นามของข้าคือ หลิงไป๋เยว่ นางเซียนไร้รัก

ดาวิกา ลูกครึ่งไทยจีน ผู้มั่นใจในความสามารถของตัวเองมาก และยังเป็น CEO 

หน้าใหม่ป้ายแดง  ที่ได้รับการยอมรับจากทั่วประเทศว่าเป็นผู้ติด 1 ใน 10 อัจฉริยะรอบรู้

เหมาะสมแก่ตำแหน่ง CEO ด้านการขนส่ง

รถยนต์ระดับประเทศ!! 

ชิวิตของดาวิกา

หลายๆคนที่คิดไว้ว่าเธอนั้นมีชิวิตที่เพอร์เฟค

เส้นทางร่ายล้อมโปรยไปด้วยกลีบกุหลาบ

ทั้งชิวิตคู่ ชื่อเสียง เพื่อน เธอได้แต่สิ่งที่ดีๆ

แต่ ... เหล่าดอกกุหลาบที่สวยงามโปรยปรายตามเส้นทางของเธอ แต่รู้บ้างไหมว่าการก้าว

เดินแต่ล่ะครั้งทำให้เธอเจ็บ..  ใช่ เจ็บ เจ็บมาก

สิ่งที่เขาบอกว่า มีครอบครัวที่ดี เปล่าเลย

นั่นมันฉากหน้านี่นา.. 

ปัจจุบันคนเราใส่หน้ากากเข้าหากัน  แม้แต่ครอบครัวเธอเองก็ไม่มีข้อยกเว้น....  พวกเขาหาได้รักเธอจริงๆ 

เมื่อถึงบ้าน ต่างคนต่างแยกย้ายพ่อ แม่ต่างรีบไปทำงานของตัวเอง  แล้วเธอก็ไม่คิดเสียใจ

เธอชินชาและด้านชาไปหมด  เพื่อนและคนรัก

ที่เธอคิดว่าเป็นเสมือนครอบครัวจริงๆ ก็หักหลัง

เธอ พวกเขากินกันเอง  มันผ่านมานานมากแล้วล่ะ.....

  และสิ่งหลายๆสิ่งหลายๆอย่างที่เธอพบเจอ ต่างๆนาๆ หล่อหลอมให้เธอกลายเป็นคนไร้หัวใจ เย็นชา ตายด้าน

ใส่หน้ากากเข้าสังคม  

หญิงสาวยิ้มพลางนอนเหม่อมองท้องนภาที่ใกล้จวนลับขอบฟ้า  ต้นไม่ใบหญ้าต่างสั่นไหวไปตามแรงลมอย่างบางเบา  ชวนให้มานอนคิดนึก

ถึงสิ่งที่เคยทำตลอดมา   เธอเหนื่อย...

'ดีเหมือนกัน ตายแบบนี้จะได้พักสักที'

ร่างของหญิงสาวใส่ชุดเดรส นอนเหม่อมอง

ทองฟ้าที่บัดนี้กลายเป็นสีดำ ดวงดาวมากมายต่างเเข่งกันให้แสงสว่าง  สักพักร่างของหญิงสาวก็หลับตาราวกับกำลังดูดซับบรรยากาศ 

ณ ตอนนี้  ความมืดไม่ได้ทำให้เธอกลัวเลย

มันกลับสบายแปลกๆ    อ่อ ?  จริงสิ

ที่เธอตายน่ะ  เป็นเพราะบุตรบุญธรรมที่เธอนำ

มารับเลี้ยง  ยิงเธอตาย  เขาเป็นเด็กที่น่ารักสำหรับเธอแต่ไม่รู้ทำไม  อยู่ดีๆ ถึงคิดยิงเธอ

ช่างเถอะ  เธออยากปล่อยวางไม่อยากเจ้าคิดเจ้าแค้นใครทั้งนั้น 

 อืม   ถึงแม้ว่าตอนตายจะทรมาณไปหน่อยก็เถอะน่ะ  เธอครุ่นคิดพร้อมกับหัวคิ้วที่ขมวดมุ่น  

'เด็กน้อย เอ๋ย  เด็กน้อย เอ๋ย' เสียงแหบพร้าที่ฟังก็รับรู้ได้ว่าผู้พูดคือชายชรา 

มันลอยมากับลม  มันชวนให้เธอต้องหันไปตามเสียงเรียกนั้น   ปรากฎให้เห็นถึงร่างชายชรา

ทรงหน้าเกรงขาม  แปลกแฮะมืดขนาดนี้ทำไมมองเห็นตาลุงน่ะชัดจัง??

" ข้าไม่ใช่ลุง!!! "   เสียงร้องตะโกนราวกับเด็กน้อย ที่แย่งของเล่นกัน   °•°

 "เจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!  เจ้าเด็กปากเสีย! ไม่มีใครสั่งสอน !ไร้มารยาท !  ข้ามิได้เเก่เสียหน่อย ข้าแค่อยู่นานเท่านั้นเอง  ชิ ชิ "

นั่นแหละค่ะที่เรียกว่าแก่ !!!

โถ่  อะไรเนี่ยฉันต้องมารับมือกับคนแก่ 

สติฟันเฟืองเรอะ เนี่ยย  โว้ยยยยย!!

เดรสที่สวมใส

สถานที่ที่อยู่ๆก็โผล่มา

กราบสวัสดีเหล่าผู้อ่านที่น่ารักมากมายค่า

ไรท์พึ่งแต่งครั้งแรกอาจจะไม่สามารถแต่งได้ออกมาตามที่เหล่าผู้อ่านหวังนักน่ะค่ะ

ไรท์อยากให้เหล่าผู้อ่านที่น่ารักมาร่วมแสดงความคิดเห็น เเชร์ความรู้สึกจากนิยายเรื่องนี้กันค่ะ??’? ทุกๆเม้นทุกๆหัวใจมันทำให้ไรท์มีแรงฮึดสู้น่ะค่ะ น้ำตาจิไหลค่ะ พึ่งแต่งครั้งแรกแต่ไม่มั่นใจกับตัวเองเท่าไหร่นัก

หวังว่าผู้อ่านจะมาร่วมกันเม้นเยอะๆน่ะค่ะ

หลังจากนี้ฝากตัวด้วยค่ะ

ขอบคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกคนที่อ่านนิยายของไรท์ค่ะ รักทุกๆคนน่ะค่ะ

ไรท์รักคนอ่านน้าา

เม้นและส่งความรักให้ไรด์กันด้วยน้าาา