มาตัดสินกับริโกะนะ Yuri

ข้อมูลเบื้องต้น

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งในตัวเมืองญี่ปุ่น คนที่รักเดียวใจเดียวกับเคนโด้อย่างฉันแน่นอนว่าในวันที่ย้ายโรงเรียนใหม่วันแรกแน่นอนว่าที่ๆฉันจะมุ่งหน้าไปก็คือ  หน้าสำนักเทนโด้ “ฉันโยกะซากิ โยโกะ อยากสมัครเข้าชมรมเคนโด้ “เธอน่ะหรอจะเข้าชมรม”พวกเขามองดูฉันแล้วก็หัวเราะ “มีปัญหารึไง”ฉันก็สวนกลับ “ว่าแต่ตัวเล็กอยู่ม.ปลายปีไหนแน่หรอจะได้ไม่สับสนกับม.1น่ะ”ทำไมกัน “หยุดน๊า “ว่าแล้วก็รีบวิ่งอย่างสุดชีวิตโดยไม่ดูทางก็เลยสะดุดอะไรบางอย่าเข้าโดยที่ยังไม่ได้ตั้งหลักจนล้มทับคนที่ด้านหน้าจนได้ ห๊ะหล่อมาก “ขะ ขอโทษค่ะ”เมื่อพูดจบเขาก็เขยิบเข้ามาใกล้ๆเรื่อยๆนี่มันอะไรกันใจเต้นหมดแล้ว “ใบไม้ติดอยู่น่ะ”โหก็นึกว่าอะไร “ขะ ขอบใจนะ”ในขณะที่กำลังสร้างบรรยากาสอยู่นั้นทั้งหมดก็พังลงเพียงเพราะเขา “หัดระวังบ้างนะยัยเปี๊ยก”ว่าใครเป็นยัยเปี๊ยกกันฉันใช้ไม้เคนโด้ตีไปที่เขาแต่ว่าเขานั้นรับได้ด้วยมือเปล่าและปัดมันทิ้งอย่างง่ายดายจนฉันเองก็ไม่ยากจะเชื่อเลยแต่เขาเองก็ไม่ได้ทำอะไรตอบโต้ฉันเลยเขาดูเหมือนว่ากำลังจะเดินหนี “บะ บอกชื่อของนายมาที”ฉันรีบรั้งโดยการดึงเสื้อ “ชื่อของฉันคือมิโอะ”ดูเหมือนเขาจะตกใจเหมือนกัน “เอ๊ะมิโอ๊ะหรอผู้หญิงหรอ เอ่อมิโอะช่วยคอยชี้แนะวิถีแห่งเคนโด้ให้ฉันหน่อยสิ เอ่อฉันชื่อโยกะ โยโกะฝึกเคนโด้มาตั้งแต่5ขวบแต่ถึงจะฝึกหรือแข่งยังไงก็ยังไม่เคยชนะสักครั้งไม่ว่ายังไงฉันก็อยากจะชนะบ้างสักครั้ง”ฉันอ้อนวอน “เรื่องยุ่งยากพวกนั้นฉันขอผ่าน แล้วฉันก็ไม่อยากเห็นเคนโด้อีกด้วย”เขาปัดคำขอของฉันเหมือนแค่มันเป็นคำพูดที่แสนธรรมดาหรือพูดได้ว่าเขาไม่มีน้ำใจนั่นเองฉันกำไม้แน่นและโผลเข้าทำท่าจะตีแต่ก็ไม่ตีกลับเป็นโยนใส่จนทำให้คนที่โดนไม้นี้หัวโนเลยทีเดียว “อะไร”เขามองมาที่ฉัน “ตั้งใจหรอ”เขารีบหยิบไม้ขึ้นแล้วส่งให้ “เปล่าสักหน่อยฝีมือฉันก็แค่นี้แหละเพราะฉนั้นช่วยชี้แนะด้วย”ว่าแล้วก็ทำตาพริ้มๆ “ก็ได้ถ้าแค่พื้นฐานเฉยๆฉันจะยอมสอนให้”เขาพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง “จริงเหรอฉันติดหนี้บุญคุณนายแล้วสิ”มัวแต่ดีใจเลยฉัน “ไหนรองหวดสิ”ไม่รอช้าที่จะกระทำตามที่เขาสั่ง “ไม่ๆยังไม่ดีต้องจับแบบนี้”เขาใช้มือของเขาโอบรอบมือของฉันจนฉันสะดุ้ง “ถ้าไม่จับให้แน่นๆเดี๋ยวก็หลุดมือเอาอีกหรอก”สั่นไปหมดแล้วเรานี่มันจะใกล้เกินไปหรือเปล่ารู้นะว่าไม่ใช่ผู้ชายแต่ว่าก็ว่าเหอะหล่อขนาดนั้นใครๆก็ต้องใจสั่นเป็นธรรมดา “นี่ตั้งใจฟังอยู่หรือเปล่า” แต่ว่าพออยู่ในท่าที่เขาจับคางฉันขึ้นแล้วมันก็ทำให้ใจของฉันมันเต้นเร็วตั้งสมาธฺไม่ได้เลย ถึงจะยังตกใจกับสัมผัสที่ยังไม่คุ้นเคยแต่มิโอะก็ตั้งใจสอนเราดี ช่วงเวลาหลังเลิกชมรมที่ได้เขามาช่วยสอนแบบนี้สำหรับเราแล้วช่วงเวลาที่เราได้อยุ่ด้วยกันนั้นเป็นช่วงเวลาสำคัญที่สนุกสนานมากเลยล่ะ “มิโอะ มิโอ”ว่าแล้วเขาต้องมาหลบอยู่ที่สนามหญ้านั่นเอง “ฟังนัมิโอะ วันนี้ฉันชะได้เป็นครั้งแรกเลยล่ะ เพราะว่าได้เธอฝึกพิเศษให้นี่แหละ”ยิ้มอย่างมีความสุข “ไม่ใช่หรอกเพราะโยโกะพยายามได้ดีมากต่างหาก”พึ่งเห็นตอนยิ้มเป็นครั้งแรกน่ารักชะมัด “นี่มิโอะไม่ได้เข้าชมรมเคนโด้หรอ น่าเสียดายจะตายเก่งออก”ที่จริงอยากจะอยู่ด้วยต่างหากแต่เมื่อมองดูหน้าของเขาก็พบกับความเศร้าหมองทำไมถึงทำหน้าเศร้าขนาดนั้น “อ๊ะ!!โยโกะจังทำไมถึงมาอยู่กับคนอย่ามิโอะได้” อะไรกันน่ะ “มิโอะน่ะทำร้ายสมาชิกในชมรมเพราะเรื่องส่วนตัวจนถูกไล่ออกจากชมรมไปแล้ว”ไม่จริงน่า “ถ้าอยู่กับคนแบบนี้รังวังจะไม่ปลอดภัย”มันไม่ใช่เรื่องจริงๆ “ไม่จริง”ฉันว่าเขาเป็นคนดีต่างหาก “มิโอะน่ะไม่ใช่คนอย่างนั้นสักหน่อย มิโอะน่ะใจดีแล้วก็อ่อนโยนจะตาย ไม่มีทางทำร้ายใครโดยไม่มีเหตุผลหรอก”ฉันยืนกราน “เหตุผลอะไรนั่นไม่มีหรอกก็แค่ไม่สบอารมณืเท่านั้น”ห้ะมันเป็นเรื่องจริงงั้นหรอ “มิโอะบ้า”ฉันไม่สนใจอักแล้วทำไมล่ะขนาดฉันเองยังรุ้เลยว่านายไม่ใช่คนที่จะทอะไรแบบนั้น ทำไมกันนะ ทำไมถึงไม่แก้ตัวเลย “ขะ ขอโทษ”เสียงที่ฉันแอบได้ยินข้างตึก “ช้าชะมัดหัดไปซื้อให้มันไวๆหน่อย ไม่มีใครเห็นนายแน่นะ”นั่นมันสมาชิกชมรมเคนโด้นี่นา “ว่าแต่มิโอะนี่ก็โง่จริงเนอะ มาหาเรื่องพวกเราเพราะรักความยุติธรรม ก็แค่เร่องกลั่นแกล้งมันปกติจะตาย พอยัยนั่นออกจากชมรมไปก็สบายขึ้นเยอะเลย”เจ้าพวกบ้าเอ๊ยสั่งสอน “มิโอะไม่ใช่คนแบบนั้นนะ” อีกทางหนึ่งในสนาม “นี่มิโอะแย่แล้วล่ะ พอได้ยินว่าคุณช่วยผมจนถูกไล่อออกโยโกะก็เลยไปท้าพวกรุ่นพี่ว่ามาตัดสินกัน”

เพราะว่าคนพวกนี้มิโอะถึงได้ “ฉันจะต้องชนะแล้วทำให้พวกแกไปขอโทษมิโอะให้ได้”ฉันจะต้องลุกขึ้นสู้ “ตัวกระเปี๊ยกแค่นี้แต่กัดไม่ปล่อยเลยนะ จะกี่รอบก็เปล่าประโยชน์น่า”ดูถูกกันเกินไปแล้วนะไม่พูดเปล่าใชไม้เทนโด้ฟาดไปที่แขนของเขา “ห้ะชนะแล้ว”ฉันพูดด้วยความดีใจแต่ว่าเขาดันไม่หยุดเล่น “หน็อยอย่าได้ใจไป”ฉันคงไม่ไหวแล้วล่ะมิโอะช่วยด้วยคำภาวนาของฉันเป็นจริงเมื่อคนที่ฉันอยากให้ช่วยนั้นมาจริงๆฉันจะขอเอาคืนแทนบาดแผลของยัยนี่เอง รุ่นพี่”ฉันมองดูเขาที่ดูมีเสน่ห์ “พวกฉันผิดไปแล้วมิโอะเพราะโดนนายแย่งตำแหน่งตัวจริงไปพวกฉันก็เลยตั้งใจว่าจะแกล้งพาลนิดหน่อย”อย่าหนีนะ “เลิกหาข้ออ้างสักที”เมื่อเขาพูดจบต่อสู้ได้อย่างงดงาม “ขอโทษนะ”ว่าแล้วเขาก็มาจับที่แก้งของฉัน “ขอโทษทำไมกันเธอเป็นคนช่วยฉันไว้ไม่ใช่หรอ”ว่าแล้วเขาก็โผลเข้ากอดฉัน “ขอบใจนะโยโกะ”ว่าแล้วเขาก็หันหน้าหนีเลย “คอยดูเถอะต่อไปฉันจะคว้าชัยชนัจากมิโอะให้ได้”ว่าแล้วก็ต่างมองหน้ากัน “ขืนรอจนกว่าจะถึงตอนนั้นฉังคงเรียนจบไปแล้วมั้ง”ฉันรวบรวมความกล้าประทับริมฝีปากลงไปที่ปากของอีกคน “ชนะแล้ว”ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าฉันเองก็สามารถทำให้อีกคนหน้าแดงได้ “เฮ้เดี๋ยวสิ มาตัดสินกันอีกรอบเลย”เขาดูเหมือนจะตกใจไม่น้อย “รอบต่อไปเอาเป็นพรุ้งนี้นะคะมิโอะซัง”สุดท้ายแล้วเราสองคนก็เข้าใจกันและก็ฝึกฝนให้กันและกันอยู่บ่อยๆ.จบ..............