คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ลิขิตตราบาป
บทที่ 1 ลิขิตตราบาป
ที่นี่ที่ไหน...
คำถามแรกที่เข้ามาในหัวตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้น บรรยากาศที่ไม่น่าอภิรมย์เลยสักนิด มองไปโดนรอบก็เจอแต่ต้นไม้แห้ง หมอกควันสีเทาที่ถูกทาทั่วบริเวณทำให้รู้สึกเศร้าและอิดโรยอยู่ข้างใน อากาศโดยรอบที่ทำให้แทบอยากหยุดหายใจ กลิ่นเหม็นสาบแสบจมูกทุกครั้งที่หายใจเข้าบวกกลับอากาศหนาวเย็นโดยรอบสัมผัสกับผิว ที่มีแค่ชุดนอนผ้าบางที่ใส่อยู่ปกคลุมร่างกาย ซึ่งไม่ได้ช่วยให้คลายหนาวได้เลยสักนิด...
ไม่อยากอยู่ที่นี่...
ภายในจิตใจบอกขึ้นพลางให้สมองทำตามโดยก้าวเดินต่อไปแบบไร้ซึ่งจุดหมาย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเส้นทางที่เดินไปจะพบเจอทางออกหรือตรงดิ่งเข้าไปสู่ความมืดมากขึ้นกันแน่ มองไปโดยรอบก็เจอแต่ทิวทัศน์ที่เหมือนกันไปหมด เหมือนกับว่าตัวเองกำลังเดินอยู่กับที่ไม่ไปไหน มือสองข้างประสานเข้าหากันเพื่อต้องการความอบอุ่น
ข้าเจอเจ้าแล้ว...
เสียงของใครบางคนดังขึ้นในโสตประสาท เสียงที่ฟังแล้วดูน่ากลัวคล้ายใครบางคนจ้องจะเอาชีวิตที่แสนน้อยนิดจากมนุษย์ผู้นี้ หากคิดจะปิดชีวิตคงไม่ยาก จากที่เดินเริ่มเปลี่ยนเป็นวิ่งเร่งฝีเท้าเพิ่มมากขึ้นถึงบรรยากาศจะเย็นลงมากกว่าเดิมจนแสบผิวก็ไม่ได้ทำให้อยากหยุดวิ่งเลยแม้แต่น้อย สัญชาตญาณบอกให้เอาชีวิตรอดซึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงคิดแบบนั้น
ช่วยด้วยใครก็ได้...
ยิ่งวิ่งมากเท่าไหร่เสียงนั้นก็ยังคงตามหลอกหลอนและดังขึ้นเรื่อยๆ ไอเย็นบางอย่างที่แตะลงบนผิวกายคล้ายกับโดนใครสัมผัสก่อนที่ร่างกายจะหยุดนิ่งก้าวขาต่อไปไม่ออก คล้ายโดนสะกดให้อยู่กับที่ ทั้งที่สมองสั่งให้วิ่งแต่ร่างกายกลับไม่มีการขยับใดๆ กลัว กลัวเหมือนกับถูกบางสิ่งจับได้ ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร
เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอก...
คล้ายเหมือนมีมือใหญ่สัมผัสเข้าที่ลำคอ ก่อนจะถูกบีบแรงขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก ตาเริ่มพร่ามัวมือเล็กจับไปในอากาศที่คิดว่ามีบางสิ่งบีบคอตนอยู่ หากแต่มีเพียงอากาศเท่านั้น ไม่มีสิ่งใดที่กำลังรัดคออยู่เลยที่สัมผัสจับต้องได้ไม่ได้เลย แต่เหมือนยิ่งดิ้นมากเท่าไหร่ก็เหมือนโดนบีบคอแรงมากยิ่งขึ้น ลมหายใจเริ่มแผ่วลง มือไม้ชาไร้เรี่ยวแรงเปลือกตาปิดลงช้าๆ พร้อมกับชะตาชีวิตที่ใกล้ดับศูนย์
เจ้ายังตายไม่ได้...
หากข้าไม่ได้เป็นคนปลิดชีพเจ้า...
____________________________________________________________________________________________________________________________
“...ฮยอน แดฮยอน ตื่นได้แล้ว ”
เสียงเรียกทำให้ร่างเล็กลืมตาตื่นขึ้นพร้อมหายใจหอบถี่คล้ายคนไปวิ่งมา เนื้อตัวมีแต่เหงื่อทั้งๆที่ในห้องเปิดแอร์ทิ้งไว้ ตากลมโตคลอไปด้วยน้ำตา จ้องมองไปยังผู้ที่มาปลุกก่อนจะโผเข้ากอดด้วยความหวาดกลัว
“ เป็นอะไร... หลานป้าฝันร้ายหรอคะ ”
ผู้เป็นป้าพูดขึ้นพร้อมลูบหัวหลานชาย ด้วยความห่วงใยหากแต่สายตาที่จ้องมองมายังร่างเล็กที่สั่นเทาด้วยความหวาดกลัวกลับดูน่ากลัวคล้ายสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ หากแต่ก็ไม่มีใครได้เห็นมัน
“ ก็แค่ฝัน... อย่าใส่ใจเลย ”
โอบกอดหลานตอบพร้อมมองออกไปยังกระจกในห้องนอนบานใหญ่เท่าขนาดตัวของหลานชายที่บัดนี้ มีเงาดำร่างสูงใหญ่ยืนอยู่บนต้นไม้กอดอกมองมองมาด้วยดวงตาสีแดงเกรียวกราด หญิงสาวที่เมื่อเห็นก็ไม่ได้เเสดงถ้าทีตกใจกลัวเเต่อย่างใดก่อนที่จะแสยะยิ้มน่ากลัวดวงตาเปลี่ยนเป็นสีอื่นที่ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ทำได้ คล้ายท้าทายกับสิ่งที่มาเยือนกันแต่เช้าแบบนี้
“ ต แต่ ผมฝันแบบนี้... บ่อยมากเลยนะครับป้า ครั้งนี้ผมถูกจับได้ ”
ใช่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แดฮยอนฝันแบบนี้ ร่างเล็กมักจะฝันแบบนี้บ่อยๆ แต่หลังๆมานี้มันบ่อยเกินไปและส่วนใหญ่ก็ไม่เคยถูกจับได้หรือถูกสัมผัส เพราะปกติจะแค่รู้สึกเหมือนถูกมอง จากที่ไหนไกลๆ ด้วยสายตาหลายๆคู่ ที่ไม่ได้เป็นสายตาของคนด้วยซ้ำ สายตาที่มองมามันคล้ายกลับอยากจะกลืนกินเขา ไม่ใช่ว่าเพราะรักแต่เพราะความหิวกระหาย
“ มันก็แค่ฝัน... ไปอาบน้ำเถอะ แล้วรีบลงไปกินข้าวนะ เดี๋ยวจะไปเรียนสายเอา ”
ป้าพูดกับแดฮยอนก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดของหลานลูบหัวหลานชายตัวเล็กของตัวเอง ที่หน้าเอ็นดูและน่ากินในเวลาเดียวกันยิ่งโตก็ยิ่งใกล้ถึงเวลา อีกแค่ไม่กี่อาทิตย์เท่านั้น หลานชายคนนี้ก็จะทำให้เขามีความสุขที่สุด ตั้งแต่เลี้ยงมา...
ร่างเล็กนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีนัดกับอาจารย์ว่าจะไปช่วยวิจัยเลยรีบเข้าห้องน้ำไป ขณะที่อาบน้ำอยู่ก็หันไปมองในกระจกซึ่งมีรอยมือแดงจางๆอยู่จริงๆ ตากลมโตตกใจก่อนจะจับเข้าที่ลำคอของตัวเอง ลูบไปที่รอยแดงนั่น ไม่เจ็บอะไรแต่ก็ทำให้รู้ว่านั่นอาจจะไม่ใช่ความฝัน
ไม่ใช่แล้ว ไม่ได้เป็นแค่ฝันแล้ว...
ไม่ชอบเลย...
กับการที่มีชีวิตอยู่แต่เหมือนโดนใครต่อใครจ้องมองมาด้วยสายตาบางอย่าง บางคนก็มองมาเหมือนกับว่าเขาเป็นตัวประหลาดทั้งๆที่ก็มีอะไรเหมือนๆกัน แต่บางคนก็จ้องมองมาเหมือนจะกลืนกิน บางก็เหมือนจะฆ่าให้ตายคล้ายกับว่าเขาไม่ทำอะไรที่มันผิดบาปไว้มากขนาดนั้น ไม่ก็เหมือนมีดวงตาที่จ้องมองมาจากที่ไหนไกลๆ ดวงตาที่ทำให้รู้สึกขนลุกได้ตลอดเวลาที่ถูกจับจ้อง
“ แดฮยอน จอง แดฮยอน ฟังอาจารย์อยู่หรือป่าว? หื้ม ”
อาจารย์คิมเรียกแดฮยอนก่อนจะใช้ปากกาเคาะที่หัวของแดฮยอนเบาๆ พอให้รู้สึกตัว แต่มันก็เจ็บนิดหน่อยอยู่ดี
“ โอ๊ย มันเจ็บนะครับอาจารย์ ”
แดฮยอนพูดพลางลูบไปที่หัวของตัวเองเบาๆ เอาจริงๆมันก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายหรอก
“ ตกลงนี่จะมาช่วยอาจารย์วิจัยเก็บข้อมูลหรือจะมาช่วยเป็นกำลังใจ หื้ม? ”
อาจารย์คิมพูดพลางจัดเอกสารข้อมูลต่างๆที่อ่านแล้วแยกออกเป็นกองๆก่อนจัดหมวดหมู่แต่ล่ะอย่าง
” ก็... อาจจะทั้งสองอย่างนะครับ ”
“ ยังจะมาเล่นอีก... แล้ววันนี้จะเสร็จมั้ยเนี่ย? ”
เอาจริงๆ มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรนักหรอกเพียงแต่เขาก็แค่หาอะไรมาเสนอแต่ไม่ค่อยมีนักเรียนคนไหนสนใจทำไงได้ล่ะ เอาจริงๆอาจารย์คนนี้ก็แค่รู้ว่าเด็กคนนี้อาจจะสนใจ ไม่ใช่เพราะเนื้อหาที่น่าสนใจในครั้งนี้ หากแต่ต้องการที่จะอยู่คนเดียวโดยไม่มีใครรบกวนซะมากกว่า
เอาจริงๆ อาจารย์คนนี้ก็แค่ต้องการให้อาหารรสเลิศที่ใกล้เวลาจะได้กินเต็มที่แล้วมากกว่า อยู่ใกล้ๆตัวอยู่ในสายตาแบบนี้มันดีกว่าเยอะ เพราะคงมีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่ไม่รู้เลยว่าได้กุมชะตาของโลกหรือภพภูมิต่างๆเอาไว้ นับวันเด็กนักเรียนของอาจารย์ที่ชื่อว่า จอง แดฮยอน คนนี้ใกล้วันเกิดครบ 20 ปีบริบูรณ์ มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีกลิ่นกายที่หอมเย้ายวนใจ ให้ลิ่มลองสัมผัส เด็กคนนี้ที่ดันเกิดมาพร้อมตราบาปที่ติดตัวมาแต่เกิด แต่ตัวเองกลับไม่เคยได้รับรู้อะไรเลย...
ไม่เป็นไร อีกไม่กี่อาทิตย์...
อาจารย์สัญญาว่าจะบอกเธอเอง...
และสัญญาว่าเธอจะทรมานน้อยที่สุด...
____________________________________________________________________________________________________________________________
“ อีกไม่กี่อาทิตย์ ชะตาของมนุษย์ผู้นี้จะนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่... เจ้าจงไป ไปเพื่อปกป้องมนุษย์ผู้นี้ ให้รอดพ้นจากชะตากรรมอันเลวร้าย... ”
“ สันตะปาปา โปรดวางใจ... จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เด็ดขาด ”
“ คงยาก... เพราะสิ่งที่เจ้าต้องเจอล้วนแล้วแต่เป็นภูต ผี ปีศาจร้ายจากพบภูมิอื่นๆทั้งนั้น และที่สำคัญมันเจอเด็กหนุ่มคนนี้แล้ว... ”
“ ผมจะไปกำจัดพวกมันให้หมดเอง... ”
นักบวชหนุ่มให้คำสัตย์แก่สันตะปาปา ก่อนที่จะเดินทางไปหาเด็กหนุ่มในลิขิตคนนั้น ผู้ซึ่งดันเกิดมามีชะตาที่ตนเองนั้นก็มิอาจรู้ได้ หากแต่คงอีกไม่นาน เจ้าตัวคงจะรู้เองว่าต้องเจอกับอะไร...
ไม่ว่าใคร!! ก็แตะต้องพี่ไม่ได้!!! ผมขอให้คำสัตย์...
“ ถึงเวลาที่เราจะได้เจอกันแล้วสินะ ที่รักของข้า หึ หึ ”
“ ข้าสงสารเจ้าจัง มนุษย์ผู้นี้... เจ้าชั่งโชคร้ายยิ่งนัก แต่ข้าจะไปหาเจ้าเอง จะนำทางให้เจ้า... วิญญาณของเจ้าจะไม่โดดเดี่ยว เพราะข้าจะไปอยู่เคียงข้างเจ้า ”
“ ตั้งแต่ที่ข้าโดนเนรเทศลงมาจากสวรรค์ ไม่เคยคิดเลย... ว่าการที่ข้าได้อยู่ใกล้ๆเจ้าแบบนี้ ดีกว่าคอยจ้องมองเจ้าจากด้านบนเป็นไหนๆ ”
“ ข้าชักอยากจะให้เวลาผ่านไปเร็วๆแล้วสิ คงจะมีเรื่องสนุกๆ เกิดขึ้นไม่น้อยเลย ให้ตายสิ... ฮาฮ่า ฮาฮ่า ”
เหล่าซาตาน ทูตสวรรค์ ลูกชายของจ้าวแห่งปีศาจ หรือแม้กระทั่งเทพผู้ถูกสวรรค์เนรเทศ ต่างก็มีความปรารถนาเดียวกัน...
คือ ต้องการทั้งร่างกายและหัวใจ ของมนุษย์ผู้นี้... ดวงจิตที่แสนบริสุทธิ์ แค่นี้มันก็น่าลิ้มลองแล้ว
หากแต่ภายในจิตใจที่อยู่ในส่วนลึกก็ยังคงมีอำนาจบางอย่างที่ไม่อาจรู้เเละอาจมีอะไรมากกว่านั้น...
ท่าทางคงต้อง มายังโลกมนุษย์สักหน่อยแล้ว...
ความคิดของหลายๆตน ที่ไม่ต้องนัดอะไรแต่มีเป้าหมายเดียวกัน...
TBC.
___________________________________________________________________________________________________________
#เเวะมาเเก้คำผิดไม่รู้ว่าหมดหรือป่าวขอโทษนะคะ ><
คือ... ไรท์พึ่งเคยแต่งครั้งแรกเลย ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ถ้าบรรยายได้ไม่ถึงอารมณ์เท่าไหร่ต้องขอโทษจริงๆนะคะ
แล้วก็ยังไม่มีคู่ที่ตายตัวนะคะ ยังไม่รู้ว่าจะให้แดฮยอนคู่กับใคร... ก็เลยเอาเป็น ออลแด ไปก่อน...
ฟิคเรื่องนี้อาจจะไม่อีโรติกคิดว่านะคะ... จะให้ออกแนวหลอนๆมากกว่าแต่ไม่รู้จะทำได้มั้ย ^^
ขอฝากด้วยนะคะ... ยังไงก็เม้นๆเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ >/////<
ดวงตาเเบบข้างล่างนี้เลยคะ... ที่จ้องมองแดฮยอน
Duck-
Fly
ความคิดเห็น