LOVE FOREVER ถึงนายจะรักใครฉันรักเเต่นาย

ตัวละคร

มีน: นิสัยเปิ่นๆ ฮาๆ รั่ว ติ๊งต๊อง เเต่มีบางมุมเงียบ ขรึม หยิ่ง เย็นชา
บอส: นิสัยหยิ่ง นิ่งๆ ถ้าคนรู้จักจะเป็นคนขี้เล่น หล่อ รวย  เรียนเก่ง มองผู้หญิงที่  หน้าตาเป็นหลัก
เค้ก: นิสัยนิ่งๆ เดาใจไม่ออก เเต่สวยระต้นๆของโรงเรียน เป็นเพื่อนกับมีน
ชินนี่:นิสัยอ่อนโยน หยิ่ง รวย เรียนเก่ง  หล่อตี๋ ชอบมีน

บทนำ
  ณ ตอนเช้าที่โรงเรียนหญิงล้วนsnow white ชั้น2 ห้อง 207 มีเด็กผู้หญิงชื่อมีนกำลังเดินไปเก็บกระเป๋าในห้องเรียน  เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น  แอด...ปัง 
เพื่อนๆในกล่ม(จ๊ะจ๋า เรน เค้ก ออเร้น ฟรอรี่ โดนัท): มีนมาดูนี่เร็วๆเเก
 มีน: อะไรหรอ O_O
จ๊ะจ๋า: นี่รูปบอส รร ชายล้วน a love  มีนแกดูสิหล่อปะ
มีน: - - ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย (หรอ)
จ๊ะจ๋า: ออกจะหล่ออะเเก - -*
มีน: ก็ ok เเต่ก็งั้นๆอ่ะ (เเต่ในใจเเอบกริ๊ดดด เพราะหล่ออย่างเทพบุตร )
   กรี้งงง....เพลงมาร์ชขึ้น ได้เวลาเข้าเเถวเเล้ว ฉันจึงรีบเก็บกระเป๋าเเล้วลงมาจากชั้นเรียนกับกลุ่มเพื่อนรีบเร่งเกียร์หมาไปในเเถวอย่งเร่งด่วน เพราะจะมีครูไฝจอมโหดที่คอยเพ่งหาเหยื่อในเเถว
เรน: พวกเเก
จ๊ะจ๋า: มีอะไรเเก
ออเร้น: what
เค้ก: มีอะไรหรอ
มีน: ว่า
ฟรอรี่; หา 0-0
โดนัท:  อารัยหยอ ^^
เรน: ฉันชอบบอสอ่ะเเก ทามไงดีอ่ะ
เพื่อนๆในกลุ่ม:  - - "
มีน: ก็ไปจีบเช่ =-= (ที่จริงไม่อยากให้ทำ)
  เก๋ง...เก๋ง เสียงเคาะเสาที่ห่างจากห้องเราประมาน 1 เมตร บ่งบอกให้ถึงภัยมาเยือน ครูไฝจอมโหดเดินตรงมาห้องเรา ระหว่างเดินมา เธอเเผ่รังสีอำมหิตกระจายทั่วร่าง ฉันจึงซะกิดไปข้างหน้าเป็นสัญญาณเตือน
ครูไฝ:นี่! พวกเธอ ถ้าฉันเห็นพวกเธอคุยกันอีก โดนเจี๋ยนเเน่
ทั้งกลุ่ม: ToT ค่ะ (ตายเเน่พวกตู)
  เวลา 12.00 หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จ ทุกคนเตรียมวิ่งไปห้องคอมอย่างพร้อมเพรียง - - เพราะจะรีบไปเล่นเกมส์ เช็ดเฟรส ออนเอ็มกัน เเต่ฉันรู้สึกไม่ค่อยอยากขึ้นไปเร็วซะเท่าไรเพราะมีเฟรสเหมือนไม่มี มีเอ็มเเต่ไม่ค่อยได้เเชท (เเล้วจะมีทามไมเนี่ย =-=)
จ๊ะจ๋า: พวกเเกเดวเปิดเฟรสบอกให้ดู
มีน  : ก้ออยากรู้เหมือนกันว่าหล่อ(โครตอ่ะ)ขนาดไหน
เรน: เปิดเลย อยยากเหน ><
จ๊ะจ๋า ; อ่ะเปิดเเล้ว เป็นไงบ้าง ^_^
มีน: อึ้ง! ตลึง! (ความหล่อเข้าเเต่><)
เรน: เยส! หล่ออ่ะ คนอะไรหล่อน่ากินมาก(เรนค่อนข้างน่ากลัว)
มีน: อืม หล่อดี
  ทั้งชั่วโมงคอมยัยเรนเพ้อเเต่บอส จนฉันเเถวจะเพ้อไปกับยัยนั่นเเล้ว  เเต่วันนี้เป็นอะไรไม่รู้เซ็งเป็นบ้าเลยเจอเเต่เรื่อง เดวโดนด่า ว่า ทั้งวัน จนหน้าจะหงิกอยู่เเล้ว เลยอาการรั่ว บ้า เบิ่น เฮฮา ติ๊งต๊อง ของฉันไม่ปรากฏให้เหน
มีน : ฉันกลับบ้านก่อนนะ ^
เพื่อนในกลุ่ม : (- -)(_ _)อืมบาย ^^
ตอนที่ 1 ฝันบอกรัก
 ในฝัน เฮ้..เฮ้ เสียงนักศึกษาในฝัน ร้องด้วยความดีใจที่จบการศึกษา เเละฉันก็อยู่ในชุดรับปริญญาด้วย^^ เเละฉันก้อไปถ่ายรูปตรงม้านั่งสีขาวด้านข้างตกเเต่งไปด้วยดอกไม้หลากสี จู่ๆก้อมีคนที่คุ้นหน้ามาก พอนึกได้ว่าเป็นบอสมานั่งข้างๆฉัน
มีน; นายมาทำอะไร O_O
บอส:เรามาเป็นเเฟนกันเถอะ
มีน: 0[]0 
   ฉันตื่นจากฝันด้วยความตกใจ สงสัยคิดมากเรื่องบอสไป  เออเเล้วเราไปคิดเรื่องอะไร ถึงจะหล่อเเต่ก็จีบไม่ติดหลอกยัยบ๊อง ฉันจึงนอนต่อถึงเช้า
   พอไปถึง รร ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องเรียน เพื่อไปหาจ๊ะจ๋า เพื่อไปสืบเรื่องบอสเเล้วล่ะ เห็นทีฉันอาจจะชอบบอสขึ้นมาจริงๆ ก็ได้นะ  
มีน: จ๊ะ..จ๋า 
จ๊ะจ๋า: มีอะไร
มีน: บอสมีแฟนยังอ่ะ
จ๊ะจ๋า: 0-0 ไหนบอกไม่ชอบ
มีน : ใครบอก -*-
จ๊ะจ๋า: เออ...ไม่เถียงเเล้ว
   จ๊ะจ๋าคงจะขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับฉันเเล้วล่ะ เพราะฉันเถียงชนะทุกคนเลย(ไม่ค่อย)  เเละฉันก็สูดลมหายใจเต็มปอดก่อนที่จะถามยัยจ๊ะจ๋า
มีน; เมื่อคืนฝันว่าบอสขอเป็นเเฟน
จ๊ะจ๋า; 0-0 เป็นหนักนะเนี่ย 
มีน;  ก้อคงงั้น ^_^
จ๊ะจ๋า; เเต่บอสชอบหวานอ่ะ
  บึ้ง...เหมือนเสียงอะไรก็ไม่รู้ตกลงมาในใจฉัน รู้สึกเหมือนตัวดิ่งลงหลุ่มที่ไม่มีที่สิ้นสุด
มีน; จิงอ่ะหยอ ^0^ (เริ่มกวนประสาทกลบเกลื่อน)
จ๊ะจ๋า; เออก้อเหนไอ้ ป้อง มันบอกอ่ะ
มีน; ป้อง ? ใครหรอ ^^
จ๊ะจ๋า ; เพื่อนบอสอ่ะ
  เสร็จฉันล่ะ^^ คิดเเผนออกเเล้วว่าจะทำยังไง  ก่อนอื่นต้องไปขอเฟรสป้อง มาก่อน  จากเมื่อกี้อาการนั้นหายไปเป็นปริทิ้ง เมื่อคิดเเผนการชั่วร้ายเสร็จ
มีน: จ๊ะจ๋าคนสวยจ้ะ ^0^
จ๊ะจ๋า:มีอะไรก้อว่ามา (เเออเขิน เเต่ทำขรึม)
มีน: ขอเฟรสป้องหน่อยดิ
จ๊ะจ๋า; อืม เดี๋ยวให้ 
 มีน: ไปเข้าเเถวกันเถอะ ^_^
   ฉันพาจ๊ะจ๋าไปเข้าเเถว  เเละชวนคุยเรื่องป้องกับบอสเพื่อง่ายในการรู้จักกับบอส  เเต่ทำไมฉันอยากรู้จักกับคนที่เห็นเเค่รูปไม่รู้จักนิสัยกันเลยล่ะ  จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกเชื่อฉัน
เค้ก; มีน มาเข้ากับหน้าเรานะ ^^
มีน:ได้เลย จ้า ^_^
โดนัท: มีนวันนี้อารมณ์ดีเลยนะ  ^^
ฟอรรี่: เออ..จริงด้วย เมื่อวานหน้าบอกบุญไม่รับอยู่เลย
มีน: นั่นปากหรอ -*-  เดวเเม่จะตบปากให้เลย
ออเร้น: ไปที่เเถวกันเถอะน่ะ ^_^
   หลังจากเลิกเรียนก็เก็บกระเป๋า เดินออกจากห้องยัยจ๊ะจ๋าก้อเอาชื่อเฟรสป้องมาให้  ฉันจึงยิ้มให้ด้วยความดีใจ ขณะลงบันได
 มีน : ยินดีที่ไม่รู้จัก...ไม่รู้จัก...เเค่รู้ว่ารักก็พอใจ 
   เสียงร้องเพลงของฉันขณะลงบันไดอย่างเริงร่า  ทำให้พวกเพื่อนๆมองฉันอย่างประหลาดใจ  จนถึงบันขั้นสุดท้าย เเต่ตอนลงฉันไม่ได้มองบันไดเลย 
ตุ้บ....เสียงก้นกระเเทกกับพื้น  ในท่าจับกบ กับหน้าตาบ๊องของฉันทำให้เพื่อนๆหลุดขำไม่ได้
มีน:  หัวเราะกันอยู่นั่นหล่ะ -*- ไม่มีใครจะช่วยสาวน้อยเเสนน่ารกบ้างหรอ
เพื่อนๆ: - - * ล้มเองก็ลุกเองเส่..  
มีน: T-T  ฉันน้อยใจนะ งอลเเล้ว
เค้ก: อ่ะๆง้อเเล้วนะ  ลุกขึ้นเถอะ ^^
   หลังจากง้อฉันเสร็ดเเล้วพวกเราก็เเยกย้ายกันกลับบ้าน พอถึงบ้านฉันวิ่งไปเปิดเฟรส เเละเเอดป้องไปอย่างเร็ว  เเล้วป้องก็รับเเอดเร็วด้วย เสร็จมีนล่ะเเผนเริ่มขึ้นล่ะ