มเหสีที่รัก

ลำดับตอนที่ #32 : ตอนที่ 32 เรื่องราวในอดีต

"ท่านอ๋อง..."

"หนานหนาน เจ้าเป็นอะไรหรือไม่"ฉินกุ้ยเฟยถามนางเมื่อได้ยินเสียงถ้วยน้ำชาแตก

"มะ...ไม่เป็นไรเพคะ แล้วตามหมอหลวงมาดูอาการท่านอ๋องหรือยัง"

"มีท่านหวังเล่อคอยดูแลและรักษาบาดแผลอยู่ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงพะยะค่ะพระชายา"ทหารที่มารายงานพูดกับเฟยหนาน

"หนานหนาน เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก อย่างไรเจี้ยนสือจะต้องจัดการกับกบฏนั่นและกลับมาอย่างปลอดภัย"ฉินกุ้ยเฟยกล่าวพร้อมกับตบไหล่เฟยหนานเบาๆ

"แต่เสด็จแม่ หม่อมชั้นอยากไปดูให้เห็นกับตาว่าท่านอ๋องไม่เป็นอะไรมากจริงๆ"

"เจ้าเป็นสตรี จะไปอยู่ค่ายทหารตามสามีนั้นมันไม่ใช่เรื่อง เจ้าอยู่ที่นี่นะดีแล้ว อย่าให้เจี้ยนสือต้องมาเป็นกังวลเลย"

"เอ่อ...ฉินกุ้ยเฟย พระชายา หม่อมชั้นทูลลา"

"อย่างไรรบกวนท่านคอยส่งข่าวตลอดด้วยนะ"

"พะยะค่ะฉินกุ้ยเฟย"พูดจบทหารคนนั้นก็เดินจากไป

"เสด็จแม่..."

"ไม่ได้ เจ้าอยากให้เจี้ยนสือกล่าวหาว่าข้าดูแลเจ้าไม่ดีหรือ"

"ไม่เพคะ"นางตอบกลับแล้วก้มหน้าก้มตา

"ข้ารู้นะว่าเจ้าเป็นห่วงเขามาก แต่เจ้าก็ควรคำนึงถึงฐานะและกำลังของตัวเจ้าเองด้วย"

"เพคะ"

"เจ้าไปพักผ่อนเถอะ ทำใจให้สบาย อย่างไรเขาจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน"

"เพคะเสด็จแม่"พูดจบเฟยหนานก็เดินกลับไปยังห้องยาของตน เมื่อเดินไปถึงห้องยาก็พบกับกู่เฉินและไป๋มู่นั่งอยู่

"พระชายา ท่านไปไหนมา"ไป๋มู่กล่าวถามสตรีตรงหน้า

"ข้าก็อยู่แถวๆนี้หละ เจ้ามีอะไร"

"ท่านเคยบอกข้าไม่ใช่หรือว่าท่านอยากจับตัวคนร้ายที่ฆ่าจ้าวฮวาเอ๋อให้ได้"

"ใช่ ข้าเคยพูด"เฟยหนานพยักหน้ารับ

"ตอนนี้โอกาสมาถึงแล้ว พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของจ้าวฮวาเอ๋อและจ้าวหนานเอ๋อ จ้าวหนานเอ๋อจะไปไหว้พระทำบุญที่อารามฉวนอี้ ถึงตอนนั้น เราก็หาวิธีล่อหลอกให้นางเอ่ยปากพูดความจริงออกมาเท่านี้ก็สิ้นเรื่อง"

"กลัวว่าเมื่อถึงเวลานั้น เจ้าจะแยกไม่ออกนะสิว่าคนไหนข้า คนไหนนาง"

"ข้าย่อมต้องแยกออกอยู่แล้ว"

"เพราะอะไร"

"นั่นไงเล่า"ไป๋มู่พูดพร้อมกับชี้ไปที่กำไลหยก "กำไลที่ท่านอ๋องมอบให้ท่าน จะต้องไม่ซ้ำกับผู้ใดแน่นอน"

"อ่อ...จริงสิ แล้วเจ้ารู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร"

"หลุนเอ๋อคนรับใช้เจ้าเป็นผู้บอกกู่เฉิน"

(กู่เฉิน เจ้าพบนางหรือ)เฟยหนานทำภาษามือกับกู่เฉิน นางพยักหน้าตอบ

(เจ้าพบนางที่ไหน ตั้งแต่ข้ากลับมาที่จวนข้ายังไม่พบนางเลย)

(วันก่อนข้าระหว่างที่เจ้าไปวัดบนเขากับกุ้ยเฟย ข้าออกไปเดินเล่นที่ตลาดแล้วพบนางออกมาซื้อของ ตอนนี้นางกลับไปอยู่ที่จวนสกุลจ้าวแล้ว)

"เป็นเพราะข้าทิ้งนางไว้ที่นี่แท้ๆ"เฟยหนานกล่าวโทษตนเอง

"ไม่ใช่ความผิดท่านหรอก หากนางมาส่งข่าวเช่นนี้ แสดงว่านางยังคงจงรักภักดีต่อท่านอยู่"

"อืม...งั้นพรุ่งนี้ ข้าจะไปอารามฉวนอี้ ก่อนอื่นเรามาวางแผนกับก่อนเถอะ"เฟยหนาเสนอความคิด ทั้งสองพยักหน้าตอบ

.

.

.

.

.

"ตามนี้ พรุ่งนี้พระอาทิตย์ขึ้นข้าจะมารับเจ้าทั้งสอง"ไป๋มู่พูด

"อืม...จริงสิ"เฟยหนานหยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ 

"นี่คือ..."

"ขลุ่ยไม้ไผ่ไง วันนั้นที่ไปวัดบนเขาเจ้าไม่ได้ขึ้นไปกับข้า แถมตอนกลับก็ไม่พบเจ้าอีกจึงไม่ได้มอบให้"

"ทำไมเจ้าถึงมอบให้ข้า??"

"เจ้าจำตอนที่พบกับกันครั้งแรกได้หรือไม่"

(ตอนที่ 17)

"เจ้าคงจะเห็นแล้วนะ ถอยไปสะ"คนลึกลับพูดพร้อมกับให้เฟยหนานเดินไปข้างหน้า หลี่ไท่คุนเห็นดังนั้นจึงสั่งให้ทหารถอยออกห่าง ขณะเดียวกันทหารกลุ่มของเจิ้งจื่อเว่ยก็ตามสัญญาณมาถึงพอดี

"ปล่อยตัวพระชายาเดี๋ยวนี้"เจิ้งจื่อเว่ยพูด

"พวกเราล้อมเจ้าไว้อย่างไรเจ้าก็หนีไม่พ้นหรอก ยอมจำนนและบอกชื่อนายของเจ้ามาสะ!!"หลี่ไท่คุนพูดย้ำ

"ถึงข้าจะต้องตายข้าก็จะไม่ยอมทรยศนายข้าเด็ดขาด"คนลึกลับนั่นพูด

"เจ้าช่างภักดีต่อข้าจริงๆ"???

"นายท่าน..."คนลึกลับที่จับตัวเฟยหนานไว้พูดเบาๆ

"ข้ามาช่วยเจ้าแล้ว พวกเจ้า!!รับมือ"สิ้นเสียงลึกลับก็มีเสียงขลุ่ยลอยมาตามลม เสียงขลุ่ยนี้เป็นเพลงสะกดจิตให้ผู้ที่ได้รับฟังจะหลับไปในทันที 

จริงด้วย...ตอนพบกันครั้งแรกข้าโผล่ไปช่วยเสวี่ยอวี้ที่ถูกทหารล้อมอยู่นี่...

"นี่เจ้าจำเรื่องพวกนี้ได้ด้วยหรือ"ไป๋มู่ถามพร้อมกับรับขลุ่ยมาดู

"ข้าไม่ได้ความจำเสื่อมนะ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรง่ายๆนะ ยิ่งคนอย่างเจ้านะข้าจำแม่นเลยหละ"

(พระชายา ข้าขอตัวไปทำธุระก่อนนะ)อยู่ๆกู่เฉินที่นั่งนิ่งมานานก็ทำท่าทางขึ้น

(เจ้าจะไปไหนหรือ)เฟยหนานถามกลับ

(ข้าจะรีบกลับนะ)นางบ่ายเบี่ยงแล้วเดินจากไปทันที

"อะไรของนางนะ"เฟยหนานยืนงุนงง

"ทำไมหรือ"ไป๋มู่กล่าวถาม

"นางบอกจะไปธุระ แต่พอถามว่าจะไปไหนนางกลับบ่ายเบี่ยง"

"นางคงมีเรื่องที่ไม่อยากจะบอกพวกเราละมั้ง"ไป๋มู่พูดพร้อมกับนั่งเท้าคาง

"อืม..."

นางมีความลับอะไรกันนะ...

วันต่อมา อารามฉวนอี้

"คุณหนูใหญ่ วันนี้ข้าได้ยินมาว่า องค์สิบจะมาไหว้พระที่อารามฉวนอี้เช่นเดียวกับท่านด้วยหละ"

"แล้วอย่างไร"จ้าวหนานเอ๋อถามคนใช้คู่ใจกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"ก็หมายความว่า...หากองค์ชายสิบถูกตาต้องใจท่าน ท่านก็อาจจะ..."

"หุบปากของเจ้าเดี๋ยวนี้เลยนะเหวินชิง หากเจ้ายังพูดจาไร้สาระอีกต่อไปข้าจะไล่เจ้า"นางพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในอาราม

"นี่ ไป๋มู่ วันนี้องค์ชายสิบจะมาด้วยหละ"เฟยหนานหันไปพูดกับคนด้านข้าง

"อืม..."

"เจ้า...จะไปหลบตรงอื่นก่อนก็ได้นะ ทางนี้ข้าจัดการได้"

"ข้าจะทิ้งท่านไว้คนเดียวได้อย่างไรเล่า"ไป๋มู่พูดพร้อมดีดหน้าผากนางเบาๆแล้วหันไปมองที่ประตู "พูดถึงก็มานั่นแล้ว"

สิ้นคำพูดของไป๋มู่ เฟยหนานหันไปตามที่เขาบอกก็พบกับฉินไห่อี้ที่กำลังเดินเข้ามาในอาราม ฉินไห่อี้มาพร้อมกับคนติดตามคู่ใจคนใหม่คือ เสวี่ยอวี้

"คุณหนูใหญ่ องค์ชายสิบมาด้านนั่นแล้วค่ะ"เหวินชิงคนสนิทคู่ใจของจ้าวหนานเอ๋อพูดกับนางแล้วชำเลืองมองไปทางด้านหลัง

"เจ้าอย่ารบกวนข้าสิ ข้ากำลังไหว้พระอยู่ไม่เห็นหรือ"นางหลับตาประนมมือขอพรพระองค์ใหญ่

"องค์ชาย นั่น..."

"จ้าวฮวาเอ๋อ!!"ฉินไห่อี้กล่าวเสียงดังแล้วเดินตรงไปที่จ้าวหนานเอ๋อ ดึงแขนของนางให้ลุกขึ้น

"นี่ท่านทำอะไรนี่!!"จ้าวหนานเอ๋อพูดโวยวาย

"องค์ชายท่านจะทำอะไร"เหวินชิงกล่าวพร้อมกับดึงแขนจ้าวหนานเอ๋อออก

"ฮวาเอ๋อ อ๋องฉินผู้นั้นทอดทิ้งเจ้าแล้วหรือ ถึงได้มานั่งสวดมนต์อยู่ที่นี่"ฉินไห่อี้พูด

"ข้าไม่ใช่ฮวาเอ๋อ ท่านเป็นใคร"จ้าวหนานเอ๋อถามด้วยความลังเล

"นายของข้าผู้นี้คือ องค์ชายสิบ ฉินไห่อี้"เสวี่ยอวี้กล่าวแนะนำนายของตน

"คาราวะองค์ชายสิบ"จ้าวหนานเอ๋อพูดพร้อมทำท่างคำนับ

"ไม่ต้องมากพิธีหรอก เจ้าบอกเจ้าไม่ใช่ฮวาเอ๋องั้นเจ้าก็คือ..."ฉินไห่อี้พูดลากเสียงยาว

"ทูลองค์ชาย ท่านนี้คุณหนูใหญ่ จ้าวหนานเอ๋อเพคะ"เหวินชิงกล่าวแนะนำนายของตน

"อ่อ...ข้าทักคนผิด ขออภัยคุณหนูใหญ่ด้วย"

"ไม่เป็นไรเพคะ เหวินชิงเรากลับกันเถอะ"

"เดี๋ยวสิ แม่นาง เจ้าพึ่งจะมาไหว้พระสวดมนต์ ทำไมรีบกลับนักหละ"

"ทูลองค์ชาย วันนี้เป็นวันเกิดของคุณหนูใหญ่ นางจึงมาทำบุญไหว้พระขอพรเพคะ"

"เหวินชิง!!"

"แหมคุณหนู...โอกาสมาถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมท่านไม่คว้าไว้หละคะ"เหวินชิงกระซิบข้างหูผู้เป็นนาย

ก็เพราะเขาเป็นคนฆ่าพี่ใหญ่นะสิ...

"ข้าไม่เคยพบคุณหนูใหญ่มาก่อน แต่ทำไมรูสึกคุ้นเคยยิ่งนัก"ฉินไห่อี้กล่าวถามพลางครุ่นคิด

"ท่านเคยพบน้องรองมาก่อน อาจเพราะเราเป็นแฝดกันเลยทำให้ท่านสึกคุ้นเคยกระมั้ง"

"ไม่ใช่ เหมือนข้าเคยพบเจ้ามาก่อนที่จะพบนาง"

ดื้อดึงสะจริง หรือเราจะตีสนิทเขาสะก่อนแล้วค่อยแผนสังหารเขา...

"ทำไมนางกับองค์ชายสิบดูพูดคุยสนิทสนมกันจัง"เฟยหนานที่แอบดูอยู่ด้านหลังอารามกล่าวขึ้น

"นั่นสิ ข้าก็เคยพึ่งจะเคยพบนางเป็นครั้งแรก ก่อนหน้านี้องค์ชายสิบก็ไม่เคยพบนางแต่ทำไมดูสนิทกันจัง"

"อ่อจริงสิ วันนี้เป็นวันเกิดของเจ้านี่...ยินดีจะให้ข้าเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารสักมื้อได้หรือไม่"ฉินไห่อี้ถาม

"คุณหนู..."

"หม่อมชั้นยินดีเพคะ"

"ดีหละ งั้นขอเชิญได้กินมื้อกลางวันที่จวนข้าแล้วกัน"

"ขอบพระทัยองค์ชาย"เมื่อพูดคุยกันเสร็จทั้งสองก็เดินไปที่ม้าของตน กระโดดขึ้นม้าและควบออกไปทันที

"ไป๋มู่ พวกเขาไปนู่นแล้ว รีบตามไปเร็ว!!"

"มานี่"ไป๋มู่ดึงตัวเฟยหนานเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแล้วกระโดขึ้นบนหลังคาวิ่งตามทั้งสองไปทันที

จวนองค์ชายสิบ

"สุขสันต์วันเกิดจ้าวหนานเอ๋อ ข้าขออวยพรให้เจ้ามีความสุขมากๆนะ"ฉินไห่อี้รินเหล้าลงในจอกของจ้าวหนานเอ๋อ

"ขอบพระทัยองค์ชาย"นางกล่าวขอบคุณและดื่มเหล้าหมดจอก

"ข้าสงสัยอยู่เรื่องหนึ่ง ไม่รู้ว่าเจ้าจะตอบข้าตามความจริงได้หรือไม่"

"ได้สิเพคะ องค์ชายสงสัยเรื่องอะไรหรือเพคะ"

"สองปีก่อน ในป่าไผ่เมืองจิ้งหยาง เจ้าคือคนชุดดำผู้นั้นใช่หรือไม่"

"หากข้าตอบว่า...ไม่ใช่ ท่านจะเชื่อข้าหรือไม่"

"ไม่"

"แล้วอย่างนี้ท่านจะถามข้าทำไมกันเพคะ ในเมื่อใจของท่านคิดว่าข้าเป็นนาง"

"เจ้าก็ต้องหาสิ่งมาพิสูจน์สิ ว่าเจ้าไม่ใช่นาง"

จ้าวหนานเอ๋ออย่างมีเลศนัยแล้วกล่าวตอบฉินไห่อี้ว่า "ใช่ หม่อมชั้นคือนาง"

เป็นเจ้าจริงๆ... ฉินไห่อี้คิดในใจแล้วยิ้มออกมาอย่างเปิดเผย

"หม่อมชั้นคือสตรีชุดดำคนนั้น ที่ช่วยพระองค์จากกลุ่มคนชุดดำ"