ชายาข้าหรือซน - นิยาย ชายาข้าหรือซน : Dek-D.com - Writer
×

    ชายาข้าหรือซน

    "ใครจะให้น้องสาวแต่งงานไปอยู่ท่ามกลางเสือสิงแบบนั้นได้กัน ถ้าต้องส่งน้องสาวไปเป็นอาหารเช่นนั้น ข้าจะไปเอง"

    ผู้เข้าชมรวม

    481

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    9

    ผู้เข้าชมรวม


    481

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    18
    หมวด :  นิยายวาย
    จำนวนตอน :  17 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  22 ก.ย. 67 / 17:35 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    ฤดูใบไม้ผลิที่มาพร้อมกับแสงอาทิตย์อุ่นๆแรกฤดูสาดส่องเหมาะความสดใสและมอบความระยิบระยับให้กับชุดวิวาห์สีแดงสดถักทอลวดลายงดงามดังพญาหงส์เพลินของเทพสงครามจนใครต่างก็กล่าวขานถึงเจ้าสาวในงานแต่งครั้งนี้ว่างดงามยิ่งกว่าสิ่งใด ใบหน้าที่ถูกตกแต่งด้วยเครื่องทินต่างๆจนงดงามดังนางฟ้านางสวรรค์ ทว่าผู้เป็นเจ้าสาวกลับยังคงนิ่งสงบขณะที่รอเกี้ยวมารับตัวเจ้าสาวส่งสู่พิธีงาน

     

    เมื่อเกี้ยวมาถึงหน้าบ้านผู้เป็นข้ารับใช้ก็เดินเข้ามาแจ้งเจ้าสาวก่อนที่ผู้เป็นพี่ชายคนโตจะให้เธอขึ้นหลังเพื่อนำไปส่งถึงหน้าเกี้ยวกล่าวลากันอย่างเป็นพิธีและส่งไปเธอไปทางบ้านเจ้าบ่าว เมื่อเกี้ยวของเจ้าสาวมาถึงผู้เป็นข้ารับใช้ก็เดินมารับเจ้าสาวลงจากเกี้ยวเพื่อส่งต่อให้เจ้าบ่าวที่ยืนรออยู่ด้วยอาการสงบแล้วทั้งคู่จึงได้เข้าพิธีคำนับฟ้าดินและดื่มน้ำชาก่อนที่เจ้าสาวได้ถูกส่งตัวไปรอที่ห้องหอเพื่อรอเวลาที่ไม่ว่าหญิงสาวผู้ใดก็ต่างรอคอยเวลานี้หลังแต่งงาน

     

    "ซะที่ไหนละ ไม่ใช่ตรูแล้วหนึ่ง คิดยังไงเอาตัวเองมาอยู่ตรงนี้เนี่ย~~ ขอให้เมามาแล้วหลับด้วยเถอะๆๆ ตรูยังไม่อยากเสียความเป็นชายโว้ย"

     

    ซิวช่านกวางโวยวายอยู่คนเดียวพร้อมพนมมืออธิษฐานอยู่ยกใหญ่จนพอใจถึงได้ทิ้งตัวลงนอนที่เตียงนอนอย่างเหนื่อยล้า ในคืนนี้เขาไม่ใช่เจ้าสาวที่ต้องแต่งงานกับบุรุษผู้แสนเย็นชาที่เป็นเจ้าบ่าวของเขา

     

    แต่หากเพราะห่วงน้องสาวจะถูกรังแกเขาจึงต้องสวมรอยมาแทนแม้จะรู้ว่าขัดคำสั่งฮ่องเต้นั้นผิดอาญาแผ่นดินมีโทษถึงตาย ทั้งเสื้อผ้าหน้าผมหนักไปทั้งตัวจนเดินลำบากและต่อจากนี้เขาก็ต้องแต่งกายเป็นสตรีเช่นนี้ไปอีกไม่รู้นานแค่ไหนหากยังหาทางหนีไม่ได้ก็คงได้กลายเป็นภรรยาอีกฝ่ายอย่างเต็มตัวเข้าสักวันแน่ๆหรือไม่ก็ความแตกให้ได้

     

    ในขณะที่กำลังนอนถอนหายใจอย่างอนาถในชีวิตตัวเองเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเขาก็รีบลุกขึ้นแล้วหาผ้าคลุมมาปิดหน้าปิดตาไว้ดั้งเดิมเพื่อรอให้เจ้าบ่าวมาเปิดกระทั่งอีกฝ่ายเดินเข้ามายืนตรงหน้าของเขาอยู่ครู่ใหญ่

     

    มือหนาใหญ่เอื้อมมาเปิดผ้าคลุมหน้าออกอย่างช้าๆก่อนจะจับที่ใบหน้าของเขาเบาๆอย่างลูบไหลเสียจนซิวช่านกวางรู้สึกขนลุกที่ต้องมาถูกผู้ชายด้วยกันจับเนื้อต้องตัวเช่นนี้

     

    ...เขาเมาเหรอ กลิ่นเหล้าแรงมาก ดี เมาๆแล้วหลับไปทีเถอะ...

     

    ยังไม่ทันได้คิดอะไรมากเฉิงฮว่าเฟินก็โน้มตัวเขาลงนอนบนเตียงอย่างทันใดด้วยแรงมหาศาลที่ซิวช่านกวางไม่อาจจะขัดขืนได้เลยเพราะเขาตัวเล็กกว่าอยู่เล็กน้อย

     

    "ท่านอ๋อง โปรดรอก่อน"

     

    ซิวช่านกวางบอกกับอีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าตนจะเสียท่าแล้วจริงๆ

     

    "กลัวหรือ"

     

    ผู้เป็นอ๋องถามด้วยเสียงเรียบ

     

    "วันนี้ข้าเหนื่อยมาก เราพอกันแค่นี้จะได้หรือไม่ อย่างไรก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว ก็มีเวลาทำเหลือเฟือ"

     

    ซิวช่านกวางใช้อุบายเอาตัวรอดทว่าเขาจะพูดอะไรกับคนเมาก็เหมือนสาดน้ำใส่กำแพง นอกจากจะไม่รู้สึกอะไรแล้วมันจะยังกระเด็นกลับมาทำให้ตัวเองเปียกอีก

     

    "วันนี้เดือนดับ ไร้แสงจันทร์ เจ้าอย่าเขินอายไปเลย หากกลัวจะมีใครได้ยินก็ไม่ต้องกลัว เพราะที่นี่มีเพียงแค่เรา"

     

    พูดจบอ๋องเฉิงฮว่าเฟินก็ไม่ลังเลที่จะทำต่อทว่าเพียงแค่ก้มลงดอมดมกลิ่นหอมจากเครื่องทินได้ครู่หนึ่งเฉิงฮว่าเฟินก็ทิ้งตัวหลับไปอย่างดื้อทำเอาคนนอนอยู่ใต้ร่างเขาเกือบขาดใจตายเพราะกลั้นหายใจนานไป

     

    "เกือบไปแล้วไหมล่ะตรู เฮ้ย นี้ตรูจะรอดไปได้อีกกี่ครั้งว่ะเนี่ย"

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น