The Princess Chef แม่ครัวเจ้าหญิง กับ คุณชายวายร้าย

The Princess Chef แม่ครัวเจ้าหญิง กับ คุณชายวายร้าย

บทที่ 1 ตอน จดหมายถึงสาวน้อย

    วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดอายุ 18 ปีเต็มของฉัน ฉันเติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้าที่มีชื่อว่า บ้านมัจจุณี ของคุณแม่อุปถัมภ์ท่านมีชื่อว่า คุณหญิงมัจจุณี  วรรณนิศาพร หรือ เรียกชื่อเล่นได้ว่า  มณีพร ท่านแสนใจดีมาก เวลาพวกเด็กๆมีปัญหาอะไรท่านก็จะช่วยทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่เพียงใด เฮ้อ! พอพูดถึงแม่ฉันก็อดคิดไม่ได้เลยจริงๆ อยากรู้จังว่าพ่อ แม่ของฉันเป็นใคร "เกล" เสียงคุณแม่มณีพรเรียกชื่อของฉัน "มีอะไรหรอคะ คุณแม่มณีพร "
"มานั่งทำอะไรตรงนี้ล่ะลูก งานฉลองวันเกิดลูกนะ ทำไมไม่เข้าไปร่วมงานล่ะจ๊ะ" คุณแม่มณีถามฉันอย่างสงสัย "อ่อ...กำลังจะไปค่ะ คุณแม่" ตอนนี้ในใจของฉันมันรู้สึกจะทำอะไรต่อไปไม่ถูกเลย... "แล้ว...เกลเป็นอะไรไปล่ะจ๊ะดูสีหน้าไม่ร่าเริงเลย หรือ ว่างานฉลองวันเกิดของลูกมันเเคบเกินไป"
"เปล่า! นะคะไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้นเลยค่ะ" ขืนฉันยังนั่งเศร้าคิดถึงเรื่องพ่อแม่อยู่อย่างนี้คุณแม่มณีพรต้องเข้าใจผิดไปกันใหญ่แน่ๆ "ถ้าอย่างงั้นเรากลับเข้าไปในงานกันเถอะคะ"
"จ๊ะ เกล" หลังจากที่ทุกคนได้สนุกสนานไปกับปาร์ตี้ฉลองงานวันเกิดกัน เมื่อจบงานการฉลองทุกคนก็แยกย้ายกันกลับเข้าที่พักประจำ ส่วนฉันก็ช่วยคุณแม่บ้าน จารุวรรณ เก็บข้าวของ "อุ้ย! หนูเกลไม่ต้องหรอกหนูรีบกลับไปพักผ่อนเถอะทางนี้ป้าจัดการเองจ๊ะ"  
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณป้าหนูช่วยอีกแรงนึงงานจะได้เสร็จเร็วๆไงล่ะจ๊ะ" ฉันว่าคืนนี้ต้องนอนไม่หลับแน่ๆเลย เฮ้ย! ทำไงดีล่ะทีนี้ "เอาล่ะ เสร็จแล้ว" คุณแม่บ้านจารุวรรณ และ ฉันได้เก็บกวาดข้าวของเสร็จกันหมดแล้ว "ถ้าอย่างนั้นเกลขอตัวไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนนะคะ"
"จ๊ะ หนูเกลนอนหลับฝันดีนะจ๊ะ"
"ขอบคุณค่ะ คุณป้าเช่นกันด้วยนะคะ"  หลังจากที่กลับไปที่ห้องของฉัน และ อาบน้ำ เมื่อเสร็จแล้วฉันก็พยายามอยู่ 3 ชั่วโมงเต็มๆแต่ไม่ว่าจะทำด้วยวิธีไหนก็ยังไม่หลับอยู่ดี เฮ้ย! สงสัยคงยังคิดถึงเรื่องพ่อแม่อยู่ล่ะมั้ง ฉันเลยเดินลงมาเดินเล่นที่สวนดอกไม้หลังตึก perie sever ที่พักของเด็กกำพร้าวัยรุ่น วัยโต ฉันเดินไปเดินมาพร้อมกับณแม่มคิดถึงเรื่องพ่อ แม่ เฮ้ย! ยิ่งคิดก็ยิ่งนอนไม่หลับ "--เกล--" เสียงเหมือนคุณแม่มณีพรเลย "เอ้ะ! จริงๆด้วย คุุณแม่มรีพรค่ะ"
"เกล...ลูกทำไมยังไม่ขึ้นนอนอีกล่ะจ๊ะ ดึกแล้วนะ"
"เกล...เกลนอนไม่หลับค่ะ"
"อ้าว! ทำไมล่ะจ๊ะ" คุณแม่มณีพรถามฉันอย่างสงสัย "คือ...เกล....เอ่อ..." ฉันไม่รู้ว่าฉันจะพูดยังไงดี เฮ้อ! ทำไมถึงเป็นถึงต้องแบบนี้ด้วยนะ "ว่าไงล่ะจ๊ะ...." คุณแม่มณีพรถามฉันอีกครั้ง
"คือ....คือว่า....อยู่ๆเกลก็คิดถึงพ่อ แม่ ขึ้นมานะค่ะ" เมื่อฉันพูดจบคุณแม่มักณีพรก็เงียบไปสักพัก "เฮ้อ! เด็กที่นี่ชั่งน่าสงสารทุกคนเลย บางคนก็โดนพ่อ แม่วัยรุ่นมาทิ้งเพราะกลัวว่าจะไม่มีอนาคต บางคนก็ขี้เกียจเลี้ยงลูกเลยไปโยนทิ้ง ส่วนอีกบางคนเค้าก็มีความจำเป็นที่จะต้องทิ้งโดยใจจริงแล้วไม่อยากจะทำเลย" 
"เออ...แล้วเกลล่ะคะอยู่ในประเภทไหนค่ะ" เมื่อฉันพูดจบคุณแม่มณีพรก็พาฉันเข้าไปในห้องทำงานของคุณแม่มณีพร แล้วคุณแม่มณีพรก้ไปเปิดลิ้นชักของท่านเองแล้วหยิบซองจดหมายฉบับหนึ่งมาให้ฉัน "นี่...อะไรหรอคะ" ฉันทำคุณแม่มณีพรอย่างสงสัย "ลองเปิดอ่านสิจ๊ะ แล้วอ่านออกเสียงด้วยนะ" แล้วฉันเริ่มเปิดซองจดหมายนี้แล้วเริ่มอ่าน [ถึงคุณหญิงมัจจุณี วรรณนิศาพรเจ้าของบ้านเด็กกำพร้าแห่งนี้ดิฉันมีชื่อว่า คุณหญิงอ่อน พิมพิพัฒน์ มุณิพงศ์ ขอฝากลูกน้อยที่อยู่หน้าประตูบ้านเด็กกำพร้านี้ให้คุณหญิงมัจจุณีช่วยดูแลให้ลูกหญิงน้อยของดิฉันได้เติบโต แข็งแรง มีสุขอนามัยที่ดีเหมือนเด็กทั่วๆไป และขอฝากบอกเขาเมื่อถึงเวลาที่สมควรนะคะ ว่าแม่คนนี้ไม่เคยคิดที่จะทอดทิ้งเค้าเลย แม่รักลูกนะจ๊ะ เกล ธิณานันท์ มุณิพงศ์ ลูกน้อยของแม่] เมื่อฉันอ่านจบฉันก็อดที่น้ำตาไหลไม่ได้เลย "นี่...จดหมายของแม่เกลจริงๆหรอค่ะ" ฉันตื้นตันใจมากและถามคุณแม่มณีพรเพื่อความมั่นใจ "ใช่จ๊ะ เนี่ยจดหมายของแม่อ่อน ผู้ที่ให้กำเนิดลูกเกลออกมาไงจ๊ะ  แล้วแม่ก็ตั้งชื่อนี้ให้กับลูกเอง" เมื่อฉันได้ฟังจากคุณแม่มณีพรแล้วฉันก็ยิ่งน้ำตาไหลเข้าไปใหญ่ จนคุณแม่มณีพรต้องมาปลอบใจฉัน --และ แล้วก็.... -- ติ๊งต๋อง ติ๊งต๋อง เสียงกริ่งดังมาจากหน้าบ้านเด็กกำพร้า ฉันกับคุณแม่มณีพรออกไปที่หน้าประตูบ้าน "ไม่เห็นใครเลยนี่..." คุณแม่มณีพรพูดด้วยความสงสัย "เอ้ะ...คุณแม่ค่ะนี่มันซองจดหมายนี่ค่ะ"ฉันเห็นซองจดหมายฉบับหนึ่งที่อยู่บนตู้กล่องใส่จดหมายแล้วหยิบขั้นมา ฉันกับคุณแม่มณีพรกลับเข้าไปที่ห้องทำงานของคุรแม่มณีพรอีกครั้งแล้วเปิดอ่าน [ถึงเกล ธาณานันท์ มุณิพงศ์ สาวน้อยของแม่ตลอด 18 ปีมานี้แม่ไม่เคยมีโอกาสส่งจดหมายบอกคำอวยพรมาให้ลูกเลยแม่ขอโทษด้วยนะลูก วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดของลูก แม่ขออวยพรให้ลูกได้พบกับความสุขที่ดี สุขภาพร่างกายแข็งแรง แต่ถ้าเป็นไปได้แม่อยากให้ลูกกลับมาหาแม่มากครอบครัวคงจะอบอุ่นมากยิ่งขึ้นถ้ามีลูกมาอยู่ด้วย แม่จึงใส่แผนที่ทางไปบ้านของแม่ให้ลูกนะ เผื่อว่าลูกจะกลับมา แม่รักลูกเสมอนะจ๊ะ จากคุณหญิงอ่อน พิมพิพัฒน์ มุณิพงศ์.] เมื่อฉันอ่านจดหมายจบฉันก็ร้องไห้อีกครั้งแต่ครั้งนี้ร้องไห้เพราะความสุขและดีใจจนทำอะไรไม่ถูกแล้วต่างหาก "เป็นไงล่ะ ทีนี้รู้ หรือ ยังว่าแม่อ่อนนะเค้ารักลูกมากนะ" ฉันมีความสุขมากที่ว่าแม่ของฉันต้องมีความจำเป็นที่ต้องทอดทิ้งฉันตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก แต่แล้วแม่ของฉันมีความจำเป็นอะไรล่ะที่ต้องทิ้งฉัน เฮ้อ! ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากเห็นพ่อแม่ของฉันเร็วๆจัง... "ค่ะ คุณแม่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วเกลรู้สึกง่วงนอนแล้วล่ะคะ"
"จ๊ะ...แม่เองก็รู้ส฿กตาจะหลับแล้วนะเนี่ย งั้นฝันดีนะจ๊ะลูก"
"ฝันดีเช่นกันคะคุณแม่"เมื่อฉันกลับขึ้นไปเข้านอน และในคืนนี้ฉันได้กอดทั้งหมอนข้าง และ ซองจดหมายทั้ง 2 ฉบับเลย...

 

 

 

 บทที่ 2 ตอน การเดินทางของสาวน้อย
 

 ก๊อกๆ ! เสียงประตู "เกล...เกล...ตื่นได้แล้วนะจ๊ะ เกล...นี่สายแล้วนะ"เสียของจิ้นเพื่อนสนิทของฉันที่เติบโตที่นี่ด้วยกัน "เกลอยู่นี่จ๊ะ" วันนี้ฉันตื่นเช้าเป็นพิเศษเพราะยังคงอมยิ้มกับความสุขเรื่องจดหมายจากแม่อ่อนอยู่  "แล้ว..มีอะไรหรอจ๊ะจิ้นถึงมาหาเกลถึงที่ห้องนะ" ฉันถามจิ้นด้วยความสงสัย "อ่อ...จิ้นได้ยินว่าเมื่อคืนนะ มีจดหมายจากแม่ของเกลมานะ จิ้นเองก็มีจดหมายจากพ่อแม่จิ้นเองด้วยนะ"
"จริงหรอจิ้นยินดีด้วยนะ เรา 2 คนนะโชคดีมากเลยเนอะถึงจะไม่เคยพบหน้าพ่อแม่ของตัวเองมาก่อน"
"แต่ว่า...ครั้งนี้จิ้นได้รับจดหมายมาเมื่อเช้านี้และคนที่ส่งมาเนี่ยไม่ได้มาใส่ในตู้กล่องซองจดหมายแล้วก็กดกริ๊ง..อย่างเกลนะ"
"หรอ..แล้วมันเป็นยังไงล่ะจิ้น"
"ก็คือ...คนที่ส่งจดหมายมาถึงจิ้นนะ เขาคนนั้นคือคณพ่อของจิ้นเองจ๊ะ ซึ่งพ่อของฉันาขอรับฉันกลับบ้านถึงที่นี่ ตอนแรกฉันก็ไม่ค่อยมั่นใจหรอกว่าเขาจะมาหรอกจิ้น หรือ เปล่าแต่ว่าเค้านามสกุลเดียวกันและบอกประวัติวัน เดือน ปี เกิดของจิ้นตรงกับของจิ้นเลยล่ะ"
"ฮ้า! จริงหรอเนี่ย "ฉันประหลาดใจจากที่จิ้นพูดมามากเลย ดูเหมือนว่าจิ้นจะโชคดีกว่าฉันอีกนะ
"และ...ตอนนี้ฉันก็เก็บข้าวของเครื่องใช้เสื้อผ้าส่วนตัวมาหมดแล้วล่ะ"
"หรอ...งั้นขอให้โชคดีนะ ขอให้เดินทางอย่างปลอดภัยเกลจะคิดถึงจิ้นนะ" ฉันพูดพร้อมกับจับมือของจิ้นเพื่อเป็นการล่ำลาของเพื่อนรักของฉันที่เค้าจะได้กลับไปอยู่กับครอบ ครัวอันแสนสุขของเขา "เกล...แล้วเธอไม่คิดที่จะไปตามหาแม่กับจิ้นหรอ"
"ได้ไงล่ะถึงฉันอยากจะตามหาแม่จนอยากจะไปกับจิ้น แต่...ยังไงก็เกรงใจพ่อของเธอนะ" จิ้นชวนให้ฉันไปด้วยเพื่อให้ฉันได้ตามหาแม่ให้พบเร็วๆ แต่ก็ปฎเสธไปเพราะความเกรงใจว่าจะไปรบกวนคุณพ่อของจิ้นเอาได้ "จิ้นลูกพ่อ" เสียงคุณพ่อของจิ้นมาจากด้านล่าง "ว่าไงค่ะ คุณพ่อ" ดูถ้าทางจิ้นกับพ่อคงจะดูมีความสุขกันมาเลยนะเนี่ย ถ้าหากว่าเป็นเรากับพ่อแม่บ้างจะสุขสักแค่ไหนกันนะ "เกล..นี่พ่อจิ้นเอง ท่านมีชื่อว่า นายสมชาติ รัตติภพ อาเรืองศรี "
"สวัสดีค่ะ คุณพ่อสมชาติ"
"สวัสดีจ๊ะ หนูเกลใช่ไหม" คุณพ่อของจิ้นดูถ้าทางจะมีความสุข ใจดี ต่อลูกมากๆเลยนะเนี่ย
"ใช่แล้วค่ะ พ่อเนี่ยเกลเพื่อนลูก เกล ธิณานันท์ มุณิพงศ์" 
"อะไรนะ...ลูก...ลูกบอกว่าเกลนามสกุลอะไรนะ" คุณพ่อของจิ้นพูดด้วยสีหน้าตกใจแล้วหันมองมาทางฉัน ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณพ่อของจิ้นถึงต้องตกอกตกใจกันขนาดนี้แค่นามสกุลเราเนี่ยนะ "ก็นามสกุลมุณิพงศ์ค่ะ คุณพ่อ" จิ้นได้ตอบคุณพ่อสมชาติของจิ้นไป "มีอะไรหรอค่ะ คุณพ่อสมชาติ" ฉันถามคุณพ่อของจิ้นด้วยความสงสัย "อ่อ...คือพ่อมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เป็นกันตั้งแต่สมัยมัธยมนะ เขามีชื่อว่า นายวิชาติ กิตติสุข มุณิพงศ์"
"ฮ้า! อะไรนะคะ " ฉันกับจิ้นได้ยินกันแล้วจึงอดที่จะตกใจไม่ได้
"นี่คุณพ่อจะบอกลูกกับเกลว่าเพื่อนของคุณพ่อ..." จิ้นกำลังจะพูดให้จบ แต่ฉันดันพูดขึ้นแทรกไปสักงั้นเลย "คือพ่อของเกล...หรอค่ะ" 
"ใช่...ถ้าหากไม่ผิดนะ วิชาติแต่งงานกับคุณอ่อน พิมพิพัฒน์ มุณิพงศ์ แล้วก็มีลูกสาว 2 คนนะ" ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูกคุณพ่อของจิ้นเป็นเพื่อนกับพ่อของฉันแถมยัพูดชื่อของคุณแม่อ่อนได้ถูกต้องด้วย "เกลดีใจจังเลยค่ะ ที่ได้รู้เบาะแสของพ่อแม่เกลแล้ว"
"ดีใจด้วยนะจ๊ะเกล" 
"จ๊ะจิ้นเกลดีใจมากเลย เอ่อ...แต่ว่าคุณพ่อสมชาติค่ะ คืือ..." ฉันกำลังจะถามคุณพ่อของจิ้นแต่... "มาทำอะไรกันตรงนี้จ๊ัะ" เสียงของคุณแม่มณีพรแทรกเข้ามาสักงั้น "คุณแม่มณีพรสวัสดีค่ะ"
"สวัสดีจ๊ะเกลว่าไงล่ะวันนี้ตื่นแต่เช้าเชียวแถมแอบแย่งหน้าที่ของแม่บ้านจารุวรรณไปทำกับข้าวด้วนะเนี่ย" สมกับเป็นคุรแม่มณีพรจริงๆเลยขระ คุณแม่มณีพร กับ คุณแม่บ้านจารุวรรณ




 

ทุกคนสามารถเข้ามาติดตามอ่านนิยายทุกเรื่องได้ที่นี่นะคะ...