โคแก่แพ้รัก(ลงใหม่)

  

บทที่2

นายหญิงแห่งไร่แสนรัก

ไร่แสนรัก  จ.เชียงใหม่      

เชฟโลเลตสีเทาดำเคลื่อนดูเข้าสู่อาณาเขตไร่แสนรักในช่วงบ่าย กลิ่นดอกไม้นานาพันธุ์ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆเมื่อรถขับผ่านไปจากทางเข้ามาไม่ไกลเป็นแปลงดอกไม้เมืองเหนือกินระยะทางราวครึ่งกิโลก่อนที่จะเป็นแปลงองุ่น 

กรรณณารามองบรรยากาศนอกตัวรถอย่างหลงใหลเธอชอบที่นี่ ผลผลิตหลักของไร่แสนรักได้มาจากการปลูกกาแฟและชาเขียวมีโรงงานแปรรูปผลผลิตจากใบชาและเมล็ดกาแฟอยู่ถัดจากแปลงองุ่น หากมองเลยไปจะเห็นต้นกาแฟก่อนที่จะเห็นไร่ชาภูเขาและบ้านหลังใหญ่อยู่สุดลูกหูลูกตาที่นั่นคือบ้านของพ่อเลี้ยงชนะชลนั่นเอง 

ถัดจากบ้านหลังใหญ่ไม่ไกลมีบ้านอีกหลังซึ่งเป็นของพ่อเลี้ยงชัยชลและแม่เลี้ยงชนิสาพ่อและแม่ของชายหนุ่ม แม่เลี้ยงชนิสาเดินทางไปปางไม้สัตยรังสรรค์พร้อมกับตนแต่อยู่กับลูกชายคนโตอีกสักพักถึงจะกลับส่วนพ่อเลี้ยงชัยชลเนื่องจากได้รับอุบัติเหตุจนเดินไม่ได้เมื่อ15ปีก่อนทำให้ไม่สะดวกในการเดินทางพ่อเลี้ยงวัยชราจึงรออยู่ที่ไร่โดยมีพยาบาลคอยดูแล 

เชฟโลเลตคันคุ้นตาจอดเทียบท่าหน้าบ้านหลังใหญ่ก่อนที่เจ้าของรถจะก้าวลงมาพร้อมกับหญิงสาวที่เคยมาเที่ยวพร้อมกับนายน้อยชัชรินทร์บ่อย ๆหาได้สร้างความแปลกใจให้คนงานในไร่รวมถึงจันทร์ฟองผู้เปรียบดั่งแม่นมของชายหนุ่มไม่ เพราะทุกคนในไร่รับรู้เรื่องราวจากนายหมอกคนสนิทที่มาเกณฑ์คนงานไปช่วยงานกลับมาเล่าให้ฟัง    

"พ่อล่ะครับป้าจันทร์"  พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยถามหลังจากยกมือไหว้หญิงวัย61     

"อยู่บนเฮือนเจ้าป้อเฮี้ยง" นางจันทร์ฟองเอ่ยบอกสายตาทอดมองใบหน้าหวานของนายหญิงอย่างเอ็นดู     

"ป้อเฮี้ยงพานายหญิงไปไหว้ป้อนายเถอะเจ้า เดี๋ยวป้าเอาของนายหญิงไปเก็บให้" จันทร์ฟองเอ่ยบอกก่อนจะรับถุงใบมือของชนะชลมาถือไว้      

"ไปไหว้พ่อกัน"  พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยบอกก่อนจะเดินนำหญิงสาวไป แม้จะรู้สึกไม่ชินกับสรรพนามที่ใช้เรียกแต่ก็ไม่อาจแก้ไขทักท้วงได้เพราะชายหนุ่มชวนไปหาพ่อของเขาซะก่อน      

"สวัสดีค่ะคุณปู่"  กรรณณาราเอ่ยทำความเคารพชายชราอย่างเป็นกันเองเพราะเคยพบชายชราทุกครั้งที่มาเที่ยวพร้อมชัชรินทร์    

"ไหว้พระเถอะลูก ต่อไปไม่เรียกปู่แล้วนะ เรียกพ่อแทน ไหนลองเรียกสิ" พ่อเลี้ยงชัยชลเอ่ยบอกลูกสะใภ้วัยใส ชายชราคิดในใจว่านี่คงเป็นโชคชะตาที่พระพรหมท่านลิขิตทั้งสองถึงได้แต่งงานกันถึงแม้ใคร ๆจะว่าเป็นหลานชายเขาลิขิตก็ตาม    

"ค่ะ คุณพ่อ คุณพ่อทานอะไรรึยังคะนี่ก็เย็นแล้ว " หญิงสาววัยใสเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงแต่ลึกๆแล้วคือเธอเองที่หิว    

"หิวแล้วล่ะสิ แม่จันทร์เพ็ญคงเตรียมอาหารเสร็จแล้วไปทานกันเถอะ"  ชายชราเอ่ยอย่างรู้ทันจนใบหน้าหวานร้อนผ่าวอย่างเขินๆ พ่อเลี้ยงหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าอย่างขบขัน     

"ดูแลเมียยังไงวะเจ้าชล เมียแกถึงได้หิวแบบนี้" พ่อเลี้ยงชัยชลเอ่ยตำหนิลูกชายอย่างทีเล่นทีจริง   

"อ้าวพ่อไง๊มาโทษผมแบบนี้ล่ะ ก็กินมาพร้อมกันแถมยังกินเยอะกว่าแท้ๆหิวไวจริงเด็กน้อย" พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยบอก   

"ชิเค้าอยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอนนิ ไม่ได้อยู่ในวัยกลางคนแบบอาชลเอ๊ะ...หรือวัยทอง" แม่สาวน้อยหาได้ยอมไม่ เธอรู้ว่าเขาหาว่าเธอกินจุแถมยังตะกละ     

"ยัยกระแตป่า" "ทำไมตาแก่"  ทั้งสองเอ่ยขึ้นจ้องตากันราวจะกินเลือดกินเนื้อเป็นสัญญานว่าสงครามน้ำลายกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง    

"พอเลยๆ โบราณว่าผัวเมียทะเลาะกันมาก ๆลูกจะดก เอ๊ะ...แต่ไม่ห้ามดีกว่าจะได้มีหลานหัวปีท้ายปีกับเขาบ้าง ทะเลาะกันต่อเลย" ชายชราเอ่ยบอกก่อนที่จะบอกให้พยาบาลพิเศษพาไปที่โต๊ะอาหารตรงระเบียง ด้านคนถูก(ไม่)ห้ามมองหน้ากันก่อนจะเดินตามไป  จะทะเลาะกันอยู่ทำไมเล่า

"อ้าว ไม่กัดกันต่อรึ" พอเลี้ยงวัยชราเอ่ยบอก กรรณณารานั่งลงตรงข้ามกับชายชราก่อนจะหันไปมองทางระเบียงบรรยากาศภายนอกรายล้อมไปด้วยต้นชาเขียวขจีทำให้ผ่อนคลายขึ้นบ้าง

"แล้วนี่รู้รึยังว่าไอ้ตัวดีมันไปหลบตีนอามันที่ไหน" ชายชราเอ่ยถึงบุตรชายถึงพ่อหลานชายตัวดีที่ทำอะไรคิดอะไรออกมาแต่ล่ะอย่างดี ๆ ทั้งนั้น ดีกับผีน่ะสิ 

"คงอยู่ที่ไร่ไพรพนากับเพื่อนมันแหละครับผมให้เมฆไปดูแล้วยังไม่ติดต่อมาเลย หรือถ้าไม่อยู่ที่นั่นมันคงไปตามหาเมียแก่ตามที่พูดไว้มั้ง"  พ่อเลี้ยงชนะชลเอ่ยบอก ตอนนี้คนที่ชัชรินทร์จะไปหาคงมีแค่เตชินทร์เพื่อนสนิทอีกคนที่ตอนนี้ช่วยงานที่ไร่องุ่นของครอบครัวที่ลำปางเพราะชัชรินทร์มีเพื่อนสนิทแค่สองคนเมื่อหนึ่งคนถูกทรยศ หลานชายเขาต้องไปหาเพื่อนอีกคนเป็นแน่     

"ก็มีสิทธิ์เป็นไปได้นะ คงไปหาเมียแก่อยู่ฮะฮะฮะ สาวรุ่น ๆไม่เอาอยากได้คนอายุมากกว่าขอให้มันได้เมียสายโหดทีเถอะทำอะไรไม่ปรึกษาใคร" ชายชราเอ่ยขึ้นก่อนจะหัวเราะออกมา พ่อเลี้ยงหนุ่มเองก็ยิ้มขำออกมาผิดกับหญิงสาวหนึ่งเดียวที่อดนึกถึงสาวรุ่นพี่คนนึ่งที่เจอที่ไร่พรพนาของเตชินทร์เพื่อนสนิทอีกคนของเธอเป็นสาวสวยสายโหดอายุมากกว่าเธอ5ปีแถมยังโดนตาต้องใจเพื่อนสนิทผู้ทรยศเธออีกด้วย'มันคงไม่ไปรวบหัวรวบหางพี่เขาทำเมียนะ'    

"ว้าววววว..สวยจัง" กรรณณาราร้องออกมาอย่างตื่นเต้นกับความสวยงามตรงหน้าห้องนอนของพ่อเลี้ยงหนุ่มถูกตกแต่งด้วยโทนสีฟ้าอ่อนคล้ายๆห้องนอนที่บ้านของเธอแต่ห้องนี้มีการตกแต่งที่สวยและแปลกตากว่า    

"โห เคยเป็นแชมป์แข่งมอเตอร์ไซค์กับรถแข่งด้วยเจ่งอ่ะ โอ้โหถ้วยพระราชทาน  นั้นรางวัลชนะเลิศการแข่งขันคาราเต้ เทควันโด้ ยิงปืนแข่งม้า เฮ้ย จบเตรียมทหารด้วย  โอ้มายก็อดเป็นทหารเรือด้วยเหรอ  จุจุจุทำได้ไงเนี่ย นึกว่าสมัยหนุ่มๆจะประกวดหนุ่มหล่อชวนฝันอะไรงี้ซะอีก " กรรณณาราเอ่ยอย่างตื่นเต้นกับถ้วยและโล่รางวัลต่าง ๆอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าหน้าหล่อๆราวหนุ่มวัย28กว่าๆจะทำได้ขนาดนี้เธอคิดว่าชายหนุ่มจะเป็นนายแบบอะไรแบบนั้นมากกว่าและที่สำคัญคือรูปถ่ายบางรู้บ่งบอกได้ว่าชนะชลจบจากโรงเรียนเตรียมหหารและโรงเรียนนายเรือ ซ้ำยังรับราชการทหารมาก่อน ชัชรินทร์ไม่เคยเล่าเลยว่าอาของเขาเคยเป็นทหารเรือ

หรือชัชรินทร์จะไม่รู้กันนะ หญิงสาวคิดและมองไปเรื่อย ๆก่อนจะไปสะดุดตากับกรอบรูปที่ถูกคว่ำหน้าไว้หลายปีจนมีฝุ่นจับ    

"ห้ามแตะนะกระแต" พ่อเลี้ยงแห่งไร่แสนรักเอ่ยบอกเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังเอื้อมมือไปจับกรอบรูปที่ถูกคว่ำหน้าอยู่ ชนะชลสาวเท้าเข้าใกล้และหยิบกรอบรูปนั้นขึ้นมาก่อนที่เธอจะเห็นคนในรูป  

"รูปใคร? ขอดูหน่อยสิ" หญิงสาวเอ่ยบอกในใจเริ่มสงสัยกับท่าทีของชายหนุ่มจนต้องหาทางแย่ง    

"ไม่อนุญาต" ชายหนุ่มยืนกรานอย่างแข็งกร้าว เขาไม่อยากเห็นรูปนี่และไม่อยากให้ใครเห็นด้วย ทั้งสองยื้อแย่งกันพัลวัน จนในที่สุดชนะชลก็ได้รูปนั้นไปชายหนุ่มจึงยกมือข้างที่จับกรอบรูปขึ้นเหนือหัวแค่นี้ยัยคนสูง166เซนติเมตรก็เอื้อมไม่ถึงแล้ว    

 "อยากดูก็เอื้อมให้ถึงสิแม่หนูสมุนสโนไวท์ " ชนะชลเอ่ยบอกก่อนยิ้มอย่างเป็นต่อ 

ด้านคนถูกเรียกว่าสมุนสโนไวท์หรือก็คือคนแคระนั้นถึงกับฉุนเธอต้องเอารูปนั้นให้ได้หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะเอื้อมมือกระโดดแย่งแต่ความสูงที่มากกว่าของชนะชลเป็นข้อได้เปรียบทำให้เธอกระโดดไม่ถึงสักทียิ่งกระโดดร่างของทั้งสองก็ยิ่งสัมผัสเสียดสีกันหญิงสาวอาจไม่รู้สึกแต่ชายหนุ่มที่เป็นชายชาติเสือแมนทั้งแท่งอย่างชนะชลนี่สิรู้สึกรุ่มร้อนขึ้นมา แหงสิเขามันผู้ชายทั้งแท่งไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่มีสาวๆมาอยู่ใกล้ๆแถมเนื้อเสียดสีกันแบบนี้ใครมันจะไม่รู้สึก     

"โอ๊ยเหนื่อยคนหรือเสาไฟฟ้าเนี่ย"  สาวน้อยผู้ยังไม่รู้ว่าสร้างความรุ่มร้อนให้คนตัวสูงโอดครวญอย่างเหนื่อยล้าหลังจากกระโดดมาสักระยะ สาวน้อยยอมแพ้ก่อนจะนั่งแหมะลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง 

"คน...แค่เธอเตี้ยเองอย่ามาโยนความผิดให้อาสิยัยคนแคระ" พ่อเลี้ยงชนะชลเอ่ยบอกอย่างต้องการกลบเกลื่อนความรู้สึกร้อนรุ่มที่มาพร้อม ๆกับความเจ็บปวดที่ความเป็นชายก่อนจะหันหน้าหนีพร้อมทั้งถอดกรอบนำรูปออกแล้วเอารูปถ่ายที่เขาไม่อยากเห็นขึ้นมาก่อนจะฉีกออกจากกันอย่างลวกๆและทิ้งลงถังขยะเมื่อวันนี้เขามีหญิงสาวที่นั่งแหมะลงกับพื้นเพราะความเหนื่อยเขาก็ไม่จำเป็นต้องเก็บรูปนั้นไว้อีก     

"เธอไม่ต้องเห็นหรอกกระแตอาไม่อยากเห็นและไม่อยากให้ใครเห็น คนในอดีตคือคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับชีวิตปัจจุบันของอา" พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยบอกก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งปริศนาไว้ให้หญิงสาวผู้อยากรู้ได้สงสัยเล่น    

"อะไรกัน ที่แท้ก็รูปแฟนเก่าชิ อุตส่าห์อยากเห็น...กลายเป็นเศษขยะไปซะแล้ว" กรรณณาราโอดครวญอย่างเสียดายพอจะได้ยินจากชัชรินทร์มาบ้างว่าที่ชนะชลไม่ยอมแต่งงานสักทีเพราะมีอดีตรักฝังใจ อยากจะเห็นหน้าผู้หญิงที่ทำร้ายคนที่เธอชื่นชมสักครั้งแต่อีตาอาชลฉีกทิ้งอย่างไม่เสียดายสักนิด     

"ฉีกทิ้งแบบคงไปแอบเสียใจในห้องน้ำแหงๆ" กรรณณาราสันนิษฐานเอาเองก่อนจะออกจากห้องไปหลังจากหายเหนื่อยเพราะอยากจะเดินเล่นรอบบ้านเพื่อสำรวจ       ด้านคนที่หญิงสาวคิดว่าเสียใจเพราะทำลายรูปถ่ายไปกลับไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดไม่เพราะชายหนุ่มกำลังปล่อยให้สายน้ำจากฝักบัวชโลมกายเพื่อดับความรุ่มร้อนในกายต่างหาก 

"หื่นชะมัดไอ้ชลเอ้ยท่องไว้ไม่กินเด็ก ไม่กินเด็ก" ชายหนุ่มได้แต่บอกตัวเองแต่พอนึกถึงเนื้อนุ่มๆที่สัมผัสเสียดสิกับเนื้อผิวของตนแล้วยิ่งลืมไม่ได้ "บ้าเอ๋ย"     

เวลาต่อมา

"ป้าจันทร์ครับเห็นกระแตมั้ยครับ" พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยถามจันทร์ฟอง หลังจากทะเลาะกับตัวเองในห้องน้ำจนผ่อนคลายแล้วชายหนุ่มก็ออกมาแต่กลับไม่พบคนที่จะอยู่ร่วมห้องกันนับแต่วันนี้จึงลงมาถามข้างล่างดู     

"นังวรรณมันว่าเห็นเปิ้นเดินเล่นอยู่ในสวนเจ้า"  จันทร์ฟองเอ่ยบอก พ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่พยักหน้าก่อนจะเดินออกไป     

"นายครับ ไอ้เมฆมันโทรมาหาผมเมื่อกี้ บอกว่านายน้อยอยู่ที่ไร่ไพรพนาจริงครับ ให้พากลับมาเลยมั้ยครับ" หมอกเอ่ยเรียกเจ้านายก่อนจะเอ่ยบอกสิ่งที่น้องชายอย่างเมฆบอกมา     

"ไม่ต้อง ให้เมฆกับพวกสักสองคนคอยดูแลห่างๆแล้วกัน" พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยบอก แม้จะโกรธหลานชายอยู่บ้างแต่ก็ไม่อยากขัดความสุขของหลานและที่ให้คนออกตามหาก็แค่เป็นห่วงตามประสาอาผู้ชอบเป็นก้างขวางคอคนชั่วจนมีศัตรูเกือบทุกที่ในแถบภาคเหนือ     

"หมอก พรุ่งนี้ให้ไอ้เข้มกับวสามาดูแลกระแตด้วย เธออยากไปไหนก็ให้ตามไปคอยดูแลอย่าให้ใครมาทำอะไรกระแตได้  โดยเฉพาะมะปรางอย่าให้เจอกันเชียวฉันไม่อยากนึกสภาพ"  หนุ่มหล่อวัยกลางคนเอ่ยบอกลูกน้องคนสนิทพร้อมกำชับเรื่องของลูกสาวแม่ค้าในตลาดที่ชอบทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาจนเกินงามทั้งที่เขาไม่เคยคิดอะไรกับเธอเลย ชนะชลไม่ใช่คนเจ้าชู้แต่ก็ถ้ามีคนมาเสนอเขาก็สนองแต่ต้องเป็นไปตามที่ตกลงกันไว้นั่นคือครั้งเดียวจบไม่มีการสานต่อหรือมีครั้งต่อไปและต้องจบคือจบแต่กับมะปรางเธอกลับชอบทำตัวแหกกฎทำตัวราวกับเป็นนายหญิงแห่งไร่แสนรักแถมยังคอยระรานผู้หญิงคนอื่น ๆด้วยและถ้าเจอกันตัวแสบแบบกรรณณารามีหวังมีตายกันไปข้าง      

"ครับนาย แต่นายครับนายแน่ใจแล้วเหรอครับว่าจะให้ไอ้เข้มกับนังวสามาดูแลนายหญิงใคร ๆก็รู้ว่ามันนะเจ้าระเบียบและเข้มงวดมากแถมยังโหดอีกด้วย " นายหมอกเอ่ยถามคนเป็นนายอย่างไม่เข้าใจ คนที่นายสั่งให้มาดูแลนายหญิงนั้นเรียกได้ว่ามนุษย์สัมพันธ์แย่ที่สุดแถมยังเข้มงวดอย่างมาก นายเอาคนแบบนั้นมาไว้ใกล้นายหญิงได้อย่างไรกัน

"ไอ้เข้มเนี่ยหน้าก็ดุ สายโหดมาเต็มผมว่านายหญิงจะแย่เอานะครับ" นายหมอกยังพูดอย่างไม่เห็นด้วยที่ให้นายหญิงวัยใสของตนอยู่ในความดูแลของสายโหดเจ้าระเบียบแบบคมเข้มและวสา     

"นั้นและไอ้หมอกที่ฉันต้องการ คราวนี้คงกลัวจนหัวหดแน่ยัยกระแตป่า หึ หึ หึ" พ่อเลี้ยงคนดังเอ่ยบอกก่อนหัวเราะอย่างมีเลศนัย หมอกมองเจ้านายก่อนจะส่ายหน้า 

เฮ้อ เจ้านายไอ้หมอกแกล้งเขามาก ๆระวังจะตกหลุมรักเขาจนถอนตัวไม่ขึ้นนะนายนายมืดได้แต่บอกเจ้านายในใจเพราะกลัวจะโดนเบอร์รองเท้ากระทบเข้าตรงไหนสักที่ของร่างกาย     

"ไปพักเถอะ ฉันจะออกไปเดินเล่น" ชายหนุ่มเอ่ยบอกก่อนจะเดินออกไปจากตัวบ้านสายตาสอดส่ายหากรรณณารา วันนี้เขาต้องทำความเข้าใจและข้อตกลงกับเธอให้รู้เรื่อง การที่เขาและเธอจะอยู่ด้วยกันมันต้องมีข้อตกลง     

"ทำอะไรอยู่กระแต ลงมา" พ่อเลี้ยงชนะชลเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาในสวนหลังบ้านและเห็นกรรณณาราอยู่บนต้นไม้ บ้านของเขาอยู่บนเนินเขาสูงข้างล่างเป็นไร่ชาเกือบ300ไร่ถ้าเผลอลื่นลงไปมีสิทธิ์บาดเจ็บหนักและต้นไม้ต้นนั้นดันอยู่สุดเนินเสียด้วยอีกฝั่งของต้นไม้เป็นเหมือนหุบเหวแน่ถ้าเธอตกลงไป กรรณณาราที่กำลังจะจับแมววิเชียรมาศตัวอ้วนที่นั่งอยู่บนกิ่งไม้หันลงมามองก่อนจะยกนิ้วขึ้นทำปากจู๋บอกให้เงียบ        

"ชู๊ เบาๆสิอาชลเดี๋ยวถุงทองก็ตกใจพอดี" หญิงสาวเอ่ยบอกตอนนี้แหละที่เขาได้เห็นว่าเจ้าถุงทองแมววิเชียรมาศแสนรักของเขานั่งอยู่บนกิ่งไม้เหมือนจะลงมาไม่ได้ มันคงตกใจกลัวอะไรสักอย่างจึงปีนขึ้นไปแล้วลงไม่ได้     

"ไม่ต้องกลัวนะถุงทอง กระแตมาช่วยนะ ไม่ต้องกลัว" สาวน้อยเอ่ยบอกเจ้าแมวแสนสวยก่อนจะเอื้อมมือไปอุ้มเจ้าตัวอ้วนพร้อมทั้งเกาคางอย่างอ่อนโยนแต่ก่อนที่จะพาเจ้าแมวตัวอ้วนลงจากต้นไม้สายตาหวานดันเหลือบไปเห็นเจ้าตัวมีใยอยู่ใกล้ๆเข้าเสียก่อน มันจะไม่เป็นอะไรถ้ามันไม่ใช่สิ่งที่เธอเกลียดและกลัวที่สุดในโลก         

"กรี๊ด แมงมุม" หญิงสาวถอยหลังอย่างตกใจจนลืมว่าอยู่บนกิ่งไม้ก่อนที่ร่างของทั้งคนและแมวจะลื่นตกลงจากต้นไม้       

"ว้าย" สาวน้อยกรีดร้องเบาๆในขณะที่ร่างของเธอและแมวตัวกลมหล่นลงจากต้นไม้หญิงสาวหลับตาปี๋อย่างหวาดกลัว  แต่ก่อนที่ร่างบางจะหล่นกระทบกับพื้นดินพ่อเลี้ยงหนุ่มก็ถลาเข้าไปรองรับทั้งสองไว้ก่อน 

ชนะชลรับร่างของหญิงสาวไว้ทันก่อนที่ทั้งสองจะล้มลงไปกองกับพื้นข้อศอกแข็งแรงของเขากระทบกับพื้นดินจนถลอกโชคดีที่กรรณณาราและเจ้าถุงทองไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย ชายหนุ่มมองคนที่ยังหลับตาปี๋ในอ้อมกอดก่อนที่เปลือกตาบางจะค่อยๆลืมขึ้น       

"อาชลเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า" หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าตนและแมวอ้วนอยู่ในอ้อมกอดของเห็นพ่อเลี้ยงหนุ่มเธอก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นทันที      

"ข้อศอกคงถลอกไม่เป็นไรหรอกเธอล่ะเจ็บตรงไหนมั้ย" แทนที่จะสนใจตัวเองชายหนุ่มกับถามคนข้างๆแทนก่อนที่ทั้งสองจะลุกขึ้นยืน     

"ก็โอเค ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ" หญิงสาวปากหนักเอ่ยบอกก่อนจะหันไปดูที่ข้อศอกขวาของเขา      

"ไปทำแผลกันดีกว่าอาชล" กรรณณาราว่าก่อนจะวางเจ้าถุงทองลงแล้วดึงเจ้าของเจ้าถุงทองเข้าไปในบ้านเพื่อทำแผล  

"กระแต อามีเรื่องจะตกลงกับเธอ" พ่อเลี้ยงชนะชลเอ่ยขึ้นขณะที่หญิงสาวกำลังทำแผลให้ หญิงสาวเงยหน้ามองก่อนจะหันกลับมาสนใจแผลตรงหน้าต่อพร้อมกับพูดขึ้น "มีอะไรว่ามาเลย เค้าฟังอยู่"     

"การอยู่ด้วยกันมันต้องมีข้อตกลงสำหรับอามีกฎอยู่สามข้อ คือ1เธอจะไปไหนก็ได้แต่ต้องเอาคนของอาไปด้วยแต่ห้ามเที่ยวกลางคืนเพราะมันอันตราย 2ห้ามมีเรื่องมีราวกับใครทำตัวให้คนงานเคารพให้สมกับเป็นนายหญิงเป็นแม่เลี้ยงของที่นี่อย่าให้ใครเอาไปนินทาได้ว่าเธอนะเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ และ3 ห้ามดื้อ ห้ามซน ห้ามก่อเรื่อง อย่าเล่นอะไรพิเรนทร์ ๆ อยู่เงียบๆ ถ้าเธอทำได้เราจะอยู่ด้วยกันได้อย่างสงบ โอเคมั้ย" ชนะชลเอ่ยร่ายยาวก่อนจะถามหญิงสาโดยไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกำลังโมโหกับคำว่าก่อเรื่อง ทำอย่างกับเธอชอบมีเรื่องกับคนอื่นไปทั่วอย่างนั้นแหละ      

"พูดจบแล้วใช่มั้ย?" หญิงสาวเอ่ยถามก่อนจะทำแผลให้ชายหนุ่มจนเสร็จแล้วเอ่ยต่อ 

"งั้นเค้าขอพูดบ้าง กฎเค้ามี3ข้อ 1ห้ามบังคับกันเกินไป 2ถ้าไม่มีใครมาหาเรื่องเค้าก็ไม่คิดจะมีเรื่องด้วย เพราะฉะนั้นห้ามให้ใครมายุ่งกับเค้าและข้อสุดท้ายคือไอ้ข้อสามของตัวเค้าทำไม่ได้ อย่า-มา-ออก-คำ-สั่ง ไม่เช่นนั้นเจอดีแน่"     กรรณาราพูดก่อนจะเดินไปอุ้มเจ้าถุงทองแล้วเดินขึ้นไปบนห้องโดยไม่สนใจพ่อเลี้ยงหนุ่มอีกเลย     

"ยัยกระแตป่าเอ้ย คอยดูเถอะสักวันอาจะปราบเธอให้กลายเป็นแมวเชื่องๆคอยดู" พ่อเลี้ยงชนะชลพึมพำกับตัวเองอย่าคาดโทษคนตัวเล็ก

ยัยกระแตป่าจะถูกปราบไหมหนอ หรือใครจะปราบใคร555