วันอังคารที่11 เดือนกุมภาพันธ์ 2017เวลา 16.58 น.
ณ มหาวิทยาลัยk
คณะแพทย์ศาสตร์ ตึกE ห้องแล็ป3
" Pituitary Gland หรือต่อมใต้สมองนั้น มีความซับซ้อน-..."
เสียงยานคางของอาจารย์แม่ที่ดังขึ้นหน้าห้องแล็ป อธิบายสิ่งที่ฉายอยู่บนโปรเจ็กเตอร์นั้นไม่ได้เข้าไปในสมองส่วนออริบซึมของรักษ์แต่เพียงอย่างใด แตกต่างจากเพื่อนๆร่วมคลาสเรียนในห้อง ที่ต่างพากันจดจนมือแทบระวิง พลางรีบทำความเข้าใจกับสิ่งที่อาจารย์อธิบาย ก่อนที่อาจารย์จะเปลี่ยนหน้าไปยังหน้าต่อไป
ปิ๊บ
เสียงหน้าจอโปรเจ็กเตอร์ถูกทำให้ดับลง
"เอาล่ะๆ ไหนๆก็พึ่งเปิดเทอม อาจารย์จะสอนเพียงเท่านี้ก่อน แล้วอย่าลืมไปทบทวนความรู้กันด้วย เลิกคลาสได้" สิ้นเสียงคำสุดท้ายของอาจารย์ประจำคลาส เหล่านักศึกษาคณะแพทย์ต่างพากันแยกย้ายเก็บของ ก่อนจะพากันทยอยออกไปจากห้อง
"โอ๊ย กว่าจะเลิก! นั่งตั้งนานเมื่อยตูดชิบหาย"หมอนพูดขึ้น ก่อนที่จะลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ พลางทุบก้นตุบๆ
"เห้ยไอ้รักษ์ มึงเป็นไรของมึงเนี่ย?"หมอนหันมามองเพื่อนตน ที่กำลังนั่งทำหน้าคร่ำเคร่งกับอ่านหนังสืออะไรสักอย่าง ที่อยู่ในมืออย่างไม่สนใจตนหรือโลกภายนอก
"เรียนก็ไม่ตั้งใจนะมึง"หมอนพูดกวน หากแต่ดอกรักษ์ก็เหมือนตกอยู่ในโลกส่วนตัว พูดยังไงก็ไม่ได้ยิน
'สีท่าพี่แกจะเคร่งนะนั้น'
หมอนมองดอกรักษ์ที่กำลังอ่านหนังสือว่าด้วยเรือง 'ภาษามือน่ารู้' อย่างจริงจัง
'จริงจังกว่าเรียนหมออีก' หมอนมองบนก่อนจะถอนหายใจยาว
เฮ้อ แต่ก็นะชั่งเถอะ
มีเพื่อนงี้กูก็ทำใจมาตั้งนานล่ะ
หมอนที่คิดได้ดังนั้น จึงหันไปสนใจการเรียกไอ้คุณเพื่อนออกจากห้องแทน
.
.
.
.
.
หลังจากนั้น ทั้งสองก็พากันเก็บของและย้ายสำมะโนครัวออกไปจากแล็ป
"ไอ้รักษ์ แล้วซูชิกูละ?"หมอนถามไอ้รักษ์ หลังจากที่ทั้งสองขับรถออกมาจากมอ
แต่แทนที่ไอ้รักษ์มันจะขับตรงไปที่ร้านซูชิเจ้าโปรดของไอ้หมอน มันกลับขับไปอีกทางแทน
"โทรสั่งเอา"รักษ์พูดก่อนจะขับรถBMปาดเข้าไปในซอย
"เชอะ!" หมอนเชิดหน้ากอดอก ก่อนจะหันไปมองข้างทางแทน
"เดี๋ยวกูจะโทรสั่งให้เขาเพิ่มวาซาบิให้มึงเยอะๆเลย เคนะ?"รักษ์หันมาพูดเอาใจไอ้หมอน
"ทีงี้มาง้อนะมึง"หมอนผลักหัวไอ้รักษ์ ก่อนที่ทั้งสองจะหัวเราะกัน
"แล้วนี่มาร้านนี้อีกแล้ว?"หมอนพูดขึ้น เมื่อหันหน้าไปอีกที รักษ์ก็ขับรถมาจอดยังหน้าร้านกาแฟเจ้าเก่าเสียแล้ว
"ถามจริง นี่มึงจริงจังปะเนี่ย"หมอนหันไปถามไอ้รักษ์อย่างสงสัย ก่อนที่จะก้าวลงมาจากรถกัน
รักษ์ล็อกรถก่อนจะเงยหน้าพูดกับเพื่อนรัก
"กูก็ไม่เคยล้อเล่น"ยักคิ้วแถมให้ไอ้หมอน
"เจ๋งดิ!? "หมอนพูดอย่างเหลือเชื่อ
"ปะ รีบเข้าไปเดี๋ยวคนเยอะ"รักษ์พูดก่อนที่จะรีบเดินเข้าไปด้านใน ไม่วายโทรสั่งซาชิมิให้ไอ้หมอน
กริ้งๆ
สิ้นเสียงกระดิ่งเปิดประตูร้าน เป็นธรรมดาที่สายตาจากคนในร้านจะหันไปมองกัน แม้ไม่ได้ตั้งใจ โดยเฉพาะสาวๆ และเก้ง กวาง ทั้งหลาย ที่คอยมองหาผู้ชายหล่อๆที่เดินผ่านเข้ามาใหม่อย่างโลมเลีย และครั้งนี้ก็เช่นกัน
ซุบซิบๆๆ
'ว๊ายแกๆ คนนี้หล่อม๊าวววก><'
'อีกคนน่ารักกก!'
'เดี๋ยวๆ นั้นแฟนเค้าป่าววะ?'
'ไม่สน ไม่แคร์ กูเก็บเข้าไปในสต๊อกมโนผัวกูละ อิอิ'
''งั้น กูขอมโนต่อด้วยคน><'
"เขาว่ากูกับมึงเป็นแฟนกันอะ"หมอนหันไปยู่หน้าใส่รักษ์ เมื่อได้ยินสิ่งที่สาวๆในร้านต่างพูดกัน
ผมมองมันที่ยู่หน้ามาให้ ก่อนจะดีดกะโหลกมันไปรอบหนึ่งเต็มๆ
"แฟนพ่องมึงดิ"ผมด่ามันโดยเน้นตัวอักษร พ.พาน เป็นพิเศษ
"อ้าว มึงไปเป็นแฟนพ่อกูตั้งแต่เมื่อไร? เดี๋ยวกูฟ้องม๊าละ! ว่าพ่อนอกใจ..."ไอ้หมอนนี่ได้ทีเล่นใหญ่ แม้กระทั่งพ่อตัวเองมันก็ยังจะเล่น-*-
"พอๆๆ ดีเล่นมั้ยเนี่ยมึง"ผมหันไปบอกมันก่อนที่จะผลักหัวมันไปอีกรอบหนึ่ง อย่างอดไม่อยู่
"ก็เล่นได้เรื่อยๆอะนะ"ทำหน้ากวนโอ๊ยส่งมาให้ผมหนึ่งที
เฮ้อ
ผมส่ายหน้าอย่างระอากับนิสัยมัน
ทั้งๆที่ออกจะหน้าตาดีแท้ๆ
เสียดายปากพาส้นเท้าจริงๆเพื่อนเรา..
ผมบอกให้มันไปจองโต๊ะที่เดิม ก่อนที่ตนเองจะไปต่อคิวสั่งเครื่องดื่มกับของว่างที่เค้าเตอร์หน้าร้านเจ้าประจำ อย่างเคยชิน
อะ
มองคนที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ ที่กำลังยุ่งวุ่นวายกับการทำออเดอร์ให้ทันกับความต้องการของลูกค้าในร้านอย่างแปลกใจ
วันนี้อยู่แฮะ..
เพราะปกติพี่ธามเขาจะมาทำงานไม่เป็นเวลาครับ บ้างวันมาทำบ้างไม่มาทำบ้าง วันนี้คงเป็นโชคดีของผมที่ได้เจอพี่เขาสองครั้งติดกันในวันเดียว
สายตาจ้องมองแผ่นหลังกว้างที่มองจากข้างหลังแล้วดูมีความมุ่งมั่น จนทำให้ผมอดละสายตาไปจากหลังพี่ธามไม่ได้
จนกระทั่งถึงคิวของผม..
"อ้าว? น้องนั้นเอง"
ผมละสายตาจากหลังพี่ธาม ก่อนจะหันไปมองผู้เรียก
"พี่ต้า?"คนที่เรียกผมเป็นพี่ต้านั้นเอง
"แหมวันนี้มาแต่เช้าเลยนะ เลิกเรียนแล้ว?"
"อ่า ครับวันนี้เลิกเร็ว"
"แล้วน้องหมอนไปไหนละ วันนี้ไม่มาด้วยกันเหรอ"พี่ต้าชะโงกหน้าไปมาเพื่อมองหาคนที่มักจะมากับผมเสมอ
"อ๋อ มันไปจองโต๊ะให้ผมนะครับ"ผมชี้ไปที่โต๊ะแถวชั้นสอง
"อ้อๆ งั้นวันนี้จะสั่งอะไรละ?"พี่ต้าถามก่อนจะยักคิ้วอย่างกวนๆ
"น้ำแตงโมปั้น 1 กับกาแฟผสมคาราเมล1 แล้วก็ชีสเค้กบลูเบอร์รี่หนึ่งที่ครับ"ผมสั่งออกไป ก่อนที่จะเหลือบมองพี่ธามไปด้วย
"มองแบบนั้นเอากลับบ้านไปด้วยเลยมั้ยน้องรักษ์?"พี่ต้าถามพลันกลั้นยิ้ม
"อะ เออ"ผมทำตัวไม่ถูกเมื่อพี่ต้าพูดขึ้นมา
"5555พี่ล้อเล่นๆ ไปเถอะๆเดี๋ยวพี่จะไปเสริฟ์ให้ เชิญลูกค้าคนถัดไปเลยครับ" พี่ต้าหัวเราะ ก่อนที่จะต้อนรับลูกค้าต่อ ไม่วายส่งสายตาล้อเลียนมาให้ผมอีกตะหาก
อย่าให้ถึงทีผมนะ
"ไงมึง"เสียงยานคางของไอ้หมอนดังขึ้นก่อนที่ผมจะไปถึงตัวมันซะอีก
"เป็นไงบ้างวะ"มันทำหน้ายิ้มกรุ้มกริ้ม
"ก็สั่งของแล้ว เดียวพี่ต้าเอามาให้"ผมพูดก่อนที่จะนั่งลง
"โอ๊ยยย"
ผมมองไอ้หมอนที่กุมหัวหมับ เมื่อได้ยินสิ่งที่ผมพูดไป
"อะไรของมึง?"
"กูสิวะครับที่ต้องถาม! อะไรของมึงไอ้รักษ์?"มันทำราวกับว่าโลกจะแตก
"มึงชอบเขา แต่มึงจะไม่จีบเขาเลยเหรอวะ?!"
"กูหาโอกาสคุยไม่ได้ พี่ธามเขาทำงานอยู่" "แล้วกูก็ไม่อยากรบกวนพี่เขาด้วย"
"ไอ้พ่อพระ!"ไอ้หมอนว่า
"ถ้ามึงยังเป็นแบบนี้ระวังจะโดนหมาคาบไปแดก!"
ผมมองหน้าไอ้หมอนเขม่น จนมันเองยังรู้สึกได้
"จะไม่มีใครคาบไปทั้งนั้น"
หมอนหน้าซีดมองไอ้รักษ์ ก่อนจะหัวเราะแหะๆ
"โห้มึง กูก็แค่พูดเล่นเปล่าวะ จริงจังไปได้"
"แต่กูก็พูดจริงนะส่วนหนึ่ง ไม่เชื่อมึงลองมองไปรอบๆดู"
ผมมองตามสายตาไอ้หมอนไป
นั้นไง มีแต่คนมองพี่มันตาเป็นมัน
"ในระหว่างที่มึงกำลังเตรียมตัวที่จะจีบพี่เขา มีอีกกี่คนที่ตอนนี้กำลังรุกจีบพี่เขาอยู่วะ"หมอนพูดเพื่อให้ผมคิดตาม "มึงคิดดู ยิ่งพี่เขาเป็นเจ้าของร้านกาแฟชื่อดัง หน้าตาก็โครตหล่อ รวยก็รวย ชะนีกับผู้ชายแทบจะจ้องแย่งกันตาเป็น แถมพี่มันยังโสดอีก โอ๊ยมึง!แบบนี้แหละที่เค้าชอบกันอะ "
นั้นสินะ เหมือนอย่างที่ไอ้หมอนพูดหากผมยังทำตัวเขินอาย แล้วยังมั่วแต่ศึกษาภาษามืออยู่แบบนี้ ยังมีอีกกี่คนที่ต้องการจะจีบพี่เขา จีบคนมีแฟนศัตรูคนเดียว แต่จีบคนโสดศัตรูนับแสน ช่วงเวลายิ่งไม่ค่อยแน่นอน ความรู้สึกของคนเราก็เช่นกัน
"อืม..กูจะรุกพี่เขา"ผมตัดสินใจบอกไอ้หมอน ก่อนจะลุกขึ้นยืน
"ไม่ใช่แค่รุก มึงต้องอ่อยด้วย!"ไอ้หมอนว่า
"ขอตัวแปป"ผมลุกขึ้นเดินลงไปยังชั้นล่างของร้าน ขณะที่เดินไปในหัวก็คิดสรรหาวิธีการที่จะไปพูดกับพี่เค้า ก่อนจะนึกได้ หยิบสมุดฉีกออกมา ก่อนจะจรดปากกาลงไปอย่างตั้งอกตั้งใจ
เขียนเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมองหาพี่ธาม ก็เห็นว่าพี่เขากำลังเปลี่ยนกะกับพนักงานในร้านอีกคนที่กำลังมาถึง
กลั้นใจเดินเข้าไปหา ก่อนจะจิ้มไหล่พี่ธามเบาๆ
"?"พี่ธามหันหน้ามามองอย่างงงๆ ก่อนจะยิ้มบางเมื่อเห็นว่าเป็นผม
"เอ่อ นี่ครับ"รักษ์ยื่นกระดาษในมือไปให้คนตรงหน้า ก่อนที่พี่ธามจะรับมันไปอ่าน หัวใจเต้นดังจนรู้สึกกลัวว่ามันจะเด้งออกมา
หลังจากที่พี่ธามรับไปอ่าน พี่เค้าก็ยิ้มๆมาให้ผม ก่อนจะหยิบปากกาที่ติดอยู่ตรงกระเป๋าเสื้อ เขียนอะไรบ้างอย่างลงไป พับมันแล้วยื่นมาให้ผม ก่อนจะเดินออกไป
ผมเริ่มรู้สึกไม่ดี กลัวว่าสิ่งที่พี่ธามเขียนลงไปจะเป็นการปฏิเสธตัวเอง ในใจเริ่มรู้สึกห่อเหี่ยว กลัวผิดหวัง
ก่อนจะรีบเดินกลับไปที่โต๊ะ ไม่กล้าเปิดอ่านสิ่งที่อยู่ในกระดาษ
"เป็นไงมึงทำไรมาอะ หน้าหงอยเหมือนหมามาเชียว"
ไอ้หมอนทักด้วยคำพูดน่าถีบ ก่อนจะตักเค้กบลูเบอรี่ที่พึ่งมาเสริฟเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย พลางทำหน้าฟินเหมือนกำลังขึ้นสรรค์
"กูกลัว"ผมบอกออกไป ก่อนจะมองกระดาษในมือนิ่ง
"กลัวไร ไหนมึงเขียนไรกูขออ่านหน่อยดิ"ไอ้หมอนแย่งกระดาษผมไป ก่อนจะเปิดอ่าน ไม่ทันที่ผมจะแย่งมันคืนมา ไอ้หมอนก็ทำหน้าเหวอๆ ก่อนจะพูดขึ้นมา
"โห้ ไม่ต้องชงแล้วมั้งกูอะ"มันทำหน้าเหม็นเบื่อ ก่อนจะยื่นกระดาษส่งมาให้ผม
ผมที่เริ่มสงสารในคำพูดของมันก็เลยตัดสินใจอ่าน
ผมชื่อรักษ์ เรียนคณะแพทย์ ปี2 อยากขอพี่เป็นแฟนครับ!
นั้นคือสิ่งที่ผมเขียนลงไป...
หากแต่มุมเล็กๆของกระดาษกลับมีลายมือสวยงามเขียนคำสั้นๆ แต่กับเขย่าหัวใจผมอย่างมาก มันราวกับมีผีเสื้อนับร้อยบินอยู่ในท้อง
ขอเวลาคิดก่อนนะ^^
อ๊ากกกกกกก พี่เขาขอเวลาคิดนี่แสดงว่าผมยังมีหวังใช่หรือเปล่า!?
แบบนี้ไอ้รักษ์สู้ตาย!!
ความคิดเห็น