KAN การพจญภัยเหนือขอบโลก

ตอน:  เริ่ม    
    เคน เด็กหนุ่มที่แสนจะยากจนด้วยอายุเพียง16ปี แต่ต้องมาเผชิญกับไฟพิษทางสงครามจนไม่เหลือแม้กระทั้งครอบครัวหรือญาติมิตร  ซอกตึกที่มีความกว้างเพียง10เมตรเป็นที่เดียวที่เขาจะสามารถพักพิงอยู่ได้  ชีวิตที่มีแต่ตัวคนเดียวและเพื่อนรักอีกหนึ่งคน    พวกเขาทังสองคนใช้ชีวิตที่ไม่ต่างอะไรกับพวกขอทานข้างถนนมาได้ถึง2เดือนเต็มๆ

                                            ( 18 December 1991 )
    เจ้าเด็กเหลือขอ !! 
    หยุดเดียวนีนะเอาขนมปังของฉันคืนมา ฉันจะจับแกส่งตำรวจ หยุด......หยุดนะเจ้าบ้า..
    เจ้าของร้านขายขนมปังหนนึ่งในสิบร้านที่เรียงรายกันอยู่ตามริมฟุตบาต กำลังวิ่งไล่ตามตามหมายที่จะจำเคนหัวขโมยตัวดี ด้วยหน้าตาที่โกรธเกี้ยวแล้วเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ
    หยุดก็โง่สิลุง โทษทีนะรู้สึกว่าผมจะไม่ใช้คนโง่ซะด้วยสิ
    บายหละน้า.................................
    เคนหันไปพูดพร้อมกับท้าวที่ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับอุ้มขนมปังชิ้นโตและความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความหิว
    นี้คานอกฉันได้มาแล้วหละได้อาหารมาแล้วหละนี้ไง
    เคนพูดพร้อมกับชูขนมปังชิ้นใหญ่ที่เกิดกว่าเมือเดียวที่จะถือใหวให้เพื่อนที่สนิดที่สุดดู
    ครั้งต่อไปตานายออกไปหาเสบียงบ้างแล้วนะอย่าลืมหละขาหมูชินโตๆของโปรดฉันเลยอย่าลืมนะชิ้นโตๆ
    เคนพูดกับเพื่อนสนิดที่เผชิญชะตากรรมเดียวกันพร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังกับอาหารมือโอชะในครั้งต่อไป
    ฝันไปเถอะ    ทีฉันบอกว่าอยากกินไก่ซักตัว   ปีกไก่สักปีกก็ไม่มีให้เห็นแถมเอาขนมปังมายังไม่มีใส้อีก  จะขโมยทั้งทีต้องให้มันคุ้มหน่อยสิ   ผิดจรรยาบรรณของสมาคมหัวขโมยของเมือง ดานนาล่า หมด
    เคนพูดพร้อมกับชีกขนมปังออกเพื่อเตรียมที่จะขะเหมือมมัน
    เมื่อขนมปังชิ่นสุดท้ายเข้าปากและถูกลำเลียงสู่กระเพาะอาหารอย่างรวดเร็วพร้อมกับความมืดที่เข้ามาปกคลุม ความง่วง ความเมื่อยล้าเริ่มจับจ้อง ความหนาวเริ่มคลืบคลาน มีเพียงแค่กระดาษลังเพียงไม่กี่ชิ้นที่พอจะให้คลายหนาวได้บ้างเพียงเล็กน้อย เด็กทั้งสองคนหลับตาลงด้วยความสิ้นหวังและรอวันพรุ้งนี้ที่จะมาเยือน
    ( 01.23 น.)    
    อ่า!!.................................................
    เคนๆๆ  ตื่นๆๆ  นายเป็นอะไรเคน!