เธอคือดวงตาและดวงใจของฉัน

เนื้อเรื่อง

...ข้าผู้เป็นบุตรของเทพสวรรค์...ผู้เป็นเจ้าของดวงตาแห่งการให้ และผู้ที่มีดวงวิญญาณ2ดวง...

โดยที่ข้าไม่เคยเข้าใจเลยว่า...ข้าจะสามารถใช้สิ่งที่ได้มาจากพรที่พระเจ้าประท่านให้ได้อย่างไร...

จนข้าได้พบกับ...ผู้ที่เป็นเจ้าของประกายมุขในดวงตาคู่นั้น...ที่ทำให้ข้ารู้จักคำว่า"รัก"...


...เขาว่ากันว่าเราทุกคนต่างมีดวงวิญญาณคนล่ะครึ่งดวง...ส่วนอีกครึ่งดวงใช้ตามหาดวงวิญญาณ...

อีกครึ่งหนึ่งที่เป็นของคนที่เราให้คำว่า"รัก"แด่เขา...และครึ่งหนึ่งของดวงวิญญาณนั้นของทั้ง2...

จะรวมกันกลายเป็นหนึ่งเดี้ยวกัน...ฉันเคยเชื่อ...แต่ฉันก็ทิ้งคนคิดนั้นซะ...ถ้าคนที่ฉันอยากให้เป็น...

ดวงวิญญาณอีกครึ่งกลับ...ไม่ใช่...จนฉันได้พบกับเขา...ผู้มีดวงตาสีทองประกาย...


...ข้าผู้เกิดมาจากเทพสวรรค์...ข้ามิเคยได้รับรู้ถึงความรู้สึกของมนุษย์...สิ่งที่ข้าใฝ่ฝัน...

ข้าอยากรับรู้ความรู้สึก...รูป...รส...กลิ่น...เสียง...และสัมผัส...และความรู้สึก...สุข...ทุกข์...เศร้า...

หัวเราะ...ร้องไห้...โกรธ...ข้าได้เรียนรู้ทุกสิ่งจาก...หญิงที่มีดวงวิญญาณอีกครึ่งหนึ่งของข้า...


...ฉันเคยคิดว่าถ้าฉันเลือกที่จะให้ดวงวิญญาณอีกครึ่งให้กับคนๆนั้น...แต่เขากำลังจากไปกับ...

หญิงที่เขารัก...ฉันดีใจที่เขารู้ว่าดวงวิญญาณคึ่งนั้นอยู่กับเธอ...แต่ในใจกลับเสียใจที่...

ไม่อาจได้ดวงวิญญาณครึ่งนั้นมา...ฉันได้แต่มองเขาเดินไปกับเธอเดินจากไปด้วยกัน...

ไม่ว่ายังไงก็ได้เคยมองโบเส้นนี้แทนตัวเขา...ความทรงจำที่มีเขาอยู่...มันอยู่ในโบเส้นนี้...

จนมันลอยไปหาเขา...ผู้เก็บมันได้...


...ข้าที่มีความฝันที่จะเป็นมนุษย์...ข้าได้ทางเลือกนั้นในมือของข้าแล้ว...แม้มันจะทำให้ข้าพบกับ...

บทสรุป...ที่น่าเศร้า...สักเพียงใด...แต่ถ้าให้กลับมาเลือกข้าก็เลือกที่จะเป็น...มนุษย์...แต่แล้ว...

ข้าเองก็อยากจะกลับไปเปลี่ยนมันเมื่อข้าจะทำให้...คนที่ข้ารัก...คนที่เป็นเจ้าของผ้าผูกผมเส้นนั้น...


...ฉันวิ่งตามมันไป...เพราะมันเป็น...ความทรงจำเพียงสิ่งเดียวที่ฉันมี...ต่อคนที่ฉันรัก...มันปลิ้วไปหา

...ชายผู้มีหน้าตาเหมือนเทพสวรรค์...เขามีดวงตาอันเป็นประกายสีทอง...เขาเก็บโบนั้นได้...

ขอบคุณสวรรค์ที่เขาเก็บมันได้...แต่ใจฉันกลับเต้นแรง...เมื่อมองหน้าเขา...


...ข้าเห็นนางวิ่งตามผ้าผูกผมนั้นมา...จนมันมาตกอยู่ตรงหน้าข้า...ข้าเก็บมันให้นาง...

แต่เมื่อข้าเห็นนาง...ใจมันสั่นไปหมด...และเหมือนว่าผ้าผูกผมเส้นนี้มันนำพานางกับข้าให้พบกัน...

และผูกเราเขาด้วยกัน...


...ฉันคิดว่าคงเป็นเพราะสวรรค์กำหนด...ให้ฉันกับเขาเจอกัน...ฉันรู้สึก...ผูกพันธ์กับเขา...


...ข้ารู้สึกว่าสิ่งที่ข้าเลือกคงถูกต้องแล้ว...ข้าไดเจอนางมี่ใช่...แต่ข้าไม่อาจทำให้นางมีความสุขได้

...ข้าต้องจากไปเพราะมันเป็นเรื่องที่ข้าเลือก...มันทำให้ข้าอยากกลับไปเลือกใหม่...แต่ข้าทำไมได้

...ข้าได้แค่ยืดเวลา...และเก็บความทรงจำนี้ไว้ให้มากและนานเท่าที่ทำได้...และจดจำประกายมุข

ในดวงตานาง...ว่ามีความรักของข้ากับนางอยู่ในนั้น...ตราบนานเท่านาน...


...มันไม่ยุติธรรมกับฉันเลย...ฉันไม่เจอคนที่รักแต่...เขากลับจากฉันไป...อย่างไม่มีวันหวนคืน

...ฉันทำได้แค่จดจำดวงตาของเขาไว้...เก็บความทรงจำไว้ในโบเส้นนี้...ฉันจะได้ไม่ลืมว่า...

ฉันรักเขา...