เลวร้ายมาร์คแบม

"นายมันน่ารำคาญจะไปไหนก็ไป" เพี้ย! 

"อึก พ..พี่มาร์คตบน้องแบม ฮือออ น้องแบมเจ็บ" ผมโดนผู้ชายตรงหน้าที่ผมรักที่สุดตบผมก็แค่ถามว่าเขาไปไหนมา ทำไมเขาต้องตบผมด้วยเจ็บตัวไม่เท่าไหร่เจ็บใจมากกว่า (แบมของเค้ามาซบอกเค้าก็ได้นะสัญญาจะดูแลอย่างดี คิคิ :ไรท์) 

"เออตบเจ็บก็ดีนายรู้ตัวไหมแบมนายมันน่ารำคาญที่สุดในโลกเลย" ผมกลัว กลัวผู้ชายตรงหน้าเขาดูโหดร้ายเหมือนไม่ใช่พี่มาร์คที่ผมรู้จัก

"ฮือออน้องแบมขอโทษครับที่ทำให้พี่รำคาญ" พี่มาร์คมองผมเหมือนจะฆ่าให้ตายนี้ผมทำอะไรผิดหรือเพราะพี่มาร์คไม่รักผมแล้ว ได้แต่คิดไปต่างๆนาๆแต่ไม่กล้าถามกลัวถ้าผมถามว่าพี่มาร์คไม่รักผมแล้วหรอ แล้วถ้าพี่มาร์คตอบกลับมาว่าใช่ถ้าตอบแบบนั้นผมคงเสียใจมากกว่านี้มาก ใช่ผมโง่ ยอมโง่ก็เพราะรักผู้ชายที่ชื่อ มาร์ค ต้วน 

"ฉันจะไปข้างนอกไม่ต้องโทรตามฉันอยากกลับฉันกลับเอง" พี่มาร์คพูดจบก็เดินออกไปปิดประตูเสียงดังจนผมกลัวว่ามันจะพัง

ฮืออออออ ผมซบหน้าลงบนโซฟาตัวใหญ่ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนหลับไปตอนไหนไม่รู้

แสงสว่างยามเช้าปลุกผมตื่นขึ้นมาผมมองไปรอบๆห้องมองหาคนใจร้ายแต่ก็ไม่มีน้ำตาเจ้ากรรมมาอีกแล้ว ผมปาดน้ำตาทิ้งลุกขึ้นเดินไปห้องนอนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลาก็เห็นว่า8:40นาทีแล้วผมมีเรียน11:00โมง ผมเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำเสร็จใส่ผ้าคลุมอาบน้ำเดินออกมาหาของกินในตู้เย็นเห็นมีไข่2ฟองผมเอาไข่ออกมาวางข้างนอกแล้วจัดการหุงข้าวให้เรียบร้อยก่อนจะหันมาทอดไข่ดาว2ฟองทำอะไรง่ายๆเพราะในตู้เย็นไม่มีอะไรเลยทอดไข่เสร็จผมก็เดินเข้าห้องแต่งตัวมองกระจกก็เห็นขึ้นเป็นรอยนิ้วบนในหน้า เฮ้อ

ผมถอนหายใจก่อนจะใช้รองพื้นกลบรอยพวกนี้ ผมออกมาที่ครัวก็เห็นข้าวกินได้แล้วผมตักข้าวกินกับไข่1ฟองกินเสร็จล้างจานหลังจากนั้นก็มาจัดวางไข่ดาวและข้าวไว้ให้   พี่มาร์ค ไม่รู้จะโวยวายหรือป่าวที่มีให้กินแค่นี้สงสัยวันนี้ผมคงต้องออกไปซื้อมาไว้ในบ้าน

หลังจากทำอะไรเสร็จผมก็มามหาวิทยาลัยผมเรียนอยู่คณะนิติศาสตร์ปี2

"แบมจ๋าาาา" ผมหันไปตามเสียงเรียกก็เห็นยองแจนั่งอยู่กับจินยอง

"หวัดดียองแจจินยอง" ผมยิ้มให้สองคนนั้นแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับสองคนนี้

"แบมเป็นอะไรหรือป่าวตาแดงๆ" จินยองถามผมด้วยสายตาเป็นห่วงหันไปหายองแจก็มองมาอย่างเป็นห่วงเหมือนกัน

"อึก จินยอง ยองแจ ฮือออ" ผมปล่อยโฮออกมาอีกครั้งหลังจากเพิ่งหยุดไปเมื่อไม่นานจินยองและยองแจเข้ามากอดผมไว้ผมรู้สึกดีมากๆที่มีเพื่อนดีๆแบบสองคนนี้

"อยากเล่าให้เราฟังไหมแบม" จินยองถามขึ้นพร้อมลูบหัวปลอบผมไปด้วยผมมองหน้ายองแจและจินยองอย่างใช้ความคิดและผมก็ตัดสิ้นใจเล่าให้สองคนนี้ฟัง

"คือ...ฮือ พี่มาร์คเขา" ผมเล่าตั้งแต่เริ่มแรกตอนนี้สองคนนี้โกรธพี่มาร์คมาก

"เลวที่สุดผู้ชายเฮงซวย"ยองแจพูด

"เลวมากแบมจะยอมให้เค้าทำแบบนี้ไม่ได้นะแบมต้องเลือกระว่างเจ็บต่อไปกับเดินออกมา" จินยองพูด

"ฮือออเราไม่รู้เรารักเขามากเราไม่อยากเลือก" ผมยังคงร้องไห้ซบอกเพื่อนสคนนี้ต่อไปร้องจนได้เวลาขึ้นเรียนผมปาดน้ำตาทิ้งจินยองประคองผมขึ้นตึกเรียนส่วนยองแจถือของตามมา 

"แกวันนี้เห็นยัยวิงเวียนควงพี่มาร์คป่ะ"

"มาร์คไหนวะแก"

"พี่มาร์คประธานบริษัทส่งออกรถยนต์ที่ใหญ่ที่สุดของประเทศไทยอ่ะ"

"เห้ยจริงดิแต่พี่มาร์คเขาเป็นแฟนกับน้องแบมแบมอยู่ไม่ใช่หรอ"

"เนี้ยฉันสงสัยมากเลยแต่อย่างว่าผู้ชายหรอจะสู้ผู้หญิงจริงได้" 

"แล้วตอนนี้วิงเวียนกับพี่มาร์คอยู่ไหนอ่ะ" 

"สงสัยจะอยู่แถวๆคณะบริหารธุรกิจอ่ะแกก็คณะที่ยัยวิเวียนเรียน"

เจ็บครับจุกจนช้าไปหมดผู้หญิงคนนั้นคือเหตุผที่ทำให้พี่มาร์คเปลี่ยนหรอมีคำถามมากมายอยู่ในหัวผมพยามคิดว่าคงจะไม่มีอะไรพยามแล้วจริงๆแต่ก็ยังคิดอยู่ดี

"แบมรอด้วย" เสียงจินยองกับยองแจบอกให้ผมรอแต่ตอนนี้ผมรอไม่ไหวแล้วผมอยากรู้ว่ามันเป็นยังไงกันแน่เรื่องที่ผู้หญิงสองคนนั้นพูดคือเรื่องจริงหรือป่าว

"มาร์คขาาาา อือออ" มาร์ค? เสียงอะไรผมขมวดคิ้วสงสัยพยามมองหาที่มาของเสียงตอนนี้จิยยองและยองแจเดินมายืนข้างผม

"อาาาา มาร์คอย่าแกล้งวิงเวียนสิค่ะ" ชายหญิงกำลังยืนจูบกันอย่างดูดดื่มคือภาพที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้า เจ็บยิ่งกว่าโดนตบอีกครับ จินยองและยองจับมือผมแล้วบีบเหมือนกำลังให้กำลังใจ หึ ผมจะไม่ยอมเป็นไอ้โง่ที่ยอมคุณอีกแล้วมาร์คต้วน ผมหันหลังและเดินออกมาจากภาพสะอิดสะเอียนนั้น แปลกนะครับผมไม่ร้องไม่มีน้ำตาสักหยดมีแต่ความเจ็บใจและเกลียดเขาคนนั้น 

"แบมไหวไหม"จินยองถามผม

"ไหวเราไม่เป็นไร" ผมยิ้มให้จินยองใหรู้ว่าผมไม่เป็นอะไรจริงๆ

"แบมจะเอาไงต่ออ่ะเห็นขนาดนี้แล้ว"ยองแจถาม

"ถ้าแบมยอมก็คงจะโง่มากใช่ไหมต่อไปนี้จะไม่มีแบมแบมคนเดิมอีกแล้ว" 

จินยองและยองแจมองหน้าผมอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่เชื่อเถอะจะไม่มีแบมแบมคนเดิมอีกต่อไปแล้ว 

มาร์ค

ผมเบื่อแบมครับบอกเลยไม่รู้สิเจอหน้ากันทุกวันแบมคอยแต่จะถามนู่นนี้ทำตัวเหมือนแม่โครตน่าเบื่อตอนนี้ผมอยู่ที่ผับของไอ้เจบีเพื่อนสนิทผมครับเมื่อวานผมไม่ได้กลับบ้านวันนี้ผมก็คงจะไม่กลับ หึจะเพราะใครถ้าไม่ใช่เด็กน่าเบื่ออย่างแบมแบม 

"ไงมาร์คสรุปมึงเลิกกับน้องแบมยังวะเนี้ย" แจ็คสันเพื่อนสนิทผมอีกคนถาม

"กูก็อยากจะเลิกวะแม่ง" ผมตอบแจ็คสันพร้อมยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม

"ระวังเหอะมึงทำกับน้องเขาไว้ถ้าเลิกกันจริงอย่ามาเสียใจแล้วกัน" เจบีบอกผม

"กูจะเสียใจทำไมวะ" ผมพูดพร้อมมองไปรอบๆร้านที่มีคนเยอะมากแต่ส่วนที่ผมอยู่มีความเป็นส่วนตัว 

"เดี๋ยวมึงก็รู้ว่าจะเสียใจทำไม" ผมมองหน้าเจบีแปปนึงก่อนจะมองอย่างอื่นไปเรื่อยๆมีสาวคนนึงเดินมาทางผมแล้วเธอก็ยื่นแก้วมาชนกับผม

"สวัสดีค่ะชื่อปิ่นนะคะคุณ..." เธอแนะนำตัวพร้อมมองมาที่ผมแล้วถามเหมือนอยากรู้ชื่อผม

"สวัสดีครับผมมาร์คต้วน" เรายิ้มให้กันจากนั้นก็นั่งโอบกอดกันหยอกล้อเหมือนคู่รักทั่งที่เพิ่งจะเจอกันส่วนเจบีกับแจ็คสันก็นั่งดื่มเหล้าไม่สนใจอะไร 

ถ้าวันนึงฉันเปลี่ยนเป็นคนละคน มีคนนั้นมีคนโน้นมากมายในใจ

อยากจะถามเธอตรงๆ ว่าจะรับความรู้สึกนี้ได้ยังไง

( รับได้ไหมถ้ามีใครอีกคน – Flavour เฟลเวอร์)

หืมเสียงผมว่าเสียงมันคุ้นๆผมมองไปที่เวทีร้องเพลงก็ต้องตกใจที่เห็นแบมแบมยืนร้องเพลงอยู่ แบมมาได้ไง? ผมสงสัยมากตอนนี้

"แบม..." แบมร้องเพลงจบก็เดินลงเวทีไปแวบตาเดียวแบมหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ มาเที่ยวที่แบบนี้ด้วยหรอแต่ช่างเถอะยังไงแบมก็เป็นของตายของมาร์คต้วนคนนี้อยู่ดี ผมคิดในใจ

หลังจากแยกย้ายกันกลับผมก็ตรงมาที่บ้านทันทีผมไม่ได้ไปต่อกับผู้หญิงคนนั้นผมอยากกลับบ้านมากกว่าพอเปิดประตูเข้ามาก็ตรงไปที่ครัวทันทีผมหิวน้ำนะครับจะไปกินน้ำแต่สายตาสดุดกับฝาชีผมเลยลองเปิดดูมีไข่ดาวกับข้าวเปล่า? ไม่มีปัญญาทำให้ดีกว่านี้ไงวะผมคิดแบบนั้นก็เทข้าวในจานทิ้งและขึ้นห้องนอนจนหลับไป 

_______________________________

กริ๊ดดดด พี่มาร์คใจร้ายที่สุด แต่อย่าเกลียดพี่มาร์คนะคะ 555 ไรท์ไม่อยากให้เกลียดเป็นฟิคที่ไม่ยาวนะคะอาจลงอีกตอนจบ ติดตามไรท์ได้ที่ 

ทวิต : GOT7BM1

อย่าลืมเล่นแท็กกันนะ #เลวร้ายมาร์คแบม