กาลครั้งในความทรงจำ

"เราเลิกกันเถอะ"

"ผม...ผมขอโทษ มันจำเป็นจริงๆ"

จากวันนั้นถึงวันนี้ ผ่านมา 7 ปี แล้วสินะ

เรื่องบังเอิญมันมีอยู่จริงสินะ บังเอิญอะไรนะหรอ

บังเอิญเจอกัน บังเอิญกินข้าวร้านเดียวกัน บังเอิญซื้อเสื้อผ้าร้านเดียวกัน และบังเอิญสบตากันครับ...ทั้งหมดเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆหรอ? 

ความจริงแล้วถ้าเรายังคบกันอยู่วันนี้เป็นวันครบรอบ 10 ปีที่เราคบกัน นี่เขายังไม่เปลี่ยนใจไปรักใครใช่ไหม เขายังเก็บความรู้สึกดีๆไว้ให้ผมอยู่ใช่ไหม ผมรู้สึกดีใจและรู้สึกผิดในเวลาเดียวกัน ได้แต่ก่นด่าตัวเองในใจ

"พ่อครับ พ่อ" เด็กชายตัวน้อยเขย่าแขนพร้อมส่งเสียงเรียก

"ครับ อยากได้อะไรเพิ่มครับ" เขาสบตาเด็กชายตัวน้อยคนนั้นพร้อมขานรับด้วยน้ำเสียงที่ผมโหยหามานาน

แต่...เดี๋ยวนะนี่เขามีลูกแล้ว ในที่สุดเขาก็มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบแล้วสินะ อยากเข้าไปแสดงความยินดีกับเขาจริงๆ ต้องทำยังไงถึงจะได้ใกล้ชิดเขาอีกครั้ง...