เมื่อผมซักผ้าในวันฝนพรำ

"ซักผ้าหรอครับ"

ผมเงยหน้าขึ้น เบื้องหน้าคือชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังส่งยิ้มมาให้จากบ้านข้างๆที่ห่างกันเพียงแค่รั้วกั้น 

"ครับ"

"ในวันแบบนี้หรอครับ" 

ในวันแบบนี้? ผมเงยหน้ามองฟ้า ก่อนจะถึงบางอ้อ

สายฝนที่พรำลงมาเปาะแปะ ดูแล้วไม่ใช่ฤกษ์งามยามดีที่ควรค่าแก่การซักผ้าแม้แต่น้อย

ผมโคลงหัว ก่อนจะก้มหน้าก้มตาซักผ้าในวิถีพ่อบ้านต่อไป

"คุณชอบฝนมั้ยครับ" เขาถามต่อ รอยยิ้มน้อยๆที่ส่งมาทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะสานต่อบทสนทนาอีกหลายคำเพื่อรักษาน้ำใจ

"ชอบครับ" ผมว่าพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย "แต่บางเวลาก็ไม่ชอบนะครับ โดยเฉพาะในวันที่ต้องซักผ้า"

เขาหัวเราะเบาๆ "สักวันคุณอาจจะชอบฝนแม้แต่ในวันที่ต้องซักผ้าก็ได้นะครับ"

"อะไรนะครับ"

ชายหนุ่มร่างสูงยักคิ้ว นิ้วเรียวยาวของเขาชี้ไปที่กะละมังซักผ้าของผม

"น้ำล้นแล้วครับ"

ผมตาเหลือก รีบวิ่งเร็วจี๋ไปปิดน้ำก่อนที่แม่จะบ่นจนหูชาอีกว่าใช้น้ำเปลือง

ใครจะคิด..ว่าการซักผ้าธรรมดาๆของผม จะเป็นจุดเริ่มต้นของเรา

TB