ผมน่ะเหรอ...ก็แค่ชาวสวนเองครับ (จบ ss 1 รอรีไรต์)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

โลกแสนวุ่นวายมลภาวะก็เยอะ ผู้คนสวมหน้ากากเข้าหากัน …มันไม่ใช่คำเปรียบเปรย เพราะทุกคนสวมหน้ากากออกซิเจนเข้าหากันจริงๆ ธรรมชาติโดนทำลาย ผู้คนอาศัยอยู่ภายในห้องเล็กๆ ของตัวเองราวกับหนู 

บางครั้งความฝันก็เรียบง่าย วิศวกรด้านเทคโนโลยี หน่วยรบพิเศษ อัจฉริยะอันดับต้นของประเทศ นั่งมองภาพในจอทีวีอย่างนึกเสียดาย ตอนนี้ตัวเองแปดสิบแล้ว อายุมากเกินกว่าจะออกไปสวมหน้ากากกับโลกภายนอก เขาเกษียณอายุช้าเกิน

ความฝันเล็กๆ ขอเพียงแค่มีครอบครัว ขอแค่ได้ใช้ชีวิตบั้นปลายทำสวนทำไร่ อยู่กับธรรมชาติ เลี้ยงดูลูกน้อย …ทำไมมันยากจังฟ่ะ

วู่บ…

อะไรน่ะ ไปสิงร่างตัวเองในโลกนี้ที่พึ่งตาย เพื่อเป็นตัวแทนให้กับเทพแห่งการรังสรรค์ เอาเหอะ…อย่างน้อยก็ได้มีความทรงจำเดิมแล้วก็ได้ทำสิ่งที่ตัวเองฝันเสียที สวนและครอบครัว

อืม…ทำไมระบมไปทั้งตัว

หือม์…อืม? ชิบ…ร่างนี้ไปข่มขืนผู้หญิงแล้วโดนกระทืบตาย what? 

อะไรน่ะ….ผู้หญิงกำลังท้อง ต้องรับผิดชอบ

เอาว่ะ ไหนๆ ก็ได้ครอบครัวมาสมใจอยากแล้ว ไม่เป็นไรไอลูกพ่อ ….พ่อจะสร้างโลกให้ลูก เอาให้มันอลังการไปเลยลูก

หวังว่าแม่มันจะไม่ฆ่าพ่อก่อนล่ะน่ะ?

ปล. ช่วงแรกของเนื้อเรื่องมีเนื้อหาสโลไลฟ์โคตร เน้นไปที่การสร้างเมืองเป็นหลักน่ะครับ

สามารถเข้าไปติดตามผลงานของไรท์ได้ที่ https://www.facebook.com/writer.mr.may คุณนักเขียน mr.may ได้แล้วนะครับ