รึจะรักราชนาวี

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่2 แรกพบ 35%

ตอนที่2 แรกพบ เดิมพัน 35%

       “บ้านสวยดีนะ ถ้าไม่ติดว่ามีทหารเรืออยู่ฉันคงชอบมาก” แพรชมพูเอ่ยขณะที่สายตาจ้องมองตัวบ้านไม้สีขาวสองชั้นหลังงามตรงหน้าก่อนที่สายตาจะไปปะทะเข้ากับมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบท์และมอเตอร์ไซค์อื่นๆยี่ห้อดังๆอีกห้าถึงหกคันที่จอดเรียงกันอยู่ในโรงรถบ่งบอกได้เลยว่าเจ้าของบ้านมีฐานะดีและเป็นคนชอบสะสมมอเตอร์ไซค์และหลงไหลมากเพราะไม่มีฝุ่นตับเลยแม้แต่น้อย

       “รถพวกนั้นของคุณเหรอ สุดยอดไปเลย” แพรชมพูเอ่ยถาม เธอเองก็หลงไหลและสนใจเรื่องมอเตอร์ไซค์อยู่มากมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่ารุ่นไหนประวัติอย่างไร

        “ของพี่เมฆกับพ่อผมน่ะ ถ้ายังไม่อยากเจ็บตัวกรุณาอย่าไปแตะต้องเชียว พ่อผมโคตรรัก” เจ้าพระยาเอ่ยบอกก่อนที่จะเดินมาหน้าบ้าน “เข้ามาข้างในเร็วผู้กอง”

       แพรชมพูมองมอเตอร์ไซค์ก่อนที่จะสะบัดหน้าหนีเดินตามสารวัตรหนุ่มไป ชอบก็ชอบอยู่หรอกแต่เจ้าของเป็นทหารเรือทำให้เธอไม่ชอบขึ้นมาเฉยๆ

       “อ้าวมาแล้วเหรอหมอก” เสียงทุ่มองอาจน่าฟังดังมาจากข้างหน้าทำให้แพรชมพูที่เดินตามมาต้องหันมอง สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาเฉียบคมคือร่างสูงหุ่นล่ำ กร้ามท้องเป็นลอนงามเปลือยเปล่าดีที่ด้านล่างมีผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวไว้แต่ก็หมิ่นเหม่ซะเหลือเกิน มือหนาด้านขวาที่อุดมไปด้วยมัดกร้ามกำลังใช้ผ้าขนหนูอีกผืนเช็ดผมอยู่ แผลงอกล่ำบึกมีหยาดน้ำเกาะพรายบ่งบอกได้ว่าเจ้าของร่างสมบูรณ์แบบนี้เพิ่งอาบน้ำเสร็จ 

      แพรชมพูมองอย่างตกตะลึกในความสมบูรณ์แบบของชายที่ยืนเบื้องหน้าของเจ้าพระยาก่อนที่จิตใต้สำนึกจะบอกว่านี่อาจเป็นพี่ชายของสารวัตรหนุ่มและเขาเป็นทหารเรือเมื่อคิดได้ดังนั้นสายตาเฉียบคมจึงเลิกมองแล้วหันไปสนใจทางอื่นแทน

      “ไหนล่ะลูกน้องนาย แล้วผู้หญิงที่ยืนข้างหลังนายนั้นใคร ไหนบอกเลิกเจ้าชู้แล้วไง” เจ้าสมุทรถามน้องชายโดยไม่ทันได้พิจารณาหญิงสาวที่ยืนด้านหลังน้องชายให้ดีและคิดว่าเป็นสาวคนใหม่ของน้องชาย

      “นี่แหละลูกน้องผม ร้อยตำรวจเอกหญิงแพรชมพู หรือผู้กองพราว ฝากด้วยนะพี่ ห้าวใช่เล่นผมกลัวไปเหยียบเท้าพวกเจ้าถิ่น ผู้กองนี่พี่ชายผมนาวาโทเจ้าสมุทรหรือผู้การเมฆ” เจ้าพระยาเอ่ยบอกก่อนที่จะขยับหลีกให้พี่ชายได้เห็นหน้าลูกน้องสาวชัดๆ

       เจ้าสมุทรหันมองใบหน้าหวานอย่างตกตะลึงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหน รูปร่างดูอ้อนแอ้นแต่มีความทะมัดทะแมง ผมยาวสลวยถูกมัดปล่อยปลายยาวถึงประมาณบ่าหน้าม้าซอยปัดข้าวดูน่ารักแต่ใบหน้าดูมีความมุ่งมั่นและอ่อนหวาน ดวงตามีความเศร้าลึกลับราวกับมีแผลเป็นบางอย่างในใจแต่ก็แฝงไปด้วยความมุ่งมันและก้าวร้าว หญิงสาวตรงหน้าเขาเป็นสาวที่ห้าวพอตัวแถมยังดื้อรัั้นไม่ยอมใครง่ายๆอีกด้วย 

       "ทำไมไม่บอกพี่ก่อนว่าเป็นผู้หญิง" เจ้าสมุทรเอ่ยถามน้องชายหลังจากพิจารณาหญิงสาวจนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเสียมารยาท

       "ถ้าบอกก่อนพี่ก็ปฎิเสธสิ ขอร้องนะพี่นะ ผมเอ็นดูเธอเหมือนน้องมิน ผู้หญิงตัวเท่านี้ให้ออกไปหาที่อยู่เองผมไม่ไหวใจว่ะ เรื่องน้องมินก็พอเป็นบทเรียนได้แล้วผมไม่อยากให้ประวัติศาตร์ซ้ำรอย"  เจ้าพระยาเอ่ยบอกอย่างขอร้องก่อนที่น้ำตาจะคลอเต็มขอบตาเมื่อพูดถึงน้องมินหรือ ร้อยตำรวจเอกจันทร์เจ้าขา น้องสาวคนเล็กที่จากไปเพราะถูกลอบยิงเมื่อสามปีก่อน จันทร์เจ้าขาเป็นตำรวจหญิงสายบู๊ไม่ต่างจากแพรชมพูเมื่อถูกย้ายไปทำงานห่างจากพี่ๆเธอก็ไปสะดุดตอเข้าและก็ถูกลอบยิง เจ้าพระยาจึงไม่อยากจะให้ประวัติศาตร์ซ้ำรอยกับคนที่เขานึกเอ็นดูแบบน้องสาว

       "พี่ก็ไม่ได้ห้ามนิหมอก พี่แค่ไม่ชอบใจที่นายไม่บอกความจริง" เจ้าสมุทรเอ่ยบอก เจ้าพระยารู้ได้ทันทีว่ากำลังถูกเทศน์อีกจึงยกมือส่งสัญญาณให้หยุด

      "ผมต้องไปรับหมอจ๋าไปส่งบ้าน เดี๋ยวตอนค่ำค่อยว่ากันนะพี่ ค่ำๆผมกับลูกน้องจะมาเลี้ยงต้อนรับเพื่อนร่วมงานใหม่ที่นี่ อย่าไปไหนนะพี่ ไปล่ะนะบาย" เจ้าพระยาเอ่ยบอกก่อนที่หันมาพูดกับแพรชมพูก่อนที่จะเดินออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็วก่อนที่พี่ชายจะได้บ่นให้ "อยู่นี่นะผู้กอง อย่าล่วงเกินพี่ชายผมไม่ว่าจะทางการกระทำหรือคำพูดเกรงใจยศบนบ่าพี่ผมด้วย นั้นผู้การ ส่วนคุณแค่ผู้กอง"

      "ไอ้สารวัตรบ้าดูถูกกันชัดๆ ชิผู้การแล้วไง พวกทหารมันก็เลวเหมือนกันหมด" แพรชมพูเอ่ยบริภาษผู้บังคับบัญชาคนใหม่ก่อนที่จะพูดถึงทหารเรืออย่างไม่ชอบ

      "หมายความว่ายังไงครับผู้กองแพรชมพู คุยพูดว่าทหารเรือมันก็เลวเหมือนกันหมด" เจ้าสมุทรเอ่ยขึ้นอย่างไม่ชอบใจเมื่อหญิงสาวตรงหน้าพูดถึงอาชีพที่เขารักอย่างไม่ชอบ

      "ก็ได้ยินนิ ทหารเรือมันก็ร้ายและเลวเหมือนกันหมด" แพรชมพูเอ่ยก่อนที่จะทิ้งกระเป๋าลงบนโซฟา

      "ช่วยอธิบายหน่อยได้มั้ยครับ ทำไมคุณถึงคิดว่าทหารเรือร้ายและเลวเหมือนกันหมด" ชายหนุ่มเอ่ยอย่างสุภาพแม้จะโกรธจนเลือดขึ้นหน้าที่หญิงสาวพูดแบบนั้น

       "หึ ทำไมนะเหรอ ก็เจ้าชู้ มักง่ายนิสัยไม่ดี แย่งเมียชาวบ้าน ไม่มีความรับผิดชอบ รังแกประชาชน พรากแม่พรากลูกออกจาก เลว โดยเฉพาะผ.บทัพเรือภาค1 *สารเลวแย่งเมียชาวบ้านพรากแม่พรากลูก" แพรชมพูเอ่ยพร้อมกับนึกถึงความหลังในใจแล้วกำหมัดแน่น เจ้าสมุทรที่ฟังแล้วไม่ชอบใจก็เอ่ยท้วงขึ้น

       "กรุณาถอนคำพูดด้วย" "ทำไมรับไม่ได้เหรอ แทงใจดำล่ะสิ" แพรชมพูสวนกลับทันที "ไม่ต้องมาทำเป็นสุภาพหรอก พวกที่ต่อหน้าสุภาพแต่ลับหลังเป็นชู้เมียชาวบ้านฉันก็เคยเจอมาแล้ว อย่ามาทำเป็สุภาพบุรุษเลย น่าสมเพช" 

      "ผมไม่รู้นะครับว่าคุณไปเจอทหารเรือแบบไหนมา แต่คุณไม่ควรไปเหมารวมทั้งหมด ราชนาวีไทยไม่ได้มีแค่จำพวกที่คุณเห็น คนดีๆก็มี และเจ้านายของผมที่คุณอ้างว่าสารเลวแย่งเมียชาวบ้านนั้นผมไม่รู้ว่าจริงเท็จอย่างไรแต่ท่านผ.บ.ที่ผมรู้จักเป็นคนดีและเป็นคนที่ผมนับถือ" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกยังคงความสุภาพแม้จะโกรธจนต้องกำหมัดแน่น

      "หึ มันก็มีแค่ในนิทาน และนิยายของเวณิตา ทอฝัน เท่านั้นแหละทหารเรือนิสัยดี" แพรชมพูหัวเราะในลำคออย่างไม่เชื่อก่อนจะเอ่ยบอก

      "กรุณาถอนคำพูดของคุณซะ คุณจะเหมารวมว่าทุกคนเหมือนกันหมดไม่ได้ พวกที่เขาเสียสละความสุขส่วนตัวกินนอนบนเรือรอนแรมในทะเลเป็นเดือนๆคุณจะเหมารวมด้วยไม่ได้" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกพร้อมยกตัวอย่างให้แพรชมพูฟังถึงนายทหารเรือที่เสียสละ "พวกที่เขาปฏิบัติหน้าที่ดูแลรักษากฏหมายทางทะเล พบเจอปัญหามากมายในทะเลไม่ควรจะมาแปดเปื้อนกับคำว่า ทหารเรือก็เลวเหมือนกันหมด มีหลายคนที่ผมรู้จักต้องทิ้งครอบครัวไว้ข้างหลังและรอนแรมในเรือโดยไม่มีโอกาสรู้ว่าจะได้กลับฝั่งอย่างปลอดภัยหรือไม่"

       "หึ พอขึ้นฝั่งมาก็ทำเลวได้นิ หรือคุณจะเถียงว่าพวกเรือตรวจอ่าวอะไรพวกนี้ไม่ทอดสมอที่ไหน จะให้ถอนคำพูดคงไม่ได้เพราะที่ผ่านมาฉันยังไม่เคยเจอทหารเรือดีๆสักคนเจอแต่พวกเลวๆ แล้วไอ้คนที่คุณนับถือนั้นน่ะก็ดีตายล่ะ เป็นชู้กับเมียชาวบ้านแย่งแม่ออกจากลูก" แพรชมพูเอ่ยอย่างไม่ยอมแพ้ เธอยังไม่เคยเจอทหารเรือดีๆอย่างที่เขาพูดมา เคยเจอแต่พวกรังแกประชาชน โกงกินประชาชน ลูกเขาเมียใครไม่ได้สน และไม่มีความรับผิดชอบ

       "อย่ามากล่าวหาคนที่ผมนับถือแบบนี้ ผมไม่รู้นะผู้กองแพรชมพูว่าคุณไปรับรู้อะไรมา แต่ผมจะพิสูจน์ให้เห็นว่าทหารเรือดีๆนั้นมีอีกมาก ถ้าผมทำให้คุณเปลี่ยนความคิดไม่ได้ผมยอมทิ้งศักดิ์ศรีของลูกหลานทัพประดู่ที่ผมรักแล้วลาออกเลย" เจ้าสมุทรเอ่ยบอก นี่ไม่ใช่เกมแต่เขายอมเดิมพันด้วยงานที่เขารักและครอบครัวของเขาทำหน้าที่รับใช้ชาติมาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษ

        "งั้นเตรียมใบลาออกไว้ได้เลย เพราะคุณไม่มีทางเปลี่ยนความคิดฉันได้" แพรชมพูพูดก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟาด้วยความปวดเมื่อย

       "แต่ถ้าคุณได้เห็นว่ามีทหารเรือดีๆอยู่คุณจะต้องขอโทษที่พูดจาก้าวร้าวถึงท่านผ.บ." นายทหารเรือผู้รักในศักดิ์ศรีของราชนาวีไทยเอ่ยบอก

      "โอเคเกมนี้คุณแพ้ตั้งแต่ไม่ทันเริ่มด้วยซ้ำ อ้อ ช่วยไปแต่งตัวให้เรียบร้อยด้วยนะมันรกหูรกตา" แพรชมพูเอ่ยบอก เจ้าสมุทรส่ายหน้าไปมาและรู้สึกถึงความห้าวเกินตัวของหญิงสาวขึ้นมามากก่อนที่จะเดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องส่วนหญิงสาวนั้นรู้สึกง่วงจึงนอนหลับลงที่โซฟา

แรงค่ะแรง ผู้กองมีความหลังฝังใจอะไรกับผ.บ.ค่ะ ต้องติดตามจ้าต้องติดตาม ส่วนพ่อทหารเรือดีๆพระเอกในนิยายของเวณิตา ทอฝัน(เฮียธาม) เจอกันวันมะรืนละกันน๊าพรุ่งนี้มีธุระกะทันหัน เดี๋ยวมาอีกค่ะไรต์อ่านแล้วค้าง555 เลยจะมาเติมให้ตัวเองไม่ค้าง