ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #41 : หนึ่งชีวิตน้อยๆที่กำลังจะเกิดขึ้นในกองทุกข์

 หม่อมฉันมาที่นี่ด้วยไม่มีที่จะไป ให้หม่อมฉันอยู่ที่นี่ ในฐานะอะไรก็ได้ จะให้เป็นคนครัวคอยทำอาหาร หรือนางกำนัลหม่อมฉันก็ไม่ขัด” พิมพ์เพทายว่า “ใครจะกล้าหมิ่นศักดิ์ศรีธิดาราชผู้สง่างามเล่า แม้นเจ้าไม่ขัด ข้าจะให้เจ้าเป็นมเหสีของข้า” เจ้าขุนกล้าว่าไป “เป็นพระมหากรุณาเพคะ” พิมพ์เพทายพูด “ข้าไม่คิดว่าจะง่ายขนาดนี้ ที่จะได้เจ้ามาเชยชม ตอนเด็กๆนั้นเจ้าร้ายกาจยิ่งกว่าใครเจ้ารู้ตัวไหม” ขุนกล้าพูด “คนเราเวลาจนตรอก ยอมทำทุกอย่างแหละเพคะเพื่อให้ชีวิตดีขึ้น” พิมพ์เพทายพูด

                ตำหนักหนึ่ง พิมพ์เพทายอยู่เพียงลำพัง มรกต กับ วชิรารัตน์ก็เข้ามาหา “พิมพ์เพทาย... เป็นไปตามแผนใช่ไหม” มรกตว่า “ใช่ เจ้าขุนกล้านั้นต้องใช้วิธีนี้แหละ ยังไงซะ ไม่พ้นคืนนี้ มันจะต้องตาย” พิมพ์เพทายพูด วชิรารัตน์ยิ้มพอใจ “ระวังตัวด้วยนะพิมพ์เพทาย คืนนี้พวกเราจะบุกยึดเมืองนี้ทันทีที่ไอ้ขุนกล้าตาย” มรกตพูด พิมพ์เพทายพยักหน้า

                ค่ำมืดลงแล้ว ที่พระตำหนักที่ขุนกล้าจัดให้กับพิมพ์เพทาย ขุนกล้ามาหาพิมพ์เพทายในคืนนั้น “ปีนี้เจ้าอายุเท่าไหร่แล้วหละพิมพ์เพทาย” ขุนกล้าว่า “สิบเจ็ดเพคะ” พิมพ์เพทายตอบ “เจ้าถวายงานข้าได้แล้วสินะ” ขุนกล้าว่า “เพคะ ทรงประทับที่พระที่เถิดเพคะ พระทัยเย็นก่อน” พิมพ์เพทายแสร้งว่าไป ขุนกล้าหลงเชื่อแลหลงรักนางจนลืมหูลืมตาไม่ขึ้น พิมพ์เพทายนั่งลงข้างๆ ขุนกล้าจะกอดพิมพ์เพทายผลักออก “อย่าพึ่งสิเพคะ พระทัยเย็นๆก่อน” พิมพ์เพทายว่า “ข้าเย็นไม่ไหวแล้วนะพิมพ์เพทาย เจ้าช่างเหมือน... เจ้านั้นมีเค้าบุษราแม่เจ้าทั้งร่างเลย” ขุนกล้าว่าพิมพ์เพทายเห็นท่าไม่ค่อยดีแล้วหากปล่อยไว้ตนอาจจะไม่รอดก็เป็นได้ เจ้าขุนกล้าผลักร่างพิมพ์เพทายลงบนพระแท่น พิมพ์เพทายแล้วเข้าประชิดตัวพิมพ์เพทายเสกมีดสั้นมาไว้ในมือ เจ้าขุนกล้าไม่ทันระวัง พิมพ์เพทายแทงลงไปที่กลางเจ้าขุนกล้าจนเจ็บหนักสาหัส

                เจ้าขุนกล้ารีบผละออก พิมพ์เพทายมองเจ้าขุนกล้าด้วยสายตาที่แข็งกร้าว “รู้ไว้ซะว่าเจ้าหลงกลเราแล้ว ไอ้ขุนกล้า ไอ้คนทรยศ เจ้าคิดว่าเราจะยอมเจ้าง่ายๆงั้นรึ ไล่ไม่ทันพิมพ์เพทายเสียแล้ว” พิมพ์เพทายพูด ไอ้ขุนกล้าบาดเจ็บพูดอะไรไม่ออก “เจ้า... เจ้าหลอกเรา” ขุนกล้าว่า “ก็หลอกนาสิ ใครจะไปยอมเป็นมเหสีของคนที่ทำกับพ่อแม่เราสารพัด เจ้าไม่ตริตรองแต่ต้นเอง” พิมพ์เพทายพูดพลางใช้พลังจากแหวนเพทายสาดใส่เจ้าขุนกล้าอย่างหนัก มีดเมื่อกี้ สำหรับเสด็จแม่ของเรา ที่ต้องฆ่าตัวตายเพราะเจ้า ส่วนพลังนี้ พลังจากแหวนเพทาย นี่สำหรับเสด็จพ่อเรา ที่เจ้าฆ่าตายไปเมื่อราวๆห้าปีก่อน ส่วนนี่... สำหรับชาวเมืองพนาวรรษานครทุกคน” พิมพ์เพทายรัวลูกไฟซ้ำ “และนี่ก็สำหรับราชบัลลังก์ ที่เจ้าย่ำยี” พิมพ์เพทายกระแทกเสียงพลางใช้ดาบที่เรียกออกมาฟาดฟันไอ้คนทรยศจนถึงแก่ชีวิต

                รุ่งเช้าที่พนาวรรษานคร พระราชนัดดาแห่งมณีนพรัตนาทั้งเก้าพระองค์ยึดเมืองนั้นได้สำเร็จแล้ว เหล่าขุนนางที่เคยภักดีแต่ในอดีตก็มีความยินดี ยิ่งนักที่ราชบัลลังก์ถูกกู้กลับมา “ถือเป็นบุญยิ่งแล้วของพนาวรรษานครพระเจ้าข้า” เหล่าขุนทหารต่างแซ่ซ้องสรรเสริญ “ตอนนี้พวกเราจะต้องกอบกู้มณีนพรัตนาด้วย เราอยากขอแรงขุนทหารของที่นี่ช่วยกัน” กิ่งโกมินทร์พูด

                ใต้ฟ้าป่าหิมพานต์ดินแดนอันเพรียบด้วยความอุดมสมบูรณ์ เวียงทิฆัมพร กระท่อมน้อยนั้น พระนัดดาไอศิกาประทับอยู่โดยลำพังด้วยพระสวามีออกไปทำตามกระแสรับสั่งขององค์เหนือหัว ปักษมาลีคิดจะมาเรื่องให้ไอศิกาได้ทุกข์ร้อนใจยิ่งขึ้นไปอีก จึงเดินมาถึงที่นั่นพร้อมด้วยคุณท้าวเมฆรัตน์ “พระนัดดาไอศิกา พระนัดดาไอศิกาเพคะ” คุณท้าวเมฆรัตน์แหกปากตะโกนร้องเรียก ไอศิกาเปิดประตูออกมาจากกระท่อมก็ประนมกรเคารพเสด็จป้า “ป้ามาดูความเป็นอยู่เจ้าหนะไอศิกา โถๆๆ เดี๋ยวนี้หลานป้าดูไร้สง่าราศีเสียจริง ต้องมาจมปรักดักดานอยู่แต่ในกระท่อมน้อยนี้ ป้าอยากทราบว่าอีกเมื่อไหร่จ๊ะ หลานจะได้เจอกับเสด็จแม่ของหลาน” ปักษมาลีพูด ไอศิกาไม่อยากจะฟังให้รำคาญใจจึงจะหันกลับเข้าไปในกระท่อม “อ้าว จะรีบร้อนกลับไปทำไมเล่าหลานไอศิกา ยังคุยกับป้าไม่รู้เรื่องเลย เฮ้อ ป้าหละเห็นใจชะตากรรมของหลานนัก อีกหน่อย จะต้องเป็นเหมือนแม่ของหลานรึเปล่าก็ไม่รู้” ปักษมาลีพูด “เหมือนเสด็จแม่... ยังไงเพคะ” ไอศิการีบหันมาถามขึ้น “อ้าว ไม่รู้หรือจ๊ะไอศิกา ก็วิหงค์จันทร์แม่เจ้าตั้งท้อง แล้วก็ถูกสวามีทิ้งไปอย่างใดเล่า อุตส่าห์รักหนักหนา หนีตามกันไป สุดท้ายรักล่ม แล้วเจ้าหละ หากท้องขึ้นมาวันใด จะเอามาฝากให้ใครเลี้ยงแทนไม่ได้นะ ถ้าสามีเจ้าเกิดทิ้งไปหนะ” ปักษมาลีพูดแล้วก็หัวเราะเย้ยหยันกันไปใหญ่ “โชคชะตาคงไม่ซ้ำเติมหม่อมฉันไปมากกว่านี้แล้วหละเพคะ นอกจากว่าจะมีใครเป็นคนจงใจทำ” ไอศิกาพูด “ไม่มีใครที่ไหนเค้าทำร้ายเจ้าหรอกไอศิกา แต่สวรรค์ต่างหากที่ลงโทษเจ้า ชาติก่อนเจ้าคงบาปหนา” ปักษมาลีพูด “เพคะ ถ้าหม่อมฉันบาปหนาแล้วยังอยู่ดีมีความสุขกับสามี หม่อมฉันก็ขอรับกรรม แต่คนที่บุญหนักสักใหญ่อย่างเสด็จป้าหละเพคะ ทุกวันนี้มีความสุขหรือไม่” ไอศิกาพูด “พระธิดาเพคะ มันลามปามใหญ่แล้วเพคะ ลงพระอาญาเลยดีไหมเพคะ” คุณท้าวเมฆรัตน์ยุยง “ดี ไปเอาหวายมาจากพวกโขลน เราจะเป็นคนฟาดมันเอง” ปักษมาลีพูด “เพคะ” คุณท้าวช่างยุรีบลุกพรวดไปหาไม้เรียวมา

                ฝ่ายนพคุณเก้าน้ำฝ่าฟืนอยู่ ฝ่าไปก็เกิดรำลึกขึ้นได้ในใจถึงนางไอศิกาว่าป่านนี้จะเป็นเช่นไรบ้าง “ไอศิกา... พี่คิดถึงเจ้าเหลือเกิน” นพคุณลุกขึ้นแล้วทิ้งงานไว้อย่างนั้นรีบเดินกลับกระท่อมพลัน “เจ้า... นั่นจะไปไหนหนะ ผ่าฝืนยังไม่เสร็จนะ กลับมาก่อน” ทหารร้องตามไป นพคุณไม่มีทีท่าสนใจเลยแม้แต่น้อยรีบเดินไปเรื่อยๆ

                ที่กระท่อมน้อยนั้น ปักษมาลียืนรอ คุท้าวเมฆรัตน์มาถึงก็เอาหวายมาให้ทันที ปักษมาลีคว้าหวายมา “คราวนี้แหละไอศิกา เราจะโบยเจ้าให้หลังลาย แล้วคราวหน้าก็อย่าได้มาพูดอะไรพาดพิงใส่เราแบบนี้อีก” ปักษมาลีพูดพลางจะฟาดไอศิกา นพคุณมาถึงที่นั่นทันเห็นเหตุการณ์พอดีก็เร่งรุดมาโอบกอดป้องกันไอศิกาไว้แล้วรับหวายนั้นแทน ปักษมาลียิ่งเห็นยิ่งฟาดไม่หยุด “เจ้าพี่... ปล่อยน้องเถอะเพคะ เจ้าพี่... น้องบอกให้ปล่อย” ไอศิกาพูดทั้งน้ำตา นพคุณถูกฟาดไม่ยั้งมือก็เจ็บหนักเจียนตายอยู่แล้ว ไอศิกาไม่รู้จะทำเช่นไร “ทรงทำแบบนี้ทำไม ทรงรู้สึกผิดนัก ผิดที่ทำให้เจ้าพี่ต้องเจ็บอยู่เสมอทุกครา เจ้าพี่อย่าทำแบบนี้เลยนะเพคะน้องขอร้อง อย่าให้น้องต้องเห็นเจ้าพี่เจ็บอีกเลย” ไอศิกาว่า “ถ้าพี่ไม่ยอมเจ็บแทนเจ้า เจ้าก็จะต้องเจ็บ พี่ก็ยอมเห็นดวงใจดวงนี้ของพี่เจ็บมิได้เช่นกัน” นพคุณว่า ปักษมาลีฟาดไม่หยุดกระทั่งมีผู้หนึ่งมารั้งนางไว้ “หยุดทีเถอะพระเจ้าข้าเสด็จแม่” ปักษยุเข้ามากระชากแขนพระมารดาให้ออกห่างมา “ปักษยุ” ปักษมาลีเรียกชื่อลูกชายคนเดียวอย่างตกใจ “พี่ปักษยุ” ไอศิกายิ้มอย่างดีใจที่ได้พบพี่ชาย “ปักษยุ ปล่อยแม่ นี่แม่เป็นแม่เจ้านะ” ปักษมาลีต่อว่า “ไม่พระเจ้าข้า ก็เพราะเสด็จแม่เป็นแม่ไง ลูกถึงต้องรั้งไว้ ไม่ให้ไปทำเรื่องไม่ดีอีก ทรมานคนอื่น สนุกนักเหรอพระเจ้าข้า เสด็จแม่เสด็จกลับตำหนักกับลูกเถอะพระเจ้าข้า นพคุณ ไอศิกา พรุ่งนี้พี่จะมาคุยด้วย” ปักษยุพูดพลางดึงตัวพระมารดากลับตำหนักไป

                ที่กระท่อมน้อยนั้น ไอศิกาใส่ยาให้กับนพคุณ “โอ๊ย...” นพคุณร้องขึ้น “เจ็บเหรอเพคะ... ทนเอานิดหนึ่งนะเพคะ น้องจะเบามือให้ถึงที่สุด ใกล้เสร็จแล้ว” ไอศิกาว่า “พี่เจ็บแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกไอศิกา พี่จะเจ็บมากกว่านี้หากใครทำอะไรเจ้า” นพคุณว่า “โถ่... เจ้าพี่ช่างดีกับน้องเหลือเกิน” ไอศิกาว่า “พี่ตอบแทนเจ้าไงหละไอศิกา คนดี จิตใจน้องช่างงามนัก พี่มิเคยลบเลือนไปจากใจเลย ว่าชีวิตเจ้า เคยสละเพื่อให้พี่มีความสุขมาแล้ว” นพคุณพูด “เจ้าพี่พูดถึง...”ไอศิกาว่า “ช่างเถอะ พี่เองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้น” นพคุณพูด

                ที่พระตำหนักพระธิดาปักษมาลี “ปักษยุ นี่เจ้าเป็นลูกแม่นะ เจ้าทำเหมือนไม่เกรงใจแม่เลย” ปักษมาลีพูด “เสด็จแม่รู้อยู่แก่ใจ ว่าอะไรถูก อะไรผิด ลูกคงไม่ต้องบอก เสด็จแม่ทรงทำพระองค์เช่นนี้ ทำให้น้องไอศิกาว่าได้ พอน้องไอศิกาว่าแล้ว เสด็จแม่จะมาโกรธได้ยังไง” ปักษยุพูด “นี่เจ้าเห็นนังน้องนอกไส้ดีกว่าแม่งั้นรึ” ปักษมาลีว่า “พระเจ้าข้า ไอศิกาเป็นน้องที่ลูกรัก แลเอ็นดูหนักหนา เสด็จแม่เป็นผู้ที่ลูกน่าจะเคารพนบไหว้ แต่ทรงวางพระองค์ไม่น่าเคารพเอาซะเลย จะให้ลูกทำอย่างไรเล่า ลูกเป็นลูก อายแทนนัก” ปักษยุว่าแล้วเดินหนีไป “ปักษยุ จะไปไหนหนะ กลับมานะ กลับมาคุยกับแม่ให้รู้เรื่อง ปักษยุ...” ปักษมาลีร้องเรียกตามลูกชายที่เดินหนีไปไม่หยุด ก่อนที่นางจะกรีดร้องออกมาลั่นตำหนัก

                ที่พนาวรรษานคร ตำหนักหนึ่ง กิ่งโกมินทร์ พิมพ์เพทาย และ ปีตมณีแต่งกายด้วยเครื่องทรงอย่างสตรีชั้นสูง ห่มสไบเฉียงมีเครื่องประดับทองแท้อยู่บนศิระเกล้า และ อย่างอื่นอีกดูสง่างามยิ่งนัก ทั้งสามนางนั่งคุยกัน “ทำไมพี่กิ่งโกมินทร์ไม่ครองบัลลังก์สักทีหละเพคะ” ปีตมณีเอ่ยถามด้วยสงสัย “พี่จะเก็บไว้ให้นพคุณ” กิ่งโกมินทร์พูด “นพคุณๆๆ อะไรๆก็นพคุณอยู่นั่นแหละ พระพี่นางจะรักลูกคนอื่น มากกว่าลูกพ่อแม่เดียวกัน คลานตามกันมาแล้วนะเพคะ” พิมพ์เพทายพูด “น้องไม่ควรพูดแบบนั้นพิมพ์เพทาย นพคุณเป็นพี่ชายเจ้านะ” กิ่งโกมินทร์พูด “น้องไม่นับหรอกเพคะ มรกต วชิรารัตน์ก็ไม่นับนพคุณเป็นพี่ชายด้วยเหมือนกัน” พิมพ์เพทายพูด “แต่พระพี่นางก็รู้นี่เพคะ ว่าพี่นพคุณเป็นรัชทายาทเพียงหนึ่งเดียวของมณีนพรัตนาที่เป็นชาย” ปีตมณีพูด “ไม่เข้าใจเลย ทำไมถึงมีแต่คนให้ท้ายพี่นพคุณกันนัก” พิมพ์เพทายพูดอย่างอารมณ์ไม่ดีก่อนจะเดินออกไป กิ่งโกมินทร์ได้แต่มองตามไปพลางส่ายหน้า อย่างจนใจที่จะเปลี่ยนความคิดของผู้เป็นน้องได้

                ที่เวียงทิฆัมพรนครในป่าหิมพานต์นั้น ที่กระท่อมน้อยของพระนัดดาไอศิกา “ไอศิกา น้องไอศิกา นี่พี่เองนะ ปักษยุ” ปักษยุร้องเรียกอยู่หน้ากระท่อม ไอศิกาออกมาเปิดประตู ทั้งน้ำตา ปักษยุเห็นพระขนิษฐาน้ำตานองหน้าก็ตกใจ “ไอศิกา... เจ้าร้องไห้เหรอ” ปักษยุถาม “พี่ปักษยุเพคะ... เจ้าพี่ของน้อง... เจ้าพี่ของน้องจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” ไอศิกาน้ำตาไหล น้ำเสียงสั่นเครือ ปักษยุรีบมาโอบน้องสาวไว้ “เล่าพี่ฟังทีนะไอศิกา” ปักษยุว่า “เสด็จตามีรับสั่งเรียกเจ้าพี่นพคุณไปพบเพคะ ท่าทางจะมีโทษหนัก ที่เมื่อวาน เจ้าพี่ทรงละทิ้งงานที่ได้รับมอบหมาย กลับมาหาน้องที่กระท่อมนี้ พี่ปักษยุ ช่วยเจ้าพี่นพคุณด้วยนะเพคะ” ไอศิกาน้ำตาไหล “ไอศิกา เจ้าอย่าห่วงไปเลย พี่จะไปที่ท้องพระโรงเดี๋ยวนี้ น้องอย่าไปเลยนะ จงรออยู่ที่นี่ พี่เกรงว่าถ้าเจ้าไป นพคุณจะโดนโทษหนักกว่าเดิม” ปักษยุพูด ไอศิกาสะอึกสะอื้น “น้องอยากไป น้องเป็นห่วงเจ้าพี่นพคุณ” ไอศิกาพูด “ไม่ได้นะไอศิกา” ปักษยุพูด อยู่ๆไอศิกาก็เกิดคลื่นไส้วิงเวียนขึ้นมา ปักษยุเห็นเข้าจึงช่วยลูบหลังให้กับไอศิกา ไอศิกาอาเจียนออกมามาก “ไอศิกา นี่เจ้าเป็นอะไรไป หรือว่าเจ้า... ท้อง” ปักษยุว่า