รักมากมายยัยนักเรียนนอก

บทนำ

“คำว่ารักของเธอมันสะกดยังไง”แพรวาสาวสวยพูดพร้อมทำหน้ามุ่ย “love”ฉันอยากจะพูดแกล้งเธอนะแต่เหมือนเรื่องมันจะใหญ่ “นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะ ถ้าเธอไม่รักฉันจริงก็อย่ามาทำแบบนี้เลย”ฉันทำอะไรผิดไปหรอนี่ฉันทำอะไร “What ฉันทำอะไรไป”เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน “ก็ที่เธอจะย้ายกลับไปไทยไงนี่เธอคิดจะทิ้งฉันใช่ไหม”เรื่องไปใหญ่แล้ว “No, I never to think like that ” (ไม่ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น) “จริงหรอถ้าเธอพูดจริงเธอก็อย่าไปสิอยู่กับฉันที่นี่”อะไรนักหนาของเธอนะ “no I dare to that must go to do”(ไม่ได้เพราะฉันมีเรื่องต้องไปทำ) “ถ้าอย่างนั้นเราเลิกกันคุณกับฉันขาดกัน”อย่างนี้เลยหรอ “get , it about [ story ] her”(ได้ มันเรื่องของเธอแล้วนิ) เมื่อพูดจบฉันก็เดินหนีเธอไปและไม่รับรู้อีกว่าเธอจะเป็นยังไงเพราะเธอเป็นคนเริ่มที่จะต้องจากกันเองและครั้งนี้ฉันอยากจะให้เป็นครั้งสุดท้ายที่โดนหักอกแล้ว

ณ ประเทศไทย

“สวัสดีครับทุกคน ครูว่าวันนี้อากาศดีมากเลยเนอะเย็นสบาย”ครูเต้ ครูหนุ่มสุดหล่อแห่งโรงเรียน “เย็นตรงไหนคะครูร้อนจะตายอยู่แล้ว”สาวสวยซูกัสพูดพร้อมมองดูท้องฟ้าพร้อมทำท่าทางเหมือนปวดตา “ก็พวกเธอไม่ใช่คนใจเย็นไงถึงได้ไม่เย็นครูนี่เย็นสบายเลย”เขาพูดพร้อมใส่อารมณ์ขำอย่างเต็มที่ตีนกาขึ้นเลย “เออวันนี้ทางโรงเรียนเรามีข่าวดี”เขาก็พูดไปสาวๆหนุ่มๆที่เป็นนักเรียนเกือบสองพันคนก็นั่งฟังกันหน้าเสาธงที่ใช้ไมค์ดังกึก้อง  “พรุ้งนี้จะมีนักเรียนใหม่ย้ายมาที่โรงเรียนเราด้วย”แหมเหมือนสาวๆมันจะนึกในใจว่าจะมาบอกทำไมว้ะ “แหม นึกด่าอยู่ใช่ไหมล่ะ คือคนๆนี้เป็นคนต่างชาติจากเกาหลีขาวมากเลยครูบอกไว้ ขาวมากแถมเป็นผู้หญิง”อ่าวพอจบคำว่าเป็นผู้หญิงพวกหนุ่มๆก็ฮิ้วกันใหญ่ “แล้วน่ารักไหมครับ”ผู้ชายคนหนึ่งถามเข้ามา “แล้วเธออยากเห็นไหมล่ะ ครูจะยังไม่บอกดีกว่าเอาไว้พวกเธอดูกันเอง”เสียงโห่ลั่นโดมเลย

ณ    ห้างสรรพสินค้า

“this”(ชิ้นนี้ราคาเท่าไหร่)ฉันพูดพร้อมชี้ไปที่กระเป๋าใบหนึ่งซึ่งดูรูปทรงแล้วหน้าจะมีค่ามากเหมือนกัน “สี่แสนค่ะ”ฉันนี่อึ้งเลยนะแต่ไม่ได้อึ้งที่มันมีราคาสี่แสนหรอกแต่อึ้งที่ไม่รูว่ามันคือเท่าไหร่สี่แสนนี่มันอะไรว้ะพันวอนหรอ “What”(อะไรนะ)ฉันพูดพร้อมยิ้มนิดๆให้กับแม่ค้าคนสวยแต่เธอก็พูดกลับมาว่า “ไปไกลๆเลยไปกูพูดอังกฤษไม่ได้”ก็ได้เวลาชิ่งหนีสิครับไม่ใช่ว่าฉันแปไม่ออกนะฉันแปลออกแต่เรียบเรียงไม่ถูกแค่นั้นเองและตอนนี้ฉันเดินมาถึงร้านอาหารญี่ปุ่นที่มีเด็กสาวน่ารักของคนมาคอยรับแขก “อิราชัยมาเสะ”เหมือนจะเป็นคำทักทายของประเทศญี่ปุ่นนะแต่ฉันเป็นคนเกาหลีนะก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปก็เกิดเรื่องซะก่อน โครม!!!เหมือนจะเดินชนคนอื่นเข้าซะแล้ว “painful where ?”(เจ็บตรงไหนไหม) ฉันรีบพูดพร้อมรีบจับเธอลุกขึ้นมา แต่เหมือนรู้สึกว่าเธอเดินมาชนฉันเองนะ “นี่เธอเดินดีๆไม่เป็นหรือไงถึงได้มาชนเพื่อนฉัน อุ้ย!!!หล่ออ่ะ”ฉันก็ตั้งใจฟังเธอพูดอยูนะแต่เธอมาสะดุดตอนที่เธอเห็นหน้าฉันนี่แหละนี่ฉันหล่อมากเลยหรอ  “เป็นอะไรมากไหม”ฉันพูดด้วยภาษาไทยเพื่อความเข้าใจง่ายของคนตรงหน้า “เจ็บสิถามได้”เธอประชดหรอทำไมล่ะ “แต่เธอเดินชนฉันเองนะ”ฉันก็พูดตามความจริง “มั่วแล้วนายนั่นแหละเดินชนฉัน”อะไรว้ะสงสัยเรื่องเล็กต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆเลย “แหมแกก็นะเอ่อต้องขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยนะคะคือมันไม่ค่อยรู้เรื่องนะคะ ว่าแต่ว่าคุณชื่อไรคะฉันชื่อปาล์มส่วนเพื่อนฉันชื่อสไปร์ค่ะ” มาเป็นชุดเลยเธอ “ฉันชื่อ ชิน วูมิน ยินดีที่ได้รู้จักนะ”ฉันพูดพร้อมคำนับตามประเพณี “นี่ประเทศไทยเขาโค้งคำนับกันที่ไหนเล่าเขาใช้มือไหว้กันต่างหากเพื่อความสวยงามและเป็นเอกลักษณ์”แหมแม่ผู้ดี “สวยตรงไหนกันประเทศฉันสิสวยกว่าเยอะเลย”ฉันพูดประชดเธอกะจะเอาขำแต่มันไม่ขำน่ะสิ “พูดไทยได้ก็ไม่บอกปล่อยให้ใช้เครื่องแปลอยู่ตั้งนาน”เมื่อเธอพูดจบฉันก็มองดูที่มือเธอซึ่งถือเครื่องบางอย่างไว้ในมือรู้สึกขำนิดๆ “as a result , she doesn't agree to ask”(ก็เธอไม่ถามนิ)ขำมากนะเรื่องนี้รู้สึกอยากกวนเธอจัง “กวนหรออย่านึกนะว่าฉันจะโง่จนแปลไม่ออกอ่ะ”ใจเย็นสิแม่คุณจะดีดไปไหน “มันก็เรื่องของเธอสิ”ฉันพูดพร้อมยิ้มบางๆ “กวนตีนหรอ”ใจเย็นสิ “นี่แกอย่าไปหาเรื่องชินเค้าสิ อีกอย่างยังไงเดี๋ยวเราจะต้องรีบกลับไปเตรียมของรอต้อนรับนักเรียนใหม่ด้วยนะ”ปาล์มพูดพร้อมดึงมือของอีกคนไปจากฉัน ฉันรู้สึกว่าเมื่อเธอไปแล้วเหงายังไงไม่รู้แต่ก็ช่างเถอะหาซื้อชุดนักเรียนดีกว่าแต่ต้องแบบไหนกันนะ

........................................................................................................................................

จบไปแล้วกับบทนำนะงับวันนี้แทบตายงับเรียนหนักมากเลย

ถ้ายังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะงับ//ยิ้ม