มเหสีที่รัก

ลำดับตอนที่ #33 : ตอนที่ 33 เรื่องราวในอดีต(2)

"หม่อมชั้นคือสตรีชุดดำคนนั้น ที่ช่วยพระองค์จากกลุ่มคนชุดดำ"

"สุดท้ายข้าก็ได้พบเจ้าสักที..."ฉินไห่อี้กล่าวพร้อมกับไปนั่งคุกเข่าที่ข้างกายนาง "ยินดีเป็นชายาของข้าหรือไม่ หนานเอ๋อ"

"เขา..."

"ชู่ว...อย่าเสียงดังสิหนานหนาน"ไป๋มู่เอามือปิดปากเฟยหนานไว้

"หม่อมชั้นมิอาจเอื้อมหรอกเพคะ"

"ทำไมหละ หรือตำแหน่งชายายังไม่เพียงพอสำหรับเจ้า"เขาเอื้อมไปจับมือของนาง "หากเจ้ายินดีแต่งกับข้า วันข้างหน้าเจ้าอาจจะได้เป็นถึงฮองเฮา"

"ท่านว่าอย่างไรนะ!!"

"ชู่ว!!เจ้าอย่าเสียงดังไปสิ เจ้ายินดีหรือไม่"

หากข้าแต่งกับเขา ก็เท่ากับว่าเรา...

"หม่อมชั้นไม่คู่ควรเป็นชายาของพระองค์หรอกเพคะ หม่อมชั้นขอตัวกลับก่อน"จ้าวหนานเอ๋อพูดพร้อมกับลุกขึ้นแต่ฉินไห่อี้กับกดไหล่นางให้นั่งลงกับที่

"เจ้าจะรีบไปไหนหละ ข้ายังไม่ได้มอบของขวัญวันเกิดให้แก่เจ้าเลย"

"องค์ชายสิบ ท่านจะทำอะไร!!"นางใช้สายตาชำเลืองมองคนด้านหลัง

"เจ้าไม่อยากรู้หรือว่าของขวัญของเจ้าคืออะไร"

"คะ...คืออะไร"

"ผู้ที่อยู่บนหลังคา ทำไมไม่ลงมาทักทายกันอย่างเปิดเผยเล่า"ฉินไห่อี้กล่าวพร้อมกับขว้างอาวุธไปที่คนทั้งสอง

"พระชายา ระวัง!!"ไป๋มู่โอบตัวเฟยหนานแล้วหมุนออกไปทางขวาทำให้ทั้งสองตกลงมาจากหลังคา

"โอ๊ย!!"

"ไป๋มู่ เจ้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า"

"ที่แท้ก็พวกเจ้านี่เอง"ฉินไห่อี้กล่าวพร้อมกับปัดเสื้อผ้า

"ฮวาเอ๋อ??"

"ท่านพี่ คะ...คือ..."

"เจ้าสะกดรอยตามข้าทำไม"

"ขะ...ข้า"

"อ่อ...หรือเจ้าเสียดายที่วันข้างหน้าพี่เจ้าจะได้เป็นฮองเฮา จึงมาบุกรุกมาถึงที่นี่"

"ข้ามาตามสืบดูฆาตรกรที่ฆ่าพี่ชายข้าและจ้าวฮวาเอ๋อต่างหาก"เฟยหนานตอบกลับด้วยน้ำเสียงดุดัน

"เจ้าว่าไงนะ!!"จ้าวหนานเอ๋อพูดอย่างตกใจ

"ก็เขาเป็นคนฆ่าจ้าวหลินจื่อและท่านก็เป็นฆ่าจ้าวฮวาเอ๋อ"

"เจ้าพูดอะไรกัน เจ้าก็ยืนอยู่นี่ไม่ใช่หรือ ข้าไปฆ่าเจ้าตอนไหนกัน"นางพูดบ่ายเบี่ยง

"เรื่องของเรานะเอาไว้ก่อน แต่เขาคือคนที่ฆ่าพี่ใหญ่"

"เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้อย่างนั้นหรือ"

"หนานเอ๋อ เจ้าหมายความว่าอย่างไร"ฉินไห่อี้ที่ยืนดูพี่น้องทะเลาะอยู่นานกล่าวถามขึ้น

"ก็หมายความว่า ข้ารู้ว่าท่านคือคนที่ฆ่าพี่หลินจื่อ"

"เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าเป็นข้าที่ฆ่าเขา"ฉินไห่อี้ยังคงถามวกวน

"ข้าย่อมต้องแน่ใจ เพราะวันนั้นหากพี่หลินจื่อไม่ผลักข้าออก คงเป็นข้าที่ต้องตาย"จ้าวหนานเอ๋อกล่าวพร้อมกับกำมือแน่น

"วันนั้นเป็นเจ้า"ฉินไห่อี้ถึงกับตะลึง

"ที่แท้...เป็นเจ้าที่ทำให้พี่หลินจื่อตาย ไม่ใช่ฮวาเอ๋อ"

"ใช่!! วันนั้นเป็นข้า ความจริงวันนั้นเป็นเวรที่ข้าจะต้องไปเรียนวรยุทธ แต่ข้าขอแลกเวรกับเจ้าและหลอกท่านพ่อกับท่านแม่ว่าข้าคือเจ้าเพื่อออกไปชมงานเทศกาลที่ตลาด แต่เมื่อไปถึงก็พบคนกลุ่มหนึ่งควบม้ามาอย่างรวดเร็ว พี่ใหญ่ผ่านมาเห็นเข้าเขาจึงกระโดดผลักข้าออกแล้วถูกม้าเหยียบจนตาย...หลังจากนั้น ข้าก็ไม่เคยออกจากจวนอีกเลยจนถึงวันนี้..."

"เจ้าหลอกผู้อื่นมาตลอด ทำให้ทุกคนเข้าใจผิดว่าฮวาเอ๋อทำให้พี่หลินจื่อตาย ทำให้ท่านแม่เกลียดข้า"เฟยหนานกล่าวคาดโทษด้วยความโมโห

"พระชายา ใจเย็นๆก่อน..."ไป๋มู่พูดปลอบใจนาง

"วันนี้ข้าตั้งใจมาที่จวนนี้ เพื่อที่จะสังหารเจ้าสะ!!"

"เจ้าคิดว่าข้าจะถูกสังหารง่ายขนาดนั้นเชียวหรือ"

"งั้นข้าจะลองดู"จ้าวหนานเอ๋อพูดพร้อมกับชักกระบี่ออกมาจากสายคาดเอว ปลายกระบี่พุ่งตรงไปที่ฉินไห่อี้แต่เสวี่ยอวี้กลับเอากระบี่ของเขามารับไว้

"ข้าบอกแล้ว คิดสังหารข้ามันไม่ง่ายขนาดนั้น"

"ไป๋มู่ เราสามารถทำตามแผนเดิม แต่คงต้องเปลี่ยนเป้าหมายแล้วหละ"เฟยหนานถอยหลังไปกระซิบกับไป๋มู่

"ได้ ลงมือ"สิ้นคำพูดของไป๋มู่เฟยหนานก็จุดไฟสัญญาณให้กับกู่เฉิน เมื่อนางเห็นสัญญาณก็ให้พรรคพวกบุกเข้าไปในจวน ไป๋มู่เข้าไปจัดการกับเสวี่ยอวี้ ส่วนจ้าวหนานเอ๋อและกู่เฉินต่อสู้กับเหล่าทหารองครักษ์

"นี่พวกเจ้าคิดจะกบฏรึ!!"ฉินไห่อี้พูดเสียงดัง

"กบฏหรือไม่ เดี๋ยวเจ้าก็รู้..."เฟยหนานกล่าวพร้อมกับดึงกระบี่ออกจากฝักแล้วพุ่งตรงไปที่ฉินไห่อี้ เขากระโดดหลบไปทางซ้ายแล้วคว้าอาวุธคู่กายมารับคมกระบี่ของเฟยหนาน

"งั้นลองรับเพลงกระบี่ของข้าหน่อยเป็นไง"ฉินไห่อี้เป็นฝ่ายรุก เริ่มตวัดกระบี่ส่ายไปมาเพื่อลอกล่อคู่ต่อสู้ เฟยหนานเห็นดังนั้นจึงใช้เพลงกระบี่ที่กู่เฉินสอนให้ตอบกลับ

กู่เฉิน หวังว่าที่เจ้าสอนมาจะใช้ได้นะ...

ไม่ถึงสิบกระบวนท่าเฟยหนานก็ถูกฟันเข้าที่แขนข้างซ้าย

"พระชายา!!"ไป๋มู่ละจากคู่ต่อสู้ตรงหน้าแล้วตรงไปหาเฟยหนาน "ท่านเป็นอะไรมากรึเปล่า"

"ไม่เป็นไร แค่นี้เล็กน้อย"

"หึ!!ไป๋มู่ เจ้าดีนี่ ทรยศหักหลังข้าเพื่อไปหาสตรี ช่างโง่เขลาอะไรเช่นนี้"

"หม่อมชั้นไม่เคยคิดทรยศหักหลังองค์ชาย เพียงแต่ข้าไม่สามารถขายแผ่นดินเกิดได้"ไป๋มู่พูดโต้ตอบทำให้ฉินไห่อี้ถึงกับสะอึก

"ไป๋มู่ เจ้าว่าอย่างไรนะ"เฟยหนานกล่าวถามเขา

"ไป๋มู่ เจ้าเอาอะไรมาพูด ขะ...ข้าไม่เคยทำอะไรเช่นนั้นสักหน่อย"

"แล้วที่ท่านติดต่อกับองค์ชายแห่งแคว้นฉู่นั้นทำเพื่ออะไรกัน"

"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าติดต่อกับแคว้นฉู่"

"ข้าเคยแอบติดตามท่านไปยังโรงเตี๊ยมนอกเมือง ท่านนัดพบกับองค์ชายหวงลิ่วเหอ ซึ่งเขาเป็นลูกที่ฆ่าพ่อตนเอง ท่านจะไปติดต่อกับเขาเพื่อการอะไร!!"

"เจ้า!!กล้าสะกดรอยตามข้าหรือ"

"ไม่เช่นนั้นหม่อมชั้นก็ยังคงเป็นคนโง่เขลาอยู่ต่อไป"

"องค์ชายสิบ ทำไมท่านถึงทำเช่นนี้"เฟยหนานกล่าวถามอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

"ฮะๆๆในเมื่อพวกเจ้ารู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ก็อย่าหวังจะรอดออกไปจากที่นี่ได้เลย"ฉินไห่อี้เอื้อมมือไปกดปุ่มกับดักทำให้พื้นตรงที่เฟยหนานและไป๋มู่ยืนอยู่เปิดออก ร่างของทั้งสองตกลงไปในห้องชั้นล่างและประตูก็ปิดลง

"พระชายา!!"

"ที่แท้เจ้าก็ไม่ได้เป็นใบ้นี่เอง..."ฉินไห่อี้พูดกับสตรีที่มากับเฟยหนาน

"เจ้าทำอะไรพวกเขา!!"

"หึ!!รอเก็บศพพวกมันทั้งสองเถอะ ข้างล่างเป็นห้องที่ไม่มีทางออก หากไปกดโดนกับดักเข้าจะมีควันพิษพ่นออกมา ไม่ถึงครึ่งชั่วยามพวกมันก็จะตายทันที ฮะๆๆ"

"เจ้า!!"จ้าวหนานเอ๋อพูดอย่างหัวเสีย

"หนานเอ๋อ เจ้าคิดว่าวรยุทธแค่นี้จะจัดการข้าได้หรือ ขนาดฮวาเอ๋อที่เก่งกาจกว่าเจ้ายังไม่สามารถเอาชนะข้าได้เลย ยอมเป็นของข้าสะเถอะ"เขาพูดพร้อทกับเดินเข้าไปใกล้จ้าวหนานเอ๋อ นางส่งสัญญาณมือให้กับกู่เฉิน กู่เฉินเห็นดังนั้นจึงพยายามวิ่งไปเปิดกับดักออกแต่กลับถูกเสวี่ยอวี้กระโดดมาขวางเอาไว้ จึงเกิดการต่อสู่ขึ้นอีกครั้ง

ทางด้านภายในกับดักของฉินไห่อี้

"พระชายา ท่านเป็นอะไรหรือไม่"

"ข้าไม่เป็นอะไร รีบหาทางออกเร็วเข้า"เฟยหนานกล่าวพร้อมกับยันตัวลุกขึ้น

"ทำไมข้าไม่เคยเห็นห้องลับนี่มาก่อนเลยนะ"ไป๋มู่พูดอย่างสงสัย

"เขาไว้ใช้ป้องกันตนเอง คงไม่บอกผู้อื่นหรอก"เฟยหนานคลำที่กำแพงแล้วกดถูกปุ่มหนึ่งเข้า

"พระชายาระวัง!!!"ไป๋มู่กระโดดเอาตัวเองมาบังตัวเฟยหนานทำให้เขาได้รับควันพิษเข้าไปเต็มๆ ร่างของไป๋มู่ทรุดลงกับพื้น เฟยหนานจึงประคองตัวเขาไว้

"ไป๋มู่...ไป๋มู่ เจ้าเป็นอะไรหรือไม่"

"ขะ...ข้า ไม่เป็นอะไร ทำอะไรระวังหน่อยสิ พระชายา"เขาตอบตะกุกตะกัก

"ข้าขอโทษ..."

"รีบหาทางออกต่อเถอะ"

ทางด้านของจ้าวหนานเอ๋อและกู่เฉินที่กำลังต่อสู้อยู่นั้น ยังคงคุมสถานการณ์ได้อยู่ แต่จ้าวหนานเอ๋อได้รับบาดเจ็บที่แขนและแก้มข้างซ้าย ส่วนกู่เฉินก็ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยตามแขนและขา แต่บุรุษทั้งสองไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย

"แม่นางจ้าว...ท่านก็ยอมสะโดยดีเถอะ ดูสิ ใบหน้าของเจ้าเสียโฉมหมดแล้ว"ฉินไห่อี้กล่าวเย้ยจ้าวฟนานเอ๋อ

"ให้ตายข้าก็จะไม่ยอมเป็นของเจ้า"จ้าวหนานเอ๋อยังคงต่อสู้กับเขาเพื่อเอาตัวรอดจนผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม

ภายในกับดัก

ไป๋มู่ที่พยายามหาทางออกอยู่ๆก็ทรุดลงกับพื้น

"ไป๋มู่!!"เฟยหนานรีบวิ่งมาประคองตัวเขา "ไป๋มู่ เจ้าเป็นอะไรไป"

"ขะ...ข้าวิงเวียนศรีษะ รู้สึกจุกที่หน้าอก ไม่มีเรี่ยวแรงแม้กระทั่งจะยืน นะ...นี่ข้าเป็นอะไรไป"

เฟยหนานจับที่ชีพจรของเขา "เจ้า!!เจ้าถูกพิษนี่"

จะต้องเป็นควันเมื่อครู่แน่เลย...

"อึก!!"ไป๋มู่มีสีหน้าซีดเผือก

"เจ้า...เจ้าเป็นอะไรไป!!"

"ขะ...ข้าหายใจไม่ออก"

นี่มันพิษชนิดไหนกัน...

"ไป๋มู่ เมื่อครู่ที่เข้ามาบังตัวข้าจากควันนั่นเจ้ารู้สึกอย่างไร"

"ข้าจำได้ว่าสูดดมควันนั่นเข้าไปเต็มๆ แล้วรู้สึก..."

"ไป๋มู่...ไป๋มู่!!!เจ้าห้ามหลับนะ ตอบข้าก่อน เจ้ารู้สึกอย่างไร"

"ขะ...ข้ารู้สึกว่าตัวเองไม่รู้สึกตัวจะล้มลงกับพื้นแต่พยายามตั้งสติไว้ แล้วพอผ่านมาจนถึงตอนนี้ถึงได้รู้สึก...ไร้เรี่ยวแรงเช่นนี้"

"ตอนนี้เจ้าหายใจออกหรือยัง"เขาส่ายหัวตอบ

เอาหละ!!เขาทุ่มเทชีวิตเพื่อดูแลข้าเป็นอย่างดี ถึงเวลาช่วยชีวิตเขาตอบแทนแล้ว

เฟยหนานสูบลมหายใจเข้าเต็มปอด ลดใบหน้าลงต่ำเรื่อยๆแล้วประทับจูบลงบนริมฝีปากของไป๋มู่ นางเป่าบมหายใจเข้าไปในปากของเขาเพื่อช่วยให้เขาหายใจออก แต่ก็ไม่เป็นผล

"เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง"

"ชะ...ช่างเถอะ ข้าคงจะไม่ได้ดูแลท่านต่อไปอีกไม่ได้แล้ว..."

"ไป๋มู่ ไม่นะ..."

"พระชายา ดูแลตัวเองให้ดีๆนะ รอท่านอ๋องกลับมาหาท่าน"

"ไป๋มู่..."น้ำตาของเฟยหนานไหลลงไปกระทบบนใบหน้าของไป๋มู่

ไป๋มู่หยิบจี้หยกและขลุ่ยไม่ไผ่ออกมามอบให้เฟยหนาน "เก็บไว้ให้ดีๆ อย่าทำหายนะ"

"ไป๋มู่...เป็นเพราะข้า เพราะข้าไม่ระวังจึงทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้..."เฟยหนานร้องไห้เสียใจโอบกอดร่างของไป๋มู่

"พระชายา ท่านอย่าร้องไห้สิ ข้าไม่อยากเห็นท่านร้องไห้..."

"ได้ ข้าจะไม่ร้อง"เฟยหนานพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาของตนเอง

"เหอะ...ดีแล้ว"ไป๋มู่จ้องมองที่ใบหน้าของเฟยหนาน "พระชายา ท่านรู้หรือไม่ ท่านสวยกว่าฮวาเอ๋ออีกนะ"

"จะ...เจ้าเห็นหรือ"

"ท่านเหมือนนางมาก..."ไป๋มู่เอื้อมมือมาจับที่แก้มของนาง "ลี่อิง..."

"ไป๋มู่"มือของเขาตกลงที่ตักของเฟยหนาน "ไป๋มู่!!"นางเขย่าตัวเขาอย่างรุนแรงแต่เขากลับนอนนิ่วไม่รู้สึกตัวแล้ว  "ไป๋มู่...เจ้าจะทิ้งข้าไว้แบบนี้ไม่ได้นะไป๋มู่!!!"เฟยหนานเรียกคนตรงหน้าน้ำตาของนางก็ไหลออกมา

ดูท่าเราจะสู้ต่อไปไม่ไหว คงต้องเปิดเผยตัวแล้ว...

ฉินไห่อี้จับมือของจ้าวหนานเอ๋อแล้วแล้วหมุนเอาตัวนางเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน

"ปล่อยข้านะ!!"

"เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยบุปผาที่งดงามเช่นเจ้าไปง่ายๆอย่างงั้นหรือ"

"หยุดนะ!!องค์ชายสิบ ท่านคงจะรู้นะว่าป้ายทองนี่คือของใคร!!"

"ป้ายทองหงส์เหิน ของเสด็จย่า"ฉินไห่อี้ตกตะลึงเมื่อเห็นสิ่งตรงหน้า "ใช่ ปล่อยนางสะ!!"ฉินไห่อี้ทำตามคำสั่งนางเขาปล่อยจ้าวหนานเอ๋อออกจากอ้อมแขนแล้วเดินถอยไปด้านหลัง

"เจ้าเป็นอะไรกับไทเฮา"เสวี่ยอวี้กล่าวถามกู่เฉิน

"ข้า!! กู่เฉินเยี่ยหราง หัวหน้าหน่วยสายลับหงส์เหินแห่งองค์ไทเฮา!!"

........................................