิ้มให้เขา ผู้ชายผมยาวผิวสีขาวเผือกยิ้มกลับให้เธอ
“อย่ามาเล่นใกล้ๆแถวนี้นะเดี่ยวก็ตกน้ำหรอก” ชายหนุ่มพูดเตือนเธอก่อนจะเอาลูกบอลยื่นให้เธอ
“หนูแค่ทำลูกบอลหลุดมือนะค่ะไม่ได้ตั้งใจจะมาเล่นที่นี้”
“ไม่เป็นไร เธอรู้จักกับซาสึเกะใช่ไหม”คำพูดนั้นทำให้หนูน้อยยิ้มก่อนจะพยักหน้ารับ
“คุณลุงรู้จักซาสึเกะด้วยเหรอค่ะ”
“ก็นะ ว่าแต่หมอนั้นไม่เคยให้ใครเรียกชื่อห้วนๆแบบนั้นเลยนะ”
“ก็ซาสึเกะบอกให้หนูเรียกเขาว่าอย่างงั้น”
“หนูคงเป็นคนสำคัญกับเจ้านั้นมากๆเลยสินะ”ชายหนุ่มพูดพร้อมกับสำรวจเธอ คงจะเป็นเด็กที่เหลือเพียงคนเดียวของ ฮารุโนะ สินะ ซาสึเกะถึงได้เอาใจใส่แบบนี้
กริ๊ง กริ๊ง เสียงออดที่บ่งบอกเวลาว่าเลิกเรียนนั้นทำให้หนูน้อยรีบกล่าวลากับผู้ชายแปลกหน้าทันที
“ขอบคุณมากนะค่ะที่เก็บลูกบอลให้หนู หนูชื่อ อุจิวะ ซากุระค่ะ”พูดพร้อมกับยิ้มตายี้ให้เขา
“ฉันชื่อ โอโรจิมารุ ยินดีที่ได้รู้จัก”พูดพร้อมกับยิ้มเป็นมิตรให้กับหนูน้อย
“เช่นกันค่า หนูไปก่อนนะ”
HI ทุกคนเจอกันอีกแล้ว นะ
ตอนนี้หนูกุ เราอายุ 7ขวบเท่านั้นนะ
ความคิดเห็น