คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทสาม 100%
บทสาม
เหอหย่เล่อลืมาว้าท่ามลาวามมื ่อน้อไปยัแผ่นหลับอบบาอเหอเียนเล่อที่นอนอยู่้าาย ั่วะวาำลับทอประายสีเปลวเพลิเพื่อให้สามารถมอเห็นในวามมืมิีว่าเิม
แผ่นหลับาส่วนอเหอเียนเล่อโผล่พ้นายผ้าห่มผืนหนา เารีบเอื้อมมือยับผ้าห่มอนเอลุมทับมันอย่ารวเร็ว ่อนทาบฝ่ามือลไประายวามอบอุ่นให้แ่ร่าายนา
“เ้า้อระวัให้มา”เาล่าวเสียแผ่วเบา ระหนัีว่าเหอเียนเล่อยัไม่มในห้วนินทา “้าไม่อยาเห็นเ้าล้มป่วย”
เหอเียนเล่อยับหัวเล็น้อยล้ายอบรับในำพูนั้นแล้วเลื่อนายเ้าหาวามอบอุ่นาร่าายเายิ่ว่าเิม
“มันเป็นอสิ่เียวที่เส็พ่อประทานให้เ้า้วยนเอ”เหอหย่เล่อเอ่ยทำลายวามเียบ ะยมือโอบอแผ่นหลัอนา “เ้าไม่ำเป็น้อายมันเพื่อ้า”
นาลอบำเลือมอสีหน้าเรียบเยไร้อารม์อเหอหย่เล่อ ่อนหลับาลแล้วเลื่อนมือสัมผัสลำแนแร่ “แม้นเส็พ่อประทานให้้วยนเอ ทว่ามันลับเป็นอแรเิึ่เาประทานให้ับโอรสธิาทุนไม่่าัน หาใ่อสำัเเ่นปิ่นนนระเ็นที่ทำึ้นและประทานให้เพาะอ์หิสาม”
ถึไม่อาำวามทรำในหัวทั้หมอเหอเียนเล่อ แ่เรื่อเรื่อประับในหีบหรืออวัแรเิที่โอรสสวรร์ประทานให้ลับสลัลึ ราวับเป็น้อนะอนในใเินว่าะเลือนหายอเ้าัว
ไม่เพียฮ่อเ้ะรัและโปรปรานอ์หิสามมาว่าใร เหอเียนเล่อและน้อายยัถูเนรเทศมาายแน้วยสาเหุารายอฝ่ายร้ามาวามผิอมาราอย่าเินเฟย
มันไม่ใ่เรื่อแปลอะไรเลย หาเหอเียนเล่อะมีวามบาหมาับอ์หิสาม นพบ้อนะอนหลเหลือในใเ็มไปหม
“ระทั่เ้าเอยัทอทิ้อวัแรเิไว้ในวัหลวอย่าไม่ไยี ้าเอเมื่อถึเวลาสมวรย่อมสามารถละทิ้มันเพื่อเ้าไ้เ่นัน”
เหอหย่เล่อเบิาว้าอย่าระหนยามไ้ยินำพูอนา าไม่ถึเลยว่าเหอเียนเล่อะสามารถละทิ้วามอาวร์่อโอรสสวร์ไ้อย่าสมบูร์
แม้นว่าลอระยะเวลาหลายเือนให้หลั เหอหย่เล่อะ้นพบารเปลี่ยนแปลอย่าาไม่ถึ รวมไปถึระบวนวามิที่้าวไลอนา ทว่ามีเพียวามอาวร์่อเส็พ่อเท่านั้นึ่เาเื่อมั่นว่านาไม่อาัา
ริมฝีปาอเหอหย่เล่อแ็้า ไม่อาสารภาพวามริไปไ้ว่านเอลอบเ็บเินไว้ำนวนหนึ่ หรือ่อให้สารภาพออไปมันย่อมไม่มีวามำเป็นใ ๆ เพราะเหอเียนเล่อัสินใอย่าเ็าไปแล้ว
เนิ่นนานพอสมวรว่าเหอหย่เล่อะถามหาสิลับืนมา ะเหอเียนเล่อพลิัวหันมามอหน้าเา้วยแววาเรียบเย ทว่าลับุ่อนวามรู้สึอันหลาหลาย
“ในานะบุรี้าสามารถอาวร์่อเส็พ่อ ทว่าในานะพี่สาวอเ้า ้าำเป็น้อ้าว่อไป้าหน้า ละทิ้วามอาวร์่อเาไว้้านหลั”เหอเียนเล่อยมือโอบอเา “เ้าเอไม่ำเป็น้อแบรับภาระทั้หมไว้ เพียเพราะนเอเป็นบุรุษ”
เหอหย่เล่อุวหน้าับแผ่นหน้าท้อบอบบาอนา ่อนหยัหน้ารั้หนึ่ “เ้าเลียัเส็พ่อหรือไม่”
“เ้าย่อมระหนัถึำอบนั้นีว่าใร”นาเอ่ยเสียแผ่วเบา ปลายนิ้วมือสอเ้าไปามเรือนผมำลับอเา “หย่เล่อ...”
เาแ่นยิ้มเยา พลาอบเสียไร้อารม์ “ในานะโอรสธิา ไหนเลยะมีปัาเลียัเา ่อให้ำอบในใะเป็นเ่นไร ทว่าเพื่อวามปลอภัยแล้ว พวเราล้วน้อภัีและเทิทูนเา”
“...”
“ันั้น้าับเ้าย่อมไม่มีวันเลียัเา แน่นอนว่าำถาม่อนหน้าล้วนไม่เยเิึ้น”
อาาศทวีูวามหนาวเย็น บรราหิมะหนัไม่ย่อมหยุ ทำให้ฤูหนาวในายแนเลวร้ายว่าในวัหลวเป็นอย่ายิ่ วันเวลาทั้หลายึผลาไปับารอ่านหนัสือและัลายมือ โยเพาะอย่ายิ่ับเหอหย่เล่อที่พยายามไม่ยอมหยุ ่าานาึ่เพียรเียนหมายบับหนึ่ึ้นมา
เหล่าอาหารอ่าร่อยหรอไปามาลเวลา าว่าน่าะเหลือินไม่ถึสิบห้าวัน ันั้นเมื่อวันท้อฟ้าเปิและหิมะหยุมาถึ นาับเหอหย่เล่อัสินใสวมผ้าลุมผืนหนา แล้วออไปเผิับวามหนาว รเ้าสู่ัวเมือ
เหอหย่เล่อใ้พลัธาุไฟระับสูสร้าวามอบอุ่น ะพยายามโอบอร่าายอนาใล้เามายิ่ึ้น ภาพึ่ผู้นในเมือแลเห็นเสมือนู่รัโอบประอัน มาไปว่าพี่น้อธรรมาสอน
ทว่านาับเหอหย่เล่อ่าไม่แยแยวามิอพวเา รีบเินรไปยัโรรับำนำเพื่อายเรื่อประับ
เมื่อถึหน้าโรรับำนำ เหอหย่เล่อลอบสัเสีหน้าอนาหลายรั้ ่อนเาะออปาว่าัารทุอย่า เลือให้นารั้รออยู่บริเวมุมห้อภายในนั้นแทน
เหอเียนเล่อ้มมออหมายาวสะอาในมือ แล้วสอมันเ็บในแนอาภร์ยาว เป็นัหวะเียวันะเหอหย่เล่อเินรมาหาพร้อมับถุเินนาลา
วาลมโหลุบมอถุเินนาลาในมืออเหอหย่เล่อ ่อนยับายเินออไปนอโรรับำนำพร้อมับเา
“ไม่นึเลยว่าเรื่อประับาทอำบริสุทธิ์และไ่มุเหอผู่ะายไ้ราาเพียเท่านั้น”เหอหย่เล่อล่าวเสียเรียบ เลื่อนายเ้าใล้นา แล้วใ้พลัธาุไฟระับสูนำพาวามอบอุ่น “หานำไปายในเมือหลว ไ้เินถุให่ เหล่าุนนาทั้หลาย่าื่นอบอล้ำ่าและหายา”
“มันเป็นวามผิพลาและล้มเหลวอราสำนั”นาอบะอบุมมืออเหอหย่เล่อ “ายแน้อรับศึรอบ้านาแว้น้าเีย ทว่าโอรสสวรร์ลับแ่ั้เป่ยอ๋อมาปรอ แม้นรู้ีว่าเาไม่เ่าในารรบ ไม่อาวาแผนารไ้”
“เพราะอีฮ่อเ้โปรปรานเป่ยอ๋อมานเือบรอบรอบัลลั์ทอ แม้นสิ้นอีฮ่อเ้ไปแล้ว แ่วามหวาระแวที่เส็พ่อมี่อเป่ยอ๋อไม่ไ้ลล ันั้นเาึไ้ับไล่เป่ยอ๋อมาอยู่ายแน หมายให้เาายในสรามสัวัน”เายับยิ้มบาเบา พลาวามอเหล่าผู้ยาไร้าม้าทา พวเาไม่มีระทั่ผ้าห่มผืนเ่าสำหรับลุมาย “ในสายาอเส็พ่อารวบุมั้วอำนาอเหล่าุนนาในเมือหลวและารลิรอนอำนาในมืออเป่ยอ๋อเป็นเรื่อสำัว่า แน่นอนว่ามันเป็นารัสินใที่ผิพลาอเา”
“ุ่าอทอำและอัมีในายแนำลัลล ะทีุ่่าออาหารอินเพิ่มมาึ้น ส่วนหนึ่เป็นเพราะสราม อีส่วนเป็นเพราะารบริหารัาร วามล้มเหลวและผิพลาอราสำนั”นาหลุบา่ำลอย่าไร้อารม์ มอมือที่อบุมันเอาไว้แน่น “ไม่นานายแนะลายเป็นปัหาให่ยาแ้ไ ถึอนนั้นราสำนัร้อนรนั่ไฟเผา เมื่อเวลานั้นมาถึ...”
นาหยุปลายเท้าล สบลึเ้าไปภายในวาำลับอเหอหย่เล่อ เสมือนว่าเาสามารถาเาวามิเหล่านั้นภายในหัว ริมฝีปาบาเผยอยิ้มบาเบา
“มันะลายเป็นโอาสอพวเรา ในารลับเมือหลวอย่าภาภูมิ”
แน่นอนว่าทั้หมนั้นเป็นแผนารระยะยาวแ่วามรุ่โรน์อัวร้ายนามเหอหย่เล่อ—น้อายอนา
เพราะเหอเียนเล่อรอบรอธาุน้ำระับสู มันทำให้ร่าายไว่อวามหนาวและไม่อาทานทนไ้นานนั ันั้นเหอหย่เล่อับนาึัสินใออมาื้ออาหารและอใ้บาส่วนในวันถัมา รวมถึเรื่อิ่อเ้าเรียนสำนัอันับสอ
เหอหย่เล่อและนาสืบหาเรื่อราวอสำนัอันับสอมาพอสมวร ย่อมรู้ีว่าารสมัรเ้าเรียนะเปิใน่วอฤูใบไม้ผลิ รอนฤูหนาวผ่านพ้นไป ึ่เป็นเวลาอีประมาสามเือน้าหน้า
ระนั้นแล้วหลัาื้ออาหารและอำเป็น พวเาลับมาหยุยืนหน้าประูบานให่อสำนั ไร้ึ่นเฝ้าประูหรือเวรยาม ้วยำแพสูันเสมือนวัหลวโอบล้อมรอบ้าน ึทำให้ไม่อามอเห็นัวสำนัที่อยู่้านใน
เหอหย่เล่อ้มัวล ปลายนิ้วมือสัมผัสเิบันไหน้าสำนั ่อนะล่าว “พวเาวา่ายลเอาไว้ ลิ่นอายอพลัธาุบริสุทธิ์มาพอสมวร”
“ั้นหรือ”นาราอบาในลำอ ลอ้มลสัมผัสเิบันไูบ้า ทว่าลับแทบไม่อาสัมผัสถึัว่ายล ยิ่ไม่้อพูถึเรื่อลิ่นอายอพลัธาุ “้าแทบสัมผัสถึอะไรไม่ไ้เลย...”
นี่เป็นเพียเรื่อเียว ไม่ว่าอย่าไรไม่อาเทียบเท่าับวามสามารถอเหอหย่เล่อ ส่วนหนึ่เพราะเหอเียนเล่อรอบรอธาุน้ำึ่ทำไ้เพียสนับสนุนและปรุโอรส ล้วนเป็นารใ้ประโยน์ทาอ้อมมาว่าารใ้ประโยน์โยร
ไม่าว่าเพียประโยที่เอ่ยออมาอย่าเลื่อนลอยอนา ะทำให้แววาอเหอหย่เล่อหม่นแสลราวเป็นัวล ่อนะับมืออนาทาบลบนแ้มเา โยไม่ยอมพูอะไรออมา
เหมือนว่าเหอหย่เล่อะระหนัีเี่ยวับวามริเรื่อพลัธาุอนา นไม่อาสรรหาำปลอบประโลมใออมา
“เาเลือวา่ายลเท่านั้น ไม่ไ้ิมอบหมายให้ศิษย์ในสำนัออมายืนเฝ้าหน้าประูท่ามลาอาาศหนาวเหน็บแสนลำเ็”นาโลหัวลรั้หนึ่ สบลึเ้าไปในวาอเหอหย่เล่อพร้อมยับยยิ้ม “เาสามารถัสินใไ้ว่าวรให้วามสำัับภาพลัษ์อสำนัหรือให้วามสำัับุภาพีวิอศิษย์ในสำนั่อน ้าเื่อว่าเหล่าผู้อาวุโสในสำนัย่อมอบรมเ้าให้ลายเป็นนที่ยอเยี่ยม”
เหอหย่เล่อมอนานิ่ไปพัให่ ่อนเอ่ยถามบาอย่าออมา้วยน้ำเสียแผ่วเบา “เ้าะเล่าเรียนับ้าหรือไม่...”
“้าน่ะหรือ”เหอเียนเล่อเยหน้ามอท้อฟ้าหม่นหมอปลุม้วย้อนเมหนาทึบ พลาเอื้อมมือสัมผัสหยาหิมะโปรย “้าไม่้อาระเ่าหรือเหนือเ้า ้าเพียอยาอยสนับสนุน ผลัันเ้าไปยัุหมายปลายทา อีอย่า้ารอบรอธาุน้ำระับสู ันั้น้าอาเรียนปรุโอสถ”
ยามไ้ยินำอบอนา เ้าัวร้ายเหอหย่เล่อียิ้มว้า้วยวามยินี วาเปล่ประายสใสไม่่าอะไราเ็วัยเียวัน มันอาเป็นแรเมื่อไ้เห็นเาทำัวสมเป็นเ็วัยหปี
ทว่าท่ามลาวามีใอเ้าัวร้าย นาลับสัมผัสถึใรบานาทา้านหลั รั้นหันลับไปมอึพบว่ามีบุรุษผู้หนึ่ยืนมอพวเาอยู่้วยสีหน้าเรียบเย
“เาอาสัมผัสถึพลัธาุอ้าอนไปแะ้อ่ายล”เหอหย่เล่ออธิบาย ยามเห็นสีหน้าไม่เ้าใอนา“อาภร์ที่ายนนั้นสวมมีราอสำนั เาเป็นศิษย์สันในสำนัึ่ออมารวสอบ”
เหอเียนเล่อพยัหน้าเป็นเิรับรู้ หายั้อมออีฝ่ายไม่วาา รูปลัษ์ภายนอที่ล้ายับเทพเียน มันทำให้นานึไปถึัวละรเอนหนึ่ในเรื่อ หนึ่ในสหายร่วมปราบัวร้ายับพระเอ
เหมือนว่าเหอเียนเล่อะให้วามสนใับฝ่ายร้ามมาเินไป เ้าัวร้ายเหอหย่เล่อไม่เพียเยหน้ามอนา้วยวามสสัยยัแฝวามไม่พอใลึ ๆ เอาไว้
อย่าไร็ามนาเมินเยวามไม่พอใอเหอหย่เล่อแล้วับูมืออเาเินออาหน้าสำนั ะสมอพยายามบิลอทาว่าวรทำอย่าไร หาฝ่ายร้ามเป็นหนึ่ในสหายอพระเอ นาวรใ้ประโยน์าเาเพื่อเป็นบันไให้ัวร้ายเหยียบึ้นไปีหรือไม่ ?
ล้ายับว่านามอยู่ในภวั์แห่วามิมาเินไป ยามรู้สึัวอีรั้ เ้าัวร้ายเหอหย่เล่อหยุยืนนิ่ลาถนน พร้อมออมอมา้วยสายาัพ้อึ่ไม่พอใ
เห็นไ้ัว่าารพานพบใรบานเสมือนเป็นัวละรเอในเรื่อ ะทำให้วามสัมพันธ์ระหว่านาับัวร้ายมีปัหาึ้นมาแทบะในทันที ทว่ามีหรือนาะยอมให้มันลายเป็นแบบนั้น
เหอเียนเล่อเลื่อนัวเ้าไปใล้ัวร้าย ทาบฝ่ามือลบนแ้ม แล้วประูบลบนหน้าผาเลี้ยเลาอย่ารวเร็ว เมินเย่อวามื่นระหนอเ้าัว รวมถึสายามามายานทั้ท้อถนนให่
เหอหย่เล่อเบิาว้า วหน้าึ้นสีแระเรื่อ ไม่ล้าสบมอวาลมโอนา ทว่าไม่เพียเหอเียนเล่อะประทับูบลบนหน้าผา นายัูบลบนแ้ม้ายวาอเาอี้วย
“ในบรรานทั้โล ้ารัเ้ามาว่าใร”เหอเียนเล่อล่าว้วยน้ำเสียริั แม้นวหน้านาะไม่ึ้นสีแระเรื่ออย่าเา ทว่าวามริับนวหน้าามลับูน่าหลใหล
เาัปานเออย่าลืมัว ปลายนิ้วมือำายอาภร์แน่น ่อนะเยหน้ามอเหอเียนเล่อ แล้วถาม้วยน้ำเสียริั “เ่นนั้นแล้วเ้าูบ้าอีไ้หรือไม่...”
นาพยัหน้าอย่า่ายาย ส่ผลให้เาล้าถาม่อไป
“ในทุเ้าและ่อนเ้านอน ้าอยาให้เ้าูบหน้าผาหรือแ้มอ้า...”
นาพยัหน้าหน้าอีรั้ และนั่นทำให้เารู้สึเหมือนโลทั้ใบสใสึ้นมาทันที หัวใ้านในราวับพอโ ริมฝีปาไม่อาหุบยิ้มว้า
มัน่า...น่าพึพอใเสียริเหรอ
ความคิดเห็น