ตอนที่ 40 : ตอนที่ 7 เด็ดขาดอย่างนุ่มนวล [5]
ตอนที่ 7 เด็ดขาดอย่างนุ่มนวล
ลินาลินถึงกับเครียดเมื่อเธอกลับมาไม่ทันเวลาเข้างาน สาเหตุก็เพราะเจ้าของบริษัทหนุ่มมัวแต่รับประทานอาหารอย่างอ้อยอิ่ง ราวกับจงใจแกล้งกันทั้งที่ปกติเขาไม่เคยเชื่องช้าขนาดนี้ มิหนำซ้ำเมื่อมาถึงบริษัท ตฤณก็ไม่ยอมให้เธอลงจากรถง่ายๆ จนลินาลินต้องขอร้องให้เขาปล่อยเธอไปทำงานอย่างจริงจัง
“ลินเข้างานสายมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะคะคุณตฤณ ปล่อยลินไปก่อนเถอะนะคะ มีอะไรไว้คุยกันหลังเลิกงานก็ได้ค่ะ”
“ไหนๆ ก็สายแล้วไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงลินก็ต้องโดนหักเวลาทำงานอยู่ดี เดี๋ยวพี่ขึ้นไปส่ง จะได้คุยกับเจ้านายลินให้ด้วย”
“เรื่องโดนหักเวลาทำงานลินไม่คิดมากหรอกค่ะ และไม่ต้องขึ้นไปส่งหรือคุยกับพี่อินทัชด้วย เพราะเรื่องนี้ลินจัดการเองได้ค่ะ...ขืนคุณตฤณโผล่ขึ้นไปที่แผนกมีหวังได้ตกเป็นข่าวใหญ่แน่เลย แค่นี้ลินก็คงตามแก้ข่าวไม่ไหวแล้วค่ะ” คนตัวเล็กบ่นอุบ
“แล้วการที่พี่เดินขึ้นไปส่งลินมันจะทำให้ตกเป็นข่าวใหญ่ยังไงหรือครับ หืม...”
ตฤณเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจ
“เจ้าของบริษัทพาพนักงานในบริษัทออกไปกินข้าวสองต่อสอง แถมกลับเข้ามาทำงานช้าไม่พอยังเดินไปส่งกันถึงแผนก...แบบนี้ไม่ใช่ข่าวใหญ่หรือคะ” ลินาลินถามกลับบ้าง
“พี่ไม่ได้ไปกินข้าวกับลินในฐานะเจ้าของบริษัทกับพนักงานนะครับ...พี่ไปในฐานะอื่น”
คนเครียดถึงกับอึ้งเมื่อถูกชายหนุ่มมองด้วยสายตาลึกซึ้ง จากนั้นมือหนาก็เอื้อมมาจับมือเธอขึ้นไปจูบเบาๆ แต่กระนั้นคนตัวเล็กก็ยังไม่หายกังวลอยู่ดี
“แต่ตอนนี้มันเป็นเวลางานนี่คะ...คราวหลังห้ามทำแบบนี้แล้วนะคะ ลินไม่อยากเสียงานและไม่อยากให้คุณตฤณต้องพลอยเสียงานไปด้วย”
“ครับ...พี่ขอโทษที่เอาแต่ใจไปหน่อย อยากอยู่กับลินนานๆ”
“คุณตฤณทำตัวเหมือนเด็ก”
หญิงสาวตำหนิเสียงอ้อมแอ้มบอกให้รู้ว่าไม่ได้ถือโทษโกรธอะไรเขามากมาย ชายหนุ่มจึงคลี่ยิ้มบางๆ และเอ่ยเสียงนุ่ม
“ยอมรับครับ แต่ต้องโทษลินนะที่ชอบทำตัวน่ารักตลอด”
ตฤณพูดยิ้มๆ พลางมองคนตัวเล็กด้วยสายตาหวานเชื่อมจนลินาลินต้องหลุบตาลงมองแค่แผงอกแกร่ง ทว่าทิ้งสายตาไว้ตรงนั้นได้ครู่เดี๋ยวก็ถูกมือหนาเชยคางขึ้นมาให้สบตากัน ก่อนจะพบว่าแววตาของเขาเริ่มจริงจังมากขึ้น แต่ยังคงความอ่อนโยนลึกซึ้งเอาไว้เสมอ
“ที่พี่ยังไม่ยอมให้ลินไปทำงานก็เพราะมีเรื่องอยากจะทำความเข้าใจกับลินก่อนครับ”
เขาบอกเหตุผล ร่างบางจึงเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ
“เรื่องอะไรหรือคะ”
“เรื่องคุณอิงฟ้า”
คราวนี้ลินาลินขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเอ่ยถามอย่างงงๆ
“คุณอิงฟ้าทำไมหรือคะ”
“พี่กับคุณอิงฟ้าเรามีความสัมพันธ์กันแบบคู่ค้า พี่ดูแลเขาตามหน้าที่และปฏิบัติต่อเขาตามมารยาทที่ควรทำเท่านั้น...ที่บอกไว้เพราะพี่ไม่อยากให้ลินเข้าใจผิดครับ...ทั้งวันนี้และในอนาคต”
ตฤณบอกด้วยสายตาจริงจังทำเอาคนถูกมองหัวใจกระตุก หญิงสาวมองสบตากับเขาอย่างซาบซึ้งใจ ตฤณไม่จำเป็นต้องมานั่งอธิบายเลยสักนิด เพราะแค่เขาแสดงออกอย่างชัดเจนต่อหน้าแขกสาวมันก็เพียงพอแล้ว แต่จะให้หญิงสาวยอมรับตรงๆ ว่าตอนที่เห็นเขายืนใกล้ชิดสนิทสนมกัน เธอแอบคิดมากจริงๆ มันก็กระไรอยู่ คนปากแข็งจึงหลุบตามองและพูดเสียงอ้อมแอ้ม
“ลินไม่ได้คิดอะไรสักหน่อยค่ะ”
“หึๆ ครับ ไม่คิดก็ไม่คิด พี่แค่พูดเผื่อไว้...เผื่อลินจะแอบคิด”
“ไม่แอบคิดค่ะ...แต่ความจริงถ้าคุณตฤณมีเรื่องอะไรน่าจะพูดกันตอนออกไปหรือไม่ก็ตอนนั่งกินข้าวก็ได้ มาพูดตอนเข้างานสายแบบนี้ยิ่งทำให้สายไปใหญ่”
คนตัวเล็กบ่นขิงบ่นข่ากลบเกลื่อนความอาย ตฤณจึงยิ้มเอ็นดูก่อนจะก้มลงไปกระซิบเสียงนุ่มให้เธอได้อายยิ่งขึ้น
“ไม่คุยครับ ช่วงเวลาของเราพี่ไม่คุยเรื่องของคนอื่น”
สิ้นเสียงปลายจมูกโด่งก็ฝังเข้าที่ข้างแก้มนุ่มเต็มๆ ก่อนจะก้าวลงจากรถอย่างอารมณ์ดี ลินาลินนั่งอึ้งขัดเขินกับการกระทำของเขาจนลืมลงจากรถ คนที่ลงไปก่อนเลยเดินมาเปิดประตูให้และยิ้มล้อเลียนคนแก้มแดง
หญิงสาวมองค้อนแต่ก็ยอมลงไปอย่างงกๆ เงิ่นๆ ทว่าก่อนจะแยกกันเจ้าของบริษัทหนุ่มก็หันมาเอ่ยเสียงนุ่ม
“เย็นนี้กลับบ้านด้วยกันนะครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง แต่อาจจะช้าหน่อยเพราะพี่มีประชุมช่วงเย็น...ลินขึ้นไปนั่งรอที่ห้องพี่นะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ลินกลับกับพี่ขวัญเหมือนเดิมดีกว่า”
“ไม่ได้ครับ พี่แกรนด์โอเพ่นต่อหน้าทุกคนหมดแล้ว เพราะฉะนั้นหน้าที่รับส่งลินต้องเป็นของพี่”
เจ้าของบริษัทหนุ่มบอกอย่างจริงจัง แต่คำพูดในประโยคของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวสะดุดหูจนต้องขมวดคิ้ว
‘แกรนด์โอเพ่นต่อหน้าทุกคนงั้นเหรอ...?’
“เดี๋ยวนะคะ...อย่าบอกนะว่าที่คุณตฤณพาลินกลับเข้ามาช้าเป็นเพราะตั้งใจจะทำให้ทุกคนสงสัยเรื่องของเรา”
คนเพิ่งรู้ตัวเบิกตากว้างขึ้น ตฤณจึงแกล้งทำหน้าตกใจ แต่หญิงสาวดูออกว่านั่นเป็นสีหน้าที่ปลอมที่สุดของชายหนุ่ม ลินาลินค้อนควักอย่างงอนๆ หากแต่คนถูกงอนกลับมองใบหน้างอง้ำอย่างเอ็นดู
“ก็ไม่เห็นต้องปิดเลยนี่ครับลิน...พี่มีศัตรูอยู่ทั่วบริษัท ถ้าไม่รีบประกาศตัว เกิดมีคนมาลอบตีท้ายครัวพี่จะทำไง”
“ตีท้ายครัวเขาเอาไว้ใช้กับคนคบกันแล้วค่ะ”
อดประชดอย่างหมั่นไส้ไม่ได้ ตฤณหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะก้มลงถามชิดหูทีเล่นทีจริง
“งั้นคบกันไหมครับ พี่จะได้ใช้คำนี้ได้อย่างถูกต้อง...”
ลินาลินหน้าร้อนจนแทบระเบิด หญิงสาวตีสีหน้าไม่ถูกจึงทำท่าจะเดินหนีไปเสียดื้อๆ แต่ถูกมือหนารั้งแขนเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวครับ...สรุปว่าเย็นนี้กลับกับพี่นะ และหลังเลิกงานลินมานั่งรอในห้องทำงานพี่ด้วยนะครับ...ถ้าลินไม่มาพี่จะปรับเป็นจูบสามที”
ตฤณส่งสายตาคาดโทษมาให้ หญิงสาวรู้ว่าเขาทำจริงแน่ๆ และถ้าไม่ยอมตอบรับชายหนุ่มก็คงไม่ปล่อยเธอกลับไปทำงานง่ายๆ คนตัวเล็กจึงจำต้องพยักหน้าขึ้นลงอย่างอายๆ
“น่ารักมากครับ...แล้วเจอกันเย็นนี้นะครับ”
************************
เอาใหญ่
เอาใหญ่มากพี่ท่าน เปิดเผยแล้วก็ถึงเนื้อถึงตัว ปากว่ามือถึงตลอดนะพี่นะ
รั้ยยยยยยยย
จีบเก่งอ้อยเก่งอะไรขนาดนั้นคะคุ๊ณณณณณณ
------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------
ฝากติดตามเรื่องของรุ่นลูกด้วยนะคะทุกคนนนนน
(เปลี่ยนชื่อเรื่อง 5555 อันนี้น่าจะชัดเจนกว่า)
เรื่องนี้จะมีความแซ่บเพิ่มขึ้นสองระดับ
เพราะสิบทิศ เป็นหนุ่มแบด และน้องดา สดใสน่ารัก ขี้อ้อน เป็นลูกช้างน้อยของคนพี่
เขาและเธอถูกเลี้ยงมาอย่างพี่น้อง แต่ความสัมพันธ์นับวันกลับยิ่งอันตราย
"พี่สิบ...น้องดาว่ามันแปลกๆ พวกเราโตแล้วนะคะ เปลี่ยนจากคิสเป็นหอมแก้มแทนดีไหม"
"เจ้าแก้มฟังพี่ ต่อให้โตแค่ไหนก็ต้องทำตัวเหมือนเดิม ห้ามเปลี่ยน ห้ามห่าง และห้ามขัดใจพี่ เข้าใจหรือเปล่า"
------------------------------------------------------------------------
ประกาศตัวโตๆ ว่า E BOOK มาแว้วววววววว
ฝากพี่ตฤณคนเนียนไว้ในอ้อมใจแม่ยกด้วยจ้าาา
(มีของแถมให้ในตอนพิเศษแบบกรุบกริบพริกสิบเม็ด ก๊ากกกกกกก)
 |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชื่นมื่น รืนรมย์ มากคะ คุณพี่
เขาไปเทสร้านอาหารถึงไหนนะ คุณเดวิท กลับมาทำงานได้ละมั่ง
เบาหวานกำเริบ ขอแบบเนียนๆแบบเดวิท เปรียว เผ็ด มันๆ มีรสชาติ