[Fic Reborn] LOVE SUBJECT วิชารัก... รู้จักไหมคะคุณครู :)

ลำดับตอนที่ #3 : ★ ' SUBJECT 02 : New Teachers

★ ' SUBJECT 02  : New Teachers

Story :: LOVE SEBJECT ♥วิชารัก รู้จักไหมคะคุณครู♥

Auther :: 'praewpraeww .

Date :: 16/04/53

Subject Chapter :: 02**New  Teachers

[**คำเตือน::ในนิยายเรื่องนี้

โคลมไม่เกี่ยวอะไรกับมุคุโร่หรือวองโกเล่เลยนะจ้ะ

อย่าสับสนนะ แพรวขอเตือน^^]

             ปี 3 ห้อง G

   เสียงเจี๊ยวจ๊าวของนักเรียนห้องจีดังไปถึงข้างนอก แต่ก็ไม่มีใครว่า แน่ละ ใครจะกล้ามาด่า- -;;

   จนกระทั่งเสียงตามสายดังขึ้น ปกติห้องนี้จะไม่สนใจเสียงนี้เท่าไรนักแต่ครั้งนี้จำเป็นจะต้องเงียบแล้วฟังทันที เพราะผอ.ลงทุนมาประกาศเอง การที่ผอ.ลงทุนมาประกาศเสียงตามสายเช่นนี้จะต้องเป็นเรื่องสำคัญมาก และแน่นอนมันก็ต้องเกี่ยวข้องกับห้องจีอีกตามเคย

   ‘นักเรียนทุกคนฟังทางนี้ ไม่ว่าจะทำงานอะไรอยู่ก็ตาม ขอให้ทุกคนรีบมาที่หอประชุมโดยด่วน รวมถึงพวกเธอด้วยห้องสามจี ถ้าพวกเธอไม่มาฉันจะไปลากถึงห้องเอง’

   หลังจากเสียงตามสายเงียบไป สักพักก็มีนักเรียนเดินออกมาจากห้องเรียนตรงไปยังหอประชุมด้วยความตื่นเต้น เพราะการที่เรียกรวมอย่างนี้ต้องมีอะไรสำคัญเป็นแน่

   โรงเรียนนี้ไม่ค่อยจะเข้มงวดเรื่องระเบียบนัก และผอ.ก็ไม่ค่อยได้เจหน้านักเรียนเท่าไรเพราะส่วนใหญ่จะเอาแต่นั่งอยู่ในห้องพักครู จะออกมาพบจริงๆก็ตอนมีเรื่องสำคัญมากๆเท่านั้น

   แต่ก็ไม่เคยเรียกห้องสามจีไปเลย...

   เพราะครั้งสุดท้ายที่เรียกไป ทั้งหอประชุมก็โดนป่วนซะเต็มที่ โดยการดึงปลั๊กไฟออกทำให้ทั้งห้องประชุมไฟดับทั้งหมด แถมยังใส่ยานอนหลับไว้ในแกวน้ำที่มีให้นักเรียนดื่ม พอยานอนหลับเริ่มออกฤทธิ์ ทั้งห้องก็เริ่มปฏิบัติการป่วน เอาปากกาเมจิขีดเขียนหน้าอาจารย์ทั้งหลายไม่เว้นแม้กระทั่งผอ.

   พูดได้คำเดียวว่า แสบสะบัดจริงๆ= =

   “อะไรกันทำไมถึงต้องให้เราไปด้วย”

   “นั่นสิ คราวที่แล้วเรียกพวกเราไปยังไม่เข็ดอีกหรือไงนะ”

   “สงสัยงานนี้คงต้องเล่นให้หนักๆซะแล้ว”

   เสียงพูดคุยดังขึ้นไม่ขาดสาย ทั้งห้องกลับมาเสียงดังอีกครั้ง เงียบได้ไม่ถึง 1 นาที= = คงจะมีแต่นักเรียนหลังห้องเท่านั้นที่เงียบไม่พูดไม่จามาตั้งแต่ต้นเรื่อง(?) หญิงสาวทั้ง 7 คนนั่งมอง‘เพื่อน’ร่วมห้องด้วยสายตานิ่งๆ

   “จะเอายังไงดีล่ะหัวหน้า”

   ทั้งห้องเงียบสงัดขึ้นมาทันที สายตาทุกคู่จ้องมองไปที่หญิงสาวเรือนผมสีคาราเมลเช่นเดียวกับนัยน์ตา ผมยาวสลวยสะบัดน้อยๆตามแรงลม ใบหน้าฉายรอยยิ้มหวานแต่.... เคลือบยาพิษเอาไว้ ...ซาซางาวะ  เคียวโกะ นั่นคือชื่อของเธอ ทุกคนต่างรู้กิตติศัพท์ของเธอดี ถึงจะสวยดูไม่มีพิษภัยแต่ถ้าพูดถึงเรื่องวีรกรรมล่ะก็... แทบจะไม่มีใครอยากเข้าใกล้

   เคียวโกะลุกขึ้นยืน หญิงสาวอีกหกคนที่เหลือรู้งานโดยไม่ต้องให้ใครมาบอกรีบลุกขึ้นยืนตาม

   “ผอ. เขาอุตส่าห์มาเรียกด้วยตัวเองทั้งที เราไม่ไปมันก็เสียมารยาทนะ^ ^”

   “หมายความว่าจะไปอย่างนั้นเหรอหัวหน้า”

   “ใช่จ้ะ^ ^ แล้วอีกอย่าง ถ้าบรรยากาศมันหน้าเบื่อเหมือนปีก่อน เราจะได้ช่วยเพิ่มสีสันให้ไง ไม่ดีเหรอ”

   เมื่อเคียวโกะพูดจบ คนอื่นๆก็แย้มรอยยิ้มออกมาทันที  ในเมื่อหัวหน้าห้องอนุญาตขนาดนี้แล้วใครจะไปปฏิเสธลง

   “งั้นก็.. ไปกันเถอะจ้ะ^ ^”สิ้นเสียงทุกคนก็เดินออกจากห้องทันที ทิ้งไว้เพียงหญิงสาว 7 คนเท่านั้น           

   “มันจะดีเหรอเคียวโกะ ปล่อยไปแบบนั้น” หญิงสาวผมบ็อบสีน้ำตาลถาม เธอจัดได้ว่าเป็นคนที่น่ารักคนหนึ่งทีเดียว นัยน์ตาสีนิลมองตามหลังเพื่อนคนสุดท้ายที่วิ่งไปก่อนจะหันไปถามเจ้าตัวดีที่บัดนี้ยืนยิ้มไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่หน้าห้อง

   “ทำไมล่ะฮารุ เกิดอาการห่วงพวกนั้นหรือไง ไม่เอาน่า พวกนั้นแสบสะบัดขนาดนั้น ไม่ตายง่ายๆหรอก แต่ถ้าตายฉันจะเป็นคนซื้อโลงให้พวกนั้นเอง เอาแบบติดแอร์ให้ด้วยเอ้า”แต่คนที่ตอบดันไม่ใช่เคียวโกะแต่กลับเป็นหญิงสาวผมสั้นสีน้ำตาล นัยน์ตาสีเลือดหมูมองหน้าเพื่อนสาวของตนอย่างขบขัน แต่เพราะประโยคที่เธอพูดออกมา ทำให้ทุกคนคิดเหมือนกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

   ‘นั่นปากหรือนั่น- -’

   “เอาเถอะ ไม่ต้องห่วงหรอกฮารุ ฉันว่าเคียวโกะก็มีความคิดของเขานั่นแหละ แต่ฉันว่าคนที่น่าห่วงที่สุด คงเป็นคนในหอประชุมมั้ง”หญิงสาวนัยน์ตาสีม่วงพูดติดตลก เรือนผมสีครีมสะบัดน้อยๆตามการเคลื่อนไหว

   “ใช่ๆ ที่ต้องห่วงคือคนในหอประชุมต่างหาก แต่ก็ไม่รู้ว่าปีนี้จะสนุกจะสนุกเหมือนปีก่อนหรือเปล่านี่สิ”ร่างบางเดินจากหลังห้องมายืนอยู่ข้างๆผู้หญิงผมสีครีม นัยน์ตาสีฟ้าสดใสจดจ้องไปยังผู้ที่มีศักดิ์เป็นถึงหัวหน้าห้อง

   “นั่นสินะ แต่ฉันว่าปีนี้น่าจะสนุกขึ้นกว่าปีก่อนเป็นกองเลย เพราะตามข้อมูลที่ฉันหามา...”หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีครีมเหลือบทองเอ่ยออกมาอย่างสนุก นัยน์ตาสีเลือดหมูพราวระยับ “ที่ผอ.เรียกเราไปครั้งนี้ คงไม่พ้นเรื่องอาจารย์ใหม่”

   “เอาแต่คุยกันอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวผอ.ก็ได้มาลากคอถึงที่หรอก”หญิงสาวผู้มีเรือนผมสีม่วงที่เข้ากับดวงตาสีไวโอเล็ตที่มีเพียงข้างเดียวของเธอได้อย่างกลมกลืน หรือที่เรารู้จักกันในนาม‘โคลม  โดคุโร’เอ่ยขึ้น ทำให้คนอื่นๆกระวีกระวาดรีบออกจากห้องทันที ถึงพวกเธอจะขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่แสบที่สุดในโรงเรียน แต่การมา‘เชิญ’ถึงที่ด้วยตัวของผอ.เองมันมักจะไม่ธรรมดา แต่ก่อนจะได้ก้าวพ้นประตูห้องคำพูดของเคียวโกะก็เรียกรอยยิ้มของหกสาวได้ทันที

   “อย่าลืมเอาร่มไปด้วยล่ะ”

   หอประชุมที่เคยโล่งบัดนี้กลับมีแต่นักเรียนคุยกันเสียงดัง ผู้ที่มาถึงก่อนก็รีบจับจองที่นั่งทันที เพราะเก้าอี้มีจำนวนจำกัด

   หอประชุมแห่งนี้ไม่เหมือนที่อื่น เพราะทางเข้ามีแค่ทางเดียว ภายในหอประชุมก็กว้างจนบรรจุนักเรียนได้พันกว่าคนในทีเดียว ติดแอร์ประมาณ 3-4 เครื่อง มีที่นั่งแบ่งเป็นสองฝั่ง แล้วเว้นทางเดินตรงกลางไว้ปูด้วยพรมแดง รอบๆหอประชุมก็มีดอกไม้และต้นไม้วางไว้อย่างเป็นระเบียบ และมีน้ำเสิร์ฟให้นักเรียนพร้อม

   แต่แล้วเสียงทั้งหมดก็ต้องเงียบลง เมื่อปรากฏร่างบางเจ็ดร่างขึ้นมา ทุกคนต่างหลีกทางให้หญิงสาวทั้ง 7 คนให้ไปนั่งด้านหน้า ซึ่งเป็นโซนพิเศษที่ไม่มีใครอยากจะไปแถวนั้นเลย

   แล้วก็กลับมาเสียงดังอีกครั้ง= =

   “นักเรียนทุกคน เงียบ!!!”และแล้วผอ.ก็เดินมานั่งโซนพิเศษอีกที่ที่จัดไว้ เป็นโซฟาสีแดง ข้างหน้าเป็นโต๊ะกระจกใส ข้างๆผอ.มีชายหนุ่มที่จัดว่ารูปร่างหน้าตาอยู่ในเกณฑ์ดี(?) 7 คนนั่งตรงโซฟาสีแดงที่จัดไว้อีกโซนหนึ่ง แต่ที่สะดุดตาเคียวโกะมากที่สุดเห็นจะเป็นชายคนที่ใส่เสื้อสูทสีดำเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลไหม้ นัยน์ตาสีเปลือกไม้ฉายแววขี้เล่นซุกซนแต่ก็เจ้าเล่ห์ไปในเวลาเดียวกันหันมาสบตาเธอเหมือนกับที่เธอสบตาเขา ไม่นานเขาก็ยิ้มให้ แต่เป็นยิ้มที่แฝงความหมายบางอย่างเอาไว้ เคียวโกะเห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่นจากนั้นก็ค่อยๆมีปรากฏรอยยิ้มที่มุมปาก อีกหกคนที่เหลือหลังจากสังเกตอาการของหัวหน้าของตนว่าแปลกๆไป ก็มองไปตามทิศทางที่เคียวโกะมองอยู่ แล้วสายตาของทุกคนก็ไปประสานกับชายหนุ่มที่เหลือ ทั้งหกคนก็ขมวดคิ้วมุ่นไม่ต่างกัน จากนั้นก็พากันหันมามองเคียวโกะที่ยิ้มอยู่แต่ไม่ทันจะได้ถามอะไร เสียงของผอ.ก็ดังขึ้นมาก่อน

   “ฉันบอกให้เงียบ!!!!!!”ถึงจะพูดขนาดไหนแต่นักเรียนทั้งหลายต่างก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเงียบเลย จนความอดทนของชายหนุ่มเรือนผมสีดำก็หมดลง นัยน์ตาสีนิลกวาดมองนักเรียนทั้งหลายที่อยู่ในหอประชุม เมื่อไม่มีท่าทีว่าจะเงียบ เขาก็หยิบอาวุธขึ้นมาทันทีแต่ไม่ทันจะได้ทำอะไร...

   ตึง!!!!!!!!!!!!

   เสียงตบโต๊ะจากที่ใดที่หนึ่งในหอประชุมก็ดังขึ้น ทำให้ทุกคนหยุดการกระทำทั้งหมดหันมามองที่ต้นเสียงเตรียมจะต่อว่า แต่เมื่อหันมามองจำเป็นจะต้องเงียบไปโดยปริยาย

   หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีม่วงยาวสลวยระบ่า คู่กับดวงตาสีไวโอเล็ตที่มีเพียงข้างเดียว แต่ถึงกระนั้นก็ยังดูเฉียบคมราวกับมองทะลุทุกอย่างได้ จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้าเรียวสวย ริมฝีปากเหยียดเป็นเส้นตรง รูปร่างอรชรราวกับหลุดออกมาจากแคทวอล์ค มือเรียวทั้งสองข้างเท้าอยู่กับโต๊ะข้างหน้า นัยน์ตาสีไวโอเล็ตตวัดไปมองนัยน์ตาสีนิลพร้อมกับเหยียดยิ้มให้ แต่แค่นั้นก็ทำให้คนที่มีความอดทนต่ำอย่าง‘ฮิบาริ  เคียวยะ’ปะทุอยู่ไม่น้อย

   “ขอบใจ เอาล่ะที่ฉันเรียกพวกเธอมาวันนี้เพราะฉันจะแนะนำเธอให้รู้จักกับอาจารย์ใหม่”ผอ.ไม่ทิ้งช่วง อาศัยช่วงที่เงียบกันเดินขึ้นเวทีไปประกาศใส่ไมค์ซึ่งเรียกเสียงฮือฮาจากนักเรียนได้ไม่น้อย

   “เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เสียเวลาฉันจะให้อาจารย์คนใหม่ขึ้นมาแนะนำตัวเลยแล้วกัน อาจารย์เข้าใหม่มีทั้งหมด 7 คน   ถ้าจะจัดงานรับอาจารย์ใหม่ก็ให้มันน้อยๆหน่อยแล้วกัน แล้วชั่วโมงนี้ฉันจะให้พวกเธอทำความรู้จักกันไปนะ ฉันไปละ”เป็นที่รู้ๆกันดีอยู่แล้วว่าผอ.คนนี้ไม่ค่อยชอบที่จะอยู่กับนักเรียนของตนเท่าไร จึงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอาจารย์ใหม่ทั้งหลาย

   อาจารย์ทั้ง 7 คนเดินขึ้นมาบนเวทีอย่างรู้หน้าที่เรียกเสียงกรี๊ดจากนักเรียนสาวทั้งหอประชุมได้อย่างดี เพราะหน้าตาที่หล่อเอาเรื่องบวกกับรอยยิ้มที่ชวนละลายด้วยแล้ว แต่...ก็แค่บางคนน่ะนะ ส่วนในสายตาของสาวๆK.C Girl แล้วดูยังไงก็เป็นรอยยิ้มของซาตานในคราบเทพบุตรชัดๆ

   เมื่ออาจารย์ทั้ง 7 เดินขึ้นมาบนเวทีครบหมดแล้วเสียงกรี๊ดก็เงียบไปถนัดตา สายตาทุกคู่มองมาทางพวกเขาอย่างใจจดใจจ่อ จนในที่สุดอาจารย์ผมสีน้ำตาไหม้ก็ขึ้นมาพูดเป็นคนแรก

   “Ciao Tutti gli studenti(สวัสดี นักเรียนทุกคน)^ ^”คำพูดภาษาอิตาลีที่เอ่ยออกมาจากริมฝีปากคมทำให้นักเรียนบางคนงงว่าอาจารย์คนใหม่พูดอะไรออกมา แต่ก็ขอยกเว้นหญิงสาวทั้ง 7 คน เพราะพวกเธอรู้ดีว่าเขาพูดอะไรออกมา

   “ฮะๆๆ ขอโทษด้วยพอดีฉันเพิ่งกลับมาจากอิตาลี เลยยังติดภาษาอิตาลีอยู่^ ^”นักเรียนทุกคนพยักหน้า แต่ยังมีบางคนที่ทำหน้าเคลิ้มฝันอยู่(?)

   “ก่อนอื่นฉันต้องแนะนำตัวก่อนสินะ สวัสดี ฉันชื่อว่าซาวาดะ สึนะโยชิ เรียกอาจารย์สึนะก็ได้ ฉันเป็นอาจารย์สอนวิชาฟิสิกส์ของปี 3^ ^”สึนะพูดพร้อมหันไปมองเคียวโกะแวบหนึ่ง พอดีกับเคียวโกะที่กำลังยิ้มมุมปากอยู่พอดี พอรู้ตัวว่าถูกจ้องมองก็รีบ(แสร้ง)ยิ้มไร้เดียงสาเหมือนเดิม สึนะที่ตอนแรกสนใจในตัวเคียวโกะอยู่แล้วก็ยิ่งสนใจมากกว่าเดิม แต่ก็ไม่ลืมว่าตอนนี้ตนอยู่ที่ใด รีบละสายตาจากเคียวโกะแล้วยื่นไมค์ให้หนุ่มผมสีเงินที่ยืนอยู่ข้างๆทันที ชายหนุ่มส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเล็กน้อย ก่อนจะรับมาแต่โดยดี แม้บนใบหน้าจะปรากฏแววขัดใจก็ตาม แต่เขาก็รู้ดีว่าเจ้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาเนี่ยไม่รู้สึกรู้สากับเรื่องนี้เลย

   “หวัดดี ฉันชื่อโกคุเทระ ฮายาโตะ อาจารย์สอนภาษาอังกฤษปี 3-*-”ถึงใบหน้าเขาจะบอกบุญไม่รับขนาดไหน แต่ก็ไม่ได้ลดความหล่อลงเลย คล้ายกับว่ายิ่งขมวดคิ้วเท่าไร เสียงกรี๊ดก็ยิ่งดังขึ้นเท่านั้น แต่เขาก็ได้หาสนใจไม่ ส่งไมค์ไปให้หนุ่มอารมณ์ดีข้างๆทันที

   “สวัสดีนักเรียนที่รักทุกคน^ ^ ฉันชื่อยามาโมโตะ  ทาเคชิ อาจารย์สอนวิชาคณิตศาสตร์ปี 3นะ^ ^”พอยามาโมโตะพูดจบ เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นมาอีกรอบ แต่ยามาโมโตะก็ยังยิ้มต่อไปจนทำให้เด็กบางคนละลายลงไปนอนกับพื้น(เว่อร์)  แต่ด้วยการกระทำนั้นทำให้หญิงสาวผู้มีเรือนผมสีเงินไม่พอใจอย่างแรง ยามาโมโตะเห็นดังนั้นก็ส่งไมค์ไปให้ชายหนุ่มผมสีนิลที่ยืนอยู่ข้างๆ

   “ชิ ฉันชื่อฮิบาริ เคียวยะ สอนภาษาญี่ปุ่น ห้ามมายุ่งกับฉันนะ!!!!”สิ้นเสียงฮิบาริทั้งหอประชุมก็เงียบไป นักเรียนทุกคนทำหน้าอย่างนี้>>> =[ ]=  ผ่านไปสักครู่ทั้งหอประชุมยังคงเงียบเหมือนเดิม หญิงสาวนัยน์ตาสีไวโอเล็ตเหยียดยิ้มเล็กๆ แต่กลับต้องหุบลงเมื่อมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกรี๊ดขึ้นมา จากนั้นคนอื่นๆจึงกรี๊ดตาม ฮิบาริมองไปทางเจ้าของเรือนผมสีม่วงเล็กน้อยก่อนจะยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะยื่นไมค์ไปให้ศัตรูคู่อาฆาตที่ยืนอยู่ข้างๆ หญิงสาวเรือนผมสีม่วงสบถเบาๆแต่ก็ไม่อาจรอดพ้นหูของบุคคลที่มีประสาทสัมผัสดีเลิศอย่างฮิบาริไปได้ ซึ่งคำๆนั้นมันก็ทำให้ฮิบาริฉุนอยู่ไม่น้อยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน

   “คุฟุฟุ สวัสดีครับ ผมชื่อโรคุโด มุคุโร่ อาจารย์สอนวิชาวิทยาศาสตร์ปี 3 ฝากตัวด้วยนะครับ นักเรียนที่รัก^ ^”

       “กรี๊ดดดดดดดดดดดด”สิ้นเสียงชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำเงิน เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นทั่วห้องประชุม ซึ่งการกระทำเช่นนั้นมันก็สร้างความหมั่นไส้ให้กับอาจารย์ทุกคนได้อย่างดีทีเดียว แต่ถึงกระนั้นมุคุโร่ก็ยังยืน(หน้าด้าน)อยู่ต่อไป จนกระทั่งเสียงๆหนึ่งดังขึ้น ซึ่งสร้างความสะใจให้อาจารย์ทั้ง 6 ได้โดยไม่ต้องสงสัย

“หึ ที่นี่ไม่ใช่ธนาคาร ไม่รับฝาก เอาตัวของนายกลับไปเถอะ!!!”ประโยคนั้นทำมุคุโร่ถึงกับเหวอไปเลยทีเดียว สายตาทุกคู่จับจ้องมายังที่นั่งโซนพิเศษที่ติดอยู่กลับเวที หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีครีม นัยน์ตาสีม่วงไวโอเล็ตมองมุคุโรอย่างไม่ยี่หระ มุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย เหมือนไม่ได้ใส่ใจกับสายตาทุกคู่ที่จ้องมา มุคุโร่ก็ไม่ยอมแพ้ เอ่ยประโยคที่ทุกคนคาดไม่ถึงออกมา

             “คุฟุฟุ สำหรับคนอื่นผมฝากตัว แต่สำหรับคุณผมฝากหัวใจครับ^ ^”เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มขึ้นมาอีกครั้ง เล่นเอาสาวเจ้าเหวอไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม อาจารย์ทั้ง 6 ก็อึ้งกับความ(หน้าด้าน)เหลือเชื่อของมุคุโร่ เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นทั่วหอประชุม ไม่แน่ใจว่าเกิดจากการสะใจที่เจ้าของนัยน์ตาสีอัญชันโดนตอกไปแบบนั้นหรือถูกใจกับประโยคนั้นกันแน่

            “กองไว้ตรงนั้นแหละ!!!”สิ้นเสียงหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘Hell Number 1’เสียงหัวเราะเบาๆก็ดังออกมาจากริมฝีปากของร่างบางทั้ง 6  ที่นั่งอยู่ข้างๆ เรียกความสนใจของอาจารย์ทั้งลายได้อย่างดีทีเดียว

            อัญมณีสองสีตวัดไปมองร่างบางที่กลั้นหัวเราะและมองมาทางเขาด้วยความสะใจ ริมฝีปากอิ่มเหยียดยิ้มน้อยๆ เรือนผมสีครีมไหวน้อยๆตามแรงลม ร่างสูงมองร่างบางที่คลี่ยิ้มอยู่ด้วยความแค้น(ขนาดนั้นเลย?) และเมื่อนัยน์ตาของทั้งสองประสานกัน ก็เหมือนมีกระแสไฟฟ้าที่มองไม่เห็นแล่นผ่านอากาศ ทั้งสองคนจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร จนร่างบางเป็นฝ่ายละสายตาไปมองเพื่อนๆทั้งหลายที่นั่งหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง ส่วนร่างสูงก็ยื่นไมค์ไปให้หนุ่มร้อนแรงที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างไม่ต่อล้อต่อเถียง แต่ในใจแทบจะลุกเป็นไฟ!

            “สวัสดีสุดขั้วววว!!!!! ฉันชื่อ ซาซางาวะ  เรียวเฮ สอนวิชาพลศึกษา ฝากตัวด้วยสุดขั้ววววว!!!!!”หญิงสาวเจ้าของนัยน์ตาสีคาราเมลเบิกกว้าง เพื่อนสาวทั้ง 6 เมื่อได้ยินนามสกุลของอาจารย์สอนพละคนใหม่ ก็พร้อมใจกันหันไปทางเคียวโกะเป็นตาเดียว จนเรียวเฮแปลกใจมองตามสายตาของหญิงสาวทั้งหลายไปก็เห็นน้องสาวของเขา ซาซางาวะ  เคียวโกะ!!!!

            “เคียวโกะ เจอกันจนได้นะสุดขั้วววววว เธอไม่เห็นบอกพี่ว่าเธอมาเรียนที่นี่!!!!”สิ้นเสียงของอาจารย์หนุ่มสายตานับร้อยคู่จ้องมองมาที่เด็กสาวเป็นตาเดียวจนเธอต้องเอามือสองข้างมาปิดหน้า ไม่ใช่เพราะอายที่สายตาหลายคู่จ้องมาแต่เพราะพี่ชายของเธอทีตะโกนปาวๆอยู่ต่างหาก ถ้าจะให้ถูกเรียกว่า ‘ปลง’ จะดีกว่า ท่าทีเช่นนั้นของเด็กสาวเรียกรอยยิ้มขบขันของสึนะได้อย่างดี แต่จู่ๆสาวเจ้าก็ดันเหลือบตาไปมองหญิงสาวผมสีน้ำตาลตัดสั้นระบ่า ก่อนจะกลับไปมองพี่ชายของตน เช่นเดียวกับสึนะก่อนทั้งสองจะมองหน้ากัน นัยน์ตาของทั้งคู่ฉายแววเจ้าเล่ห์ตกลงแผนบางอย่างผ่านกระแสจิต(อู้ว์- -;;;) เมื่อได้สติว่าทำอะไรลงไป เคียวโกะก็รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างเชิดๆ เรียกเสียงหัวเราะของสึนะได้อย่างดี ทั้งหอประชุมต่างมองสึนะที่กำลังหัวเราะอยู่ แต่เจ้าตัวก็ได้หาสนใจไม่(หน้าด้านนั่นเอง) เรียวเฮที่งงๆอยู่ก็ยื่นไมค์ให้กับวัวน้อย(?)อย่างลืมตัว

             “อา.... สวัสดีครับ ผมชื่อแรมโบ้ เป็นอาจารย์สอนวิชาเคมีปี 3^ ^”เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มขึ้นมาอีกครั้ง แรมโบ้ส่งยิ้มน้อยๆให้ก่อนจะยื่นไมค์ไปให้สึนะที่ยืนหัวเราะอยู่(นี่แกยังไม่เลิกอีกเหรอ- -)

            “เอาล่ะครับตามที่ผอ.ได้บอกมา ชั่วโมงนี้ผอ.ยกให้พวกเราทำความรู้จักกันมีใครอยากจะถามอะไรไหมครับ^ ^”สึนะพูดพร้อมโปรยยิ้มไปทั่ว นัยน์ตาสีสวยกวาดมองนักเรียนของตน ทั้งหอประชุมเงียบสักพักก่อนเด็กผู้หญิงคนหนึ่งจะยกมือขึ้นเพื่อเป็นการขออนุญาต

            “เชิญครับ”

            “อาจารย์มีแฟนหรือยังคะ”เด็กผู้หญิงคนนั้นถามอย่างไม่อาย ใครๆก็รู้จักเด็กคนนั้นดี ฮิโรชิเอะ คานาโกะ หญิงสาวผู้ครองตำแหน่งดาวโรงเรียน 3 ปีซ้อน พ่อของเธอเป็นเศรษฐีที่บริจาคเงินให้โรงเรียนมากมาย จนไม่มีใครกล้ามีเรื่องด้วย เว้นแต่ห้องสามจี ห้องนี้จะเป็นกรณี ‘ขี้เกียจไปยุ่ง’ มากกว่าไม่กล้าไปยุ่ง สึนะเหวอไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะมีคนกล้าถามแบบนี้ ก่อนจะกลับมายิ้มเหมือนเดิม

            “ยังครับ พวกเราทุกคนยังเป็นโสดครับ”คานาโกะนั่งลงก่อนจะหันไปซุบซิบกับเพื่อนผู้หญิงด้วยกัน แล้วก็มีเด็กอีกคนยกมือถาม

             “เชิญครับ”

             “อาจารย์จะสอนห้องไหนครับ”คำถามนี้เรียกเสียงฮือฮาได้ดีทีเดียว นักเรียนทุกคนจ้องมาพร้อมกับลุ้นขอให้เป็นห้องตัวเอง สึนะได้ฟังคำถามก็ยิ้ม

             “สอนปี 3 ทุกห้องครับ ส่วนจะไปเป็นที่ปรึกษาห้องไหนนี่ คงต้องรอคำตอบจากผอ.ครับ”

             “แล้วปี 3 ทุกห้องนี่รวมถึง เอ่อ... ห้องสามจีด้วยหรือเปล่าคะ”พอพูดชื่อห้องสามจี เด็กผู้หญิงคนที่ถามก็โดนเขม่นจนตัวเกร็ง เธอรู้กฎของพวกเขาดี กฎข้อที่ 10 ห้ามพูดชื่อห้องสามจีโดยพละการ!!

             “หือ... ก็อาจจะนะครับ.... ว่าแต่ห้องสามจีนี่มีใครบ้างเหรอครับ แนะนำตัวกันหน่อยสิ เผื่อผมจะได้ไปเป็นที่ปรึกษาห้องนั้น จะได้สนิทๆกันไว้”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏผุดขึ้นมาอยู่บนริมฝีปากเรียว  หลังจากที่สึนะพูดประโยคนั้นออกไป ทั้งหอประชุมก็เงียบจนได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน แน่นอนว่าไม่มีใครอยากเข้าใกล้ห้องนี้เพราะแค่ดูจากสภาพห้องก็รู้ว่า อันตราย แค่ไหน อาจารย์และนักเรียนทุกคนต่างหวาดหลัวคนห้องนี้กันหมด

            “คงจะเยอะเหมือนกันนะห้องนี้ เอาเป็นว่าใครคือหัวหน้าห้อง...”สึนะพูดเมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มเย็นลง นัยน์ตาพราวระยับราวกับจะได้เล่นของเล่นชิ้นใหม่ อาจารย์ใหม่ทุกคนเห็นแววตานั้นก็พากันลอบกลืนน้ำลายกันทั่วหน้า

ฟึ่บ

             เคียวโกะยกมือขึ้นพร้อมลุกขึ้นมายืนข้างหน้าสึนะ แต่ด้วยความแตกต่างทางความสูงทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมองเขา

             “เธอเหรอที่เป็นหัวหน้า”เคียวโกะพยักหน้าช้าๆ ริมฝีปากสวยยังคงโค้งเป็นรอยยิ้มเหมือนเดิม “ได้ข่าวว่าห้องสามจีแบ่งเป็นแก็งค์ๆนี่ แล้วแก็งค์เธอล่ะ”สึนะพูดต่อ เคียวโกะไม่ได้ตอบอะไรแค่หันไปมองยังโซนพิเศษที่เธอเพิ่งลุกขึ้นมา คนอื่นๆเห็นดังนั้นก็รู้หน้าที่เดินมาสมทบกับเคียวโกะช้าๆ

            “กลุ่มนี้เหรอ ไหนพวกเธอแต่ละคนแนะนำตัวหน่อยสิ”สึนะว่า พร้อมกวาดสายตามองทุกคนในแก็งค์ ไม่วายเหลือบตาไปมองเพื่อนอีก 6 คนของเขาที่พากันจ้องหน้าสาวๆคนอื่นๆ เคียวโกะเห็นดังนั้นก็ยิ้มที่มุมปากแล้วเดินขึ้นเวทีไป คนอื่นๆเห็นแล้วไม่เข้าใจแต่ยอมขึ้นไปด้วยแต่โดยดี

             “ฉันชื่อซาซางาวะ  เคียวโกะ หัวหน้าห้องสามจี ฝากตัวด้วยนะคะ^ ^++”เคียวโกะพูดกับสึนะและอาจารย์คนอื่นๆ แต่โกคุเทระก็ขัดขึ้น

             “นี่หล่อน หล่อนเป็นอะไรกับไอ้เจ้าหัวสนามหญ้าฮะ!!!!”เคียวโกะหันไปยิ้มให้โกคุเทระ แต่เป็นยิ้มที่ให้ความรู้สึกเสียวไปถึงสันกระดูก!

            “ฉันเป็นน้องพี่เรียวเฮค่ะ^ ^+”คำตอบของเคียวโกะเรียกเสียงฮือฮาได้ทันที แต่ไม่นานก็ต้องเงียบ

            “ฉันชื่อมิอุระ  ฮารุ เป็นรองหัวหน้าค่ะ^ ^+”

            “โคลม โดคุโร เป็นผู้ช่วย....ค่ะ”

             “คิสึโมยะ เนรุ ฝากตัวด้วย....นะคะ”หญิงสาวเรือนผมสีครีมพูดต่อ นัยน์ตาสีม่วงแสดงความเฉยชาส่งไปให้มุคุโร่ทันที “แต่ไม่ใช่กับคุณ”

            “คิก Ciao Insegnante* ฉันชื่อ โรนาเซีย บราวน์ ลูกครึ่งอิตาลี-ญี่ปุ่น  คิกๆๆๆ”หญิงสาวผมสีเงินพูดต่อ อีกทั้งยังขำกับคำพูดของเพื่อนสาวไม่หาย นัยน์ตาสีฟ้าใสพยายามกลั้นน้ำตาเต็มที่

             “นากาเระ เมโลดี้ค่ะ ฝากตัวด้วย^ ^”หญิงสาวเรือนผมสีครีมเหลือบเงินโค้งตัวให้ ดูเป็นมิตรกว่าคนที่ผ่านๆมา แต่ถ้าสังเกตนัยน์ตาสีเลือดหมูให้ดีๆแล้วล่ะก็... จะเห็นแววเยาะเย้ยแฝงอยู่

             “ลีโอน่า ไมเดน ลูกครึ่งอเมริกา-ญี่ปุ่น ฝากตัวด้วย”เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลตัดสั้น นัยน์ตาสีโลหิตกวาดมองไปทั่ว ก่อนจะหยุดอยู่ที่... แรมโบ้!!

            “ชื่อแก็งค์...”

            “K.C. Girl^ ^”

            “อายุ...”

            “21 และ 22^ ^+”

            “สมาชิก...”

            “7 คน^ ^++”

            “วีรกรรม...”

            “ทุกอย่างและจะเพิ่มเป็นอีกอย่างหนึ่งคือ ฆ่าอาจารย์ถ้ายังไม่เลิกเซ้าซี้- -^”รอยยิ้มของเคียวโกะหุบลงและแทนที่สายตาเย็นเชียบแทน สมาชิกคนอื่นๆยิ้มอย่างสะใจ

            “โอเคๆ^ ^”แต่สึนะกลับไม่สะทกสะท้านกับสายตานั้นเลย  ทำให้เคียวโกะหัวเสียไม่น้อย

            “ว่าแต่ที่นี่ไม่มีธรรมเนียมรับอาจารย์ใหม่เหรอครับ^ ^?” มุคุโร่พูดติดตลก รู้แก่ใจดีว่าที่นี่ไม่มีอะไรแบบนั้น เพราะดูจากสถานที่รอบๆคงเป็นการเป็นงานกันซะส่วนใหญ่ ไม่น่าจะมีอะไรแบบนั้น แต่...หารู้ไม่ว่า แกคิดผิดแล้วมุคุเอ๋ย- -

             “มีสิ^ ^”เนรุโพล่งออกมา คนอื่นๆพากันแสยะยิ้มทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น เพราะรู้ได้ว่า ‘สงคราม’ ย่อยๆกำลังจะเกิดขึ้น

            “งั้นไม่พูดพร่ำทำเพลง พวกเราขอเปิดงานก่อนนะ”ฮารุไม่อยู่เฉย หยิบร่มสีเทาหม่นออกมาจากกระเป๋ากระโปรงทันที นัยน์ตาสีขี้ม้าพราวระยับเหมือนเห็นเรื่องสนุกอยู่ตรงหน้า เคียวโกะหยิบกิ๊บสีขาวรูปผีเสื้อที่อยู่บนหัวขึ้นมาก่อนจะกดลงไปที่เพชรกลางลำตัวผีเสื้อเบาๆ ก่อนเพชรจะกลายเป็นร่มสีใสคันพอดีตัว โคลมแบมือมาข้างหน้าตัวเองก่อนจะพูดเบาๆ ก่อนจะมีหมอกมารวมอยู่บนมือเธอ ก่อตัวเป็นรูปร่มคันสีม่วงเข้มขึ้นมา การกระทำของโคลมทำให้ทุกคนแปลกใจไม่น้อย เนรุถอดที่คาดผมของเธอออก ก่อนจะพูดอะไรเบาๆ ที่คาดผมของเธอเปลี่ยนไปเป็นร่มสีชมพูอ่อน โรนาเซียไม่ทิ้งช่วงเอามือไปวางบนร่มของเนรุก่อนจะพึมพำเบาๆ และเอามือออกมา แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือบนมือของโรนาเซียมีร่มแบบเดียวกับเนรุอยู่! เพียงแค่ของเนรุเป็นสีชมพูแต่ของโรนาเซียเป็นสีฟ้าเท่านั้น เมโลดี้กับลีโอน่าหยิบร่มที่เตรียมไว้ขึ้นมา การกระทำของ 7 สาวเรียกความสงสัยจากคนอื่นๆได้เป็นอย่างดี ฮิบาริคิดว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ แต่ไม่ทันจะได้เอ่ยออกไป เสียงดีดนิ้วของเคียวโกะก็ดังก่อนที่...

             ซ่า!!!!!

            น้ำจำนวนมากเทลงมาบนเวที เสียงวี้ดว้ายของนักเรียนสาวดังไปทั่ว สิ่งที่เห็นเบื้องหน้าทำเห็น 7 สาวของเรากลั้นหัวเราะไม่อยู่ อาจารย์หนุ่ม 7 คนยืนอยู่บนเวทีพร้อมกับชุดสูทที่เปียกปอน ผมที่เซทมาอย่างดีเปียกไม่เป็นทรง กลิ่นอันไม่พึงประสงค์โชยออกมาจากอาจารย์หนุ่มทั้ง 7 จนคนอื่นๆวิ่งออกไปข้างนอกเพื่อที่จะอาเจียนของเหลวน่าสะอิดสะเอียนออกมา ต่างจากเด็กสาว 7 คนที่พากันหัวเราะอย่างสะใจกับภาพที่ปรากฏบนจอเรติน่า อาจารย์ 7 คนที่ปียกน้ำมะลอกมะแลกเหมือนลูกหมาตกน้ำ ถ้ามันเป็นน้ำธรรมดาก็ดีไป แต่นี่มันคือ...โคลน!!!!! โคลนที่ครั้งก่อนแก็งค์Crazy Guyไปตักมาจากหลังโรงเรียนเพื่อที่จะได้แกล้งอาจารย์ใหม่แต่ก่อนจะได้ทำอะไร อาจารย์คนนั้นก็หนีไปซะก่อน

             ตอนนี้ทั้งหอประชุมเหลือเพียงแค่ 14 คนที่ยืนอยู่บนเวทีเท่านั้น สายตาของอาจารย์หนุ่มจ้องนักเรียนสาวอย่างเคียดแค้น

              “อ้าวๆๆ มาโทษกันไม่ได้นะคะ อาจารย์เป็นคนเรียกร้องเองนะ^ ^”เมโลดี้พูดคล้ายสำนึกผิด แต่นัยน์ตาสีโลหิตนั้นกลับฉายแววเยาะเย้ย

            “หึย..”เด็กสาวทั้งหลายยังคงหัวเราะต่อไปเมื่อเห็นว่าอาจารย์ชักหัวเสียขึ้นทุกที

            “พวกเธอต้องการอะไร..”เสียงเย็นเชียบหลุดออกมาจากปากของสึนะ ยิ้มชวนละลายเมื่อครู่ถูกแทนที่โดยรอยยิ้มเย็นยะเยือก

            “ไม่มีอะไรนี่คะ ก็แค่... หาเรื่องสนุกๆทำเท่านั้น”โคลมเอ่ยออกมา อัญมณีสีม่วงเป็นประกาย ถ้าเป็นเวลาปกติมันคงสวยงามดุจพื้นน้ำยามราตรี แต่ในเวลานี้มันเหมือนนัยน์ตาเยาะเย้ยมากกว่า ฮิบาริผู้มีความอดทนต่ำกว่าคนอื่นก็ทนไม่ไหว เดินมากระชากแขนโคลมอย่างแรงจนเกิดเป็นรอยแดงขึ้นมา

             “นี่คุณ!!!! ปล่อยนะ!!! โอ๊ย!!!! ฉันเจ็บ!!!!!”

            “หึ รู้จักเจ็บด้วยหรือไง!!!!”

            “โคลม!!!!!!!”ฮารุเห็นท่าไม่ดี จะออกไปตามแต่ก็ถูกโกคุเทระกระชากแขนไว้

            “จะไปไหน ยัยตัวดี เราต้องมีเรื่องให้สะสางกันอีกเยอะ โอ๊ย!!!!”เมื่อโกคุเทระพูดจบ ฮารุก็กัดมือโกคุเทระอย่างแรงแล้ววิ่งตามโคลมออกไป โดยปล่อยให้โกคุเทระยืนกุมมือของตัวเองอยู่ข้างหลัง

            “บ้าเอ๊ย!!!! เธอ!!!! เธอไม่รอดแน่!!!”หลังจากโกคุเทระวิ่งออกไปแล้ว ลีโอน่าผู้ไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเหตุการณ์นี้ ก็ทำท่าจะเดินออกไป แต่ก็โดนแรมโบ้ขวางไว้ก่อน

            “จะไปไหนครับ อยู่คุยกันก่อนสิ^ ^”ไม่รอช้าแรมโบ้เริ่มหว่านเสน่ห์ทันที(อ้าว ไอ้นี่- -) แต่ลีโอน่าเพียงแค่เหลือบตามองเท่านั้น

            “หลบเดี๋ยวนี้ Give Way Now!!!”

            “No^ ^”

            “Give Way!!!!”

            “No^ ^”

            “ไม่หลบใช่ไหม”

            “ครับ^ ^”

            “ได้...”ไม่รอช้าลีโอน่าเหยียบเท้าของแรมโบ้อย่างแรง ก่อนจะผลักให้หลบไป แต่แรมโบ้ยังไม่ยอมแพ้ กุมเท้าแล้วกระโดดตามลีโอน่าออกไปทันที(ช่างน่าอนาถแท้= =)

            “ไปซ้อมดนตรีดีกว่า”เมโลดี้พูดขึ้นและทำท่าจะเดินไปที่ห้องดนตรีที่อยู่หลังหอประชุม แต่เคียวโกะก็ขัดไว้ก่อน

            “เมโลจัง ช่วยพาพี่ชายฉันไปด้วยได้ไหมจ้ะ”

            “อะ...อะไรนะ!!!!”เมโลดี้ไม่เชื่อหูตนเองหันไปถามเคียวโกะอีกครั้ง หวังว่าตัวเองจะหูฝาดไป แต่คำตอบที่ได้กลับมาเป็นเพียงแค่รอยยิ้มเย็นๆจากเคียวโกะเท่านั้น นั่นก็หมายความว่าที่เคียวโกะพูดไปทั้งหมดเป็นความจริง

            “^ ^++++”

            “ตะ..แต่ แต่!!”

            “^ ^+++ จะไม่พาไปก็ได้นะ แต่ว่าฉันจะบอก ‘สิ่งนั้น’ ให้พี่ชายฉันฟัง”

            “อึก.. กะ ก็ได้”ในที่สุดเมโลดี้ก็(ต้อง)ตอบตกลง(แบบไม่เต็มใจ) เพราะรอยยิ้มชวนสยองของเคียวโกะที่มอบให้ บวกกับ ‘สิ่งนั้น’ ที่เคียวโกะรู้ แต่เมโลดี้ไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ เพราะอย่างนั้นเธอถึงยอมทำตามแต่โดยดี เพราะทุกคนรู้ดีว่า เคียวโกะพูดจริงทำจริงเสมอ

            “ดีจ้ะ พี่คะ^ ^+++ ตามเมโลจังไปสิ”เรียวเฮยอมตามเมโลดี้ที่เดินนำหน้าไปแต่โดยดี เขาไม่รู้ว่า 10 ปีที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกันน้องสาวบ้างถึงทำให้เธอเปลี่ยนไปอย่างนี้ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าน้องสาวสุดที่รักของเขานั้นร้ายกาจขึ้นเป็นกอง

            “เฮ้อ.. น่ารำคาญจัง นี่!!! โรว์ ไปเล่นบาสกันไหม”เนรุหันไปชวนโรนาเซียที่กำลังจ้องยามาโมโตะด้วยสายตาอาฆาต เมื่อโรนาเซียได้ยินเช่นนั้นก็รีบตกลงอย่างไม่ต้องสงสัย

            “งั้นไปกันเถอะ ฉันจะไปรออยู่ที่... อ๊ะ!!”เนรุพูดไม่ทันจบประโยคก็มีกลุ่มหมอกควันมาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ หมอกทั้งหลายเริ่มก่อตัวเป็นรูปร่างคน คนที่เธอเกลียดที่สุดตั้งแต่เห็นหน้าค่าตา!! โรคุโด  มุคุโร่ อีตาหัวสับปะรด!!!!

            “จะไปไหนครับ^ ^ คุณกับผมน่ะมีอะไรต้องสะสางกันอีกเยอะ”ไม่รอช้ามุคุโร่ก็คว้าแขนเนรุไว้ก่อนที่จะดึงเข้าไปในกลุ่มควันด้วยกัน

             “เฮ้!!! นาย!!! ปล่อยฉันนะ โรว์!!! โรว์!!! โรนาเซีย!!! ช่วยด้วย!!!”เนรุตะโกนเรียกโรนาเซียเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่...

            “ไปดีมาดีนะเพื่อนรัก^ ^”

             = =  เออ... ช่วยได้มากเลย ไอ้เพื่อนทรพีเอ๊ย!!

            หลังจากนั้นไม่นานกลุ่มหมอกควันทั้งหลายก็หายไปพร้อมกับอาจารย์สับปะรดและเพื่อนรักของเธอเอง

            “ไปเล่นบาสคนเดียวดีกว่า ลั้ลล้า! เฮ้ยๆๆ!!!”ยังไม่ทันจะได้ก้าวเดิน ยามาโมโตะก็ตรงเข้ามาอุ้มโรนาเซียพาดบ่าทันที

            “นี่นาย!!! ทำอะไรน่ะ! ปล่อยนะ!! ปล่อย!!!”โรนาเซียทั้งทุบทั้งตีหลังยามาโมโตะเป็นพัลวัน แต่เจ้าตัวไม่มีท่าทีว่าจะเจ็บอะไรเลย แถมยังหัวเราะร่วนอีกต่างหาก โรนาเซียที่ทุบตีจนเหนื่อยก็เริ่มหอบ ยามาโมโตะเลยแกล้งกระโดดทีหนึ่งทำให้ท้องของโรนาเซียกระแทกกับไหล่ของยามาโมโตะอย่างแรง!

            “โอ๊ย!!!”

            “ฮะๆๆๆ ทีนี้จะเงียบได้หรือยังครับ^ ^”

             “หน็อยยยนาย! ไอ้อาจารย์บ้า ชอบรังแกผู้หญิง ไอ้หัวตั้ง ไอ้เปรต ไอ้#@@#%^(___|++&$#^%&%*^^$()+)+__)*^^$!!!” แล้วโรนาเซียก็ด่ายามาโมโตะไปตลอดการเดินทาง(?)

            หลังจากที่ทั้งหมดออกไปแล้วก็เหลือเพียงสองชีวิตที่ยังยืนจ้องตากันอยู่ไม่ยอมไปไหน รอยยิ้มโค้งสวยที่เกิดจากการเสแสร้งเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นบัดนี้เหลือเพียงเส้นตรงเรียบๆเท่านั้น สายตาที่เย็นเฉียบถูกส่งไปให้อีกฝ่าย เคียวโกะก้มหน้าลงมองมองไม้ชั้นดีที่ถูกนำมาทำเป็นพื้นหอประชุม

            “มีอะไร...”จู่ๆเคียวโกะก็พูดออกมาเบาๆแต่ก็พอจะได้ยิน

             “หือ...”

             “ฉันถามว่ามีจุดประสงค์อะไร!!!”

            “ก็ไม่มีอะไรนี่ ก็แค่มาหางานทำเท่านั้น”

             “โกหก!!!”

             “ฉันไม่ได้โกหก”

            “นายโกหก!! อย่านึกนะว่าฉันไม่รู้นะว่านายเป็นใคร... คนอย่างนายน่ะ แค่นั่งอยู่เฉยๆก็ได้เงินแล้วนี่”

            “นี่เธอพูดเรื่องอะไรน่ะ”

            “อย่ามาแกล้งทำเป็นไก๋นะ ซาวาดะ สึนะโยชิ!!!!”

            “....”

            “นายจะกลับมาอีกทำไม... กลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีกทำไม!!!!”

            “หึ นึกว่าจะจำไม่ได้ซะแล้ว”

            “ฉันไม่เคยลืมคนที่ทำแบบนั้นกับฉันหรอก บอกมาซะ นายมาที่นี่ทำไม!!!!”

            “ฉันมาที่นี่เพราะ... ฉันได้รับการไหว้วานจากคนๆหนึ่งและมาเพราะอยากมา”

            “นายตอบไม่ตรงคำถามนะ!!!”

            “ฉันมาเพื่อจัดการกับเธอ”

            “....!!!!!!”

            “ออกไปจากที่นี่ซะ เลิกยุ่งกับทุกคนเพราะเธอจะทำให้ทุกคนตกอยู่ในอันตราย!!”

            “ไม่!!! ไม่มีวัน!!!! ฉันจะปกป้องพวกเขาเองเมื่อถึงเวลานั้น นายนั่นแหละที่ต้องไป ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!!!”

            “นั่นเป็นคำพูดของฉันต่างหาก...”

            “.....”

            “ตกลงเธอจะไปดีๆไหม”

            “ไม่!! ฉันไม่ไป”

            “งั้นถือว่าฉันเตือนเธอแล้วนะ ระวังตัวไว้ให้ดี”

            “นายห้ามยุ่งกับเพื่อนฉันนะ!!!”

            “ทำไม... เธอจะห้ามอะไรฉันได้ เท่าที่ฉันเห็นแค่ลูกหมาตัวหนึ่งกับชีวิตเธอเองเธอยังเอาไม่รอดเลยนี่”

            “!!!!”

            “นับประสาอะไรกับชีวิตเพื่อนเธอล่ะ...”

            “.....”

            “.....”

            “.....”

            “อ้อ แล้วอีกอย่างนะ ฉันจะบอกอะไรให้ สภาพของเธอในวันนั้นน่ะ มันน่าสมเพชมากเลยนะ ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นอะไรน่าสมเพชขนาดนั้นมาก่อนเลย หึหึหึ”

            สึนะเดินออกจากประตูไปในที่สุด ทิ้งให้เคียวโกะจมปลักอยู่กับความคิดของตนเอง ภาพเหตุการณ์เมื่อ 10 ปีก่อนไหลย้อนเข้ามาเหมือนเพิ่งเกิดเมื่อชั่วโมงที่แล้ว น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลมาตลอด 10 ปี บัดนี้กลับอาบแก้มขาวเนียนของเคียวโกะ.....อีกครั้ง

            หลังจากวันนั้น....  วันที่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น เธอสัญญากับตัวเองมาตลอดว่าจะไม่ร้องไห้ให้กับคนแบบนั้น แต่ทำไมวันนี้เธอถึงผิดคำสัญญา

            เคียวโกะเงยหน้าขึ้นมาหลังจากที่แผ่นหลังของร่างสูงลับตาไป นัยน์ตาสีคาราเมลมีของเหลวใสๆคลออยู่ แต่ถึงกระนั้นอัญมณีคู่งามก็ยังเฉยชาเช่นเดิม แต่ถ้ามองให้ลึกลงไปจะเห็นว่านัยน์ตาคู่สวยแฝงแววเศร้าอยู่ไม่น้อย

            ซาวาดะ  สึนะโยชิ... นายต้องการอะไรกันแน่

            นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่

             นายต้องการให้ฉันเจ็บ ต้องการตอกย้ำฉัน ต้องการสมเพชฉัน...ใช่หรือเปล่า

             แล้วที่ผ่านมาฉันยังเจ็บไม่พออีกเหรอ ฉันยังได้รับโทษไม่สมกับที่ทำกับนายงั้นเหรอ

            นายต้องการอะไรเหรอ ที่ผ่านมาฉันก็ให้นายไปหมดแล้วนี่

            ฉันไม่มีอะไรให้นายอีกแล้วนะ

             เพราะว่านาย....

            พรากทุกอย่างจากฉันไปหมดแล้ว

             นายต้องการอะไรอีก...

            ขอร้อง... อย่ามาเจอฉันเลย

             ขอร้อง... อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกเลย

            ขอร้อง... อย่าพรากทุกอย่างไปจากฉันอีกเลย

            ขอร้อง... อย่าตอกย้ำฉันเลยนะ

            ขอร้อง... อย่าทำให้ฉันเจ็บอีกเลยนะ

            ขอร้อง... ขอร้อง...

            ได้โปรดเถอะนะ... ซือคุง

            “ทำอย่างนี้จะดีเหรอ... สึนะ”หลังจากที่สึนะเดินออกมาจากหอประชุมรอยยิ้มก็ประดับบนใบหน้าคมอีกครั้ง ชายร่างสูงใส่ชุดสูทสีดำก็พูดขึ้น เขายืนพึงหอประชุมโดยที่ไม่กลัวว่าชุดสูทราคาแพงจะเปื้อนเลยแม้แต่น้อย ข้างๆเขามีกิ้งก่าสีเขียวตัวใหญ่ยักษ์อยู่ เหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาเขามาโดยตลอดตั้งแต่เริ่มต้นรวมถึงตอนที่เคียวโกะร้องไห้ก็เช่นกัน

            “มีอะไรไม่ดีเหรอ รีบอร์น^ ^”สึนะตอบไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รีบอร์นที่พึงผนังอยู่มองสึนะตาขวาง

            “นาย... คิดจะใส่หน้ากากไปจนถึงเมื่อไร”

             “หน้ากาก.. หน้ากากอะไรเหรอ^ ^”นัยน์ตาสีขี้ม้ามองสึนะอย่างปลงๆ เขาชินเสียแล้วกับพฤติกรรมแบบนี้ของลูกศิษย์ตัวเอง

            “นายก็รู้อยู่แก่ใจ”

            “หึๆ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะรีบอร์น”รีบอร์นมองสึนะอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ

            “แล้วเรื่องนั้นล่ะ นายจะเอายังไง”

            “นั่นสิน้า~ จะเอายังไงดี”

            “...”

            “เอาเป็นว่าเริ่มหลอกให้ไว้ใจก่อนแล้วกัน แล้วค่อยแทงข้างหลังเหมือนทุกที นายว่าดีไหมรีบอร์น^ ^”สึนะพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ รีบอร์นได้แต่จ้องมองสึนะก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ

            “เรื่องนั้นฉันไม่ห่วงหรอก เพียงแต่ว่าพอถึงเวลานั้น นายจะทำได้จริงๆเหรอ”

            “.....”

            “ลองเก็บไปคิดดูแล้วกัน แต่ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะว่า ความผูกพันน่ะแรกๆก็เหมือนเส้นใยบางๆจนแทบมองไม่เห็น แต่นานวันเข้ามันก็จะเริ่มหนาขึ้น แล้วเมื่อถึงเวลานั้น....มันก็จะตัดไม่ขาด”

            “...”

            “ทางที่ดีนายไม่ควรไว้ใจกับเธอให้มากนัก เพราะสุดท้ายมันก็จะกลายเป็นมีดกลับมาแทงนายเอง...”

            “....”

             “ฉันว่านายก็เคยได้บทเรียนไปแล้วนะ สึนะ”รีบอร์นพูดพร้อมกับตบบ่าสึนะเบาๆแล้วก็เดินจากไปพร้อมกับเลออน ทิ้งให้สึนะยืนครุ่นคิดอยู่คนเดียว และแน่นอนว่าสิ่งที่สึนะคิด เขาได้ยินทุกอย่าง

            เกมทั้งหมด... กำลังจะเริ่มขึ้น ณ บัดนี้!!!

Talk of the town~♥

Ciao Insegnante*=สวัสดีอาจารย์

มาแล้วจ้า มาแล้วตอนที่ 2 สดๆใหม่ๆซิงๆ(ซองๆ)

100% เป๊ะๆ 20 หน้าเวิร์ดฯจ้า  ไม่เคยแต่งยาวขนาดนี้เลยนะเนี่ย

มาลุ้นกันว่าเคียวโกะกับสึนะมีอะไรในอดีต ทั้งสองเคยรู้จักกันเหรอ พร้อมกับสาวๆที่ถูกหนุ่มๆทั้งหลายลักพาตัว(?)ไปจะเกิดอะไรขึ้น ติดตามต่อไปนะจ๊ะ(^-^)/

ส่วนตอนหน้า!!!  DEBATE 1![[Physics!!!]]

จะมันส์แค่ไหน ติดตามเอานะจ้ะ (ไม่)รับประกันว่าไม่นานเกินรอ

:)  Shalunla