wolf คืนหอนซ่อนรัก

คุณเคยเชื่อเรื่องที่คนกลายร่างเป็นหมาป่าไหม เมื่อหมาป่ามันเลือกคู่มันจะอยู่กับคู่รักของมันจนมันตาย ไม่ว่าจะมนุษย์หรือสัตว์ต่างก็มีความรักเหมือนๆกัน เรื่องราวครั้งนี้เป็นเรื่องของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เขามีชื่อว่า มูน ในขณะที่เด็กชายไปเข้าค่ายกับทางโรงเรียน เมื่อตกกลางคืนทางโรงเรียนได้จัดกิจกรรมทดสอบความกล้าขึ้น มูนได้จับคู่กับเพื่อนสนิทของเขาอย่าง ไนท์ เขาทั้งสองเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากๆ แต่ระหว่างที่เดินไปนั้น มูนกลัวมากจึงได้พลัดหลงกับไนท์ในป่า ไนท์กับมูลต่างวิ่งไปคนล่ะทิศล่ะทาง แต่ไนท์วิ่งไปได้อย่างถูกทางเขาวิ่งจนมาถึงที่ค่ายพัก เมื่อครูเห็นไนท์มาถึงแค่คนเดียวครูจึงรีบถามหามูนในทันที...

"ไนท์..! แล้วคู่ของนายละ มูนล่ะ! มูนไปไหน​!"

"มูนก็...เอ๊ะ!!"

เมื่อไนท์หันไปข้างหลังก็ไม่เห็นมูนที่วิ่งตามมา..

"มะ..ไม่อยู่!!...หรือว่า.."

พวกครูต่างพากันออกตามหามูนในทันที ทางด้านของมูนตอนนี้เขากลัวความมืดมาก เขานั่งลงตรงต้นไม้ใหญ่ จู่ๆพุ่มไม้ที่อยู่ตรงหน้าของเขาก็ขยับและสั่นไหวไปมาทำให้เขายิ่งกลัว บางสิ่งบางอย่างที่อยู่หลังพุ่มไม้ก็เดินออกมา หมาป่าสีดำตัวใหญ่ ตาโตเป็นประกาย เด็กน้อยมองเข้าไปในดวงตาของมัน ดวงตาของมันทำให้เด็กน้อยไม่รู้สึกกลัวมันเลยสักนิด ในระหว่างที่ทันกำลังเดินเข้ามาหาเด็กน้อยครูก็เจอตัวมูนพอดี เจ้าหมาป่าตัวใหญ่วิ่งหายไปในความมืดทันที...

"มูน!!! เจอตัวแล้ว..ไม่เป็นไรใช่ไหม.."

"คะ..ครับ...หมาป่าตัวโตมากเลยฮะครู.."

"เอ๊ะ!!!เรากับกันเถอะทุกคนกำลังเป็นห่วงเธอมากเลยน่ะ...."

เมื่อมูนกับครูมาถึงที่ค่าย ไนท์ก็วิ่งเข้ามากอดและเอาแต่ขอโทษขอโพยอยู่ยกใหญ่ ทุกคนที่ค่ายต่างโล่งใจที่เจอตัวของมูน มูนยังจำรูปร่างท่าท่สของหมาป่าตัวนั้นได้ดี และทุกๆอาทิตย์เขาจะมาที่นี้เพื่อเฝ้ารอหมาป่าตัวนั้นที่ต้นไม้ใหญ่ และวันหนึ่งในขณะที่เขากำลังรอหมาป่าตัวนั้น บนเขาเป็นช่วงที่มีอากาศดีมากทำให้เขาเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาหลับไปเขาฝันไปว่ามีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขาแต่เขาไม่เห็นหน้า แต่เชาเห็นแต่ดวงตาของเขา เสียงของเขาอบอุ่นและนุ่นนวล..

"เด็กน้อย เลิกมาที่นี้ซะ สักวันเราอาจจะได้พบกัน.."

"เอ๊ะ!!แล้วเมื่อไรหล่ะ.."

จากนั้นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของมูนก็เดินจากไปทันที เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆแต่ไม่มีใครเลย จากนั้นมามูนก็ไม่ไปที่ป่าแห่งนั้นอีกเลย...

.....สิบแปดปีผ่านไปตอนนี้มูนเป็นเด็กนักเรียนมอปลายปีสาม อีกไม่นานเขาก็จะเรียนจบแล้ว เขาเปิดเรียนมาได้อาทิตย์หนึ่งแล้วแต่จู่ๆก็มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาเรียนห้องเดียวกับเขา แต่เมื่อนักเรียนคนนั้นเดินเข้ามาในห้องทุกคนต่างกับอึ้งในความหล่อของเขา เขาดูงดงาม สง่างาม และหล่อเอามากๆ มูนมองไปที่เขา ดวงตาท่าทางของเขาทำให้มูนรู้สึกคุ้นเคยกับมันมาก 

"ฟังหน่อย!! เอาละนักเรียนใหม่ แนะนำตัวกับเพื่อนซะสิ.."

"ครับ...กริมม่าเรียก กริม ก็ได้ครับ..."

กรี้ด!!! สาวๆในห้องต่างกรี๊ดออกมาเสียงดัง ท่าทางของเขาเหมือนกับดารานายแบบไม่มีผิดเลย

"งั้นไปนั่งข้างหลังมูนนะ..มูนไหนยกมือสิ.."

เมื่อมูนยกมือขึ้นกริมม่าก็เดินไปทางมูนทันที แต่แล้วเมื่อเขาเดินไปถึงมูน เขากลับหยุดเดินแล้วหันไปมองมูน...

"ยินดีที่ได้พบกัน อีกครั้งน่ะ..."

"เอ๊ะ!!!."

พูดจบเขาก็เดินไปนั่งที่ของเขาทันทีปล่อยให้มูนนั่งงงกับสิ่งที่เขาพึ่งพูดไป หลังจากเรียนไปสักพักก็ถึงเวลาพักเที่ยง มูนลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อจะออกไปกินข้าว จู่ๆกริมทำท่าทางเหมือนจะเรียกเขาแต่ ไนท์ที่เรียนอยู่ห้องข้างๆก็โผล่เข้ามา...

"มูนนนน!!! ไปกินข้าวกัน พักเที่ยงแล้ว.."

กริมลุกขึ้นข้างหลังของมูน ไนท์มองไปที่กริมเขารู้สึกแปลกใจมาก เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน..

"เอ๊ะ!!! นายเป็นใคร ไม่เคยเห็นหน้าเลยแหะ.."

"นี่!!!อย่าไปกวนเขาเลย พอดีเป็นนักเรียนที่พึ่งย้ายมานะ..."

"งั้นหรอ..ดีเลยเป็นเพื่อนกันไว้สิ งั้นเราไปหินข้าวกันน่ะ ฉัน ไนท์.."

"ฉัน กริม.."

"ว้าว ชื่อนายฟังน่ากลัวชะมัดเลย.."

"งั้นหรอ.."

"ทำไมละ..."

"ก็กริม มันมีหลายความอะนะ แต่หลักๆแล้วก็หมายถึง หมาสีดำตัวให้ที่ไปที่ไหนต้องมีคนโชคร้ายนะสิ อีกอันน่าจะเป็นกริมดีฟเปอร์ที่เป็นยมทูตอะน่ะ แล้วนายล่ะเป็นแบบไหน.."

"แต่กริม กริมม่า.."

"งั้นหรอ ไปกันเถอะหิวแล้ว...".

ไนท์กอดคอมูนเดินออกจากห้องไป ภาพเห็นทำให้กริมรู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ พวกเขาเดินไปที่โรงอาหารทุกคนต่างจับจ้องพวกเขา พวกเขาซื้อเฉพาะขนมปังแล้วออกไปกินข้างนอก พวกเขานั่งคุยกันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนของโรงเรียน พวกเขานั่งกินไปคุยไปเพื่อจะได้สนิทกัน...

"กริมแล้วนายมาจากไหนหรอ ดูท่าทางนายจะไม่ใช่คนแถวนี้.."

"ฉันมาจากต่างประเทศน่ะ.."

ไนท์พยายามชวนคุยแต่มูนก็เอากินๆโดยไม่สนใจใครเลย 

"ว่าแต่นะมูน นายยังไปที่ภูเขานั้นอยู่อีกหรอ.."

"เอ๊ะ!!! ไม่แล้วล่ะ ตอนนี้ฉันต้องมุ่งไปอนาคต ฉันไม่คิดว่าจะได้เจออีกแล้วล่ะ.."

"อะไรงั้นหรอ...."

"ฮ่าๆๆๆๆมองไปอนาคตงั้นหรอ คืองี้นะกริม สมัยก่อนมูนเคยไปเข้าค่ายแล้วหลงป่า พอออกจากป่ามาก็เอาแต่พูดถึงหมาป่าตัวโตอย่างกับคนบ้า แล้วเขาก็ไปที่ป่านั้นทุกอาทิตย์ ว่าแต่จู่ๆทำไมถึวไม่ไปแล้วล่ะ..!"

"เอ๊ะ !! ไม่รู้สิ...!ฉันลืมไปแล้วมั้ง.."

ความจริงแล้วมูนไม่เคยลืมและไม่มีทางลืมหมาป่าตัวนั้นได้ เขารู้สึกผูกพันกันมันมากจนไม่คิดว่าจะเกิดกับใครได้แม้กระทัั่งกับไนท์ แต่แล้วคนที่ทำให้เขารู้สึกแบบนั้นอีกครั้งกับเป็นคนที่พึ่งเคยพบหน้ากันอย่างกริม เขาเลือกที่จะทำเป็นไม่สนใจ เขาเลือกที่จะหลีกเลี่ยงไม่เข้าใกล้ นั้นเป็นสิ่งที่มูนคิดว่ามันดีแล้ว แต่เมื่อเขายิ่งออกห่างก็เหมือนมีบ้างอย่างดึงดูดเขาให้เข้าไปหา...

...,เมื่อเวลาเลิกเรียนมาถึงทุกคนต่างแยกย้ายกลับบ้าน มูนเดินกลับบ้านคนล่ะทางกับไนท์ ระหว่างทางกลับบ้านเข้ารู้สึกเหมือนมีคนเดินตามเขาตลอดเวลาจนเมื่อเขาเดินถึงหน้าบ้าน คนที่เดินตามหลังของเขามาก็ยังไม่ยอมหยุดเดินตาม เขาแอบไปหลบที่พุ่มไม่หน้าบ้าน เมื่อคนที่เดินตามเขาเดินมาใกล้ๆเขาก็พุ่งตัวออกไปทันที...

"หยุดนะ..อ่ะ กริม!! นายตามฉันมาทำไม.."

"ฉันป่าวตามนายสักหน่อย บ้านของฉันก็อยู่ทางนี้เหมือนกัน..

"วะ..ว่าไงนะ!! โกหก กำลังตามฉันอยู่แท้ๆ.."

กริมดึงแขนของมูนไปที่บ้านหลังถัดไปจากบ้านของมูนแล้วชี้ไปที่ป้ายชื่อหน้าบ้าน..

"เอ๊ะ!! นายอยู่บ้านหลังนี้หรอ แล้วทำไมฉันไม่เคย.."

"ก็ฉันพึ่งย้ายมาแล้วอีกอย่างฉันก็อยู่คนเดียว.."

"อยู่คนเดียวงั้นหรอ ว้าวนายเจ๋งเป็นบ้าเลย ฉันขอโทษนะ ที่ว่านายตามฉันมานะ.."

"ฉันไม่ถือคนบ้าหรอกนะ.."

"เอ๊ะ!!.."

กริมพูดจยก็เดินเข้าไปในบ้านปล่อยให้มูนอึ้งกับคำพูดของเขาอยู่หน้าบ้าน...

"ฉันไม่ได้บ้าน่ะ นายสิบ้า..แย่จริง"

มูนก็เดินเข้าบ้านบาง ตกกลางดึก เขารู้สึกว่ามีคนมองตอนที่เขากำลังนอนอยู่แต่่เมื่อเขาค่อยลืมตาก็เห็นคนยืนอยู่หน้าต่างห้อง เขาพยายามมองให้ดีๆ..

"กริม..!!"

เขาเอามือขยี้ตาทั้งสองข้างแล้วมองอีกที่ ครั้งนี้ไม่มีอะไรเลย

"เฮ้ออออ อะไรกันนี้ฝันแปลกชะมัด สงสัยจะโมโหหมอนั้นจนเห็นอะไรแปลกๆ..นอนต่อดีก่า...คร่อก.."

ความจริงแล้วเขาไม่ได้ตาฟาดคนที่ยืนอยู่นอกหน้าต่างคือกริม แต่เขากลับคิดว่ามันเป็นแค่ความฝัน 

....กริมม่าเขาเป็นใครกันน่ะ ทำไมถึงต้องมาแอบมองมูนด้วย แต่เมื่อถึงตอนเช้ามูนก็ไปโรงเรียนตามปกติแต่เมื่อเขาวิ่งออกไปหน้าบ้าน เขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นกริมรอเขาอยู่หน้าบ้าน..

"นายมาทำไม.."

"ฉันจะไปโรงเรียนพร้อมนาย..ไม่ได้หรอ.."

"เรื่องของนายสิตัวไม่ได้ติดกันนิ.."

"แล้วอยากติดกันไหมล่ะ..."

"ใครเขาจะอยากเอาตัวไปติดกับคนอื่น..ไปเถอะเดียวสาย.."

"อืม.."

กริมยิ้มแล้วเดินตามมูนไปอย่างเงียบๆ

...ชีวิตของมูนกำลังจะเปลี่ยนไป เขากำลังจะได้เจอกับสิ่งรอค่อยมาตลอด แล้วเขาจะทำยังไง.,