" รักผมสิ รักผมสิ รักผม รักผม รัก...ผม ฮ่าๆๆๆ "
เสียงของเด็กหนุ่มในชุดฮูดสีม่วง ที่ใส่ทับด้วยชุดนักเรียนชายของโรงเรียนชื่อดังอีกที ดังขึ้น และเอาแต่พูดซ้ำไปมาขณะที่กำลังบีบคอใครบางคนอยู่
" ในเมื่อไม่ ก็ต้องชดใช้ ชดใช้ ชดใช้!!! ด้วยชีวิตของแกยังไงล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ"
และหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
เรื่องราวก่อนที่จะเป็นอย่างนี้
ผมมัตสึโนะ อิจิมัตสึ เป็นหนึ่งในแฝด 5 ผมเป็นพี่คนที่สาม ผมนะน่ะเป็นคนที่เรียนเก่งและดูเป็นผู้เป็นคนที่สุดในหมู่ ผมนะมักจะโดนเอาไปเปรียบเทียบกับพวกพี่น้อง เกินไปแล้วมันเกินไปจริงๆ สายตารังเกียจของพวกพี่น้องที่เอาแต่มองมทางผม เหมือนกับว่า ผมไม่ใช่พี่น้องของพวกเขา.......ไม่ใช้เลย
" อิจิมัตสึคุง เก่งมากๆ เลยจะลูก "
" มัตสึโนะคุง ทำได้ดีมากๆ เลย แต่ฉันคิดว่านายน่าจะทำได้มากกว่านี้ "
ไม่......พอได้แล้ว
" พ่อคาดหวังในตัวลูกมากเลยนะ "
อย่า...นะ ม...ไม่เอา
" พวกนายเอาแบบอิจิเป็นแบบอย่างสิ ทั้งเรียนเก่ง แถมยังเป็นนักเรียนดีเด่น อีก "
ไม่ ไม่เอา ย...อย่ามองผมด้วยสายตาอย่างนั้นสิ โอโซมัตสึนี่ซัง โจโรมัตสึนี่ซัง จูชิ กับโทโดด้วย แล้วก็เลิกกดดันผมสักที แล้วนี่มันอ่ะไรเนีย ผมมองสร้อยที่คอของผม
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน สร้อยคอต้องคำสาปงั้นสินะ ไม่นะผมกำลังจะ
" ด....ดึงไม่ออก ช...ช่วยด้วย ฮึก ไม่เอา ไม่เอา ไม่ ไม่ ม่ายยยย!!! "
ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะบ้า อ่าาา นั้นสิน้าา บ้าคลั่ง อยากจะหัวเราะดังๆ ชะมัด
" ฮึ ฮึ ฮ่ะ ฮ่า ๆๆ อ่า "
ผมมองเกรดของตัวเองในกระดาษ ซ่ำไปซ่ำมา คุณพ่อคุณแม่ครับ ผมนะทำตามที่คุณต้องการแล้วน้า
" ผมเป็นเด็กดีใช่ไหมครับ เป็นเด็กที่น่ารักใช่ไหมล่ะครับ ฮ่าๆๆๆ ทรมานจัง "
ผมหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมายิ่งกว่าสายเลือด
" หยุดไม่อยู่ซะแล้วสิ "
เวลาผ่านไป
อ่าาา ถึงตัวผมจะใหญ่ขึ้นก็เถอะ แต่สร้อยคอต้องคำสาปนี่ก็ยังเล็กเหมือนเดิมเลย และมันก็ยิ่งทำให้ผมทรมานกว่าเดิมซะด้วยสิ
ผมนะไม่เคยแพ้ใครหน้าไหนในห้องเรียนเลยน้า เป็นเด็กดีแสนน่ารักเลยใช่ไหมล่ะ มากกว่าเด็กคนไหนๆ แม้แต่พี่น้องของผมก็ด้วย นี่ทุกคนมองมาที่ผมสิ ใช่!! สายตาอิจฉาริษยาแบบนั่นล่ะ ที่ผมต้องการ อิจฉาผมให้มากกว่านี้อีกสิ!!!
วันนี้นะมีเด็กใหม่มาด้วย เป็นเด็กที่ได้ทุนมาเรียนที่นี้ แต่ผมกลับหลงรักเขาสะได้ เป็นแค่คนธรรมดางี่เง่า และไม่มีอะไรดีสักอย่าง แต่ทำไมกันฉันถึงกับ ชอบคนอย่างนายไปได้นะ คารามัตสึ
" นี่ตอนเย็นนี่ช่วยมาเจอฉันที่หลังโรงยิมที่สิ จะได้รึเปล่า "
" ได้สิ อิจิมัตสึ เดียวฉันจะรีบไปเลยล่ะ 55 "
เพราะรอยยิ้มสินะ ผมถึงได้รักเขานะ
" แล้วจะรอก็แล้วกัน "
ณ โรงยิม
" แฮ่ก แฮ่ก มีอะไรงั้นเหรออิจิมัตสึ "
" จริงๆ แล้วฉันนะ ฉันนะ... ชอบ...นาย...น่ะ "
พูด.....ออกไปแล้ว
" เออ.....อิจิคนโทรมๆ อย่างฉันนะไม่เหมาะกับนายหรอกนะ "
" ใช่แล้วล่ะ คนโทรมๆอย่างนายนั้นและ ที่เหมาะกับฉันที่สุดนะ ฮ่าๆๆ นายจะปฎิเสธความรักที่ฉันมีให้งั้นเหรอ!!! "
ไม่นะ ผมโดนสร้อยนี้ควบคุมอีกแล้ว ไม่เอาอีกแล้ว พอสักที่ ไอสร้อยบ้านี่
" อิจิ!!! อั่ก "
ผมผลักคาราลงไป ก่อนจะขึ้นคร่อมแล้วบีบคอคาราเอาไว้
" รักฉันสิ.... รักฉันสิ.... รักฉันสิ แล้วจะ.....ให้ทุกอย่างเลยล่ะ จะให้นาย.... จะให้นาย รับผิดชอบทุกอย่างด้วยชีวิตทั่งหมดของนายยังไงล่ะ ไม่ปล่อยไปแน่ๆ!! "
ม...ไม่น่ะ ผมพยายามเอามือตัวเองออกมา อย่างน้อยก็ขอให้มันไม่บีบแรงก็พอ
" ค...คารามัตสึ ผมข.....ขอโทษ อึก "
" รักผมสิ.... รักผมสิ.... รักผมมากกว่านี่ เอาให้คลั่งไปสะเลยสิ!!! "
" ท..ทรมาน "
" ไม่ปล่อยไปหรอก !! "
" น......นี่ ช....ช่วยถอนคำสาปให้ผมทีสิ "
" มากกว่านี้ รักมากกว่านี้สิ !!! มีความสุขใช่ไหมล่ะ!!! แต่ถ้าไม่.... "
ไม่ ถอนคำสาปให้ผมที
" อิ..จิ..มัต..สึ "
อ๊ะ....ทำไมร่างกายผมถึงหยุดเคลื่อนไหวแล้วล่ะ คาราลุกขึ้นมานั่งแล้วจับมือผมเอาไว้ และโน้มหน้าเข้ามาหาผมก่อนจะจุมพิตผม
เพล้ง !!
เสียงสร้อยคอแตกและสลายหายไป บอกกับผมว่า ผมหลุดพ้นจากคำสาปแล้ว
" ฉันก็ชอบนายนะ อิจิมัตสึ รักนะ "
" ฮึก.....คารามัตสึ ข...ขอบคุณน่ะ ฮืออ "
ตำนานรักของเด็กหนุ่มผู้ต้องคำสาปกับเด็กชายแสนโทรม ก็จบลงเท่านี้
Happy End จบอย่างมีความสุข ชั่วนิรันดร์
( ซะที่ไหนล่ะ คิดต่อไม่ออกต่างหาก 5555 )
ชีดดดดดจะจบก็จบแบบไม่ทันตั้งตัววอททท
ตอนท้ายฟินมากค่าาา ><