ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    รึจะรักราชนาวี

    ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่2 แรกพบ 70%

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.31K
      12
      3 เม.ย. 60

    ตอนที่2 แรกพบ เดิมพัน 70%
            สองชั่วโมงต่อมาแพรชมพูที่รู้สึกตัวตื่นหลังจากหลับคาโซฟาไปเกือบสองชั่วโมง มือบางลูบท้องปรอยๆอย่างรู้สึกหิวก่อนที่จะลองเดินไปหาของกินง่ายๆในห้องครัว เธอยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงและตอนนี้ก็หิวมาก
            "บ้านอีตาสองพี่น้องนี่ไม่มีอะไรกินเอาซะเลย" ผู้กองสาวบ่นอย่างโมโหก่อนที่จะหันไปเห็นของสดในตู้เย็นแต่อนิจจาหญิงสาวกลับทำประโยชน์อะไรจากมันไม่ได้
            ในขณะที่ร่างบางแต่ทะมัดทะแมงกำลังวนเวียนอยู่ในห้องครัวร่างสูงหุ่นล่ำในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงขายาวก็เดินลงจากบันไดมาอย่างงัวเงียเล็กน้อย เขาเพิ่งจะตื่นหลังจากหลับไปเกือบชั่วโมงครึ่งเพราะคิดได้ว่ายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเพราะยกกับข้าวให้กับหลานชายของต้นกลประจำเรือไปแล้วรวมทั้งนึกห่วงมาถึงเพื่อนร่วมชายคาคนใหม่ว่าหญิงสาวจะกินอะไรมารึยัง
           "หาอะไรอยู่เหรอครับ ผมช่วยหามั้ย" เจ้าสมุทรเอ่ยถามเมื่อมองเห็นเพื่อนร่วมชายคากำลังรื้อค้นหาของอยู่ในครัว แพรชมพูสะดุ้งนิดๆก่อนที่จะเลิกตกใจแล้วหาต่อ
           "บ้านคุณไม่มีอะไรที่มันกินง่ายๆบ้างรึไง อย่างมาม่า อะไรแบบนั้นน่ะ" แพรชมพูเอ่ยถามแต่ยังคงหาของที่มันกินง่ายๆโดนไม่ได้สนใจเจ้าของบ้านสักนิด
          "นานๆผมถึงจะกลับเข้าฝั่งทีก็แบบนี้ล่ะครับ แต่ก็มีของสดที่นายหมอกซื้อมาไว้เมื่อเช้านะ" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกก่อนที่จะมองหน้าสาวห้าวเล็กน้อยแล้วเอ่ยอย่างสงสัย "ทำกับข้าวเป็นรึเปล่า?"
           "นี่มันยุคไหนแล้ว ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องเรียบร้อยเป็นแม่ศรีเรือนหรอก ว่าแต่แถวนี้มีร้านอาหารหรือร้านขายของชำบ้างมั้ย" แพรชมพูเอ่ยโวยก่อนที่จะถามอย่างไม่สนใจว่าเขาจะคิดอย่างไรกับผู้หญิงทำอาหารไม่เป็น
           "มีของสดในครัวสามสี่อย่าง คุณพอจะรอได้มั้ย ผมขอเวลา20นาที" ชายหนุ่มเอ่ยบอกก่อนที่จะพับแขนเสื้อขึ้นแล้วเดินเข้าไปในครัวแล้วหยิบเนื้อหมูไปล้างน้ำแล้วหยิบจับวัตถุดิษมาทำอาหารอย่างคล่องแคล่วจนแพรชมพูใบหน้าร้อนผ่าวอย่างอับอายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 'อิตานี่ทำอาหารคล่องซะอายขึ้นมาเลยไอ้พราวเอ้ย'
           "เอ่อ...คุณหุงข้าวเป็นมั้ยครับ ผมไม่ได้ดูถูกนะครับอย่าเข้าใจผิด" เจ้าสมุทรเอ่ยถามก่อนที่จะเอ่ยอธิบายเมื่อรู้สึกว่าสิ่งที่ถามไปเหมือนกับการดูถูกผู้หญิง
           "แค่หุงข้าวฉันทำเป็นแหละ ไหนล่ะหมอหุงข้าว" แพรชมพูเอ่ยบอกก่อนที่จะถามหาแต่สายตากลมก็มองไปเห็นจึงเดินไปหยิลสิ่งที่ต้องใช้ เจ้าสมุทรมองสักพักก่อนที่จะสับหมูอย่างคล่องแคล่ว
            หมูทอดกระเทียม ผัดกระเพรา ไข่ดาวทอดสองฟอง และผัดคะน้าหมูกรอบและข้าวสวยร้อนๆสองจานถูกวางอยู่บนโต๊ะอาหารอย่างน่ากินจนแพรชมพูลูบท้องปรอยๆดวงตากลมมองอาหารที่ชายหนุ่มทำอย่างหิวโหย
            "ลงมือสิครับผู้กอง รออะไรอยู่" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกก่อนที่จะเริ่มหยิบช้อนขึ้นมา แพรชมพูที่ตอนแรกดูจะเกรงใจก็หยิบช้อนขึ้นมาตักนั้นตักนี่หมายจะตักเข้าปาก แต่ในขณะที่ผู้กองสาวกำลังจะได้ลิ้มรสชาติอาหารฝีมือนายทหารเรือหนุ่มเสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้นหญิงสาวหันไปมองอย่างสงสัยมือบางยังค้างชะงักอยู่บริเวณคาง เจ้าสมุทรวางช้อนลงก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู
            "อ้าวเจ๊ดา มีอะไรรึเปล่าครับ" เจ้าสมุทรเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นดารินทร์ยืนอยู่หน้าประตูก่อนที่จะเชิญหญิงวัยกลางคนเข้ามาในบ้าน "เชิญเข้าบ้านก่อนครับเจ๊ดา"
          "เจ๊เห็นเมื่อเที่ยงผู้การยกข้าวกับแกงให้หลานผู้กองต้อมเลยคิดว่าคงยังไม่ได้ทานอะไรเลยเอามาให้นะคะ...เอ่อ ขอโทษค่ะเจ๊นึกว่าผู้การอยู่คนเดียวเลยมีข้าวมาถุงเดียวเอง" ดารินทร์เอ่ยบอกก่อนที่จะตกใจเมื่อเห็นมีใครอีกคนนั่งอยู่ในบ้าน
           "นี่ผู้กองแพรชมพูครับเจ๊ พอดีแฟลตห้องเต็มนายหมอกเลยฝากให้มาอยู่ที่นี่สักพัก คุณนี่เจ๊ดารินทร์ เจ้าของร้านข้าวแกงหน้าปากซอย" เจ้าสมุทรเอ่ยแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันก่อนที่จะเชิญดารินทร์นั่งกินข้าวด้วยกัน
          "ยินดีที่ได้รู้จักนะคะผู้กอง เจ๊มีแกงเขียวหวานกับแกงพะแนงนะคะผู้การแหม่อาหารน่าทานจริงๆของเจ๊จะเป็นหมันมั้ยเนี้ย" ดารินทร์เอ่ยทักทายผู้กองสาวก่อนที่จะเอ่ยบอกผู้การหนุ่มก่อนจะมองอาหารบนโต๊ะ
        "ไม่ขนาดนั้นครับเจ๊ ขอบคุณเจ๊นะครับอุตส่าห์หิ้วปิ่นโตมาให้ถึงบ้าน" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกก่อนที่จะเดินไปตักข้าวให้ดารินทร์
           "ดีแล้วล่ะค่ะที่สารวัตรพาให้ผู้กองมาพักที่นี่ เป็นสาวเป็นนางเป็นเจ๊ก็เป็นห่วง อยู่กับผู้การเนี่ยดีที่สุดแล้วไม่มีใครกล้ามายุ่งกับผู้การเมฆหรอกค่ะ ผู้การเป็นคนดีใครๆก็เอ็นดู นี่ถ้าหนูจันทร์โตกว่านี้สักสิบปียี่สิบปีเจ๊นี่ยอมยกลูกสาวให้เลย" ดารินทร์เอ่ยเล่าให้ฟังแพรชมพูยิ้มอ่อนๆก่อนที่จะตักข้าวเข้าปากแล้วฟังหญิงวัยกลางคนเล่าความดีของเจ้าสมุทรไปด้วย
             "นี่เมื่อช่วงสายนี่ก็ยกข้าวของตัวเองให้เด็กหลงทาง ว่าไปก็เดชะบุญของตาหนูนั้นนะคะผู้การถ้าไม่รู้ความสักหน่อยจำชื่อลุงไม่ได้ จำงานลุงไม่ได้คงได้วุ่นกัน" ดารินทร์เอ่ยบอกก่อนที่จะหันมาพูดกับผู้การหนุ่ม
            "จริงครับ แต่จะว่าไปผมก็ไม่เคยรู้เลยว่าต้อมมีหลานชายโตขนาดนั้นแล้ว" เจ้าสมุทรเอ่ยก่อนที่จะวางช้อนเมื่อกินข้าวจนหมดจานและอิ่มแล้ว
            "อิจฉาผู้กองต้อมล่ะสิค่ะ รออีกนิดนะคะเจ๊เห็นสารวัตรหมอกเทียวรับเทียวส่งหมอจ๋าอยู่ อีกไม่นานผู้การก็คงมีน้องสะใภ้และหลานๆวิ่งให้ไล่จับให้วุ่นเชียวล่ะ" ดารินทร์เอ่ยทีเล่นทีจริงก่อนที่จะยกน้ำขึ้นมาดื่มแล้วพูดต่อ "หรือถ้ารอไม่ไหวก็หาเมียกับเขาสักคนสิค่ะผู้การ เจ๊มีหลานสาวอยู่กรุงเทพหน้าตาสะสวย นิสัยก็ใช้ได้เชียว เดี๋ยวเจ๊เป็นแม่สื่อให้ บ้านจะได้ไม่เงียบแบบนี้"
            "อย่าเลยครับ ปกติผมก็ไม่ค่อยได้เข้าฝั่งอยู่แล้ว คงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเอาชีวิตมาทิ้งกับคนไม่มีเวลาแบบผมหรอก รอนายหมอกจีบหมอจ๋ามาเป็นน้องสะใภ้ดีกว่า" เจ้าสมุทรเอ่ยบอกก่อนที่จะลุกขึ้นเก็บจานไปล้าง ทำเอาคนที่นั่งเงียบฟังอยู่นานรู้สึกอับอายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก 'ตกลงอีตาคนนี้เป็นเกย์ป่ะเนี้ย ทำกับข้าวกับปลาก็เป็น ล้างจงล้างจานก็คล่องเชียว'
           "อุ๊ยตายจริง! เจ๊ลืมไปซะสนิทเลยว่าต้องไปรับหนูจิน เจ๊กลับก่อนนะคะว่างๆไปกินข้าวร้านเจ๊นะคะผู้กอง ผู้การ" ดารินทร์เอ่ยบอกอย่างนึกขึ้นได้ก่อนที่จะขอตัวกลับเพื่อจะไปรับหนูจิน หรือเดือนเด่น พี่สาววัย17ปีของจันทร์เจ้า


    ว้าวววว ขอไรต์มโนแป๊บ555 พี่เมฆเป็นพ่อบ้านพ่อเรือนค่ะผู้ชมส่วนผู้กองพราว...ชีเป็นผีบ้านผีเรือนค่ะ5555
    ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้น่ารักจริงๆ ใครไม่มโนไรต์ป่านไม่สนไรต์ป่านมโน555 ไปแระวันนี้พอแค่นี้พรุ่งนี้ค่ำๆพบกับใหม่หรืออาจจะเป็นมะรืนถ้าไรต์เสร็จธุระค่ำ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×