เมื่อผมต้องกลายเป็นตัวร้ายที่ถูกเนรเทศ

“นี่ๆเจ้าดูเกอผู้นั้นช่างดูงดงามราวกับเทพเซียนนัก ”
“ไหนๆ อะจริงด้วย งามนักแล้วบนเกวียนม้านั่นขนอะไรขายมาด้วยละนั่น”

กุบกับๆ

“มองอะไรกันไม่เคยเห็นคนรึไง”

หลิวหยางที่กำลังขับเกวียนม้าเข้าเมืองเพื่อนำของมาขายขมวดคิ้วมองชาวบ้านที่มองตนราวกับเจอของแปลกทั้งยังหันไปซุบซิบกันเป็นกลุ่มๆ หลิวหยางก้มสำรวจตนเองเล็กน้อยเสื้อผ้าหน้าผมก็เรียบร้อยดี และทันใดนั้นเองก็มีสายลมอ่อนๆพัดจนผ้าที่คลุมสินค้าบนรถปลิวเปิดขึ้นนิดหน่อยจนทำให้เห็นสินค้าที่ถูกผ้าคลุมปิดอยู่บนรถ สตรีชาวบ้านที่ตอนเเรกยืนชื่นชมความงามของเกอผู้งดงามถึงกับยืนตาโตยกมือที่สั่นเทาชี้ไปที่เกวียนม้าของหลิวหยางที่ได้แล่นผ่านหน้านางไปยังเหลาอาหาร

“นั่นมันมะ…หมีภูเขาโตเต็มวัย”