ไฟรักตรวนสวาท (มีอีบุ๊กแล้วนะคะ)

ลำดับตอนที่ #1 : หวั่นไหวกับเมียแต่ง

มาอัพตอนแรกของคุณจิณณ์เพื่อนของจับศึกแล้วนะคะ

นิยายเรื่องนี้เขียนสดไม่มีสต๊อกไม่ผ่านการรีไรท์และตรวจคำผิดนะคะ

ฝากกดติดตามให้กำลังใจด้วยนะคะ

นิยายเรื่องนี้นางเอกแก่กว่าพระเอกค่ะ มาลุ้นฟินไปกับทั้งคู่ด้วยกันนะคะ 

การแต่งงานที่ไร้รักจะทำให้เกิดพันธะหัวใจได้รึเปล่า

ไปอ่านกันจ้า.....

แขกเหรื่อมากหมายทยอยกลับกันหมด เจ้าบ่าวเจ้าสาวที่ไม่ได้เกิดจากความรักถูกส่งตัวเข้าห้องหอในบ้านหรูที่ทางพ่อเจ้าบ่าวยกให้ลูกชายกับลูกสะใภ้เป็นเรือนหอรับขวัญลูกสะใภ้คนสวยที่ท่านเอ็นดู แน่นอนทั้งสองแต่งงานกันเพราะผลประโยชน์ เมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายพึงพอใจเขาและเธอก็ปฏิเสธไม่ได้ที่จะไม่ร่วมหอลงโรงกัน

เจ้าบ่าวมองเจ้าสาวคนงาม ยอมรับว่าเจ้าสาวของเขาสวยมาก สวยจนเขาไม่อยากเชื่อว่าจะเหลือรอดมาถึงตัวเองหรืออาจจะสวยแค่ภายนอก เขามองหน้าเจ้าสาวคนงามวันสี่สิบปีย่างสี่สิบเอ็ดปีที่อายุเยอะกว่าตัวเองหนึ่งปีจิณณ์ พัฒน์โชติทรัพย์ หรือจิณณ์หนุ่มหล่อสามสิบเก้าปีย่างสี่สิบปีนึกขบขันตัวเองในใจกับโชคชะตาที่พบเจอตอนนี้

บุณยดา ปิ่นฤดี หรือแนน สาวใหญ่คนงามที่ครองตัวสดมาตลอดลายสิบปี ใช่ว่าไม่เคยมีแฟน แต่เคยมีเมื่อครั้งเรียนปีหนึ่ง คบกันได้ไม่ถึงสองปีก็เลิกรากันไป และหลังจากนั้นจนตอนนี้ครองตัวมาเป้นโสดจนกระทั่งเมื่อหนึ่งเดือนก่อนพ่อกับแม่บอกว่าเธอต้องแต่งงานกับลูกชายของเพื่อนท่านที่เป้นหุ้นส่วนทางธุรกิจกัน แน่นอนเธอคัดคร้านทุกอย่างแต่ก็ไม่รอดเธอต้องใส่ชุดเจ้าสาวเข้าประตูวิวาท์อยู่ดี และคิดว่าเจ้าบ่าวของเธอก็คงไม่ต่างกันกับเธอ คงถูกบังคับไม่ต่างกัน

ต่างฝ่ายต่างเงียบเมื่อเหลือกันตามลำพังในห้องสีขชมพูหวานแถมบนเตียงโรยด้วยกลีบดอกกุหลาบสีแดงและชมพูผสมกัน ทั้งสองมองไปยังกลีบกุหลาบที่โรยเป็ฯ รูปหัวใจแล้วก็หันมาสบตากันแล้วขยับปากเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

“อ่ะ เออ....” ทั้งสองเอ่ยพร้อมกันด้วยคำเดียวกันด้วยไม่รู้จะเริ่มสนทนานกันยังไง และก็นิ่งเงียบไปอีก สุดท้ายแล้วจิณณ์ก็ทนความเงียบนี้ไม่ได้ จึงเอ่ยขึ้น

“รู้ใช่ไหมว่าผมไม่เต็มใจแต่งงาน?”

“ค่ะ และคุณรู้ด้วยไหมว่าฉันเองก็ไม่เต็มใจแต่งงานกับคุณ” สาวเจ้าเอ่ยถามกลับ เธออยู่มาจนอายุสี่สิบย่างสี่สิบเอ็ดแล้วยากที่จะกลัวสายตาเคร่งขรึมของสามีตีทะเบียนของตัวเอง แม้จะเพิ่งรู้จักและมองปราดเยวก็รู้ว่าจิณณ์เป้ฯ คนยังไง แต่เธอก็เลือกเงียบเพราะยังไงเสียก็แค่แต่งงานกันตามใบสั่งของผู้ใหญ่เท่านั้น

“ชัดเจนดีนี่ครับ” แม้จะรู้สึกไม่ชอบใจกับคำถามของเจ้าหล่อน แต่ก็ยกยิ้มตอบเมหือนไม่สนใจทั้งๆ ที่รู้สึกโกรธเล็กน้อยเมื่อตัวเองไม่เป็นที่ต้องการของเจ้าสาวตีทะเบียนตัวเอง ทั้งๆ ที่ปกติแล้วผู้หญิงจะวิ่งเข้าหาและเรียกร้องความสนใจจากเขา แต่กลับบุณยดามันตรงกันข้ามเลยทุกอย่าง จนจิณณ์เริ่มไม่แน่ใจสในความหล่อและเสน่ห์ของตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย

“เราก็อายุไม่ใช่น้อยๆ แล้ว จะมาพูดอ้อมค้อมให้เสียเวลาชีวิตไปทำไมกันคะ” คนที่อายุเยอะกว่าเอ่ยพร้อมกับขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงเพื่อจะเดินไปยังห้องน้ำผัสเปลี่ยนชุดเพื่ออาบน้ำนอน วันนี้เธอเหนื่อยมาก ตื่นตั้งแต่ตีห้าเพ่อแต่งหนาทำผม งานมีทั้งกลางวันและกลางคืน

“ออ ผมลืมว่าคุณแก่กว่าผม แปลกนะ อายุคุณก็ไม่ใช่น้อยแล้ว ทำไมถึงอยู่รอดมาถึงผมได้” จิณณ์ถามเสียงกรุ่นโกรธ เขารู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางเย็นชายของภรรยาแต่งตัวเอง จริงอยู่เธออายุเยอะกว่าเขา แต่ก็แค่ปีเดียวเท่านั้นแหละ จำเป้ฯ ต้อบนับถือด้วยเหรอ ในเมื่อเขาเป้นสามี สามีเป้ฯ ช้างเท้าหน้า หล่อนต้องทำตามที่เขาสั่งและต้องการ คนอย่างจิณณ์ไม่มีทางตกอยู่ใต้อำนาจใคร โดยเฉพาะอานาจของผู้หญิง

“การที่ฉันอยู่จนถึงทุกวันรอดมาแต่งงานกับคุณไม่ใช่ว่าฉันไม่มี หรือหาไม่ได้ แต่เพราะผู้ชายมันห่วยไม่สู้อยู่คนเดียว แต่แล้วทุกอย่างก็มาผิดแพลนที่วางไว้เมื่อพ่อกับแม่ให้ฉันแต่งงานกับคุณ”