หมื่นแค้นไม่แม้นจดจำ - นิยาย หมื่นแค้นไม่แม้นจดจำ : Dek-D.com - Writer
×
NC

คำเตือนเนื้อหา

เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม

  • มีเนื้อหาที่เครียดหรือหดหู่มาก ซึ่งอาจกระทบต่อภาวะทางจิตใจ

เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน

กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด

    หมื่นแค้นไม่แม้นจดจำ

    ฝ่าบาท พระสนมไม่รับรู้สิ่งใดแล้ว นอกจากโลกที่นางสร้างขึ้นมา โลกที่มีเพียงนางกับโอรส ธิดาทั้งสอง

    ผู้เข้าชมรวม

    1,120

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    40

    ผู้เข้าชมรวม


    1.12K

    ความคิดเห็น


    2

    คนติดตาม


    19
    จำนวนตอน :  23 ตอน (จบแล้ว)
    อัปเดตล่าสุด :  24 พ.ค. 67 / 12:10 น.
    คำเตือนเนื้อหา NC

    มีเนื้อหาที่เครียดหรือหดหู่มาก ซึ่งอาจกระทบต่อภาวะทางจิตใจ

    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    บทนำ

    นางตั้งครรภ์ลูกของใครกัน ในเมื่อคืนหนึ่งบนแท่นนอนในตำหนักของนางมีชายชู้นอนร่วมแท่นนอน ฝ่าบาทไม่อาจทนดูจึงปลิดชีพชู้รักของนาง หลังจากนั้นไม่นานนางฆ่าลูกในไส้เพียงเพราะนางบ้าใบ้หรือด้วยความแค้นเคืองที่ฝ่าบาทไม่ใส่ใจนาง

    ไม่นานนางก็กล้าทำร้ายแม้กระทั่งไทเฮา

    ฝ่าบาทสั่งจองจำนางในคุกใต้ดิน นางกรีดร้องจนสิ้นเสียง

    สามเดือนหลังจากนั้น ผู้คนก็ได้ยินเสียงเพลงเห่กล่อมเด็ก ล่องลอยออกมาจากคุกใต้ดินทั้งกลางวันและกลางคืน

    ไม่มีใครย่างกลายไปที่นั่นเพราะเสียงเพลงกล่อมเด็กช่างหลอกหลอน และทำให้เศร้าสร้อยพร้อมจะหลั่งน้ำตาเสมอ

    แล้ววันหนึ่งร่างสูงชะลูดใบหน้าหล่อเหลาของเฉินหยวนฮ่องเต้ก็สาวเท้ายาวๆ อย่างเร่งรีบยังคุกใต้ดินที่ที่คุมขังสนมบ้าใบ้นาม..หนิงอัน…คนนั้น

    “หากดาวที่แขวนบนฟ้านั่น…..แม่จะเก็บมันมาเผื่อเจ้า…..

    แก้วแหวนเงินทองในหีบห่อ….แม่จะเก็บมันไว้ให้เจ้า…..

    หลับตาเสียเจ้าก้อนแป้ง….. พรุ่งนี้จึงตื่นจากหลับฝัน

    แม่จะเคียงข้างเจ้านิรันดริ์…..เพื่อให้เจ้าหลับฝันพรรณราย

    ให้เจ้าไร้ซึ่งทุกข์โศก…..

    แม้โลกไม่เป็นดั่งใจหวัง……

    แม้ไร้ซึ่งแรงกำลัง จะยังเห่กล่อมเจ้าลำพัง……”

    ร่างซูบผอมนางไม่แตะต้องข้าวปลา ถ้วยข้าวถูกวางไว้มีแมลงวันไต่ตอม

    หยาดน้ำตาอาบแก้มเกรอะกรังใบหน้าซีดขาว มือเรียวยังเห่กล่อม ก้อนฟางที่ถูกมัดรวมกันเป็นก้อนในอ้อมแขน คล้ายร่างของทารกสองคน

    เฉินหยวนฮ่องเต้หลับตาลงช้าๆ

    “ออกไปจากที่นี่เถิดข้ามารับเจ้าแล้ว”

    ดวงตาเหม่อลอยไร้ซึ่งการตอบรับยังคงร้องเพลงเห่กล่อมวนเวียนไปมาซ้ำๆ

    “หากดาวที่แขวนบนฟ้านั่น…..แม่จะเก็บมันมาเผื่อเจ้า…..

    แก้วแหวนเงินทองในหีบห่อ….แม่จะเก็บมันไว้ให้เจ้า…..

    หลับตาเสียเจ้าก้อนแป้ง….. พรุ่งนี้จึงตื่นจากหลับฝัน

    แม่จะเคียงข้างเจ้านิรันดริ์…..เพื่อให้เจ้าหลับฝันพรรณราย

    ให้เจ้าไร้ซึ่งทุกข์โศก…..

    แม้โลกไม่เป็นดั่งใจหวัง……

    แม้ไร้ซึ่งแรงกำลัง จะยังเห่กล่อมเจ้าลำพัง……”

    เฉินหยวนฮ่องเต้เอื้อมมือแตะที่ข้อศอกของสนมหนิงอันอย่างอ่อนโยน แต่ทุกอย่างยังคงเช่นเดิมนางยังคงเห่กล่อมก้อนฟางในอ้อมแขน หยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้มทั้งสอง ดวงตาเหม่อลอยไร้จุดหมายบางครั้งก็ก้มลงจุมพิตมัดฟางด้วยความรักใคร่ไม่ได้สนใจคนตรงหน้าแม้แต่น้อย

    “พอได้แล้ว พอที”

    เฉินหยวนฮ่องเต้เฝ้ามองด้วยความเจ็บปวดในใจ หมอหลวงหนุ่มเยว่เทียนถอนหายใจยาวสุดจะสะกดกลั้นความรู้สึกหดหู่นั้นได้เช่นกัน

    “ฝ่าบาท พระสนมไม่รับรู้สิ่งใดแล้ว นอกจากโลกที่นางสร้างขึ้นมา โลกที่มีเพียงนางกับโอรส ธิดาทั้งสอง”

    “พอกันที เจ้าเลิกทำแบบนี้ได้แล้ว หนิงอัน”น้ำเสียงแหบแห้งในลำคอ

    เฉินหยวนฮ่องเต้คว้ามัดฟางโยนทิ้งไปคนละทิศละทาง รวบร่างบางไว้แนบกาย

    “ลูกแม่ลูกแม่ อย่าๆๆๆ อย่าพาพวกเขาไป เอาลูกข้าคืนมา ได้โปรดคืนพวกเขามาฮือๆๆๆๆๆ ได้โปรดคืนพวกเขาให้ข้า….”

    หนิงอันสะอื้นอย่างหนักมือไขว่คว้าหามัดฟางสายตาเหม่อลอยแสดงอาการตื่นตกใจและหวาดกลัว มองหามัดฟางที่เฉินหยวนฮ่องเต้โยนทิ้งไป แม้เฉินหยวนฮ่องเต้จะกอดไว้แน่น ไม่ยอมให้นางไปเก็บเอามัดฟางเหล่านั้น

    “ฝ่าบาท อย่าทำร้ายพระสนมอีกเลย”

    ท่านหมอไป๋เยว่เทียน ส่งเสียงเตือนเบาๆ รีบเก็บมัดฟางส่งให้สนมหนิงอัน นางรับมาไว้ในอ้อมแขนเห่กล่อม ด้วยบทเพลงโศกสลด ริมฝีปากเผยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ยังสดใสเหมือนเมื่อครั้งแรกที่เฉินหยวนฮ่องเต้ได้พบนาง เขายังจำมันได้ดี

    “ไม่เป็นไรแล้วลูกแม่ พวกเขาทำอะไรพวกเจ้าไม่ได้หรอก…..เสด็จพ่อจะต้องปกป้องเรา”

    มันดราม่ามากเลยอะแก

    ฉันอยากให้แกได้อ่านแล้วร้องไห้ไปด้วยกัน

    ช่วยกันอ่านช่วยกันติคร้า การันตีว่าดราม่าทั้งหมด

    ชอบกดหัวใจมันทำตับไตฟังให้เม้นท์มาบอก5555

    ด้วยรัก

    จันทร์ส่องแสง

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น