คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 ซาตาน
บทที่ 2 ซาตาน
น่าเบื่อ...
เงาดำร่างใหญ่ที่นั่งอยู่บนปลายยอดเขาที่ตายซาก ทั่วบริเวณมีแต่ซากโครงกระดูกของมนุษย์หลายภพหลายภูมิ ซาตานตนนี้กำลังเบื่อ เพราะทุกอย่างๆ ไม่มีอะไรที่น่าอภิรมย์เลยสักนิด ที่ปรโลกสีดำเทาบรรยากาศโดยรอบที่หันไปทางไหนก็เจอแต่ความน่าเบื่อ นานแล้วนานมากที่รู้สึกเบื่อและความเปล่า การเป็นซาตานมันไม่ได้น่าอภิรมย์นักหรอก
เมื่อไหร่เจ้าจะเกิด ที่รักของข้า...
หากแต่สิ่งที่ทำให้ซาตานตนนี้พอจะนึกสนุกขึ้นมาได้บ้างก็คงจะเป็น คนรักของตนเมื่อหลายชาติก่อนที่กระทำการผิดกฏบางอย่างของทางสวรรค์และปรโลกเข้า และกระทำการหักหลังซาตานตนนี้ผู้ที่คนรัก ทำให้ซาตานตนนี้ต้องอยู่อย่างยาวนานมาเพียงผู้เดียวตามลำพัง
ข้าอยากฆ่าเจ้าด้วยมือคู่นี้เหลือเกิน...
หากแต่การกลับมาครั้งนี้ของคนรักเก่าเมื่อหลายชาติก่อน กลับมาเกิดอีกทีก็กลายมาเป็นเพียงแค่มนุษย์ เป็นเพียงแค่มนุษย์ผู้ไร้ซึ่งพลังอำนาจใดๆ ซึ่งซาตานอย่างเขาจะปลิดชีพวิญญาณดวงนี้ที่แสนจะบริสุทธิ์ เมื่อไหร่ก็ได้ตามที่ปรารถนา แล้วยังเกิดมาพร้อมตราบาปที่ไม่เคยจางหายไม่ไหน ทั้งที่ดวงวิญญาณดวงนี้บริสุทธิ์แสนบริสุทธิ์ หากแต่ก็ยังคงมีพลังอำนาจบางอย่างภายในตัวที่สามารถเปลี่ยนโลกหรือภพภูมิไหนก็ได้
ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ยังอันตรายเหมือนเดิม...
_________________________________________________________________________
หลังจากนั้น...
ซาตานตนนี้ก็ยังคงรอให้เวลาผ่านไปจนถึงเวลาที่ดวงวิญญาณแสนบริสุทธิ์ดวงนี้เติบโตขึ้นมาเป็นเด็กหนุ่มที่มีกลิ่นกายเย้ายวนใจ น่ากิน ใช่สำหรับซาตานอย่างเขาเด็กคนนี้ถือว่าเป็นอาหารอันโอชะรสเลิศล้ำเลยทีเดียว แต่ไม่ใช่แค่กับซาตานอย่างเขาหรอกที่จ้องจะกลืนกินเด็กคนนี้ ไม่ว่าจะเหล่าอสูรหรือแม้กระทั่งภูตผีปีศาจทั้งหลายก็เล็งเด็กคนนี้ไว้ตั้งแต่เด็กคนนี้เกินขึ้นมาแล้ว ไม่แม้กระทั้ง... เหล่าเทพบนสวรรค์เองก็เช่นกัน
ไม่ว่าชาติก่อนเจ้าที่เป็นหญิง หรือชาตินี้จะกลายมาเป็นชายก็ตาม...
ไม่ว่ากี่ภพกี่ชาติ เจ้าก็ยังทำให้ข้าคลั่งไคล้ไม่เปลี่ยน...
______________________________________________________________________________________________________________
นัยน์ตาสีดำสนิทจับจ้องมองไปยังภพที่เรียกว่าโลก ที่ซึ่งคนรักของตนจุติอยู่ น่าขำทั้งที่ซาตานอย่างเขา จะไปนำเอาวิญญาณดวงนี้มาอยู่กับตัวเองก็คงไม่ยาก หากแต่เพราะอะไร อะไรบางอย่างที่ทำให้รู้สึกอยากปกป้อง ทั้งๆที่ก็รอเวลาที่จะได้ฆ่าให้ตายกับมือมานมนาน นับว่านานอยู่หลายพันปีที่ซาตานตนนี้คอยเฝ้าติดตามแดฮยอนมาโดยตลอดหลังจากที่แดฮยอนเกิด ทั้งยังเคยขึ้นไปยังโลกมนุษย์ก็หลายครั้งหรือแปรกายเป็นมนุษย์เพื่อเฝ้าดูการกระทำต่างๆ ของแดฮยอนแทบจะตลอดเวลาไม่ว่าในยามหลับหรือยามตื่น จะเรียกว่าเป็นความผูกพันก็คงไม่แปลก แต่หากยังรักแดฮยอนอยู่ซาตานตนนี้ ก็ไม่สนอะไรทั้งนั้น
ไม่ว่าจะใคร ไม่ว่ากฏอะไรก็มาเอาดวงวิญญาณของเจ้าไปไม่ได้...
“ ไง ซาตานเจปป์ วันนี้ท่านไม่ขึ้นไปยังโลกมนุษย์อีกหรือไง? ”
เสียงที่ซาตานตนนี้ได้ยินทีไรก็รู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจได้ทุกครั้งไป เพราะมันมักจะตามาด้วยตัวตนที่ซาตานตนนี้นึกรังเกียจสิ้นดี ซึ่งซาตานตนนี้รู้ดีว่ามันคงเป็นใครไปไม่ได้หากไม่ใช่ ลูกชายของจ้าวแห่งปีศาจ ซึ่งซาตานตนนี้ถึงได้นึกรังเกียจยิ่งกว่าทวยเทพหรือยมทูตด้วยซ้ำ กับการพบปะกับเจ้าเด็กปีศาจนี่ที่คอยตามรังคาญเขาแทบจะทุกครา หากแค่เพียงต้องการเอาชนะให้ได้ทุกเรื่อง หากแต่ทุกครั้งเขาไม่เคยคิดใส่ใจอะไรจริงจัง แต่เห็นทีคราวนี้คงเป็นแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว
“ หึ แล้วเจ้าล่ะว่างนัก? ถึงได้ตามมารังคาญกันถึงปรโลก ”
นัยน์ตาสีดำสนิทที่บัดนี้กลายเป็นสีแดงเพียงแต่มันไม่ใช่การท้าทายใดๆเพียงแต่มันเป็นไปเองตามสัญชาตญาณ เพราะไอ้เด็กปีศาจตนนี้เชื่อใจไม่ค่อยได้เดาไม่ถูกว่ามันจะมาทำอะไร และตัวเขาเองก็ไม่อยากใส่ใจ
“ ข้าก็แค่มาทักทาย... ก่อนจะขึ้นไป โลกมนุษย์ ก็เท่านั้น... ”
พูดทิ้งไว้เพียงแค่นั้นก่อนจะมีลมก่อตัวเป็นพายุหมุนสีดำทมิฬโอบล้อมทั้งร่างกายก่อนจะหายไป บทจะมาก็มาเอาดื้อๆ ไม่เคยมีสาระอะไรสักนิด บทจะไปก็ไม่ต่างกัน แต่ซาตานตนนี้ชินแล้วกับพฤติกรรมของไอ้เด็กปีศาจนี่ ความจริงคนอื่นมักจะเรียกว่ามันว่าเจ้าชาย เพราะเด็กนี่เป็นบุตรชายของจ้าวเเห่งปีศาจ แต่เห็นอย่างงี้ซาตานอย่างเขาไม่เรียกมันแบบนั้นหรอก ใครจะหาว่าท้าทายเขาก็ไม่สนเพราะในสายตาเขาเด็กคนนี้มันก็แค่ลูกของจ้าวแห่งปีศาจ ถึงจะร้ายกาจแค่นั้น แต่ก็ไม่มีทางทันเล่ห์เหลี่ยมซาตานที่เกิดก่อนมานานหลายปีอย่างเขาได้หรอก เพราะงี้ล่ะมั้ง ไอเด็กปีศาจนี่ถึงจ้องจะเอาชนะเขาให้ได้ไม่ว่าเรื่องใด
คงกำลังไปหาเจ้าสินะ ข้าเองควรจะไปดีหรือเปล่า...
ซาตานนัยน์ตาที่กลายเป็นสีแดงเมื่อครู่ กลับกลายเป็นสีดำสนิทเช่นเคย ก้มลงมองมาที่ฝ่ามือใหญ่ของตนที่มีกรงเล็บน่ากลัวก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่ขึ้นไปยังโลกมนุษย์เมื่อคืนนี้ ที่มีปีศาจบางตนจับแดฮยอนได้ แต่เเทบจะทุกครั้งที่เขาไปช่วยเอาไว้ได้ทันเพียงแต่เมื่อคืน มีเหล่าปีศาจมาขวางไว้ทำให้เขาเกือบเสียแดฮยอนและดวงวิญญาณที่เขาเฝ้ารอมานานไปหากแต่คงอีกไม่นาน เห็นทีคงต้องจัดการฆ่าเสียไอ้ปีศาจหางแถวพันธุ์นั้น มีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องเจ้าจนเกือบเอาดวงวิญญาณของเจ้าไป ข้าบอกแล้วไงไม่ว่าเป็นหรือตายร่างกายหรือวิญญาณเจ้าต้องเป็นขอข้า
เพียงแค่นึกย้อนกลับไปก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอยากจะฆ่าให้ตาย ไม่ว่าปีศาจตนไหนๆ หรือแม้กระทั้งเจ้าเอง จอง แดฮยอน...
ซาตานตนนี้กำลังสับสนภายในจิตใจที่มันไม่ควรจะมีแล้วด้วยซ้ำสำหรับซาตาน หากแต่เมื่อคราที่ได้มองเข้าไปในตาของเจ้า ดวงตากลมโตที่ใสซื่อบริสุทธิ์จนนึกสะอิดสะเอียน ร่างมนุษย์ที่มาเกิดใหม่นี้ไร้ซึ่งคราบของคนรักเก่าโดยสิ้นเชิง ทั้งๆที่เป็นร่างที่กลับมาเกิดใหม่หากแต่ไม่ได้ดูมีความชั่วร้ายอะไรติดมาเลย นั่นแหละที่ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดใจ เพราะคงโดนจ้องเล่นงานได้ทุกเมื่อ และใช่ว่าซาตานอย่างเขาจะช่วยไว้ได้ทันทุกครา แต่ถ้าหากไม่ทันขึ้นมาจริงๆ เห็นที คงต้องอาละวาดสักที หึ ยิ่งใกล้ถึงวันเกิดมากเท่าไหร่ร่างบางก็จะยิ่งมีกลิ่นกายที่ชวนให้เหล่าภูต ผี ปีศาจหาตัวได้ไม่ยาก อีกตนนี่เขาก็รู้แล้วว่ามันคือป้าของแดฮยอนที่โดนปีศาจเข้าสิงและโดนดูดกลืนวิญญาณจนไม่เหลือจิตใจความเป็นมนุษย์อีกต่อไป หรือง่ายๆก็คือป้าของแดฮยอนตายไปนานแล้ว ตั้งแต่ที่แดฮยอนอายุเข้า 5 ขวบ ตอนนี้มันก็คงแค่กำลังรอเวลาที่จะได้กลืนกินผลที่สุกได้ที่ ปีศาจตนนี้มันท้าทายเขาทุกคราให้ตายอยากฆ่าให้ตายนัก หากแต่ยังไม่ถึงเวลาที่ซาตานอย่างเขาเบื่อแล้วล่ะ กับการฆ่าพวกเดียวกันนั่น สวะชั้นต่ำที่เบื่อจะเล่นด้วยเต็มทน ก็แค่รอหากแดฮยอนเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ ซาตานอย่างเขานี่แหละ จะส่งพวกมันไปยังที่ๆไม่มีวันได้กลับคืน
เงาดำร่างสูงใหญ่ยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะมีปีกสีดำใหญ่งอกออกมา นัยน์ตาสีดำสนิทเปลี่ยนเป็นสีแดงของโลหิตก่อนจะแสยะยิ้มน่ากลัวชวนขนลุกปากกว้างที่มีฟันแหลมคม ลิ้นยาวแหลมตะหวัดไปในอากาศก่อนจะโพยพุ่งขึ้นสู่ท้องนภาสีดำเทาที่ชวนอิดโรยสิ้นดีของปรโลกมุ่งหน้าสู่โลกมนุษย์
_________________________________________________________________________
นัยน์ตากลมโตจ้องมองขึ้นไปยังท้องฟ้าที่บัดนี้ เริ่มถูกแสงดวงอาทิตย์ที่ใกล้ตกเต็มทีทาให้เป็นสีแดงส้ม ตากลมโตจับจ้องไปยังท้องฟ้าก่อนจะสูดอากาศเข้าเต็มปอดมือข้างนึงกระชับกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ก่อนจะมุ่งหน้าเดินกลับไปยังบ้านของตนเอง เพราะเลิกเรียนได้สักพักแล้ว วันนี้กลับเย็นกว่าปกติไปหน่อย ก็ทำไงได้ล่ะอยู่กับอาจารย์คิมทีไรก็มักจะสนุกจนลืมอะไรๆไปเลย ทั้งๆที่ปกติไม่ชอบเลยกับการที่ต้องกลับบ้านตอนเย็นๆใกล้ค่ำแบบนี้ เขาเป็นอะไรไม่รู้ รู้แต่ไม่ชอบเลยจริงๆ ไม่ชอบสีดำของท้องฟ้ายามคืน หรือเพราะกลัวอะไรบางอย่างที่จะมาพร้อมกับความมืดกันเเน่
หากเจ้ากลัวไปอยู่กับข้าก็ได้...
เอาอีกแล้วเสียงใครก็ไม่รู้ไม่ใช่กับเสียงเดียวกันที่เคยอยู่ในความฝันด้วย ไม่น่ากลับบ้านดึกจริงๆ ให้ตายเถอะ
ไม่ต้องห่วงเจ้าได้ ตาย สมใจอยากแน่ ฮาฮ่า ฮาฮ่า...
ร่างเล็กเริ่มสั่นเทาหวาดกลัวภายในจิตใจ เขาไม่มีทางชินได้เลยกับสิ่งพวกนี้ ไม่มีทางทำใจให้ชินได้สักนิด ก่อนจะจัดการหยิบไอพอดในกระเป๋าเป้ออกมาเปิดเพลงฟังไม่ต้องกดเลือกเพลงด้วยซ้ำ เพียงแค่เปิดให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำให้ไม่ได้ยินเสียงนั้น แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ก่อนจะเดินไปให้ถึงบ้านให้เร็วมากขึ้น เพราะคิดเสมอว่ามันคือสถานที่ ที่ปลอดภัยที่สุดไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้านคือที่ๆ เขาคิดเสมอว่ามันจะปกป้องเขาเสมอรวมทั้งป้าด้วย เร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้นจนไม่ทันระวังชนเข้ากับใครบางคนจนตัวเองล้มลงไปกับพื้น
ตุ๊บ!!
“ โอ๊ย ข ขอโทษครับ ”
ร่างเล็กรีบดึงหูฟังออกก่อนจะรีบก้มหัวขอโทษโดยไม่ลืมหูลืมตา ชายที่ถูกชนไม่ได้พูดอะไรหากแต่ก้มเก็บกระเป๋าเป้ให้ก่อนจะส่งคืนให้ร่างเล็ก ร่างเล็กยื่นมือออกไปรับเอาไว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามว่าอีกคนเป็นอะไรหรือป่าว แต่คนที่ตนได้ชนไปเมื่อครู่ก็หายไปแล้ว
ท้องนภาที่บัดนี้ถูกทาทับไปด้วยสีดำของรัตติกาลยามค่ำคืนไร้ซึ่งแสงดาวหรือแสงจันทร์ใดๆ ร่างเล็กก็ยังคงไม่ถึงบ้านเพราะเหตุใดไม่รู้ ตั้งแต่ที่เดินชนกันกับใครคนนั้น ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็เหมือนกับว่ากลับมาที่เดิมไม่ไปไหน เหมือนเดินอยู่กับที่ไปไหนไม่ได้นั่นทำให้ร่างเล็กยิ่งวิตกกังวล บวกกับที่ฝันเมื่อเช้าด้วยนั้นยิ่งทำให้ความหวาดกลัวต่างๆ ทวีคูณมากขึ้น ไม่ว่าเดินไปทางไหนกับไม่เจอคนเลย ทั้งๆที่ตามทางก็มีไฟเปิดอยู่ตามร้านกาแฟหรือตามร้านต่างๆ ไฟเปิดอยู่หมดก็จริงแต่พอเข้าไปข้างในกับไม่พบใครเลย ไม่มีใครเลยราวกับว่าตอนนี้กำลังอยู่ในอีกโลกที่ไม่ใครเลยเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกนี้
ตอนนี้แดฮยอนกำลังทำอะไรไม่ถูก ภายในหัวตีกันสับสนไปหมด ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้กำลังฝันอยู่หรืออะไรกันแน่เพียงแต่พอลองหยิกตัวเองจนเจ็บและแดงอยู่หลายครั้ง เเต่ที่ๆ กำลังอยู่ก็ยังคงเหมือนเดิม นั่นยิ่งทำให้ความหวาดกลัวเข้าครอบงำจิตใจโดยสมบูรณ์ ตอนนี้ร่างเล็กกำลังอยู่ในร้านมินิมาร์ทข้างทาง ที่มีไฟเปิดสว่างตอนนี้เขาไม่กล้าที่จะก้าวออกไปข้างนอกด้วยซ้ำ
ร่างเล็กที่อยู่ๆก็เริ่มหายใจไม่ออกเหมือนอากาศโดยรอบเริ่มน้อยลง จากนิมิมาร์ทที่มีไฟเปิดสว่างบัดนี้ แสงไฟสีขาวกลับกลายเป็นสีแดงของโลหิต บนพื้นที่เคยเป็นกระเบื้อนสีขาวกลับกลายเป็นโลหิตแดงชาดนองอยู่เต็มพื้นไปหมด แดฮยอนเห็นดังนั้นก็ถอยหลังหนีตามสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดของมนุษย์ เเต่พอถอยหลังไปนั้นก็รู้สึกเหมือนเข้าไปอยู่ในฝ่ามือใหญ่ของใครบางคน ร่างเล็กรีบหันหลังกลับไปมองสิ่งที่ตนสัมผัสเข้าก็ถึงกับช็อคปากสั่นหายใจเข้าออกลำบากซะยิ่งกว่าเดิม ดวงตากลมโตบัดนี้คลอไปด้วยน้ำตา ก่อนจะไหลออกมาจากดวงตาใส ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิดว่าพวกผี ปีศาจไม่มีจริง แต่คิดว่าอย่างเขาคงไม่มีทางเจอเป็นอันขาด ไม่มีทาง แต่ก็คงปฏิเสธไม่ได้เพราะไม่รู้เลยว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้คืออะไร
วิญญาณของเจ้า ข้าขอกลืนกินมันเเล้วกัน...
ร่างสูงใหญ่เกินมนุษย์ดวงตาสีแดงโลหิตฉายแววน่ากลัว จับจ้องมาที่มนุษย์ร่างเล็กที่ไม่มีอำนาจใดๆต้านทานได้เลย ฝ่ามือใหญ่ที่ดูผิดมนุษย์น่ากลัวนิ้วที่เรียวยาวผอมหากแต่ก็มีกรงเล็บยาวสีดำน่ากลัว ใบหน้ายาวแหลมกำลังอ้าปากกว้างจนเห็นฟันแหลมคมจนดูสยดสยอง ใบหน้าข้างนึงเละคล้ายโดนน้ำกรดสาดมาก็ไม่เชิง เพียงแต่ไม่กี่วินาทีหลังจากสิ่งนี้พูดที่แดฮยอนคิดว่ามันคงเป็นปีศาจหรืออะไรสักอย่างแต่เขาก็ไม่คิดจะอยู่ตรงนี้แล้ว ร่างเล็กหันหลังกลับเพื่อที่จะวิ่งหนี หากแต่ร่างสูงนั้นกลับมาอยู่ตรงหน้า นิ้วเรียวยาวทั้งห้านิ้วรวมกันเป็นหนึ่งเดียวรูปร่างคล้ายหอกก่อนจะแทงเข้าที่ไหล่ขวาของร่างเล็กอย่างจัง ก่อนจะสะบัดร่างเล็กโยนทิ้งไปโดนเข้ากับชั้นวางของของมินิมาร์ท ร่างเล็กที่โดนแทงอย่างจังตอนนี้กำลังชาเเละเจ็บจนพูดไม่ออกอยากหนีแต่ร่างกายกลับไม่ขยับ เจ็บปวดไปหมดทั้งร่างโดยเฉพาะบริเวณที่โดนแทงที่ไหล่ขวาก็ด้วย ร่างเล็กรู้สึกจุกที่ลำคอเพราะปีศาจตนนั้นพุ่งตัวเข้าบีบที่ลำคอระหงษ์ของร่างบางอย่างจัง
เจ้ามันชั่ง น่าสมเพช...
พูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะใช้กงเล็บยาวจิกลงไปที่ลำคอเล็กข่วนกระชากจนเลือดสาด ร่างเล็กล้มลงไปกองอยู่กับพื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจากคอระหงษ์เป็นจำนวนมากไหลลินออกมาจนเต็มพื้นและสัมผัสเข้ากับใบหน้า ดวงตากลมโตที่เริ่มลิบหรี่ลงเรื่อยๆ พร้อมกับลมหายใจที่รวยรินแผ่วเบาลงทุกครา ภาพตรงหน้าพร่ามัวสิ่งที่เห็นตอนสุดท้ายก็คือฝ่ามือใหญ่นั่นจับเข้าที่ใบหน้าบีบจนรู้สึกเจ็บ นั่นคือภาพสุดท้ายในความทรงจำ ถึงจะหวาดกลัวหากแต่ก็ยินดียอมรับกับชะตากรรมของตนเอง หรือความตายที่รออยู่เบื้องหน้า
#มาเเก้คำผิดเเละอะไรไม่รู้เยอะมาก!! เค้าขอโทษ ><
ไรท์ไม่รู้เหมือนกันว่าบรรยายออกมาได้ถึงความรู้สึกป่าวแต่เหมือนจะไม่ถึง
ไรท์คิดว่าจะทำแนวแฟนตาซีแต่เป็นแบบระทึกขวัญด้วยอ่ะ ไรท์จะพยายามสัญญาจะมาอัพบ่อยๆ ถ้าทำได้นะ
ไรท์ขอเม้นหน่อยน้าาาา ไรท์อยากได้กำลังใจจริงๆนะคะ ^^ ขอบคุณ ทุกๆการติดตาม เม้นและกำลังใจนะคะ ><
ปล. ที่รีดเดาน่ะ ผิดนะจ้า อิ____อิ (เรื่องใครเป็นใคร...)
Duck-
Fly
ความคิดเห็น