รู้สึกตัวอีกที ผมก็มักไปนั่งเหม่อในร้านกาแฟร้านเดิม ในทุกๆครั้งยามเมื่อตนเองเว้นว่างจากการเรียน จ้องมองไปยังหลังเคาน์เตอร์ที่มีร่างสูงของใครบางคนยืนทำงานอยู่อย่างขะมักเขม้น ชวนให้คนมองอย่างผมรู้สึกเพลินตาเพลินใจเวลามองเขาอยู่เสมอๆ
ดอกรักษ์
อ่าา..พระเจ้าช่วยกล้วยบดชี(?)รู้สึกว่าผมตกหลุมรักเขาเข้าซะแล้วล่ะครับ
จะทำยังไงดีเนี่ยถ้าหากผมจะจีบเค้า หากไม่ติดตรงที่ว่า...
'เค้าหูหนวก'
ใช่ครับฟังไม่ผิด
เค้าไม่สามารถได้ยินเสียงของผมได้หากผมบอกชอบเค้า
ดังนั้นถ้าหากผมคิดจะจีบเค้า
กระผมผู้นี้จึงตั้งใจและจริงจังอย่างมากในการศึกษา
หาความรู้ในการสื่อสารทางภาษามือ เพื่อที่จะคุยกับเค้าให้ได้!!
.
.
.
หากเสียงส่งไปไม่ถึงแล้วยังไงล่ะ
เพราะผม..
'จะบอกรักเค้าผ่านภาษามือของผมเอง!'
"นิยายเรื่องนี้เป็นของ เดม่อน แต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น"
ห้ามมิให้ผู้ใดดัดแปลง คัดลอก แอบอ้าง เผยแพร่ โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร
ตามกฎหมายคุ้มครองลิขสิทธิ์ปี2537
กำหนดการอัพนิยาย
**เรื่อยๆอยากลงก็ลง
ปล.อย่าหวังอะไรมากจากนักแต่งคนนี้เพราะชอบดอง
ปล1.หากมีคำผิดหรือเว้นวรรคไม่สบายตาก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ อันเนื่องจากพิมพ์ในโทรศัพท์
ปล2.อาจมีคำบรรยายแปลกๆ หรือตรงไหนที่อ่านแล้วไม่ลื่นไหล บอกได้จะได้แก้ไขกันถ้วนหน้า
หมายเหตุ:เนื้อหาและคำพูดในเนื้อเรื่อง อาจมีความรุนแรงและหยาบคาบเล็กน้อย
(น้อยจริงๆ)เพราะงั้นโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน สถานที่ในเนื้อเรื่องเป็นเพียงเรื่องสมมุติหาใช่มีจริงบนโลกนะ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น