คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ll Zelo's WIN ll Rewrite
“ มีอะไรกันครับ เสียงดังไปถึงข้างบน... ”
แดฮยอนที่พึ่งเดินลงมาเห็นความวุ่นวายที่เหมือนเด็กทะเลาะกัน ในโรงเรียนอนุบาลไม่มีผิด ถามขึ้น แต่เอาจริงๆผมก็ไม่แปลกใจหรอกนะ ที่จะโวยวายกันนิดหน่อย เพราะถ้าบ้านนี้อยู่กันครบ 2 พี่น้องมันก็ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นแบบบอกไม่ถูก แบบนี้หรือป่าวที่เขาเรียกว่า ครอบครัว...
ที่ผมไม่มีโอกาสได้สัมผัสกับมัน...
“ ลงมาแล้วหรอครับคุณหนู... ”
“ อย่าเรียกผมแบบนั้นได้มั้ยครับ? คุณฮิมชาน... ”
แดฮยอนตอบเสียงแข็ง ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยจนดูเหมือนเย็นชา และมันก็ทำให้ฮิมชานถึงกับหน้าชา นิดหน่อย...
ปกติที่ว่าน่ากลัวแล้ว... วันนี้รู้สึกได้เลยว่าลูกแมวน้อยตรงหน้าตอนนี้
ถ้ายังไม่อยากตายอย่าได้เข้าไปแหย่เชียว!!!
“ ผมจะเลิกเรียกว่าคุณหนู ก็ต่อเมื่อคุณหนู ยอมเรียกผมว่าฮิมชานฮยอง ”
แล้วฮิมชานก็ทำหน้าตาอ้อนๆ เหมือนกระต่ายตัวน้อยๆ แต่แฝงความจริงจังลงไปในคำพูดด้วย
“ ทำไมผมต้องเรียกแบบนั้นด้วยล่ะครับ คุณฮิมชาน? ”
แดฮยอนถามก่อนจะหันหลังให้แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
“ ใช่ ทำไมต้องให้แดฮยอนฮยองเรียก ฮิมชานว่าฮยอง? ”
“ ไอแหมบ!! ทำไมอิจฉาหรอ? ถ้าแดฮยอนจะเรียกฉันว่าฮยองน่ะห๊ะ!! ”
ฮิมชานก็ใช่ย่อยเห็น เซโล่ กวนมามีหรือจะไม่กวนกลับไม่งั้นก็ไม่ใช่ คิมฮิมชานสิ...
แต่หลังจากที่ทั้งสองคนเถียงกันได้ไม่นาน อยู่ๆยงกุกก็ดึงแดฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆให้มานั่งที่พิเศษบนตักของตัวเอง แดอยอนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยมานั่งอยู่บนตักของยงกุกแบบง่ายดาย ก่อนจะหันไปมองยงกุกแล้วก็หอมแก้มซ้ายฟอดใหญ่ งานนี้ยงกุกได้กำไรเต็มๆ
“ ยงกุก ผมไม่ชอบ... ”
แดฮยอนตอบเสียงเรียบ เค้าไม่ชอบเวลาใครมาทำรุ่มร่ามแบบนี้ต่อให้เป็นพี่ชายก็ตาม ที่จริงผมก็ไม่ได้สนิทกับยงกุกมากนักหรอกบางครั้งติดจะรำคาญซะมากกว่า เพราะนานๆจะเจอกันทีแต่ที่ไม่อยากเจอเพราะแบบนี้แหละ...
“ ทำไมไม่เรียกว่าฮยอง หื้ม? ไม่น่ารักเลยนะ ”
ยงกุกพูดก่อนจะจัดการหอมแก้มขวาของแดฮยอน พร้อมกอดแดฮยอนที่กำลังดิ้นอยู่ให้อยู่นิ่งๆ
“ ให้มันน้อยๆ หน่อยยงกุก... ” ฮิมชานพูดขึ้นหลังจากเห็นเต็มๆ ตากับสิ่งที่ยงกุกทำซึ่งเขาไม่สบอารมณ์สักนิด
“ แหม... บังยงกุกกกกก นายลงมากินข้าวเช้าที่บ้านได่ทั้งที ก็ดีเหมือนกันนะ แดอยอนจะได้มี ของ เล่น แก้ เบื่อ ”
ฮิมชานต่อก่อนจะลุกขึ้นเดินมาโอบไหล่แดฮยอน ที่นั่งอยู่บนตักของยงกุกในอ้อมกอดของยงกุกให้ลุกขึ้นมานั่งที่ของตัวเอง
“ งั้นผมขอตัวก่อนนะ ”
เซโล่ที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น จากนั้นก็หยิบสูทแล้วเดินไปแบบไม่สนใครทั้งสิ้น...
“ จุนฮง... ฮยองไปด้วย อยู่นี่ก็ น่าเบื่อ รำคาญ ”
แล้วแดฮยอนก็เดินตามเซโล่ออกไปอีกคน ตอนนั้นเองที่แดฮยอนเดินนำไปก่อนเซโล่ก็หันมาหาพี่ๆทั้ง 2 คนที่กำลังมองอยู่ ก่อนจะพูดแบบไม่ออกเสียงว่า
YOU LOSE
“ ว่าแต่... แดฮยอนฮยองยังไม่ได้กินอะไรเลย ไปหาไรกินข้างนอกกัน ”
ก่อนจะเนียนมาจับมือแดฮยอนไปที่รถ แดฮยอนก็ไม่ได้ว่าอะไรที่เซโล่มารุ่มร่ามด้วย
ไม่ใช่ว่าชอบแต่เพราะอยู่กับพวกนี้มานาน ถ้าให้พูดตรงคือชินแล้ว...
สรุปวันนี้ Zelo’s WIN
........................................................................................................................................
“ ว่าแต่... แดฮยอนฮยองอยากกินอะไรครับ ”
เซโล่พูดขึ้น ในรถหลังจากที่ออกจากบ้านมาได้พักแล้ว
“ ไม่รู้สิ ไม่หิว... ”
ร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆตอบกลับมาทั้งๆที่สายตายังคงจับจ้องออกไปที่ข้างนอกหน้าต่าง ซึ่งตอนนี้ยังเช้ามากอยู่ทำให้คนไม่พลุกพล่าน ซึ่ง... บรรยากาศแบบนี้แหละที่แดฮยอนชอบ... เพราะมันทำให้รู้สึกสงบ ไม่วุ่นวาย แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้เพราะพอช่วงสายๆ ทุกอย่างก็จะเปลี่ยนไป...
เพราะมันไม่เคยมีอะไรแน่นอน...
ไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม...
“ งั้น... ไปที่ร้านซองกยูฮยองมั้ยครับ? ”
เซโล่ถามเพราะเช้าๆ แบบนี้คงไม่มีร้านไหนเปิด อีกอย่างแดฮยอนชอบร้านที่เป็นแบบส่วนตัวด้วย...
( ซอกกยูฮยองเป็นเพื่อนของยงกุกฮยอง และยงกุกฮยองก็เป็นหุ้นส่วนร้านนี้ด้วย แต่นานๆทียงกุกฮยองจะมาที่ร้านเพราะไม่ค่อยว่าง อีกอย่างเพราะเป็นร้านที่ไฮโซบวกการตกแต่งที่หรูหราและอยู่ใกล้บริษัทใหญ่ๆ ทำให้มีดาราหรือผู้บริหารเกือบทุกคนรู้จักกัน และมานั่งเป็นประจำที่ร้านนี้ส่วนใหญ่อาจจะเพราะร้านให้ความเป็นส่วนตัวมากก็ได้ )
ถ้าถามว่า... ทำไมผมถึงรู้หรอว่าแดฮยอนฮยองชอบอะไรเกลียดอะไร มันคงไม่แปลก...
เพราะผมคอยมองเค้าอยู่เสมอ จริงๆผมไม่อยากเรียกเค้าว่าฮยองด้วยซ้ำ... เพราะไม่ได้อยากเป็นแค่น้องชาย เลยรู้ว่าเขาชอบอะไร ไม่ชอบอะไร แต่ผมไม่เปิดเผยเท่ายงกุกฮยอง กับฮิมชานฮยองหรอก ผมอยากให้เขายิ้มจากใจของเขาจริงๆก็เท่านั้น... ผมไม่อยากทำให้แดฮยอนรำคาญ
ผมแค่อยากเห็นแดฮยอนยิ้มได้... เพราะผมบางแค่นั้นก็เกินพอแล้ว
“ ก็ดีนะ... ใกล้บริษัทจะได้ไม่ต้องโดน ยงกุกบ่นด้วย ฮยอง... รำคาญ ”
แดฮยอนตอบผมเสียงเรียบ บางทีเค้าก็แทบจะไม่ใส่ใจกับอะไรเลยจริงๆ ผมไม่อยากเห็นแดฮยอนเป็นแบบนี้อีกแล้วนะ เมื่อไหร่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมกันนะแดฮยอน...
ทั้งที่มีคนรักแดฮยอนมากมายขนาดนี้...
“ รับทราบครับผม... ”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้นๆ ติดตลกก็แค่อยากให้แดฮยอนหันมามองผมบ้างเวลาคุยกัน หรือเวลาที่ผมอยู่ข้างๆเค้าตอนนี้ แดฮยอนตอบผมก็จริงแต่ทุกครั้งแทบจะไม่มองมาที่ผมเลย บางครั้งมันก็ทำให้ผมรู้สึกแย่นะ... แต่อาจจะเพราะผมเข้าใจที่แดฮยอนเป็นแบบนี้ เพราะแดฮยอนต้องเจออะไรมากมายตั้งแต่เด็กๆซึ่งมันต่างจากผมที่มีคนคอยเอาใจตลอดเวลาอยากได้อะไรก็ได้ เพราะชีวิตคนเรามันก็แบบนี้แหละครับ เอาแน่เอานอนกับคำว่า “ พรุ่งนี้ ” ไม่ได้หรอก เพราะมันสามารถเปลี่ยนได้เสมอ อยู่ที่คุณคิดและชะตาลิขิต...
“ นี่... จุนฮง ”
อยู่ๆแดฮยอนก็เรียกชื่อผม จะเป็นอะไรมั้ย? ถ้าผมจะบอกว่าผมมีความสุขแค่โดนเค้าเรียกชื่อ ซึ่งผมรู้ดีว่าเขามีอะไรที่อยากจะพูดแต่ไม่รู้จะพูดอะไร...
หลังจากเกิดเรื่องคราวนั้น... แดฮยอนก็เปิดรับคนน้อยลง ไม่ค่อยไว้ใจใครง่ายๆ...
หรือจะเรียกง่ายๆว่า ระแรง ทุกๆคน จะมีก็แค่ ยงกุกฮยองเท่านั้นที่แดฮยอนมักจะไปปรึกษา หรือเล่าให้ฟังเพราะเชื่อใจ อ่า... ผมอิจฉายงกุกฮยองจัง
“ มีอะไรครับ? ”
ผมตอบแดฮยอนไปเพราะหวังว่าแดฮยอนจะพูดอะไรบ้าง แต่ก็ยังคงไม่พูดเลยหลังจากที่เรียกชื่อผมไป...
มีอะไรบอกผมบ้างก็ได้นะ... ผมที่อยู่ตรงนี้
“ นายว่า... ฮยองจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งได้ไหม... ”
แดฮยอนถามผมด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ทั้งๆที่ยังคงมองออกไปข้างนอก ใช้นิ้วลากผ่านกระจกเขียนอะไรบางอย่าง ซึ่งผมรู้ว่าการที่แดฮยอนพูดขึ้นมา บางครั้งมันก็เหมือนกับการพูดกับตัวเองก็เท่านั้น แต่ผมได้ยินทุกคำที่แดฮยอนพูดเสมอเพราะผมพร้อมที่จะรับฟังแค่แดฮยอน...
“ ได้สิครับ... ผมคิดเสมอนะ ว่าต้องมีวันนั้นแน่นอน ”
จุนฮงตอบผมด้วยน้ำเสียงที่จริงจังไม่ได้ติดเล่นอะไร ซึ่งมันทำให้ผมรู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่นเหมือนครั้งก่อนๆ ซึ่งมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีนะ เพราะผมพูดเบามากจริงๆ ตอนแรกก็ไม่ได้ต้องการคำตอบหรอก...
ไม่คิดด้วยซ้ำ... ว่าจะมีใครรับฟังคำพูดของผม นอกจากยงกุกฮยอง
“ ขอบคุณนะจุนฮง... ”
ผมหันไปพูดกับจุนฮง แต่ตอนนั้นจุนฮงหันมามองผมพอดี น่าแปลกผมกับเขาสบตากันเพียงแค่ครั้งเดียวแต่ผมกับรู้สึกเหมือนกับว่า มันมีความหมายอะไรบางอย่างมากมายในตาคู่นั้น...
ตอนที่แดฮยอนหันมาหาผม แดฮยอนจะรู้ตัวบ้างมั้ย? ว่าผมไม่เคยละสายตาไปจากแดฮยอยเลย... ไม่ว่าจะตอนไหนก็ตาม...
“ ...จุนฮง ”
แดฮยอนเรียกผมอีกครั้ง แต่คราวนี้แดฮยอนเลื่อนใบหน้าของตนเองเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น เอาจริงๆที่แค่หันมามองผมเวลาคุยด้วยแค่นี้ผมก็รู้สึกดีมากแล้ว แล้วเข้ามาใกล้กันแบบนี้ มันไม่ปลอดภัยกับหัวใจของผมเลยนะ
ตึกตัก
ตึกตัก
ตึกตัก
จะมาเต้นทำไมตอนนี้ โอ๊ย... เขินเว้ย
“ ฮยอง... มีอะไรจะบอก ”
แดฮยอนใช้ดวงตาใสกลมโตจับจ้องมองมาที่ผม ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังโดนมนต์สะกดจากดวงตาคู่สวยที่มักจะไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา
โชคดีที่ออกมาแต่เช้า... รถเลยไม่เยอะ
และผมก็ไม่อยากขับเร็ว... อยากจะอยู่แบบนี้นานๆจะผิดมั้ยนะ?
“ ...อะไรครับ? ”
แต่ทุกอย่างจบลงอย่างรวดเร็วเมื่อแดฮยอนพูดประโยคต่อมา
“ นายขับเลยร้านซองกยูฮยองแล้วนะ... ”
จบข่าวครับ... ผมหวังอะไรอยู่เนี่ย เซ็ง...
มาหลอกให้หวังแล้วก็จากไป... เฮ้อ!!! แดฮยอนนนนน..
“ คิดอะไรอยู่ ถึงได้ขับเลยร้านซองกยูฮยอง... ”
แดฮยอนถามผม ตอนที่ผมกำลังจะวนรถกลับเพื่อไปที่ร้านซองกยูฮยอง
“ คิดถึงแดฮยอนอยู่... ”
ผมก็แค่พูดไปตามที่ใจคิด เอาจริงๆมันก็แค่หลุดปากไป...
ผมพูดแทบจะไม่ออกเสียง... แดฮยอนคง
“ อะไรนะ เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ ไม่ได้ยิน... ”
“ อ่อ เมื่อกี้... ผมบอกว่า คิดถึงซองกยูฮยองน่ะ ”
ผมก็ไหลไปเรื่อยอีกตามเคย แค่บอกคิดถึงแดฮยอนทำไมผมถึงทำไมได้นะ...
“ คิดถึงซองกยูฮยองหรอ? ”
แดฮยอนถามผมด้วยน้ำเสียงเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อผมเท่าไหร่นัก มันก็จริงผมเคยคิดถึงใครที่ไหนล่ะ
นอกจากแดฮยอน... คนเดียวนั่นแหละ
“ อื้ม ทำไมล่ะไม่เห็นแปลกไม่ได้เจอกันตั้งนาน... ”
“ ......................................................................... ”
อ่าว... แดฮยอนเงียบซะงั้น ผมพูดอะไรผิดไปหรอ? หรือว่า แดฮยอนได้ยินที่ผมบอกคิดถึง ทำไงดีล่ะเนี่ย แดฮยอนต้องรู้สึกไม่ดีแน่ๆเลย ปากนะปาก...
“ มันจะไม่แปลกเลยนะ... ชเวจุนฮง ถ้าครั้งสุดท้ายที่นายเจอซองกยูฮยอง... ไม่ใช่เมื่อวาน ”
อ่าวงานเข้า... เรื่องนี้เอง เออจริง... ผมลืมไป ชั่งมันเหอะเนียนๆไปก่อนมาขนาดนี้แล้ว
“ ก็ไม่ได้เจอกันตั้งหลายชั่วโมงแล้วววว... เลยคิดถึง ”
จุนฮงเลือกที่จะไม่มองสายตาของแดฮยอนที่มันเหมือนกำลังจ้องจับผิดตัวเองอยู่เอาจริงๆ ผมแทบโกหกแดฮยอนไม่ได้ ขอสารภาพเลย...
“ อืม... ”
แล้วแดฮยอนก็หันกลับไปมองที่กระจกรถ เมินมองออกไปข้างนอกเหมือนเดิม...
.........................................................................................................................................
…Wonderful…
“ กินอะไรดีครับฮยอง? ”
“ เหมือนเดิม... บอกว่าของแดฮยอนเค้ารู้ ”
“ โอเค เดี๋ยวบอกให้นะครับ ”
หลังจากที่เซโล่สั่งอาหารกับเด็กเสิรฟ์ไป ก็มีคนโทรเข้ามาแต่คงจะเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ เพราะจุนฮงหน้าเครียดขึ้นมาทันที แล้วก็ขอตัวเดินออกไปคุยที่อื่น คงจะเป็นเรื่องที่ผมรู้ไม่ได้สินะ...
บางทีที่จุนฮงเป็นแบบนี้มันก็ทำให้ผมเหงานะ... เพราะตอนอยู่ที่บริษัทนอกจากคุณฮิมชานแล้วผมก็มีแค่จุนฮงนี่แหละ... ที่มักจะอยู่เป็นเพื่อนกัน เพราะยงกุกฮยองไม่ค่อยวางเท่าไหร่
รายนั่นรับภาวะหนักสุดเพราะเรียกได้ว่าตอนนี้เหมือนเป็นผู้บริหารก็ว่าได้ ถ้างานของผมเสร็จเร็วก็มักจะไปข่วยงานยงกุกฮยองเสมอแหละ ที่หลังๆ นี้มากินข้าวที่บ้านได้ก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้วยงกุกฮยองน่ะยอมทำงานหนักเพื่อที่จะช่วยให้ผมไม่ต้องรับงานอะไรหนักไปกว่านี้
ส่วนใหญ่คุณฮิมชาน เค้าไม่ได้เข้ามาทำงานที่บริษัทตามคำสั่งของคุณยองซอก แต่เพราะอะไรผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
“ ขอโทษนะครับ... ใช้จองแดหรือป่าวครับ? ”
อยู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงตัวขาวๆ น่าตาจัดว่าหล่อแต่ออกไปทางสวยได้เหมือนกัน เข้ามาทักผม เดี๋ยวนะ... คนที่เรียกผมแบบนี้มันก็มีแค่...
To Be Continued…
.....................................................................................................................................................................................
Fly
ความคิดเห็น