คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ll guest newcomers ll Rewrite
“ ยูยองแจ... งั้นหรอ? ”
แดฮยอนถามกลับด้วยน้ำเสียงแปลกใจ หากแต่สีหน้าก็ยังคงนิ่งเช่นเคย ที่ผมแปลกใจก็เพราะผมไม่ได้เจอยองแจอีกเลยหลังเรียนจบม.ปลาย ครั้งสุดท้ายที่เจอกันคงเป็นตอนที่ผมไปส่งเขาที่สนามบิน วันที่ยองแจไปหาพ่อแม่ที่อเมริกา...
“ จองแดจริงๆด้วย ”
ผม ยูยองแจ ครับรู้จักแดฮยอนตั้งแต่ม.ต้นยันม.ปลาย แต่ผมดันต้องไปเรียนต่อมหาลัยที่อเมริกาเลยทำให้ห่างๆกันไปช่วงนึง แต่ตอนที่ผมเป็นเพื่อนกับแดอยอน แดฮยอนก็ค่อนข้างเก็บตัวครับ เขาไม่ค่อยเปิดใจให้ใครง่ายๆ เข้าถึงยาก อาจจะเพราะอะไรบางอย่างที่เค้าไม่คิดจะพูดบอกผม ถึงผมจะเป็นเพื่อนเขาก็จริงแต่คงพูดได้ไม่เต็มปากว่าเป็น...“ เพื่อนสนิท ” ของแดฮยอนหรอกครับ
“ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน... ”
ผมยิ้มจนปากเกือบฉีก ลึกๆผมดีใจนี่นา... อีกอย่างแดฮยอนทั้งน่ารักแล้วก็สวยขึ้นมากๆเลย แถมรู้สึกว่า... จะไม่มีแววตาที่เศร้าเหมือนแต่ก่อน แต่ก็ยังคงไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมาอยู่ดี
“ ก็ ไม่ได้นานเท่าไหร่นะ... ”
ผมตอบยองแจกลับไปเสียงราบติดจะเย็นชาเหมือนเดิมแบบทันที ผมก็ชะงักในสิ่งที่ตัวเองพูดไป แต่ผมรู้สึกยังไงก็จะพูดออกมาตรงๆ ซึ่งมันอาจจะแรงไปหน่อยก็ผมกับเขาไม่ได้เจอกันแค่ 3 ปีกว่าๆเอง สำหรับผม... ผมว่ามันไม่นานนะ...
“ สำหรับนายมันอาจจะไม่นาน แต่สำหรับฉันมันนานมากเลยนะ... แดฮยอน ”
ยองแจน้ำเสียงเปลี่ยนไปเสียงเขาเหมือนจะเศร้าๆ นี่ผมพูดอะไรทำร้ายจิตใจเขาสินะ ยองแจที่เห็นร่าเริงแบบนี้แต่เขาเป็นคนขี้น้อยใจมากๆเลยล่ะ แล้วบางทีน้อยใจกับเรื่องเล็กๆ แล้วไม่ค่อยชอบพูดใครมันจะไปรู้ล่ะครับ... จริงมั้ย?
“ อืม... ว่าแต่นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วพ่อกับแม่นายล่ะ? ”
ผมเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของยองแจเพราะผมรู้ว่าคำพูดของยองแจมันมีความหมาย แล้วผมก็ไม่อยากไปให้ความหวังยองแจด้วย... ผมดันไปรู้มาว่ายองแจรู้สึกกับผมเกินเพื่อน...
ผมก็ไม่ได้เกลียดเขาหรอกนะ แต่ผมยังไม่พร้อมเปิดใจให้ใครจริงๆ...
“ อ่อ... ฉันกลับมาได้สักอาทิตย์แล้วล่ะ ส่วนพ่อกับแม่เห็นบอกว่าจะอยู่ดูงานที่นั่นนะ อีกนานกว่าจะกลับ ”
ผมก็คิดไว้อยู่แล้ว... ว่าแดฮยอนต้องเลือกที่จะทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่ผมพูดจริงๆ ยิ่งเป็นแบบนี้มันทำให้ผมยิ่งแน่ใจแล้วว่า... แดฮยอนคงรู้แล้วเรื่องที่ผมคิดกับเค้า เกินคำว่าเพื่อน...
“ อ่อ ก็นะ พวกท่านเลือกที่จะให้บริษัทหลักอยู่ที่นั่นนี่นา... แล้วนายล่ะ ”
แดฮยอนถามด้วยความสงสัย ก็พ่อกับแม่ของยองแจไม่ได้อยู่ที่นี่ บริษัทย่อยที่โซลพี่ชายของยองแจก็เป็นคนดูแลอยู่ แล้วยองแจล่ะ ไม่ทำอะไรเลยหรอ?
“ อ่า... นึกว่านายจะไม่ถามถึงฉันซะแล้ว หล่อๆแบบนี้ก็ต้อง... ”
ยองแจยิ้มให้ผม บอกตามตรงเวลายองแจยิ้มมาทีพวกดารานางแบบบางคนในร้านถึงกับเขินไปกันหมดแล้ว...
แต่สำหรับผมมันก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกหวั่นไหวอะไร ผมยอมรับนะว่า 3 ปีกว่าๆที่ผ่านมา
ยองแจหล่อขึ้นมากจริงๆ ผอมลงกว่าแต่ก่อน แล้วก็ยังดูมีเสน่ห์มากขึ้นกว่าเดิมอีกด้วย...
“ จะพูดมั๊ย... ”
แดฮยอนเสียงแบบ... ผมรู้เลยว่ามุขผมมัน... นั่นแหละ บวกกับหน้าตาเซ็งๆของแดฮยอนด้วย นี่เขาคงไม่คิดว่าผมหลงตัวเองหรอกนะ...
“ ทำงานน่ะ เห็นอย่างงี้ฉันเป็นหุ้นส่วนที่บริษัทเคกรุ๊ปน่ะ เงินส่วนตัวของฉันเองไม่เกี่ยวกับครอบครัว ”
“ อืม ฉันก็ไม่ได้อยากรู้อะไรขนาดนั้น แค่สงสัยนึกว่าไม่ได้ทำอะไร ”
แดฮยอนพูดก่อนจะหันไปสนใจอาหารที่อยู่บนโต๊ะต่อ
“ กินก็เลอะโตหรือยังนี่เนี่ย? ”
ยองแจพูดก่อนจะหยิบทิชชู่เช็ดที่มุมปากของแดฮยอน แดฮยอนมองหน้ายองแจก่อนนะหยิบทิชชู่นั้นเช็ดปากของตัวเองต่อ
“ แดฮยอนฮยอง... นั่นใคร? ”
เสียงของบุคคลที่ 3 ก็ดังขึ้นมาระหว่างที่แดฮยอนกับยองแจกำลังเล่นเกมส์จ้องตากันอยู่...
ซึ่งก็คือ... คนที่หายไปก่อนหน้านี้นั่นเอง...
.........................................................................................................................................
“ คุยธุระเสร็จแล้วหรอไปซะนาน... อาหารเย็นหมดแล้ว ”
แดฮยอนตอบไม่ตอบคำถามนะครับ แต่ก็นะ ชั่งเหอะ... ผมชินแล้วล่ะ
“ ครับ ก็เรื่องงาน เราจะเข้าบริษัทกันเลยมั๊ย? ”
จุนฮงถามผม จากนั้นผมก็หันไปดูนาฬิกาข้อมือเรือนหรูยี่ห้อแบรนด์เมนของผม
อ่า... คงได้เวลาแล้วสินะ เดี๋ยวจะโดนคุณฮิมชานบ่นเอา... เพื่อว่าอยู่น่ะนะ
ส่วนยงกุกฮยองนี่ไม่น่าห่วง... เพราะรายไม่บ่นอะไร แต่ผมแล้วมันน่ากลัวกว่าอีกน่ะสิ...
“ อืม แล้วนายไม่กินอะไรหน่อยหรอจุนฮง เมื่อเช้าก็ไม่ได้กินอะไรนี่นา... ”
อะ อะไรกันเนี่ย!!! ไอคนที่ชื่อ จุนฮง นี่มันใครเนี่ยยยย...
แล้วทำไมแดฮยอนไม่แนะนำผมว่าที่สามีในอนาคตให้มันรู้จักหน่อยอ่ะ ฮยอนใจร้าย... TT
แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ... ไอจุนฮงอะไรนี่ มันยังไงๆอยู่นะ มันต้องมีความรู้สึกอะไรบางอย่างให้แดฮยอนของผมแน่ๆ นี่ยังไม่ทันจีบติดเลย ผมมีคู่แข่งแล้วหรอ? อย่างว่าแดฮยอนของผมน่ารักขนาดนี้นี่นา... ใครๆก็รัก ใครๆก็หลง
“ เดี๋ยวสาย... ไปเถอะครับ ”
จุนฮงพูดพลางมองยองแจด้วยหางตา ที่วอนโดนตีนสุดๆ แม่-ง ไอสูงงงงงง
“ ก็ได้งั้น... ฉันไปก่อนนะ ยองแจ ”
อ อ่าว ที่รักครับ อย่าพึ่งทิ้งเค้าไปสิตัวเอง...
“ อ อืม ว่าแต่ฉันยังไม่มีเบอร์นายเลยนะแดฮยอน ฉันขอได้มั้ย? ”
พูดออกไปแล้ว อ่า... ผมเขินนะเนี่ย ก็นะตอนที่อยู่ม.ปลายที่มีเบอร์แดฮยอนได้ก็คงเป็นเพราะ ฮโยซองที่เป็นเพื่อนอีกคนของแดฮยอน แต่ไม่ใช่ว่าผมไปบอกฮโยซองว่าชอบแดฮยอนแล้วให้ของเบอร์มาหรอกนะ ผมดันไปบอกมันว่าคริสฮยองจะไประเบิดส้วมที่มหาลัยชื่อดังเพราะการทดลองอะไรบางอย่าง อยากให้แดฮยอนมารับผิดชอบ เพราะคริสฮยองบอกว่าโดนแดฮยอนบังคับให้ทำ...
“ อืม ได้สิ เอามือถือนายมาดิ ”
หลังจากนั้นผมก็ยื่นมือถือให้แดฮยอนไป... แค่นี้ก็ฟินล่ะ ได้เบอร์โทรมาล่ะ...
“ จะให้ทำไม? ไอเตี้ยนี่เป็นใครกันแดฮยอน!!! ”
อ่าว... ไอเด็กไร้ดั้ง... ไม่ทราบว่าเก็บหมาไว้ในปากเยอะหรอ? ไม่ได้เตี้ยโว้ย...
แค่เจริญเติบโตช้ากว่าคนอื่น...
“ ขอโทษนะ... จุนแหมบ เห้ย แหมบจุน... พอดีว่าฉันเป็นเพื่อนของแดฮยอนน่ะ ^^ ”
สะใจมากกกกกกก เหมือนมันจะได้ยินที่ผมเรียกมันว่า แหมบ 555
“ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณเตี้ย อ่า... ขอโทษครับ พวกไม่รู้จักโต... อย่างคุณไม่มีสิทธิเรียกผมว่าจุนฮง เรียกได้แค่ เซโล่ ”
เซโล่ที่น้ำเสียงกับสีหน้า บวกกับท่าทางตอนนี้คือ มันจงใจด่าผม ไอ้*&%$!@#$%
“ ขอตัวก่อนนะ... ถ้ามีเวลาว่างมากัดกันก็เชิญ เวลาฉันมีค่า... ”
แดฮยอนพูดทิ้งไว้แค่นั้น... แล้วก็ทิ้งคน 2 นั่นไว้แบบนั้น... ก่อนจะเดินออกไปจากร้าน
“ อ่าว... พูดงี้ก็สวยดิ ตัวๆกันป่าว ”
ยองแจที่เริ่มตั้งท่าเตรียมจะมีเรื่องเต็มที่ ง่ายๆว่าพร้อมต่อย
“ ผมหล่อครับ ^^ อีกอย่างนายอายุเท่าไหร่? ”
“ ฉันอายุพอๆกับแดฮยอนทำไม? ”
“ ก็... ไม่มีไรครับ ก็แค่ โตแต่ตัว... ”
“ ไอแหมบบบบ ไอสูงงงงง ไอเด็กไร้ดั้งงงงงง ”
“ คุณนี่มัน... ไม่โตจริงๆสินะ ”
*ยิ้ม* คงคอนเซ็ป กวนทีนสไตล์... แล้วก็เดินออกมาโดนไม่สนคำด่าของยองแจเลยเพราะตอนนี้ที่สำคัญคือผมต้องไปง้อ แดฮยอนก่อน... *ยิ้ม*
“ เฮ้ย ไอสูงงง ไอแหมบบบ ไอขาววว ไอ้!@#$%^&*!@#$%^&* ”
To Be Continued…
..........................................................................................................................................................................
Fly
ความคิดเห็น