คุณโหดผู้ชั่วร้ายขอหัวใจผมคืนนะครับ

บทนำ

“เธอย้ายมาจากโรงเรียนอะไรเหรอ”  หญิงสาวหุ่นเพรียวผมดำสลวยพูดกับฉันพลางแนะนำตึกเรียนต่างๆให้ฟัง

“เป็นโรงเรียนนานาชาติหนะส่วนใหญ่ที่นั่นจะเน้นวิชาการ  แล้วที่นี่ดีไหม”

“ไม่ค่อยดีหรอกนะเธอมาเรียนที่ผิดแล้วล่ะรวยๆอย่างเธอทำไมมาเรียนที่นี่ล่ะ”

“พอดีคุณพ่อฉันเขามาทำธุรกิจที่นี่แล้วโรงเรียนนี้ดูดีสุดเขาก็เลยให้มาเรียน”

“ถึงตึกเรียนเราแล้วเดินขึ้นไปเลี้ยวขวาก็จะเจอห้องคิงเองแหละ”

“ขอบใจเธอมากนะฉันชื่อมิว”

“ฉันซานิ”  ซานิพูดก่อนที่จะเดินหนีไปทางอื่น  สู้ๆนะมิวก็แค่โรงเรียนใหม่ไม่มีอะไรน่ากลัวเลย  ฉันเดินขึ้นมาตามทางที่ซานิแนะนำและแล้วฉันก็มาเจอห้องคิงห้องของฉัน  ฉันรีบเปิดประตูเข้าไปทันทีที่มาถึง

“สวัสดีค่ะ  ฉัน...อะ....อะไรเนี่ย!”  และสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดเกี่ยวกับโรงเรียนนี้ก็เปิดฉากขึ้นเมื่อฉันเห็นกลุ่มชายหน้าตาดีหลายคนกำลังสูบบุหรี่พร้อมกับเหล่าสาวๆนุ่งสั้นที่กำลังนัวเนียพวกเขาอยู่

“เฮ้ย!  ไอปริ้นส์เด็กแกเหรอว่ะ”  ชายผมดาร์คช็อกโกแลตหหันไปถามชายผมทองที่อยู่ในกลุ่ม

“ป่าวว่ะ  ของมึงป่าวว่ะไอแคนอน”  ชายผมทองรีบหันไปถามชายผมดำอีกคนที่กำลังจูบกับหญิงสาวคนหนึ่งอยู่

“โอ๊ย!  ขัดจังหวะว่ะ  ใครว่ะไม่รู้จัก”

“เธอเป็นใคร”  ชายหนุ่มผมดาร์กช็อดโกแลตพูดพลางเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ 

“ขอโทษทีฉันคงจะมาขัดจังหวะพวกนายทำชั่วกัน  ฉันขอตัวละกัน”

“เดี๋ยว!!”

“ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“เด็กใหม่เหรอ”

“ใช่  แล้วจะทำไม”

“ป๊าว”  นายผมดาร์กช็อกโกแลตรีบปล่อยมือฉันและทำหน้าตากวนเบื้องล่างใส่  ฉันจึงรีบวิ่งลงมาจากตรงนั้นทันที  วิชาแรกของวันนี้ฉันต้องเข้าไปเรียนในห้องที่ฉันพึ่งวิ่งหนีมามันเป็นอะไรที่ทำใจยากมาก

“สวัสดีเธอชื่ออะไรเหรอ”  ชายหนุ่มที่นั่งข้างฉันพูดขึ้นเขาดูน่ารักมากๆมองภายนอกดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่น  ผมสีน้ำตาลของเขานั้นช่างดึงดูดใจฉันเหลือเกิน

“ฉันมิวนายล่ะ”

“ผมเออร์รี่คุณย้ายมาใหม่เหรอ”

“ค่ะ”

“ยินดีต้อนรับนะ”  ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดีเพราะความน่ารักของเขาคอยสะกดฉันตลอดเวลาที่เราคุยกันเออร์รี่เป็นคนที่คุยเก่งและยิ้มเก่งมากเลยจนทำให้ฉันไม่อยากไปไหนอยากนั่งคุยกับเขาอย่างนี้ทั้งวัน   กริ๊ง...เสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้นฉันเตรียมตัวเก็บของแต่ยังไม่ทันได้เก็บเสร็จนายผมดาร์คช็อกโกแลต  กับเพื่อนอีกสองคนก็เดินเขามาหาฉันทำท่าทางเหมือนตัวเองใหญ่ที่สุดในโรงเรียนนี้

“จะกลับบ้านแล้วเหรอเด็กใหม่”  นายผมดาร์คช็อกโกแลตถามฉัน

“ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน”  ฉันพูดพลางเก็บของต่อ

“ว้าว!  เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”

“ขนาดนายไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครแล้วฉันจะรู้เหรอว่านายเป็นใคร”  ฉันรีบเดินออกมาทันทีที่เก็บของเสร็จเพราะถ้าขืนอยู่ต่อไปได้มีเรื่องแน่

“เดี๋ยวเธอชื่ออะไรหนะ”

“ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะบอกคนอย่างนาย”

“เดี๋ยวซิ!”  นายนั่นเดินเข้ามาจับแขนฉันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“ปล่อยมือฉันก่อนที่นายจะปากแตก  ฉันเตือนด้วยความหวังดีนะ”  นายนั่นรีบปล่อยมือฉันทันทีที่ฉันพูดจบ

“ใจร้ายจังผมก็แค่อยากรู้จักเฉยๆ”  ฉันรีบเดินหนีอีกครั้งแต่นายผมดาร์กช็อกโกแลตก็เดินตามฉันมาเรื่อยๆโดยไม่สนใจเพื่อนที่เดินหนีไปทางอื่นแล้ว

“นายเลิกเดินตามฉันได้แล้ว”

“ไม่จนกว่าคุณจะบอกชื่อให้ผมรู้จัก”

“เรื่องอะไรล่ะ  ฉันไม่รู้จักกับนายและฉันก็ไม่ชอบผู้ชายเสเพลแบบนาย”

“อย่าพูดคำนั้นได้ไหม”  ฉันหยุดเดินเมื่อได้ยินน้ำเสียงผิดหวังเกิดขึ้นข้างหลังฉัน

“แทงใจดำหรือไง”

“เอาเป็นว่าวันนี้ผมจะตามคุณแค่นี้ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะเดินกลับบ้านดีๆนะครับคนสวย”  นี่ที่ฉันพูดมันแรงไปเหรอแต่ก็ช่างนายนั่นไปสิก็ทำตัวอย่างนั้นเองโดนว่าซะบ้างจะได้รู้สึก

 #ช่วยพิจารณาด้วยนะค่ะและคอยเป็นกำลังใจว่าใครจะได้ครองหัวใจยัยสุดโหดคนนี้