คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER;01
Chapter
01
วันอังคารที่11 เดือนกุมภาพันธ์ 2017
เวลา 07.37 น.
ณ ย่านการค้าหน้ามหาวิทยาลัยk
เหล่านักศึกษาต่างออกมาจับจ่ายซื้อสินค้า และทานอาหารกันยามเช้า หลังจากที่พึ่งเปิดภาคเรียนที่2มา นักศึกษาที่พึ่งกลับมาจากการปิดเทอม์ยาวหน้าร้อน ต่างพากันจับกลุ่มทักทายเหล่าเพื่อนๆที่พึ่งได้เจอกัน และพากันมาทานอาหารร้านต่างๆแถวหน้ามหาวิทยาลัย
ใกล้ๆกันนั้น มีร้านกาแฟอยู่ร้านหนึ่ง ซึ่งเป็นร้านที่หลายๆคนและนักศึกษาในมหาวิทยาลัยนี้ต่างลงความเห็นกัน ว่าเป็นร้านกาแฟที่ดีที่สุดในย่านการค้า เนื่องจากบรรยากาศของร้านที่แต่งแนวโทนสบายๆธรรมชาติบวกกับการบริการ เครื่องดื่ม ขนม และอาหารเลิศรส ที่ชวนให้เหล่าผู้มีอันจะกิน อยากมาถลุงเงินในกระเป๋าออกไปจับจ่าย เนื่องจากราคาของเครื่องดื่ม และอาหารแต่ละชนิดนั้น คุ้มค่ากับราคาที่เสียไป แถมบริการหน้าตาดีที่ราวกับถูกคัคสรรมา ทำให้ร้านนี้ดังเป็นพลุแตกจนกลายมาเป็นร้านกาแฟชื่อดังในปัจจุบัน จะเสียแต่เพียงอย่างเดียว เนื่องจากร้านนี้มีโต๊ะเพียงจำกัด หากใครที่อยากมานั่งทันก่อนโต๊ะเต็ม ก็ต้องมาเช้าๆไม่ก็จองไว้ก่อนถึงจะทันนั่ง อย่างเช่นตอนนี้ภายในร้านต่างเริ่มมีผู้คนมานั่งจับจองกันจนแน่นเกือบเต็มขนัด
ณ มุมๆหนึ่งของร้านที่เป็นโต๊ะนั่งเดี่ยวชั้นสอง มีร่างสูงของใครคนหนึ่งกำลังนั่งเหม่อมองลงไปยังชั้นล่างของร้าน ไม่สนใจแก้วกาแฟของตนที่ยังไม่ได้แตะต้อง จนบัดนี้แก้วกาแฟร้อนหอมกรุ่นนั้นกลายเป็นเย็นชืด สายตาจ้องมองไปยังหลังเคาน์เตอร์ ที่มีร่างๆหนึ่งกำลังทำงานอย่างขะมักเขม้นเชิญชวนสายตาให้จับจ้อง
เรือนผมสีคาราเมลชื้นเหงื่อถูกทำให้ลู่ไปตามโครงหน้าหล่อเหลา คิ้วเรียวเขม้นแน่น ดวงตาสีดำจ้องมองปริมาณน้ำในแก้วที่ตนกำลังทำอยู่อย่างใส่ใจนั้น ดึงดูดสายตาของเขาได้ไม่ยาก
ดอกรักษ์จ้องมองร่างนั้นอย่างเพลิดเพลินราวกับตกอยู่ในห้วงแห่งรัก ไม่ทันได้เห็นเงาร่างที่ย่องเข้ามาจากทางข้างหลัง
"..."
"จ๊ะเอ๋!!"
"เหว๊อออ!"ดอกรักษ์ที่กำลังจ้องมองชายในดวงใจถึงกับตกอกตกใจ กับการปรากฏตัวของเพื่อนสนิทตนเป็นอย่างมาก ก่อนจะเบิร์ดกะโหลกมันสักทีสองทีให้หายหลาบจำ พลางหันไปขอโทษขอโพยผู้คนที่นั่งอยู่รอบๆโต๊ะ จนผู้คนเลิกให้ความสนใจ
"โอ๊ย ตีมาได้นะมึง"หมอนพูดขึ้นมาพลางจับหัวตัวเองมาลูบปรอยๆ ก่อนถือวิสาสะนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของดอกรักษ์
ดอกรักษ์มองท่าทางสำออยเกินหญิงของมันแล้วอดที่จะเป้ปากไม่ได้
"สมควร เล่นอะไรเป็นเด็กๆนะมึงเนี่ย"ดอกรักษ์พูดถากถาง ก่อนที่จะกลับไปจ้องมองร่างสูงแบบเดิม
หมอนมองเพื่อนสนิทของตนก่อนจะถอนหายใจ
'สนแต่ผู้นะมึง'
"คือช่วยมองกูหน่อยคร้าบบบ ไอ้คุณเพื่อน"หมอนพูดติดยานคาง
"ไม่อยากมอง"รักษ์พูดในขณะที่สายตาก็จับจ้องร่างด้านล่างไม่ไปไหน
"โห้ ไอ้รักษ์ครับ ถ้ามึงจะจ้องขนาดนี้ไม่หิ้วกลับบ้านไปด้วยเลยล่ะ"ไอ้หมอนพูดประชดประชัน ก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานที่ผ่านมาพอดี
"ทำได้ทำไปแล้ว"ดอกรักษ์พูดพลางยักไหล่
"เอาน้ำแตงโมปั่นครับพี่"ไอ้หมอนหันไปสั่งน้ำกับพนักงานชายคนนั้น ก่อนจะหันมาพูดกับเพื่อนสนิทตนอีกรอบ
"ได้แต่มองนะมึง ทำไหมไม่จีบว่ะ"มันพูดอย่างอยากรู้อยากเห็น
"ชื่อเค้ากูยังไม่รู้ นับประสาอะไรกับจีบ"พูดแล้วเท้าแขนมอง เนื่องจากเริ่มเมื่อยคอ
"โห้ย ไอ้คุณเพื่อนรักษ์ครับ เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ"มันบอกก่อนจะหันหลังไป
"พี่ๆ!!"ยังไม่ทันที่พนักงานชายคนนั้นจะเดินออกไป ไอ้หมอนกลับเรียกไว้ซะก่อน
"ครับ?จะสั่งอะไรเพิ่ม หรือเปล่า?"
"เปล่าๆพี่ ผมแค่มีเรื่องสงสัยน่ะ" มันพูดพลางหัวเราะหน่อยๆสร้างความสงสัยให้ผมหันไปมองมัน
สงสัยไร?
"ครับ? สงสัยอะไรสามารถสอบถามได้นะครับ"พนักงานชายคนนั้นถึงจะทำหน้างุดงงในภายแรก แต่ก็สามารถตอบกลับมาได้อย่างราบรื่น
นับถือๆ
ผมหันไปส่งสายตาให้พี่พนักงานชายคนนั้น แต่เสียดายที่พี่แกไม่เห็น ไม่ทันไรก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อได้ยินสิ่งที่ไอ้หมอนพูด
"พี่ผู้ชายผมสีคาราเมลๆ ที่อยู่ตรงนั้นชื่ออะไรเหรอครับ?"หมอนพูดก่อนจะยิ้มอ่อนๆพลางชี้ลงไปข้างล่าง
"พอดีเพื่อนผมอยากรู้จัก"
"ไอ้เชี่ยหมอน!"ผมหันไปด่ามัน ก่อนจะหันไปที่พี่พนักงาน
"ไม่ใช่ผมนะครับๆ"ผมบอกปฏิเสธไป ในหัวก็มีความคิดผุดขึ้นมา
แล้วเราจะร้อนตัวให้เขารู้เพื่อ?
พนักงานชายจากที่ตอนแรกทำหน้างงๆ ก็ร้องอ๋อ อย่างเข้าใจก่อนจะยิ้มอย่างขำๆ
"อะ ขออภัยนะครับ ที่เสียมารยาท"พี่เขาพูดก่อนจะสำรวมกิริยาแล้วหันมาพูดกับผม
ไม่ต้องหันมาพูดกับผมเลย!
"ถ้าเป็นผู้ชายผมสีคาราเมลๆ เขาชื่อธามนะ"พี่พนักงานชายคนนั้นพูดเสร็จก็ยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย
ชื่อธามสินะ..
"เป็นเจ้าของร้านนี้ แล้วก็...ยังโสด:)"
สะ โสด ! งั้นเหรอ!
ผมทำหน้าตกใจก่อนจะยิ้มออกมาอย่างคนบ้า
อย่างนี้ก็จีบได้สินะ..
"หึๆ"
หมอนมองเพื่อนตัวเองที่ตอนนี้เข้าสู่โลกส่วนตัวไปแล้ว ก่อนจะหันไปพูดกับพี่พนักงานคนเดิม
"ขอบคุณพี่มากนะครับ พี่..?"หมอนพูดพลางเอียงคอราวกับรอให้อีกฝ่ายเอ่ยชื่อออกมา
"พี่ชื่อต้า แล้วพวกเราล่ะชื่ออะไรกันบ้าง"พี่ต้าตอบคำถามหมอนยิ้มๆ ก่อนจะถาม
"ผมชื่อหมอนข้าง เรียกหมอนเฉยๆก็ได้นะพี่ต้า ส่วนไอ้นี่ มันชื่อดอกรักษ์เรียกมันว่าไอ้รักษ์เฉยๆ"หมอนยิ้มให้
"โอเคๆ น้องหมอนเฉยๆ กับน้องรักษ์เฉยๆสินะ"ต้าพูดพลางกลั้วหัวเราะ
"เห้ย! ป่าวพี่ ชื่อพวกผมน่ะตัดเฉยๆออก ไม่มีเฉยๆน่ะ"หมอนรีบออกตัวพูด ก่อนที่ไอ้พี่ต้ามันจะจำว่าพวกตนมีชื่อต่อท้ายว่าเฉยๆ ทั้งๆที่พวกตนไม่มีชื่อคำว่าเฉยๆอยู่แล้วในชื่อ
โอ้ย รู้สึกมึน @-@(หมอน)
"555 ล้อเล่นน่ะๆ"พี่ต้าพูดพลางหัวเราะออกมา ก่อนที่ผมจะพึ่งนึกได้
"อ้าวพี่ แล้วน้ำผมเมื่อไหร่จะได้อะ?"หมอนถาม
"โอ๊ย! ลืมไปซะสนิทขอโทษทีนะน้อง เดียวพี่ไปสั่งออเดอร์ให้"พี่ต้าที่พึ่งนึกได้ก็รีบวิ่งออกไปสั่งให้ทันที
"เพราะมึงเลยไอ้รักษ์กูเลยได้น้ำช้า"หมอนหันไปพูดถากถางใส่ดอกรักษ์ที่ตอนนี้ออกจากภวังค์แล้ว
"เดียวเลี้ยงซูชิ"ดอกรักษ์พูดออกมาพลางมองปฏิกิริยาของไอ้หมอน
"ใส่วาซาบิเยอะๆนะมึง^-^"หมอนรีบตกลงทันทีทันใด รอยยิ้มยินดีปรีดาแสดงอยู่บนหน้า
ไอ้ตัวเห็นแก่กิน!
ดอกรักษ์อดที่จะด่ามันในใจไม่ได้ พลางส่ายหัวอย่างระอากับกระเพราะหลุมดำของมันที่เลี้ยงทีไร เหมือนมาสองจ่ายเจ็ดทุกที
"เออ"ผมตกลงกับมันเสร็จก่อนที่จะหันไปมองที่หลังเคาน์เตอร์ต่อ หากแต่ก็ต้องแปลกใจ
หายไปไหน?
ผมชะเง้อคอมองไปรอบๆด้านล่างของร้าน พลางหาเจ้าของเรือนผมสีคาราเมลนั้น
แก๊ก
"ขอบคุ....เห้ย! ชะ เชี่ยรักษ์!!"เสียงไอ้หมอนที่ดังขึ้นทำให้ผมหันไปถามมัน
"จะตะโกนทะ...เชี่ย!!"ผมหันไปถามยังไม่ถึงเสี้ยววิ ก่อนที่จะพ่นภาษาแดนเถื่อนออกมาทันที
พะ พะ พี่ธาม!!!
:) =>ธาม
ยะ ยิ้มให้ด้วย!
ทุกคนอย่าตกใจกันนะครับ! อย่าตกใจๆๆ คะ คือประเด็นที่ผมพูดแบบนี้ออกมานั้น สืบเนื่องมาจากการที่พอผมหันไปปุ้บ ก็เจอพี่ธาม! (ใจเย็นๆลูก)ที่กำลังมาเสิร์ฟน้ำให้ อย่างตกกระใจ
อุ้ย พระเห็บพระเหา(?)สวรรค์บนขี้ดิน(?) ทำไม๊ทำไหม(เสียงสูง)พี่แกมาไม่ทันให้ได้ตั้งตัวกันเลย!
ผมมองหน้าพี่ธามที่ยิ้มๆมาให้ ก่อนสายตาจะเบนไปปะทะเข้ากับพี่พนักงานชายคนนั้น! ที่ตอนนี้ส่งยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้ ไหนจะนิ้วโป้งนั้นอีก!
ที่มันเป็นแบบนี้เพราะพี่สินะ!
ขะ ขอบคุณมากๆเลยนะครับ!*-*
ผมส่งสายตาขอบคุณไปให้เบาๆ ก่อนจะหันหน้ามามองพี่ธามที่ตอนนี้ยังยืนยิ้มให้ผมอยู่
"เอ่อ.."
จะพูดไรดีวะ
"?"
"คือ..."
ทันก่อนที่ผมจะได้พูดอะไร พี่ธามก็หยิบกระดาษในผ้ากันเปื้อนที่ใส่อยู่มา ก่อนจะกดปากกาเขียนลงไปในนั้น
เขียนอะไรน่ะ?
แกร๊กๆ
ฟืบ
เมื่อเขียนเสร็จก็ยื่นมาตรงหน้าผม
ผมมองมันสักพัก ก่อนจะสลับมองหน้าพี่ธาม แล้ววกกลับไปมองกระดาษ
บอกผมทีว่าผมไม่ได้ตาฝาดหรือดวงตาฝ้าฟางไป เพราะไอ้สิ่งพี่ผมเห็นนั้นทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยอยากเชื่อเสียเท่าไหร่..
ไอ้กระดาษนั้นมันเขียนว่ายังไงนะเหรอครับ?
ก็มันเขียนไว้ว่า..
'ขอโทษนะครับ ผมหูหนวก' นะซิ!!
นี่มัน! ไม่ได้แกล้งกันเล่นใช่ไหมครับเนี่ย!!?
.
.
.
.
.
.
.
ต้ามองดูเด็กทั้งสองเดินออกไปจากร้าน ก่อนจะหันไปยักคิ้วให้ร่างสูงที่ยืนข้างตน
'นายว่าไง?' ต้าส่งซิกเป็นภาษามือง่ายๆถามธาม
'อะไร'ธามขมวดคิ้วถาม
'เด็กผู้ชายคนนั้น'ต้ายิ้มขบขัน
'นายคิดว่าโอเคมั้ย?'
ต้ามองธามนิ่งไปเสียนาน ก่อนจะเห็นมันยิ้มมุมปาก
นี่มันจะรู้ตัวไหม ว่ารอยยิ้มมันดูเจ้าเล่ห์สุดๆ!
ต้าถอยออกมาจากตรงนั้น ก่อนจะขอตัวไปเก็บโต๊ะ
เราชื่อรินนะ
นามปากาคือเดม่อน
ยังไงเราก็ขอ อ้อนวอน(?) ฝากฝัง(?)นิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วย
เพราะฉะนั้น!
1 คอมเม้น = 1กำลังใจ♥
☟
☟
ยังไงก็ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนิยายของเรานะ;)
ความคิดเห็น