ยัยบ้าขนมหวานของผม

                                 บทที่1
"ความซวยเธอคือเพื่อนฉัน"
 เวลา 7:00
"ปังๆๆๆอาหมวยปังๆๆๆอาหมวย"
"............................"
"อาหมวยลือออกมาเดี๋ยวนี้นะอาหมวย"
"..................................."
"อาหมวยอั่วรู้นะว่าลืออยู่ในห้องออกมาจ่ายค่าห้อนอั่วเดี๋ยวนี้นะ"
"..............................."
"ปังๆๆอาหมวยถ้าลือไม่ออกมาอั่วจะไล่ลือออก"
"โอ็ยย!เจ้หนูก็เห็นเจ้พูดเเบบนี้ตลอดเเหละไม่เห็นจะทำจริง"
"นี่!อาเเหวนแหวนลือหุบปากไปเลยนะ"
"มันจริงใหมละเป็นห่วงอาหมวยกลัวมันย้ายไปอยู่ที่อื่นเเล้วจะไม่สบายเหมือนอยู่ที่นี่"
"นี่อาแหวนแหวนอั่วว่าลือไปทำงานของลือเลยไป"
"ก็จะมาช่วยเก็บค่าห้องเนี้ยะไล่กันเลยนะเจ้"ระหว่างที่ข้างนอกกำลังเกิดศึกน้ำลายอยู่นั้นทั้งสองไม่รู้เลยว่าตอนนี้ฉันกำลังปีนหน้าต่างห้องเพื่อที่จะหนี ความจริงฉันไม่ได้หนี
หรอกนะ เเต่ว้นนี้มีสอบเเต่เช้าความจริงจะเรียกว่าหนีก็ได้นะถึงยังไงฉันก็ไม่มีตังจ่ายอยู่ดีนั้นเเหละคิดเเล้วมันเศร้าตอนนี้ฉันมีเเค่ห้าร้อยเดียวเอง//กรี้ดดดดดดดด////ตุบบบบ///โอ็ยยยยยยก้นฉันบ้าชะมัดฉันไม่น่าโดดลงมาผิดท่าเลย ดีนะที่เจ็บไม่มากไม่งันไปสอบไม่ทันเเง่ๆหา!ไปสอบงันหรอ///กรี้ดดด///กี่โมงเเล้วเนี้ยะโอ็ยยนาฬิกาก็ไม่มีมองซ้ายมองขวาโอ่ะ!ไปทางนี้ละกัน         ห้านาทีต่อมามั้ง เมื่อไรรถเมย์จะมาว่ะมองซ้ายมองขวาทำไมวันนี้คนมาขึ้นรถเมย์เยอะเป็นพิเศษนะ....1 นาที..........2 นาที....... 3นาที.......4นาที.....บรืนนนนนน!โอ่ะมาเเล้วรีบขึ้นดีกว่าเดี๋ยวไม่มีที่นั่งเเละทันใดนั้นเอง//พลั่ก//โอ๋ะ!ใครชนไหล่เนี้ยะเจ็บนะเเละนั้นเองทำให้ฉันเสียหลักเชลงจากรถทำให้คนอื่นๆๆเบียดฉันจนตกลงจากรถบ้าอะไรกันเนี้ยะป้าหนูขอขึ้นก่อนนะยายชนหนูทำไมเนี้ยะพี่อย่าเบียดหนูดิไอน้องอย่าเหียยบเท้าพี่สิ///ลุงพลักหนูทำไมเนี้ยย.........สิบนาทีต่อมา...กว่าจะถึงมหาลัยเล่นเอาเกือบเเย่//เหลืออีกกี่นาที่เนี้ยะ/ตึกออกแบบก็ไกลทำไงดีวะรถก็ไม่มีเอาวะเข้าทางโรงรถก็เเล้วกันจะได้ถึงตึกเร็วๆสาธุขอให้ความซวยมันจบเเค่ที่รถเมย์เถอะรีบเดินดีกว่า//กะกรี้ดดดด//กึก//ซวบบบ//ตุบ//กรี๊ดสุดท้ายเเล้วฉันก็หนีไม่พ้นไอความซวยนี่ไช่ใหมโอ็ยยก้นฉัน เฮ้อออออ ฉันได้เเต่มองไปยังที่เท้าฉันไม่เข้าใจจริงๆถังขยะเล็กๆนี้มันมาติดเเงะอยู่ที่เท้าฉันได้ไงเนี้ยะเเล้ว
อีกอย่างมันมาอยู่เเถวนี้ได้ไงพระเจ้ากลั่นแกล้งกันชัดๆๆฉันพยายามอย่างที่สุดเพื่อให้ไอถังขยะนี้ออกจากเท้าฉันเเต่ว่า//ปัง//
"อี้ด อี้ด อี้ด อี้ด อี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"เสียงบ้าไรวะมองซ้ายมองขวามาจากรถคันนี้ด้วยปังๆๆเงียบเดี๋ยวนี่นะเดี๋ยวมีคนมาเห็นฉันเดือนร้อนเเน่ๆไอบ้าปังๆๆเงียบนะโอ้ยย//ไอถังขยะบ้านี่จะติดเท้าฉันไปถึงใหนกันห่ะเฮ้ย!ทำไมอยู่ดีๆเสียงรถก็เงียบอะ ฉันรู้สึกบรรยายกาศมันชักจะยังไงๆอยู่นะฉันเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆและนั้นเเหละทำให้ฉันถึงกับ.........
"เธอทำอะไรรถฉัน!"
ฉันเงยหน้าขึ้งมองชายหนุ่มเป็นเจ้าของเสียงเมือกี้พร้อมกับร่างสูงทำผมสีดำสนิทใบหน้าคมคาย ตาเขาเฉียบคม ดุดัน  เเละดูความเจ้าเล่ห์มากๆ
ทว่านัยน์ตาของสีตาลเข้มกลับดูลึกลับยิ่งขึ้นไปอีกเท่าตัว องค์ประกอบบนใบหน้าหล่อเหลาก็ดูดีไร้ที่ดิอีก ทั้งคิ้วเข้มรับกลับรูปหน้าเรียวแหลมเหมือนในพระเอกญี่ปุ่น  จมูกโด่งเป็นสัน  เเละริมฝีปากสีชมพูพอสวมชุดนักศึกษาด้วยเเล้วดูเท่เข้าไปอีก  ผู้ชายทีลุคเหมือนมาเฟียจอมโหด  อีกอย่างที่เขาขาดไม่ได้คือ...ผู้หญิง....  เเละเข้าถึงยากแบบนี้มีไม่กี่คนเท่านั้น
ฉันจำเขาได้ติดตา  เเน่นอน เขาคือ........ธาม......
ผู้ชายที่ฉันไม่อยากเข้าใกล้เลยสักนิด
"จับเธอขึ้นมา"จู่ๆก็มีผู้ชายสองคนดูท่าทางน่าจะเป็นเพื่องกับนายธามเเน่ๆดูจากการเเต่งตัวเเล้วเเละด้วยใบหน้าที่หล่อไม่แพ้กันอีกเเต่ความหล่อของพวกเขาไม่ทำไห้ฉันจะขาดใจหรอก....มั่ง.....โอเคๆก็มีเเต่นายธามนั้นเเหละที่ทำให้ฉันใจเต้นเเรงตลอดเวลาที่เจอกัน...โอเคยัง..
"เธอทำรถฉันขนาดนี้เธอคงรู้นะว่าต้องเเลกด้วยอะไร"