ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #42 : ที่กระทำเหตุผลนั้นฉันใดเอย ว่าใยเลยราวรู้ซึ่งจิตใจ ราวรู้ว่าเรา... รู้สึกเช่นไร

                ที่ท้องพระโรงเสียงทิฆัมพร “โทษของเจ้าคือเนรเทศ เจ้าจะต้องออกไปจากป่าหิมพานต์ และจะไม่มีวันได้กลับเข้ามาอีก” องค์เหนือหัวปักษินราชรับสั่ง “ไอศิกา...” นพคุณระลึกไว้ในใจว่าจะต้องจากนางอันเป็นที่รักไปแล้ว “ไอศิกาหละพระเจ้าข้า” นพคุณรีบถาม ไอศิกาก็จะได้กลับมาเป็นราชนัดดาของที่นี่เช่นเดิม หมดข้อสงสัยซะทีเราจะได้ให้ทหารเอาตัวเจ้าออกไป” องค์เหนือหัวปักษินราชรับสั่ง “เดี๋ยวพระเจ้าข้า ขอเวลาเพียงเสี้ยวเดียว ให้ข้าพระองค์ได้ล่ำลาไอศิกา” นพคุณว่า “ไม่ได้” องค์เหนือรับสั่งอย่างไร้พระเมตตา เมื่อนพคุณถูกนำตัวออกไป ปักษยุก็พึ่งจะมาถึง “อ้าว หลานปักษยุ” พระมเหสีวินตาเรียก “เสด็จตา เสด็จยาย แล้ว... นพคุณหละพระเจ้าข้า” ปักษยุเอ่ยถาม “นพคุณนาหรือ ตาสั่งเนรเทศออกไปจากป่าหิมพานต์แล้วหละ” องค์เหนือหัวรับสั่ง “อะไรนะพระเจ้าข้า เสด็จตาทำแบบนั้นได้อย่างไร นพคุณกำลังจะมีลูกกับไอศิกานะพระเจ้าข้า” ปักษยุพูด “หมายความว่าอย่างไรกันปักษยุ” มเหสีวินตาถามด้วยแปลกใจ “ไอศิกาท้องพระเจ้าข้า เมื่อเช้าหลานเห็นน้องแพ้ท้อง” ปักษยุว่า

                ที่พระหนักเก่าของพระนัดดาไอศิกา ไอศิกาได้กลับมาอยู่ที่เดิมของตน แต่นางก็มิได้มีความสุขเลย ไอศิกานั่งครวญซอเพียงลำพังในพระตำหนักเงียบเชียบ

                                เฝ้าพ้อเพ้อละเมอหลงพะวงหา                        ภัสดาจรไปที่ใดหนอ

                คิดคำนึงคงได้แต่แค่ครวญซอ                                           ตั้งตารอที่ร้างลับอาจกลับมา

                                ชลนัยน์ไหลรินชะล้างเนตร                             เยาวเรศยิ่งเยงในยิหวา

                ว่าเอกองค์ทรงกษัตริย์ภัสดา                                              จรลาไปเป็นทุกข์สถานใด

                                อยู่แห่งไหนหนใดหรือเร่รอน                          หวนสะท้อนเคยแนบชิดสนิทไว้

                โอ้ป่านนี้พระพี่ยาเป็นฉันใด                                            ทุกข์สุขใจใคร่รู้จับฤดี

                                อันกลางป่าพี่คงจะหนาวเหน็บ                        หากแม้นเจ็บร้อนกายที่ฉวี

                โอ้ใครเล่าจะปัดเป่าคอยพัดวี                                             ดูแลพี่หนึ่งมีข้าทำ

                                เสียงครวญซอพ้อสำเนียงเป็นเสียงป้า            เฉลยว่าจิตใจแม่งามขำ

                เพลานี้ทุกข์ใจต้องใช้กรรม                                               ผู้เคยย้ำเสน่หามาจากจร

                                ฤดีเศร้าเร้ารุมให้กลุ้มนัก                                    คนเคยรักแต่กาลครั้งก่อน

                ตกในห้วงภวังคจิตคิดอาวรณ์                                           ใจรอนรอนร้าวรานราวแหลกไป

                                อดีตภพสบตาแล้วพาฝัน                                    ภาสสุนันท์เจ้าเอ๋ยเคยหวั่นไหว

                รักครั้งนั้นต้องสละแลลาไป                                              แต่เหตุใดครั้งนี้ต้องจากกัน

                                อัสสุชลนองหน้าอ่อนล้าเหลือ                         ใครจุนเจือเกื้อหนุนเจ้าจอมขวัญ

                ทุกข์พบได้ประสบยอดชีวัน                                              ต่างคลาดกันทุกชาติทุกภพไป

                ไอศิกาได้แต่ครวญซอเพียงลำพังด้วยจิตใจที่เศร้าหมองอ่อนล้า คำนึงถึงแต่พระภัสดาจากไปโดยมิได้ลา แม้นได้กลับมาเป็นราชนัดดาอีกครั้งก็หามีความสุขไม่ นัดดาราชหยุดเสียงซอพลางวางมือข้างหนึ่งบนพระครรภ์แล้วดำริไป “ชะตาเอ๋ย ชะตากรรม เหตุฉันใด พบพาแล้วจึงต้องจากจรกันด้วย มีพบ แต่ใยต้องมีพราก ลูกแม่... แม่จะพาเจ้าไปหาเสด็จพ่อให้ได้” ไอศิกาน้ำตาไหล

                วิกาลพนาวรรษานคร วชิรารัตน์นอนไม่หลับ จึงคว้าผ้าคลุมกายออกมาเดินเล่นพบเห็นจันทรัตน์เข้าก็เดินตามไปดู จันทรัตน์เดินเล่นอยู่คนเดียวเช่นกัน เจ้าศิรสิทธิ์ก็เดินมาหา วชิรารัตน์หยุดแอบฟังเรื่องที่ทั้งสองจะคุยกัน “พระนัดดาพระเจ้าข้า เสด็จไปกับข้าพระองค์เถิด ไปที่นภาภัทรนครกัน” ศิรสิทธิ์ว่า “แต่เรารับปากกับวชิรารัตน์ว่าจะไม่ไป เราจะไปยังไงกันหละศิรสิทธิ์” จันทรัตน์ว่า “โถ่พระนัดดา ก็หนีไปสิพระเจ้าข้า” ศิรสิทธิ์พูด วชิรารัตน์ได้ยินคำว่าหนี เหมือนไฟในร่างกายจะแล่นพล่าน นางรีบพรวดออกมากระชากแขนจันทรัตน์ถอยห่างจะศิรสิทธิ์ “เจ้าว่ายังไงนะ... หนีเหรอ พวกเจ้าจะหนีไปจากเราเหรอ ไม่ได้ เราบอกว่าไม่ให้ไป” วชิรารัตน์ตะคอก “วชิรารัตน์ฟังเราก่อน” จันทรัตน์พยายามจะอธิบาย “เงียบ...” วชิรารัตน์แผดเสียงแข็งกร้าว “ศิรสิทธิ์... เจ้ารักนางเหรอ จึงจะพานางไป รักนางมากใช่ไหม นางมีคนที่รักนางมากพออยู่แล้ว ทำไมเจ้าต้องรักนางอีก” วชิรารัตน์กระแทกเสียง ศิรสิทธิ์คงได้แต่ก้มหน้า “จันทรัตน์... ยังไม่พออีกเหรอ คนที่รักและเอ็นดูเจ้าจะมากเกินไปแล้วนะ หยุดซะทีสิ หัดมีคนเกลียดบ้าง จะได้รู้ไง ว่าพิษของผู้ที่เกลียดชังเจ้านั้น ร้ายแรงยังไง เจ้าจะได้เรียนรู้ไว้ ว่าการมีคนเกลียด มันเป็นยังไง” วชิรารัตน์กระชากแขนจันทรัตน์แล้วต่อว่าใหญ่ “พอทีได้ไหม เราทำอะไรให้เจ้า ถึงต้องกับเราเช่นนี้” จันทรัตน์พูด ศิรสิทธิ์เองก็จะทนไม่ไหวอยู่แล้วจึงรีบคว้าแขนวชิรารัตน์มา “ทำไมพระเจ้าข้า ถ้าข้าพระองค์จะรักพระนัดดาจันทรัตน์ แล้วพระนัดดาจะยุ่งอะไรด้วย” ศิรสิทธิ์พูดพลางเขย่าตัววชิรารัตน์วชิรารัตน์น้ำตาที่คลออยู่ก็รินไหลลงไม่รู้ตัวแต่ดวงตายังฉาดฉายแววคมกริบหาหวั่นกลัวไม่ “อ๋อ... เราไม่มีสิทธิ์ยุ่งกระนั้นรึ ก็ได้ เจ้ารักนางก็พานางไปสิ ถ้าก้าวออกไปจากพนาวรรษาเพียงก้าวเดียวเราจะฆ่านางอันเป็นที่รักของเจ้าเสีย” วชิรารัตน์พูด “ต้องการอะไรนักหนาพระเจ้าข้า หรือว่า... ได้ หากทรงต้องการเช่นนั้นข้าพระองค์ก็จะทำให้” ศิรสิทธิ์ว่าด้วยไม่อ่อนโยนนอบน้อมเช่นที่เคย นี่คงที่สุดของความอดทนแล้ว ศิรสิทธิ์กระชากแขนธิดาราชไป จันทรัตน์รีบวิ่งตามไปอย่างเป็นห่วงคนทั้งคู่

                ศิรสิทธิ์กระชากแขนวชิรารัตน์ขึ้นไปบนเรือนแล้วจับโยนเข้าไปในห้อง ศิรสิทธิ์เข้ามาก็ลั่นดาลเสีย จันทรัตน์ตามมาก็เข้าไปไม่ได้ วชิรารัตน์มองตาศิรสิทธิ์น้ำตาไหลพราก “เราคิดผิดเหลือเกิน ที่หลงเกื้อกูล หลงช่วยเหลือมาแต่ยังเด็กด้วยหวังว่ามันจะทำให้เจ้ารักภักดีต่อเรา ทำกับเราเช่นนี้ คงมิหมายว่ารักภักดีต่อเราอีกแล้ว” วชิรารัตน์น้ำตาไหล “พระนัดดาบังคับข้าพระองค์” ศิรสิทธิ์ว่า “ปล่อยเราออกไป” วชิรารัตน์ร้องไห้ “กลัวด้วยหรือ พระนัดดาเคยถือวิสาสะเข้ามาอยู่กับข้าพระองค์ตามลำพังต่างหลายครั้ง ใยครั้งนี้ถึงกลัวนัก” ศิรสิทธิ์ว่า “เราคิดผิด... จากวันนี้เราเปลี่ยนใจ เมื่อไม่เป็นมิตรต่อเรา เราก็จะไม่เป็นมิตรด้วย เจ้ารักจันทรัตน์ แต่เราเกลียดนาง ถ้าจะกักขังเราไว้ในนี้ ก็กักให้ได้ตลอด เพราะถ้าเราออกไปได้เมื่อไหร่ เราจะไปฆ่านาง” วชิรารัตน์พูดด้วยอารมณ์โกรธนัก “ก็ลองดูสิ... อย่าคิดว่าข้าพระองค์จะไม่กล้า ข้าพระองค์กล้ามากกว่าที่พระนัดดาคิดหลายเท่า จะลองดูไหมหละ” ศิรสิทธิ์พลางเข้าใกล้ “นั่นจะทำอะไร” วชิรารัตน์หวาดหวั่นรีบลุกขึ้นถอยหนี “ก็ทำในสิ่งที่พระนัดดาต้องการไงเล่า” ศิรสิทธิ์พูดพลางกระชากตัววชิรารัตน์มา “ปล่อยนะ... ปล่อยเรา” วชิรารัตน์กรีดร้อง จันทรัตน์ได้ยินเสียงก็เคาะประตูใหญ่เลย “วชิรารัตน์ วชิรารัตน์” นางเรียก ส่วนศิรสิทธิ์นั้นคว้าร่างวชิรารัตน์โยนลงบนตั่งแล้วเข้าประชิดตัวทันที วชิรารัตน์กรีดร้องสุดเสียง แล้วยิ่งร้องไห้ใหญ่ จันทรัตน์เคาะประตูใหญ่ “ศิรสิทธิ์... หยุดเถอะศิรสิทธิ์ อย่าทำอะไรวชิรารัตน์เลย” จันทรัตน์พูด ศิรสิทธิ์มิได้ฟังเสียงเลยสักนิด วชิรารัตน์กรีดร้องสั่งต่อศิรสิทธิ์ “หยุดนะ... ศิรสิทธิ์ ปล่อยเรา ปล่อย... นี่คือคำสั่ง ปล่อยเราเดี๋ยวนี้” วชิรารัตน์ว่าทั้งน้ำตา “เมื่อเป็นพระราชประสงค์ของพระนัดดาแต่ต้น ข้าพระองค์จะสนองให้แล้ว เหตุใดจึงตัดขัดอีก” ศิรสิทธิ์ว่า วชิรารัตน์ร้องไห้กรีดร้องสั่งไปเท่าไหร่ก็มิได้เป็นคุณ ศิรสิทธิ์คงมองเห็นน้ำตาของวชิรารัตน์ที่รินไหลชุ่ม ศิรสิทธิ์หยุดข่มเหงน้ำใจนาง แลเช็ดน้ำตาให้กับวชิรารัตน์ วชิรารัตน์พรวดลุกขึ้นตบหน้าศิรสิทธิ์อย่างแรงแล้วรีบเอาผ้าคลุมกายมาคลุมไว้แล้วรีบออกไปจากห้องนั้น เกือบจะชนกับจันทรัตน์ วชิรารัตน์มองหน้าไม่คุยด้วยได้แต่ร้องไห้แล้ววิ่งออกไป จันทรัตน์มองตามไป ศิรสิทธิ์เดินออกมา “ศิรสิทธิ์ เจ้าทำอะไรนาง” จันทรัตน์เร่งถามอย่างกระวนกระวาย ศิรสิทธิ์ก็ได้แต่ก้มหน้า ไม่ตอบเช่นกัน

                ที่พระตำหนักของวชิรารัตน์ในพนาวรรษานคร วชิรารัตน์วิ่งเข้ามาแล้วลั่นดาลนั่งร้องไห้เพียงลำพัง “เสียแรงรัก พอที ไม่มีอีกแล้วความรู้สึกแบบนั้น” วชิรารัตน์ร้องไห้

                ที่เวียงทิฆัมพร ไอศิกายังโศกเศร้าใจอยู่ไม่หาย ปักษยุมาคุยด้วย ไอศิกาก็ร้องไห้คร่ำครวญใหญ่ “พี่ปักษยุช่วยน้องด้วยนะเพคะ พี่ปักษยุพาน้องออกไปจากที่นี่ด้วยนะเพคะ พาน้องไปหาเจ้าพี่นพคุณ” ไอศิกาว่า “ได้สิไอศิกา แต่เราจะหาเค้าพบรึเปล่านั้น พี่ไม่รู้” ปักษยุพูด “เพคะ ยังไงน้องก็ต้องการจะออกไปจากที่นี่” ไอศิกาพูด “งั้นพี่จะพาไป” ปักษยุว่า

                ที่อารยะมณี “พวกเค้ากลับกันไปหมดแล้วหละลูกเอ๋ยนพคุณ ลูกรีบตามไปสมทบเถิด เจ้าศิลาแลงมันกำลังจะมีความเคลื่อนไหวอีก” อัญรัตน์เทวีรับสั่ง “พระเจ้าข้า ขอบพระทัยเสด็จแม่มากนะพระเจ้าข้า ลูกจะรีบเดี๋ยวนี้ ทูลลาพระเจ้าข้า” นพคุณว่า “เดี๋ยวก่อนลูก... หายไปไหนเสียนาน บอกแม่ได้หรือไม่” อัญรัตน์เทวีถาม นพคุณหน้าเศร้าลง “ลูกแค่ฝันไปพระเจ้าข้า” นพคุณว่า “นพคุณ... หากเป็นร้าย ก็ดีไปนะลูก แต่หากเป็นฝันดี เจ้าคงต้องเสียใจไปอีกนาน” อัญรัตน์เทวีรับสั่ง นพคุณก้มหน้านิ่งด้วยรำลึกถึงนางอันเป็นที่รักที่จำจากมา

                ที่มณีนพรัตนานคร ขุนวงศากำลงคุมไพร่พลซ่อมแซมพระราชมนเทียรที่เสียหายอยู่ นพคุณเก้าน้ำกระโดดลงมา ท่านขุนคุกเข่าลงแล้วทำความเคารพ “ท่านขุน... เออ... พระพี่นาง แลเหล่าน้องเราหละ” นพคุณเอ่ยถาม “ทุกพระองค์เสด็จไปยึดเมืองพนาวรรษานครพระเจ้าข้า” ท่านขุนวงศาว่า

                ที่อสุรเวหานคร องค์รติวุฒิกำลังดูศัสตราวุธชนิดต่างๆเพียงลำพังในพระตำหนัก “เสด็จพ่อ...” วชิรารัตน์ร้องไห้มาหาพระบิดา รติวุฒิเก็บถูกสิ่งออกไปแล้วหันมาโอบกอดพระธิดาองค์สุดท้อง “เสด็จพ่อเพคะ...” วชิรารัตน์น้ำตาไหลพูดอะไรไม่ออก “เป็นอะไรไปลูก วชิรารัตน์ของพ่อ เจ้าร้องไห้ทำไม ใครทำร้ายน้ำใจเจ้า หรือขัดใจเจ้าหรือลูก” องค์รติวุฒิรับสั่งถามอย่างเป็นห่วง วชิรารัตน์ได้แต่ส่ายหน้า “ลูกไม่รู้จะเล่ายังไง เสด็จพ่อ... ลูกเสียใจเพคะ ลูกเสียใจที่สุด” วชิรารัตน์พูดไปก็น้ำตาไหลออกมาอีก รติวุฒิเช็ดน้ำตาลูกสาว “ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดถึงก็ได้ลูก จะให้พ่อทำยังไง ให้เจ้าสบายใจขึ้นก็บอกมาเถอะ” องค์รติวุฒิรับสั่ง วชิรารัตน์คงไม่อยากพูดจริงๆได้แต่ส่ายหน้าสะอึกสะอื้นร่ำไห้ในใจนั้นคิดคำนึงถึงที่ศิรสิทธิ์ทำน้ำตาก็ยิ่งไหล วชิรารัตน์เช็ดน้ำตาแล้วหันมาคุยกับพระบิดา “เสด็จพ่อเพคะ ลูกมาทูลเชิญเสด็จแม่กลับไปอยู่ที่มณีนพรัตนา ตอนนี้พี่นพคุณเสด็จมาที่พนาวรรษานครแล้ว พวกเราเลยวางแผนกันว่าจะรวบรวมกำลังพลจากพนาวรรษาไปที่บ้านเมืองของเรา ก็เลยคิดว่าให้เสด็จแม่มาอยู่ที่พนาวรรษาก่อนแล้วค่อยพากลับไปที่มณีนพรัตนา” วชิรารัตน์พูด “เจ้าไม่อยากให้แม่เจ้า อยู่กับพ่อหรือวชิรารัตน์” องค์รติวุฒิรับสั่ง “เสด็จพ่อก็มาคอยปกป้องเสด็จแม่ที่มณีนพรัตนาสิเพคะ” วชิรารัตน์ว่า “เอาเถอะ พ่อไม่ว่าอะไร หากจะกักแม่เจ้าให้อยู่แต่ที่นี่ แม่เจ้ากับจันทรัตน์ก็คงไม่ได้เจอกัน” รติวุฒิพูด วชิรารัตน์ยินชื่อนี้มีสีหน้าไม่พอใจนักนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา รติวุฒิสังเกตได้ “ที่ลูกร้องไห้... เพราะเรื่องนี้รึเปล่าวชิรารัตน์” รติวุฒิถามแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ

                ที่พนาวรรษานคร มุมหนึ่ง ศิรสิทธิ์ซ้อมดาบอยู่ ศดิศรันย์ผู้พี่ก็เดินมาชกหน้าผู้น้องสุดแรงกำลัง “โอ๊ย... พี่ศดิศรันย์ชกข้าทำไมเล่า” ศิรสิทธิ์ว่า “ไม่รู้ตัวหรือว่าเจ้าทำอะไรลงไป... เขาโจษทั่ว ว่าเจ้า กับพระนัดดาวชิรารัตน์.... อย่าให้พี่ต้องพูดนะศิรสิทธิ์ ดอกฟ้าดอกนี้ ไม่ใช่ของเล่น เจ้าหักหาญน้ำใจพระนัดดามากถึงเพียงนี้ เจ้าต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เจ้าทำ” ศดิศรันย์ว่า “ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ” ศิรสิทธิ์ว่า “ถ้าเจ้าไม่ได้ทำ แล้วปล่อยให้เรื่องแบบนี้ลือกันได้ยังไง พระนัดดาวชิรารัตน์ที่ชอบเอะอะโวยวาย พักหลังก็ดูซึมๆ พี่ผิดหวังในตัวเจ้าเหลือเกิน” ศดิศรันย์ว่า “ถ้าพี่เชื่อเรื่องพวกนั้นพี่ก็ลงโทษข้าสิ เอาเลย จะฆ่าข้าที่เป็นน้องพี่ให้ตายไปเลยก็ได้” ศิรสิทธิ์ท้า ศดิศรันย์จึงคว้าเอาดาบจากพวกทหารที่ซ้อมดาบอยู่มาไล่ฟันศิรสิทธิ์ ศิรสิทธิ์รีบตั้งรับ แล้วสองพี่น้องก็ต่อสู้กัน

                ฝ่ายพระนัดดาวชิรารัตน์เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ยังมิวายคิดเรื่องวันก่อน แววตาช่างเศร้าหมองยิ่งนัก

                                ใครกันหนาเข้าใจข้าคนนี้นัก                           ปักใจรักจึงติดตามคอยเกื้อหนุน

                ทว่าท่านยอดรักมิการุณย์                                                    เดชะบุญสรรค์ไว้เหมือนเปล่าดาย

                                แม้นมิได้เป็นของใครแต่ใจช้ำ                          ตกระกำชลนัยน์ไหลเป็นสาย

                โอ้ใจเอยเคยรักจักมลาย                                                      ที่อกซ้ายปวดแปลบแทบจะพัง

                                แม้นว่าท่านยังให้เกียรติแก่ข้านี้                        แต่ฤดีตัวข้าพาสิ้นหวัง

                ท่านจะรู้รึไม่ใจรักดัง                                                          ประดุจดั่งดวงแดดวงนี้เอย

                                มิเคยคิดว่าจะพบสบการณ์นั้น                           ดวงใจหวั่นพรั่นรักช่วยเฉลย

                ที่กระทำเหตุผลนั้นฉันใดเอย                                           ว่าใยเลยราวรู้ซึ่งจิตใจ

                พระราชนัดดาวชิรารัตน์กระวนกระวายใจหนัก ไม่เป็นอันทำการใด มรกตเร่งรุดเข้ามา “พระพี่นาง อย่าถามเลยเพคะสงสารน้อง” มณีกาฬว่า “ก็พี่อยากรู้ให้แน่ชัด อย่าห้ามเลยน่า มณีกาฬ แก้วไพฑูรย์” มรกตว่า “โถ่พระพี่นาง จะเป็นการไปซ้ำเติมเค้าเปล่านะเพคะ” แก้วไพฑูรย์ว่า “เอะ” มรกตหันมาตวาดน้องเบาแล้วเดินไปหาวชิรารัตน์ “อ้าว พี่มรกต มณีกาฬ แก้วไพฑูรย์” วชิรารัตน์เรียกพลางเช็ดน้ำตา “พี่ได้ยินคนโจษกันว่าน้องกับศิรสิทธิ์เออ... ศิรสิทธิ์ทำร้ายน้องหรือ” มรกตพูด “อะไรนะ... ไม่จริง” วชิรารัตน์รีบปฏิเสธ