ALISIA

" 'ต้อง'เลิกทำงานตอนอายุ25เนี่ยนะ??!!!" เสียงหวานใสที่ดังลั่นออกมาจากริมฝีปากทรงกระจับสีชมพูอมแดงที่บ่งบอกได้ว่าเป็นคนที่สุขภาพดีมากด้วยความตกใจ

"ลิเลีย อย่าเสียงดังสิ" เสียงทุ้มต่ำปนแหบเอ่ยตักเตือนเจ้าของเสียงหวาน

"พี่จะใจเย็นเกินไปแล้ว อายุขัยคนเรามันตั้งเท่าไหร่? ให้เลิกทำงานตอนอายุ25เนี่ยนะ? เงินที่ได้มาทั้งหมดรวมกัน3พี่น้องยังเลี้ยงกันเองไม่รอดไปยันแก่หรอกนะ" ลิเลียเถียงผู้เป็นพี่ชายคนโตกลับไป

"ผมได้รับคำสั่งมาจากทางต้นตระกูลมาอย่างนี้ เนื่องด้วยเป็นกฎเหล็กของทางตระกูลใหญ่ที่ต้องปฏิบัติกันทุกคนครับ" ชายวัยกลางคนที่เป็นทนายประจำตระกูลกล่าวเหตุผลให้ทั้งสองฟัง

"แต่ฉันกับพวกพี่พึ่งเรียนจบกันมาหมาดๆเองนะ!" ลิเลียยังไม่ย่อท้อที่จะเถียงหาเหตุผลกับเรื่องไร้สาระพรรค์นี้อยู่

"หน้าที่ของผมคือมาแจ้งข่าวให้พวกท่าน3คนต้องรับรู้เรื่องกฎและปฏิบัติตามเท่านั่นครับ ผมไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้ วันนี้หมดหน้าที่ของผมแล้วดังนั้นขอลาคุณลิเลีย คุณไลนัส แต่วันนี้คุณลัซเซลไม่อยู่ ผมขอฝากบอกเรื่องราวให้ด้วยนะครับ" ทนายวัยกลางคนรีบกล่าวตัดบทสนทนาแล้วโค้งตัวอย่างสุภาพเพราะเขาไม่สามารถรับอารมณ์ที่กำลังปะทุหนักของลิเลียต่อไปไม่ไหว

.

.

.

"นี่มันเรื่องอะไรกันหน่ะ ห๊ะ!!" ลิเลียคุยกับตัวเองด้วยอารมณ์ที่กำลังเดือนพล่าน

"ลิเลีย พอก่อนเถอะ ตอนนี้เราก็ทำอะไรไม่ได้"

"แล้วพี่จะเอาเงินที่ไหนมาประคองชีวิตจนแก่เล่า"

"งั้นก็เริ่มประหยัดตั้งแต่ตอนนี้เลยไง พี่กับลัซเซลเรียนจบแล้วก็มีบริษัทเข้ามาทาบทามตั้งเยอะ พวกพี่เลี้ยงลิเลียได้หน่า"

โป๊ก!!! ลิเลียเขกหัวไลนัสเต็มแรง

"โอ๊ย!!!! เจ็บนะ!" ไลนัสร้องออกมาด้วยควาเจ็บปวดสุดขีดพลางลูบหัวตัวเองเบาๆเพราะในชีวิตนี้ไม่มีใครกล้าทำอะไรแบบนี้กับเขาเพราะใบหน้าที่เหมือนพระเจ้าจุติมาเกิดทำให้กลายเป็นสมบัติล้ำค่าจึงทำให้มีคนคอยปกป้องเสมอ....เว้นแต่น้องชายฝาแฝดและน้องสาวของเขา

"อะไรจะมองโลกในแง่ดีขนาดนั้น!"

.

.

"แกร๊ก" เสียงเปิดประตูที่คาดว่าคือลัซเซลแฝดน้องของไลนัส

"พี่ลัซ!!!"เสียงเปิดประตูที่เบามากแต่ลิเลียก็ยังได้ยินเพราะในบ้านลิเลียอาศัยอยู่กับพี่ชาย2คนแต่ในตอนนี้มีเพียงไลนัสคนเดียวที่อยู่กับลิเลียส่วนลัซเซลนั้นได้ทุนไปเรียนที่ต่างประเทศไม่ได้กลับบ้านมาเป็นเวลา5ปีแล้ว

เสียงของลิเลียตะโกนดังออกมาจากห้องรับแขกที่อยู่ตรงกันข้ามกับประตูพร้อมวิ่งออกมาต้อนรับพี่รองที่หน้าประตูดั่งเด็กน้อยรอพ่อกลับบ้าน

"พี่กลับมาแล้ว"เสียงทุ้มปนแหบแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นกล่าวทักทายพร้อมลูบหัวสาวน้อยตรงข้างหน้าเสียงของลัซเซลอ่อนหวานมากหากได้ยินครั้งแรกคงจะบอกได้ว่าเขาต้องเป็นชายที่อบอุ่นและอ่อนโยนเหมือนกับเจ้าชายในจินตนาการของเหล่าสาวๆแน่นอน แต่ความอ่อนโยนนี้เขามอบให้เพียงน้องสาวสุดที่รักของเขาลิเลียเพียงคนเดียวเท่านั้น

"อ้าวลัซ ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ให้ฉันช่วยถือของไห---พี่ลัซ!" ไลนัสกำลังจะกล่าวต้อนรับน้องชายอย่างอบอุ่นในแบบของเขาลิเลียก็ได้ตะโกนแทรกในประโยคกล่าวต้อนรับอย่างอบอุ่นของไลนัสที่ฝึกซ้อมมาระยะเวลา5ปีเพื่อรอเวลากล่าวต้อนรับน้องชายของเขาแต่ในตอนนี้มันกลับพังทลายลง

"มีอะไรหรอ?"

"คือว่างี้นะ ทางตระกูลใหญ่อ่ะเขาส่งทนายความประจำตระกูลมาแล้วบอกว่า..............."ลิเลียเล่าทุกอย่างให้ลัซเซลฟัง

"หืมมม ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ ยังไงพวกพี่ก็เลี้ยงลิเลียไปยันแก่ได้อยู่แล้ว"

"อั้กกกก ไม่สิ พี่ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ เราพลาดโอกาสสำคัญในชีวิตไปอย่างนึงเลยนะ"ลิเลียเกาหัวด้วยความหงุดหงิดที่พี่ชายไม่เข้าใจ

"แล้วไอ้ที่ขาดไปหน่ะมันคืออะไรหล่ะ?" ลัซเซลเท้าคางถามลิเลียด้วยความสงสัย

"ก็..ก็ ไอ้นั่นไง หาแฟนในตอนทำงานแล้วก็แต่งงานไง" ลิเลียเล่าเหตุผลที่อยากทำงาน(จริงๆ)ออกมาให้พวกพี่ชายฟัง

"ห๊าา/หืมมม"เสียงอึ้งปนงงของลัซเซลและเสียงเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งของไลนัส

"นี่หรอเหตุผลที่อยากทำงานหน่ะ?"เสียงของพี่ชายทั้งสองที่ฟังแล้วต้องขนลุกซู่ตั่งคำถามกับน้องสาวสุดที่รักของเขา

ลิเลียเป็นคนที่ไม่เคยมีเพื่อนมาก่อนเพราะตลอดเวลาที่อยู่ในรั้วสถานศึกษาจะมีพี่ชายของเธอคอยเป็นทั้งเพื่อนและบอดี้การ์ดส่วนตัว ดังนั้นทุกคนเลยมองว่าลิเลียคือนางฟ้าบนสวรรค์ที่มีพี่ชายเป็นเทพมาจุติบนโลกเป็นกลุ่มที่ไม่อาจเอื้อมถึงได้เลยไม่มีใครกล้าเข้าไปอยู่ใกล้เพราะกลัวว่าถ้าเข้าไปอยู่ใกล้จะโดนเปรียบเทียบและอาจจะโดนเหล่าแฟนคลับคอยจับตามอง 

แต่เหนือสิ่งอื่นใดบุคคลที่อันตรายที่สุดคือเหล่าพี่ชายที่หวงน้องสาวสุดๆ(ซิสค่อนดีๆนี่เอง)พวกเขาไม่เคยปล่อยให้อ้ายอีหน้าไหนเข้ามาใกล้น้องสาวของพวกเขาเลยเหตุผลก็คงเพราะความสวยของน้องสาวเขามันทำให้ทุกเพศตกหลุมรักหัวปักหัวปำได้ง่ายๆลิเลียทำได้เพียงอ่านการ์ตูนและนิยายน้ำเน่า มโนเพ้อไปวันๆเท่านั้น

"ปะ..ปล่าว ยังไงก็เถอะทำงานหน่ะยังพอมีอะไรให้ทำดีกว่าไม่มีงานอะไรให้ทำเลยนะ........ว่าแต่พี่ลัซมีของฝากอะไรมาบ้างหรอ?"ลิเลียรีบเบี่ยงเบนหัวเรื่องให้เร็วที่สุด

"เฮ้อออ อืมมี"เสียงถอนหายใจของลัซเซลที่แสดงออกถึงควาเหนื่อยใจกับน้องสาวสุดที่รักของเขา

"นี่อะไรอ่ะ?"เสียงความสงสัยของลิเลียถามออกมาพร้อมชูนิยายเก่าๆเล่มหนึ่งหลังจาดค้นดระเป๋าเดินทางขิงพี่ชายจนเละ

"ก็นั่นแหละของฝาก พี่ซื้อมาให้ มันมีแค่เล่มเดียวในโลกเลยนะ"

"ต้องแพงแน่เลยดิ แต่ถ้ามันแพงพี่ไปเอามาได้ยังไงอ่ะ?! แล้วพวกทางพิพิธภัณฑ์เขาไม่เก็บไปเหรอ?"

" ไม่หรอกทางนั้นเขาเก็บแต่พวกผลงานของคนมีชื่อเสียงส่วนเล่มนี้น่าจะเป็นของพวกชาวบ้านเขียนขึ้นมานั่นแหละ"

"หืมมม นิยายหรอ?"ไลนัสถามขึ้นมาหลังจากเห็นหนังสือเก่าเล่มนั้นหลังจากเก็บของให้น้องชายเสร็จ

"อ่าา พี่ไลนัส พี่มาอ่านให้ฟังหน่อยสิ เสียงพี่มันฟังแล้วสบายหูสุดๆไปเลย"ลิเลียอ้อนพี่ชายให้อ่านนิยายให้ฟัง

"เหมือนกับตอนเด็กๆเลยแหะ"ลัซเลซเอ่ยขึ้นมา

"ฮิฮิ นั่นสิ" ลิเลียยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีต่างจากก่อนหน้านี้ที่กำลังเดือดพล่านเป็นยักษ์อยู่แต่ตอนนี้กลายมาเป็นเด็กตัวเล็กๆไปซะแล้ว

"อืมๆ ก็ได้ๆ"

[40%]

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

..........

สวัสดีคับ! เรื่องนี้ว่าจะลองพยายามแต่งแบบที่สุดแบบสุดๆเลยจะพยายามไม่ดองด้วย แหะแหะ ก็คือ ฝากเนื้อฝากตัวช่วยชี้แนะจุดบกพร่องของเราด้วยนะคะถึงจะแต่งได้ไม่ดีเท่าไหร่แต่ก็จะพยายามทำให้ดีที่สุดนะคะ

ᕙ(＠°▽°＠)ᕗ