คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทสอง : พี่สาวกับการวางแผนชีวิตระยะยาว 100%
บทสอ พี่สาวับารวาแผนีวิระยะยาว
เือบทุอย่าเป็นไปามาาร์
ในแรเ้าอสามวันถัมา ้ารับใ้เป่ยอ๋อปราัวึ้นพร้อมนำอาหารและอใ้มามอบให้ ทว่าำนวนอพวมันลับไม่ไ้มาามที่นาำนว อย่าน้อย่อให้ไม่มามาย มัน็วรเพียพอ่อารใ้ีวิลอฤูหนาว
แม้นเป่ยอ๋อะับไล่เหอเียนเล่อับัวร้ายออาวน ทว่าารที่เาสั่นนำอมามอบให้ มันแสออัเนว่าเาไม่ไ้้อารให้นาและเหอหย่เล่อ้ออาย ันั้นแล้วเป่ยอ๋อะให้มาไม่พอินไม่พอใ้ไปทำไม
ูเหมือนว่าะมีใรบานลัลอบแบ่มันออไปำนวนหนึ่ และเาออไ้ไม่ยานัว่าเป็นผู้ใ
วาลมโอเหอเียนเล่อทอประายวาววาม ริมฝีปาบา่อย ๆ เหยียยิ้มว้า ะเยหน้าึ้นมอ้ารับใ้หนุ่ม อีฝ่ายหาใ่ันที หาาว่าเป็นเพียทหารั้นผู้น้อยภายใ้ารปรออเป่ยอ๋อ
“ไม่ใ่ว่าวรเป็นานอไห่หรอหรือ อย่าไรเสียเา็เป็นันที้าายเป่ยอ๋อ”เหอหย่เล่อล่าวเสียราบเรียบ แล้ว้อใบหน้าอฝ่ายร้าม้วยแววาเย็นเียบ ะอบุมมืออเหอเียนเล่อเอาไว้ “หรือว่าสำหรับไห่แล้ว ้าับอ์หิเียนเล่อะไม่มีุ่าพอให้เารับใ้”
เหอเียนเล่อุมมืออัวร้ายไว้แน่น เสมือนใ้แทนำพูมามายภายในหัวสมอ ั่วพริบานั้นวาอพวเาสบมอัน ่อนริมฝีปาะ่าเผยอยิ้มว้า ใสร้าวามันอย่ายิ่ยวแ่ฝ่ายร้าม
“หาไม่พ่ะย่ะ่ะ”เาอบเสียแผ่วเบา วหน้า้ม่ำลไม่ล้าสบาเหอหย่เล่อ “เป็นเพราะไห่มีานมามาย เาึมอบหมายให้ระหม่อมเป็นนัาร”
เหอหย่เล่อเปล่เสียรารับในลำอรั้หนึ่ แล้วเลื่อนัวประิายอีฝ่าย “เ่นนั้นแล้วเาไ้มอบหมายให้เ้าลัลอบเอาอาหารและอใ้้าไป้วยหรือไม่”
ทหารหนุ่มเบิาว้าอย่าื่นระหน พลันถอยเท้าหนีไปถึสาม้าว ่อนพบว่าเหอเียนเล่อยืนอยู่้านหลั เสมือนว่าเาำลัถูฝ่ายร้ามล้อมัโยสมบูร์
“เป็นเป่ยอ๋อที่ประทานให้เพียำนวนเท่านั้นแ่แร ระหม่อมไหนเลยะหาล้าลัลอบเอาอาหารและอใ้ไป”เาอบเสียเรียบ พยายามวมุมน้ำเสียให้เป็นปริ “อีทั้อ์ายไม่ไ้เห็นอนเป่ยอ๋อประทานให้ ะรู้ไ้อย่าไรว่ามีำนวนมาน้อยแ่ไหน ันั้นะล่าวหาระหม่อมไม่ไ้เ็า”
เหอเียนเล่อระุยิ้มหยัน “เป่ยอ๋อเมาประทานอาหารและอใ้ให้ ย่อมไม่้อารให้้าับอ์ายหย่เล่อ้ออยา เหุนี้แล้วเาะประทานให้ำนวนน้อยไม่พอินพอใ้สำหรับในฤูหนาวไปทำไมัน” วาลมโสบลึเ้าไปในแววาอีฝ่าย “เ้าบอว่านเอไม่หาล้า ทว่าอนนี้ลับล้าหลอลว้าับอ์ายหย่เล่อ วาาอเ้าะยัเื่อถือไ้อีหรือ ?”
“หาเ้ายัยืนยันในวามบริสุทธิ์อนเอ เ่นนั้นเ้าล้าพอะไปพบเป่ยอ๋อพร้อมับ้า”เหอหย่เล่อเอ่ยเสียเย็นา ่อนปรายามอ้วยแววาไร้อารม์ ส่ผลให้ฝ่ายร้ามทรุัวนั่ลบนพื้นอย่าไร้เรี่ยวแร นัยน์าวูบไหว ไม่ล้าสบมอลับมา
เหอเียนเล่อเอนัวพิับประู้านหลั พลายมือออ เลือแสบทบาทัวประอบแสนืา แล้วมอบบทบาทัวเอในละรานี้ให้แ่เหอหย่เล่อ
“เ้าะยอมสารภาพ่อหน้า้า หรือะไปสารภาพ่อหน้าเป่ยอ๋อ”เหอหย่เล่อถาม ปลายนิ้วมือสัมผัสลบนหน้าผาอนายทหารผู้นั้น ะวาเปลี่ยนเป็นสีอเปลวเพลิ “้าไม่ไ้มีเวลาให้เ้าลัเลหรอนะ”
ายหนุ่มรีบโหัวลบนพื้น้วยวามหวาลัว ปาพยายามยับเอื้อนเอ่ย หาปลายลิ้นลับแ็้า ึทำไ้เพียโหัวแรึ้นนหน้าผาแ โลหิหลั่รินออมา ระนั้นเ้าัวลับไม่แยแส ยัโหัว่อไปเรื่อย ๆ
เหอหย่เล่อระุยิ้มเหยียหยาม ยับ้าวเท้าผ่านร่าายหนุ่ม สอมือยึ้นโอบอร่าายอเหอเียนเล่อเอาไว้ ่อนะล่าวเสียเรียบ “รีบไสหัวออไปะ”
นายทหารหยุะั้า วาเบิว้า ่อย ๆ เยหน้าึ้นมออ์ายหย่เล่อ ะหยาโลหิไหลรินลมาามใบหน้า “อะ...อ์าย ?”
“ไม่ไ้ยินหรืออย่าไร”เหอหย่เล่อำรามเสีย่ำ ยับอัวเหอเียนเล่อแน่นว่าเิม “ไสหัวออไปไ้แล้ว !”
่อนะทันไ้ิหาเหุผลว่าทำไมอ์ายหย่เล่อึปล่อยนไป เาโหัวลเป็นรั้สุท้าย แล้วรีบยับลุึ้น ัสินใระโนัวออไปทาบานหน้า่า แทนประูที่ถูอ์หิเียนเล่อวาเอาไว้
ยามเหลือันสอนามลำพั เหอเียนเล่อเอียอเล็น้อย ยมือออบเหอหย่เล่อรั้หนึ่ านั้นผลััวออาอ้อมอ เินไปหยุรหน้าอใ้ที่เป่ยอ๋อประทานให้ ่อนหยิบเสื้อลุมนสัว์ัวหนาึ้นสวม ท่ามลาสายาที่ับ้ออยู่ลออเ้าัวร้าย
“เ้าำลัไม่พอใที่้าปล่อยเาไป”เหอหย่เล่อเปรยึ้นหมายทำลายวามเียบสบอันน่า ทว่ายามเห็นรอยยิ้มบนวหน้าเหอเียนเล่อ วามันรอบายลายเป็นเพียวามิมาอเาเท่านั้น
“ทำไม้า้อไม่พอใ้วย”นาเอ่ยเสียเรียบเย พลาบมือล้าายแล้วเลิเสื้อลุมนสัว์ึ้น หมายให้เ้าัวร้ายนั่ลเสีย “ในเมื่อมันเป็นารัสินใอย่ารอบอบอเ้า ลอมาที่เราไม่เย่อ้านารระทำอเป่ยอ๋อให้เป็นเรื่อให่ นั่นเป็นเพราะเส็พ่อและนในวัหลวำลัับามอ เราถูเนรเทศมาราวรึ่ปี ะเียวันมันหมายวามว่าอ์หิสามพึ่าไปเพียรึ่ปีเท่านั้น...”
ยามไ้ยินำว่าอ์หิสาม เหอหย่เล่อเผลอัปานเออย่าลืมัว ่อนะหยุยืนรหน้าแล้ว้อมอนา้วยแววาแรล้า “่อให้น้ำหนัอพวเราในใเส็พ่อไม่อาเทียบับอ์หิสามไ้ แ่้าไม่ไ้ปล่อยเาไปเพราะเรื่อนั้น”
รอยยิ้มบนวหน้าอนาะั้าไปั่วะ หาไม่มีทารอพ้นาสายาอเ้าัวร้ายไปไ้ วาู่มเปล่ประายสใส ่อนเหอหย่เล่อะระบายยิ้มบาเบา “เ้าอาำมันไม่ไ้ แ่ว่า้าำไ้ไม่เยลืม วันนั้นที่เป่ยอ๋อับไล่เราออมา ไห่—ันทีน่ารัเียนั่นล้าผลัเ้าล้มลบนพื้น”
( ่อนะะ )
อาเพราะเป็นรั้แรที่าเาำอบอเหอหย่เล่อผิไป นาถึไ้เบิาว้าึ้นเล็น้อย ่อนรุ่นิเี่ยวับำพูอเาอย่าละเอีย
ไม่ี่วินาที่อมา เหอเียนเล่อึพลันเ้าใทุอย่า
“ทหารผู้นั้นมาในานะัวแทนอไห่ ่อให้ลโทษเาไป อย่ามา็แ่ทำลายหน้าที่ารานอเาับไ้อาหารและอใ้ืนมา ไม่อาไปถึัวไห่ เพราะเป่ยอ๋อไม่ิะบหน้าันที้าายนเป็นแน่...”วาลมโอนาเป็นประาย ะเยหน้ามอเหอหย่เล่อ พร้อมยับยิ้มว้าเสมือนเ็น้อยไ้อเล่นิ้นใหม่ “แ่ถ้าเลือเ็บวามผิรั้นี้อเาเอาไว้่อน แล้ว่อยามิบัีเาในวันหน้า เพราะอย่าไรเส็พ่อไม่มีทาเนรเทศพวเราไปลอแน่ ถึเวลานั้นเราะบยี้ไห่ไ้ไม่เหลือิ้นี”
“ไม่นึว่าเ้าะมอออ”เหอหย่เล่อเลิิ้วสูึ้น้วยวามประหลาใ ไม่าิเลยว่าเหอเียนเล่อะสามารถมอออและเ้าใมันไ้อย่ารวเร็ว “สิปัาอเ้านับว่าเียบแหลมึ้น ระนั้นเรื่อสำัเหนืออื่นใือารที่้าทำเพื่อเ้า—”
“มันะสมบูร์แบบมายิ่ึ้น หาเ้าไม่ไปทำให้เาลัวถึั้นโหัวนหน้าผาแ”นาล่าวแทรึ้น รอยยิ้มบนวหน้าาหายไปเล็น้อยเมื่อิถึ้อผิพลาในแผนารเ้าัวร้ายเหอหย่เล่อ “ภายหลัเาอาล่าวอ้าไ้ว่าเ้าลโทษเาไปแล้ว หลัานือารโหัวนหน้าผาแ หาเป็นเ่นนั้นไห่อาใ้่อว่ารนี้ในารเอาัวรอ”
สีหน้าอเหอหย่เล่อมืรึ้มล ยามเห็นว่าเหอเียนเล่อแทบไม่ใส่ใว่าเาำลัทำเพื่อนา ในวาลมโู่นั้นเป็นประายึ้นเรื่อย ๆ เพียเพราะนาหาุผิพลาในแผนารนี่ไ้เท่านั้น
“แ่ว่า้าิออแล้วว่าวรทำอย่าไรับุผิพลาเล็ ๆ นี่”เหอเียนเล่อแย้มยิ้มว้าึ้น วาลมโสบเ้ามาภายในแววาอเา ่อนนาะล่าวเสียนุ่มนวล “อเพียมีวามีวามอบมาพอ รายละเอียยิบย่อยนี่ไหนเลยผู้นะแยแส ันั้นเ้าอย่าไ้ัวล อย่าที่้าเยบอเ้า ้าะูแลรัษาผลประโยน์อเ้า เพราะผลประโยน์อเ้านับเป็นที่สุสำหรับ้า”
สิ้นประโยนั้นเหอเียนเล่อยับรอยยิ้มว้าึ้นว่าเิม แม้นแ่วายัเป็นประายสใส มัน่าูล้ายับารผลิบานในฤูใบไม้ผลิ
ผลประโยน์อ้านับเป็นที่สุสำหรับนาั้นหรือ นี่น่ะหมายวามว่า้าสำัที่สุในีวินาหรือไม่นะ ?
หนึ่ในวิธีแ้ปัหาอาหารไม่พอินลอฤูหนาว นั่นือารทำให้ผัสทั้หลายลายเป็นผัอ เพื่อถนอมและยืระยะเวลาอพวมันออไป แม้นว่านาะไม่่อยถนัในเรื่ออารทำอาหารนั ทว่าารทำผัอไม่นับว่ายาเินไป อีทั้เ้าัวร้ายเหอหย่เล่อยัยอมวาหนัสือแล้วมา่วยนา
เหอเียนเล่อเอนัวพิอหนัสือ้านหลั แม้นว่าะเป็นร่าายอเ็หิวัยเ้าปี ทว่านาเสมือนเยินับอาารปวหลัเวลานั่้มหน้านาน ๆ ในร่าเิมไปเสียแล้ว
“เป็นอะไรไป”เหอหย่เล่อถามึ้นอย่าห่วหา ะละสายาาผัอทั้หลาย แล้ววามอร่าายอเหอเียนเล่ออย่าละเอีย “หรือว่าไม่สบายรไหน”
นาส่ายหัวรั้หนึ่แทนำอบ ่อนเลื่อนสายามอหีบเล็ึ่เ็บเรื่อประับล้ำ่าบริเวมุมห้อ “้าอา้อายเรื่อประับในหีบ แม้นว่ามันะเป็นอสำั แ่ไม่อาเทียบับีวิอเ้าไ้อยู่แล้ว หย่เล่อ”
ใวามสำัท้ายประโยทำให้วาอเหอหย่เล่อเบิว้าึ้น มันเ็มไป้วยวามื่นระหนและสับสน ทว่าภายในใเาลับนิ่สบอย่าน่าประหลา เหนืออื่นใือวามรู้สึยินีึ่แทรอยู่
เหอเียนเล่อหลุบา่ำล ูเหมือนว่าเ้าัวร้ายะไม่หวาระแวับารัสินใายเรื่อประับอนา เพียเพราะมีเหุผลีมาพอ
“เิม้าิว่าะายเสื้อลุมนสัว์และอาภร์ั้นีอพวเรา เพื่อนำเินไปื้ออาหารเพิ่มเิม ทว่ามันลับเป็นวามิโ่เลาเินไป”นาเปรยเสียราบเรียบ พลาหันไปหยิบหนัสือเล่มหนึ่ออมา “หนึ่เราไม่เยสัมผัสว่าฤูหนาวในายแนมันโหร้ายเพียใ แม้นว่าเ้าะรอบรอพลัธาุไฟระับสู แ่ใ่ว่าเ้าะไม่มีีำั หา้าายเสื้อลุมนสัว์ับอาภร์ั้นีไป แล้วเิฤูหนาวมันรุนแรึ้น พวเราอา้อหนาวายันหม”
เหอหย่เล่อสบมอนานิ่ ไม่ยอมเอ่ยอะไรออมา หายัพยัหน้าเห็น้วย
“สอเลยือทุอย่าเพื่อผลประโยน์อเ้าในระยะยาว ้าแน่ใว่าเหุผลที่เ้านำหนัสือมามายมา้วย ย่อมเป็นเพราะเ้าไม่้อารพ่ายแพ้เหล่าพี่น้ออเราในวัหลวที่ไ้รับโอาสในารศึษามาว่า ันั้นถ้า้ายอมายเรื่อประับ มันย่อมมีเินเหลือมาพอะฝาฝัเ้าเ้าเรียนสำนัอันับสอ”เหอเียนเล่อเผยอยิ้มบาเบา วาลมโทอประายวาววาม “แ่ว่าแ่เินมันยัไม่มาพอ หาเ้าเรียนในานะนทั่วไป ว่าเ้าะไ้รับารศึษาาปรมาารย์ั้นสูย่อมใ้เวลานานนับปี นั่นหมายวามว่าเวลานานนับปีะไหลผ่านไปอย่าไร้่า ะที่พี่น้อในวัหลว้าวนำไปหลายั้น”
ในอนนั้นเหอหย่เล่อไม่อา้าวทันวามิอันหลาหลายอเหอเียนเล่อ เาทำไ้เพียแ่มอวาลมโทอประายวาววามอนา แลเห็นรอยยิ้มึ่ยับว้าึ้นเรื่อย ๆเสมือนว่าเรื่อราวทุอย่าำลัอยู่ภายใ้ารำนวอย่าละเอีย
“เพื่อผลประโยน์อเ้าแล้ว ้าย่อมไม่อาปล่อยให้ใร้าวนำเ้าไปหลายั้นแน่นอน”เหอเียนเล่อหลับาลั่วะ ่อนลืมาึ้นอีรั้แล้วโลหัวลราวับนเลา “้วยวิธีารอ้า เ้าะ้อไ้เป็นศิษย์เออปรมาารย์ั้นยอ”
ถึะเพียแ่พริบาเียว ทว่าวามบ้าลั่ที่มอเห็นาในวาอเหอเียนเล่อนั้นไม่ผิแน่
“ทุอย่าล้วนเพื่อผลประโยน์อเ้าทั้สิ้น หย่เล่อ”
.
.
.
สวัสี่ะ อบุมาสำหรับาริามนะะ อาะา ๆ หาย ๆ อยู่บ้า แ่ะพยายามอัพให้บ่อยเท่าที่ะทำไ้ อบุมาสำหรับทุอมเมนท์นะะ เป็นำลัที่ีมาเลย่ะ
ความคิดเห็น