รั้วโรงเรียนหญิง

 สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ วีนัญญา  ปาติมากร ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ
เสียงนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่เข้ามาใหม่แนะนำตัวอยู่หน้าห้องพูดด้วยเสียงหวานซะเหลือเกิน
จ๊ะวีนัญญา ไปนั่งใกล้ๆกับ ศิรินทร์สิ
ห่ะไงน่ะเสียงของครูประจำชั้นของฉันดังขึ้น
ไงจ๊ะหรือให้เพื่อนนั่งไปได้ ศิรินทร์
ป่าวค่ะ
ไปสิวีนัญญา
ค่ะ
ฉันจึงเกิดอาการเซ็งจิตเพราะตั้งแต่ฉันเรียนปี1ยันปี2เนี้ยฉันนั่งคนเดียวตลอดพอจะมีเพื่อนมานั่งข้างๆก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงแฮะ
หวัดดี
อืม
เธอชื่อ ศิรินทร์หรอชื่อเพราะจัง ฉันวีนัญญาน่ะ
อืมรุ้ล่ะก็เธอพูดซะเสียงดังใครจะไม่ได้ยิน
หรอก็เธอนั่งอยู่หลังห้องนิ แล้วชื่อเล่นเธอชื่ออะไรหรอ
ชื่อนัท
โดนัทน่ะหรอ
ป่าวนัทเฉยๆ
อืมชื่อน่ารักดีน้าเหมาะกับเธอดี
ฉันชื่อรถเมล์น่ะฝากเนื้อฝากตัวดัวยน่ะ
อืม
ตลอดการเรียนในช่วงเช้าโดยมียัยรถเมล์นั่งอยู่ข้างๆก็ทำให้ฉันรู้สึกดีเหมือนกันแฮะ
กรี๊งงงง เสียงบอกเวลาพักดังขึ้นทำให้นักเรียนค่อยลุกจากที่นั่งไปที่โรงอาหาร
เฮ้เธอจะไปโรงอาหารไหม
ไปสิๆ
งั้นก็เร็วเดียวพาไปแต่แค่วันนี้เท่านั้นน่ะ
จ๊ะ เสร็จและไปกันเถอะน่ะ


ภายในโรงอาหารที่แน่นขนัดไปด้วยผู้คนเยอะแยะมากมายฉันและรถเมล์นั่งกินอาหารกลางวันกันที่โต๊ะมุมหนึ่งของโรงอาหาร
นี่นัท
ห่ะ
คิดไงเธอถึงมาเรียนโรงเรียนหญิงร้วนแล้วยังเป็นโรงเรียนประจำอีกละ
ถามมากจริงๆน่ะเธอ
อ่าก็เค้าอยากรู้
เหอะไม่ต้องมาแอ็บแบ๋วเลย
น้าๆๆๆบอกหน่อยน้าน้า
เสียงเล็กๆออดอ้อนอย่างน่ารักทำให้ฉันใจอ่อนจนเผลอเล่าเรื่องให้ยัยนี่ฟังจนได้
ก็ฉันอยากออกมาอยู่คนเดียวน่ะ
ที่บ้านมีปัญหาหรอ
ป่าว แค่อยากออกมาอยู่อย่างนี้มากกว่า
แล้วเธออยู่ที่ไหน
หอพักของโรงเรียน
ห้องอะไร
ห้อง321
เย้ๆๆๆ
เฮ้ยยัยบ้าตะโกนทำไมเค้าหันมามองกันหมดแล้วนี่อายุเท่าไรเนี้ยยังกะเด็ก6ขวบงั้นแหละ
17จ๊ะ ก็มันดีใจนี่หน่าที่ได้อยู่ห้องเดียวกับนัท
ห่ะ ว่าไงน่ะ อยู่ห้องเดียวกับฉันงั้นหรอ ไม่ๆ ไม่มีทาง
อ้าวก็คุณครูบอกให้มาอยู่ห้องนี้นี่หน่าแล้วก็ให้กุจแจมาแล้วด้วยและก็จะย้ายเข้าวันนี้นัทดีใจไหม
เหอะ เซ็งสุดๆ
ห่ะไรน่ะ
ป่าว
ไปเหอะอิ่มและ
แต่เค้ายังไม่อิ่มอ่ะ
ก็นั่งกินไปละกันไปก่อนน่ะ
อ่าไม่ๆไปก็ได้
ฉันพยายามเดินเร็วๆให้ยัยนั่นตามไม่ได้แต่ยัยนั่นก็วิ่งตามอยู่ได้ฉันจึงวิ่งให้เร็วที่สุดจนไม่เห็นยัยวิ่งตามมา
กรี๊ดๆๆๆ
แอะเสียงนั่นคล้ายๆเสียงยัยรถเมล์นิ
ฉันเรียบวิ่งกลับไปดูและเห็นยัยรถเมล์ล้มหน้าขมำอยุ่ที่พื้น
เฮ้ยเป็นไรป่ะเนี้ยแล้ววิ่งทำไม
ฮือๆๆ 
แล้วร้องไห้ไม
ก็นัทหนีเค้าทำไมนัทรำคาญเราหรอ
เห้ยป่าวแต่เออะ ไม่มีไรอ่ะอยากแกล้งเล่นๆไม่คิดว่าจะวิ่งซะขนาดนี้ หยุดร้องได้แล้วยัยเบอะเอ่ย ลุกไหวไหม
นัทเป็นต้นเหตุที่ทำให้เค้าล้มนัทก็อ้มเค้าสิ
บ้าฉันจะไปอุ้มเธอไหวได้ไง
งั้นเค้าก็จะนั่งอยู่ตรงเนี้ย
เชิญ
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ๊ากยัยบ้าคนอื่นหันมามองกันหมดแล้ว เอออ้มก็อุ้มว่ะ
ตลอดทางที่ฉันอ้มยัยรถเมล์ยัยนี่ก็เอาแต่ร้องๆๆๆและร้องจนกระทั่งมาถึงห้องพยาบาลแล้วมันก็ซวยซ้ำซวยซ้อนเพราะครูดันไม่อยู่
ฉันจึงต้องหายามาทำแผลให้ยัยนั่นเอง (แล้วกรูจะทำได้ไหมฟร่ะเนี้ย)
เธอรอก่อนน่ะเดียวไปตามครูมาทำแผลให้