คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 21 ความไว้ใจ
"ฉินเจี้ยนสือ.....เจ้าจงจำคำพูดนี้ไว้ เฟยหนานจะต้องเป็นของข้า!!!"
ค่ายทหาร
(เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง)เฟยหนานถามกู่เฉิน
(ข้าไม่เป็นไร เจ้าถูกจับตัวไปได้รับอันตรายหรือไม่)
(ข้าไม่เป็นไร บาดแผลเจ้าหายหรือยัง)
(หายแล้ว เป็นเพราะเจ้าช่วยไว้แท้ๆ หากเจ้าไม่เอายามาให้ข้าก่อนที่ข้าจะถูกจับไปบาดแผลต้องรักษายากแน่เลย)
เฟยหนานพยักหน้าตอบ
(จริงสิ ข้ามีเรื่องจะขอร้องเจ้า)เฟยหนานทำท่าทางของร้อง
(ได้สิ ข้ายินดีช่วยเหลือเจ้าทุกเรื่อง)
(ทุกเรื่องจริงหรือ)
กู่เฉินพยักหน้ารับ
(ข้อแรก สอนวรยุทธให้ข้าที)
(ทำไมไม่ให้ท่านอ๋องสอนเล่า)
(ข้าอยากได้วิชาที่หลากหลาย หลังจากฝึกกับท่านอ๋องแล้วข้าจะมาหาเจ้า)
กู่เฉินพยักหน้ารับ
(ข้อสอง...)เฟยหนานชูสองนิ้วค้างไว้
(บอกมาสิ)กู่เฉินทำท่านทางอยากรู้
(เจ้าช่วยทดลองยาให้ข้าได้หรือไม่)
สีหน้าของกู่เฉินตกตะลึงกับสิ่งที่นางขอ
(กู่เฉิน คือ....ข้าไม่ได้ขอให้เจ้าเป็นหนูทดลองนะ แต่ข้าต้องการรักษาเจ้า ให้เจ้ากลับมาพูดได้อีกครั้ง ได้ยินทุกอย่างอีกครั้งเจ้าไม่อยากกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรือ)
กู่เฉินนั่งนิ่งไม่ตอบกลับเหมือนตอนแรก
เฟนหนานเอื้อมไปจับมือของกู่เฉิน สายตาของนางจับจ้องไปที่เฟยหนาน
(ข้าจะรักษาเจ้าให้หายเองนะ ข้าสัญญา)เฟยหนานทำท่าทางพร้อมกับยิ้มให้นาง
ใบหน้าของกู่เฉินก็ปรากฏรอยยิ้มเมื่อเห็นคนตรงหน้านางรักมิตรสหายด้วยใจจริงมากถึงเพียงนี้
(ข้าไปก่อนนะ เริ่มฝึกพรุ่งนี้นะ)เฟยหนานโบกมือลากู่เฉินพร้อมกับรอยยิ้มแล้วเดินจากไป
ท่านอ๋องเลือกคนไม่ผิดจริงๆ กู่เฉินคิดในใจแล้วยิ้มออกมา
"เฮ้อ....มีคนมากวนใจหม่อมชั้นอีกแล้ว"หวังเล่อพูดออกมาลอยๆ
"ก็ท่านอ๋องอนุญาตให้ข้าใช้ห้องนี้ ข้าก็ต้องใช้ให้คุ้มสิ ใครจะไปรู้พึ่งได้ห้องยาไม่กี่วันก็ต้องย้ายออกแล้ว"
"พะยะค่ะ เชิญพระชายา อยากใช้อยากได้อะไรก็เชิญเลยพะยะค่ะ"
"ฮึๆๆ ขอบใจ"เฟยหนานตอบอย่างประชด นางเดินไปหาตำราเล่มหนึ่งอยู่ที่ชั้นหนังสือ ไม่นานหลี่ไท่คุนก็เดินเข้ามา
"พระชายา"
"ใครเรียกข้าน่ะ"
"หม่อมชั้นเอง ไท่คุน ท่านอ๋องเรียกพบ"
"อืม ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ"
"หนานหนาน"
"เรียกหาหม่อมชั้นมีอะไรหรือ"เฟยหนานเดินเข้าไปในกระโจมพร้อมเอ่ยปากถาม
"ข้าได้เบาะแสเรื่องหนึ่ง เชื่อว่าเจ้าจะต้องอยากรู้แน่นอน"
"เรื่องอะไรหรือ"เฟยหนานถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"เรื่องการตายของจ้าวฮวาเอ๋อ"
"มีเบาะแสอะไรหละ"นางเปลี่ยนสีหน้าทันที
"อย่าเพิ่งทำสีหน้าแบบนั้นสิ ความจริงในตอนแรกเจ้าไม่ใช่หรือที่ต้องการสืบเรื่องนี้หนะ"
"กะ..ก็ใช่"
"ปิ่นอันที่ข้าให้เจ้ายังอยู่หรือไม่"
"อยู่สิ หม่อมชั้นเก็บไว้กับตัวตลอดเลย เห็นไหม"นางพูดพร้อมกับหยิบปิ่นออกมาจากผม
"นั่นของคนร้ายที่ฆ่าเจ้านะ เอาไปเสียบที่ผมทำไมกันเล่า"
"เพื่อมันจะได้ไม่หายไปไหนอย่างไรหละ"
"แล้วเจ้ารู้หรือยังว่ามันเป็นของใคร"
"หม่อมชั้นขอนึกก่อนนะ...."เฟยหนานพูดพลางทำท่าทางครุ่นคิด
(ตอนที่ 7)
"อ่อ จริงสิ ท่านอ๋องเก็บปิ่นนี้ได้ตรงที่เกิดเหตุ เจ้าเคยเห็นหรือไม่ว่ามันเป็นของใคร"
"ขะ.....ของคุณหนูใหญ่"
"ห๊ะ จริงหรือ"
"จริงค่ะ นี่ท่านเก็บมาจากที่เกิดเหตุจริงหรือ"
"ใช่ เจ้าต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก่อนนะ"
จริงด้วย...หลุนเอ๋อบอกว่าปิ่นนั่นเป็นของ.....
"นึกออกหรือยัง"
"นึกออกแล้ว!!"
"พูดเบาๆก็ได้"
"ปิ่นอันนี้เป็นของ...จ้าวหนานเอ๋อ"
"ว่าอย่างไรนะ!!"
"ชู่....เบาๆสิ ท่านเองก็เสียงดังเหมือนกันนั่นแหละ"
"จ้าวหนานเอ๋องั้นหรอ"
เฟยหนานพยักหน้าตอบ
"ทำไมนางถึงทำแบบนี้นะ"
"หม่อมชั้นจะไปรู้รึไงเล่า หม่อมชั้นไปนะ"
"เดี๋ยวสิ"เขาพูดพร้อมกับดึงข้อมือนางทำให้กำไลหลุดออกจากข้อมือ "นี่เจ้าใส่กำไลนี้ติดตัวตลอดเลยหรือ"
"อะ..เอาคืนมานะ"
"ยื่นข้อมือเจ้ามาสิ"เฟยหนานยื่นข้อมือไปให้เขาอย่างว่าง่าย "ทีหลังอย่าให้ใครแย่งกำไลไปง่ายๆแบบนี้อีกนะ"
"อืม..."เฟยหนานพยักหน้ารับ
"เจ้าลองจับข้อมือข้าแบบที่เจ้าจับสิ"
เฟยหนานทำตามที่เขาบอก
"เมื่อมีคนมาจับข้อมือเจ้าให้เจ้าทำแบบนี้"เขาพูดพร้อมกับพลิกข้อมือกลับแล้วจับข้อมือของเฟยหนานไปไขว้ที่หลัง
"โอ้ย!!หม่อมชั้นเจ็บนะ"
"เจ็บสิดี เจ้าจะได้จำไง"เขาพูดพร้อมกับปล่อยนาง
"หึ"นางเดินสะบัดออกไปทันที
คนอะไร ปากบอกรักแต่ทำร้ายกันได้ลง เจ็บข้อมือชะมัด
"ว่าไง โดนรังแกมาหรอ"
สะ...เสียงนี้มัน
"ได้ยินเสียงข้าแล้วถึงกับตะลึงเชียวหรือพระชายา"
"ไป๋มู่!!!"
"ชู่...เบาๆสิ เจ้าทั้งสองนี่เสียงดังกันจริงๆ"
"เจ้าเข้ามาได้อย่างไร"เฟยหนานดึงตัวเขาไปคุยในที่ลับตา
"ข้าก็แค่เดินเข้ามา"
"พูดเป็นเล่นไปได้"
"ช่างข้าเถอะน่า....ว่าแต่ท่านจะทำอย่างไรกับพี่สาวตัวดีของเจ้า"
"เจ้าแอบฟังตั้งนานแล้วหรอ"
"ก็ตั้งแต่แรกจนถึงที่อ๋องฉินสอนท่านทำ...."
"พอเลยๆไม่ต้องพูดถึงแล้ว"เฟยหนานพูดพลางสะบัดมือไปมา
"ข้อมือท่านเป็นอย่างไรบ้าง"เขาจับดูข้อมือนางอย่างนุ่มนวล
"ข้าไม่เป็นอะไรหรอก"เฟยหนานรีบดึงมือออกทันที
"แต่ถ้าเจ้ายังไม่เลิกตอแยนาง เจ้าจะเป็นแน่!!"
สิ้นเสียงของคนผู้นั้นทั้งสองก็หันขวับทันที
"ท่านอ๋อง..."
"หนานหนาน มานี่"
"แต่เขา..."
"มานี่!!!"
"อย่าบังคับใจนางสิท่านอ๋อง"ไป๋มู่ดึงข้อมือนางไว้
"หนานหนาน!!"
เฟยหนานดึงมือของไป๋มู่ออกแล้วเดินไปยังเบื้องหน้าฉินเจี้ยนสือแล้วชูแขนทั้งสองขึ้นบังไป๋มู่
"เขาไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าทำอะไรเขาเลยนะ ไปสิไป๋มู่"
"ในเมื่อข้าไม่ผิดเจ้าจะให้ข้าไปทำไม"
"หนานหนาน ทำไมเจ้าต้องปกป้องมันด้วย"
"ท่านอ๋อง เราคบหากันแบบมิตรสหาย เจ้าวางใจเถอะ เราไม่มีอะไรเกินเลยจริงๆนะ"
"แต่มันไม่คิดกับเจ้าแค่เพื่อน!!"ฉินเจี้ยนสือพูดพร้อมกับดึงตัวนางมาข้างกาย
"เจ้ากลับไปหาองค์ชายสิบสะ แล้วบอกกับเขาว่านางคือพระชายาของข้า พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์มาพรากนางไปจากข้า"
"ท่านอ๋อง ท่านเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ที่ข้าทำไปก็เพราะหน้าที่ แต่ตอนนี้ข้ามาหานางเรื่องส่วนตัวนะพะยะค่ะ"
"เจ้ากลับไปได้แล้ว ไป๋มู่"เฟยหนานพูดไล่เขากลับไป
"แต่เจ้าต้องไปกับข้า"ฉินเจี้ยนสือพูดพร้อมกับดึงนางไปทันที
"ปล่อยนะท่านอ๋อง.."ฉินเจี้ยนสือไม่ยอมปล่อยข้อมือนางนางจึงทำอย่างที่เขาสอน
"ดีนี่ ทีมันจับไม้จับมือได้แต่ข้าจับไม่ได้ หึ"
"เขาก็แค่เพื่อน ทำไมต้องโมโหด้วยเล่า"
"เจ้าเห็นสายตาที่มันมองเจ้าหรือไม่"
"สายตาไป๋มู่ทำไมหรือ"
"มันมองเจ้าเกินคำว่า มิตรสหายแล้ว"
"ทำไมต้องจำกัดหม่อมชั้นทุกเรื่องด้วย"
"งั้นเจ้าก็กลับไปสิ กลับไปอยู่บ้านเจ้า เจ้าเลือกได้ทุกสิ่ง ทำได้ทุกอย่างที่อยากทำ จะได้เจอมันทุกวันยังไงเล่า!!!"
เฟยหนานตกตะลึงกับคำพูดของฉินเจี้ยนสือ
"ทะ...ทำไม...."
"..."
"ทำไมท่านไม่เข้าใจข้าบ้างเลย"เฟยหนานเดินจากไปในทันที น้ำตาของนางไหลออกมาด้วยความเสียใจ
ทำไม....ทำไมถึงไม่เชื่อใจข้า ทำไมเจ้าไม่คิดบ้างว่าข้ารักเจ้ามากแค่ไหน เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ารักเจ้าจนไม่มีพื้นที่เหลือสำหรับใครอีกแล้ว ทำไม.....
เฟยหนานเดินไปเรื่อยๆจนถึงกระโจม นางตัดสินใจจะกลับไปอยู่ที่จวนสกุลจ้าวนางจึงเดินเข้าไปเอากระบี่และถุงเงินในกระโจมแล้วขึ้นม้าควบออกจากค่ายทหารทันที ระหว่างทางเข้าเมืองหลวงเกิดฝนตกหนัก นางอดทนอดกลั้นจนขี่ม้าเข้าไปถึงเมืองหลวง นางจึงลงเดินจูงม้าตากฝนกลับไปที่จวน ระหว่างทางปรากฏร่างบุรุษผู้หนึ่งเดินกางร่มคันใหญ่เดินมาทางนางแล้วนำร่มมากางให้นาง นางจึงหันไปมองบุรุษผู้นั้น
"ปะ...ไป๋มู่"
"พระชายา..."
"ทำไมขะ..."พูดไม่ทันจบเฟยหนานก็เป็นลมสลบไปทันที ร่างของนางทรุดลงแต่ไป๋มู่ก็รับร่างของนางไว้ได้ทัน
"พระชายา ข้าสัญญากับท่าน...ข้าจะไม่ให้ใครทำท่านต้องเสียใจอีก"
"ท่านอ๋องพะยะค่ะ กระหม่อมมีเรื่องจะรายงานพะยะค่ะ"
"ว่ามา"ฉินเจี้ยนสือที่นั่งสงบสติอารมณ์อยู่กล่าวขึ้น
"เสด็จอา พระชายาไปไหนหรือพะยะค่ะ"
ปัง!! "นางไปไหน"เขาทุบโต๊ะพร้อมกับลุกขึ้น
"ก็หม่อมชั้นเห็นนางขี่ม้าออกไป คิดว่าเสด็จอา...."
"นางขี่ม้าไปทางไหน นานหรือยัง"
"ไปทางเมืองหลวง สักครึ่งชั่วยามดะ...."ฉินหลางเยว่พูดไม่ทันจบฉินเจี้ยนสือก็รีบตามออกไปทันที
ฉินเจี้ยนสือกระโดดขึ้นมาแล้วควบเข้าเมืองหลวงทันที ระหว่างทางฝนตกหนัก ฉินไห่อี้เห็นท่าไม่ดีจะขี่ม้าตามมาแต่ทหารสองคนอาสาไปตามฉินเจี้ยนสือด้วยตนเอง
หนานหนาน ข้าขอโทษ ขออย่าเป็นอะไรไปเลย
ฉินเจี้ยนสือควบม้ากลับไปยังจวนฉินอ๋องแล้วเดินเข้าไปในจวน
"คาราวะท่านอ๋อง...พระชายาไม่มาหรือเพคะ"หลุนเอ๋อถามพลางมองออกไปด้านนอก
"นางไม่ได้มาที่นี่หรือ"
"มะ..ไม่นะเพคะ"
สิ้นคำพูดของหลุนเอ๋อฉินเจี้ยนสือก็รีบกลับไปที่ม้าแล้วควบไปยังจวนสกุลจ้าวทันที
จวนสกุลจ้าว
"คาราวะท่านอ๋อง เดี๋ยวกระหม่อมจะไปรายงานท่านอำมาตให้นะพะยะค่ะ"
"ไม่ต้อง พระชายามาที่นี่หรือเปล่า"
"ตั้งแต่อภิเษกไปพระชายาไม่เคยมาที่นี่อีกเลยพะยะค่ะ"ได้ยินดังนั้นฉินเจี้ยนสือจึงกลับไปที่ม้าแล้วควบออกไปทันที
ฉินเจี้ยนสือควบม้าไปตามทางแล้วไปหยุดอยู่ที่ม้าตัวหนึ่ง บนม้ามีคนอยู่สองคน คนหนึ่งเป็นบุรุษในมือของเขาถือร่มคันใหญ่แล้วในอ้อมกอดของเขามีสตรีนางหนึ่งซบอยู่ มือของสตรีนางนั้นห้อยลงมาที่ข้อมือของนางสวมกำไลหยกอยู่
"หนานหนาน..."เสียงของฉินเจี้ยนสือนั้นเเผ่วเบายิ่งนัก
ที่แท้เจ้าก็มาหามันจริงๆ......
ฉินเจี้ยนสือควบม้ากลับค่ายทหารสวนทางกับทหารทั้งสองที่ตามออกมา
"ท่านอ๋อง พระชายาพะยะค่ะ"
"ท่านอ๋องกลับมาแล้วพระชายาหละ"
"นั่นสิ ตามท่านอ๋องกลับไปแล้วค่อยว่ากัน"
"อืม"
(ท่านอ๋อง พบนางไหมเพคะ)
"เจ้าห้ามพูดถึงนางอีก"
"ทำไมหละพะยะค่ะเสด็จอา"
"จะพูดถึงนางมากรักคนนั้นทำไม ข้าหลงผิดจริง"
ปัง!!กู่เฉินตบโต๊ะเสียงดัง
(ข้าไม่เชื่อว่านางเป็นคนแบบนั้น)นางทำท่าทางแล้วเดินออกไปทันที
"กู่เฉิน...กู่..ฮึ่ย!!"ฉินหลางเยว่รีบเดินตามนางออกไปทันที
(เจ้าเป็นอะไรไป)
(ทำไมท่านอ๋องถึงไม่เชื่อใจนาง ทั้งๆที่นางรักเขามากขนาดนั้น)
(ปล่อยให้เป็นเรื่องของเขาทั้งสองเถอะ)
(ไม่รู้หละ ข้าจะไม่ตามหานาง)
"ช่างเถอะ สักวัน...นางจะกลับมา"ทั้งสองที่เถียงกันอย่างเงียบๆอยู่นานหันมาทางต้นเสียง
โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งในเมืองหลวง
"โอ้ย!!ปวดหัวจัง"
"ตื่นแล้วหรอ ดื่มยานี่ก่อนสิ ท่านตัวร้อนมากเลยนะ"
"ปะ..ไป๋มู่"
"ท่านตากฝนแบบนี้ก็ไม่สบายสิ"
"ที่นี่ที่ไหน"
"กินยาเร็ว มา..ข้าจะเป่าให้"
"ข้าอยู่ที่ไหน"
"รีบกินเร็วเดี๋ยวมันเย็นมากจะไม่ออกฤทธิ์นะ"
"ไป๋มู่!!"
"ที่นี่คือโรงเตี๊ยมลี่เฟิง ข้าตอบท่านแล้ว ท่านกินยาก่อนสิ"
"อืม..."สายตาของนางเศร้าสร้อย มองแกไปที่หน้าต่าง
"อย่างไรเขาก็ไม่มาหรอก"
"ไม่จริง ยังไงเขาก็ต้องมาตามมาข้า"
"ท่านไม่คิดจะมองคนที่เคียงข้างท่านบ้างหรือ"
"ขอโทษด้วย"สายตาของนางมองต่ำ "ข้าไม่อาจรักใครได้อีกแล้ว"น้ำตาของนางไหลออกมา
"ไม่เป็นไร เรายังเป็นสหายกันได้นี่"เขาตบไหล่นางเบาๆ
"อืม..."นางยิ้มรับ
"ข้าจะไปส่งท่านที่ค่ายนะ"
"ไม่!!"
"แล้วเจ้าจะไปที่ไหนหละ"
"ไปส่งข้าที่จวนสกุลจ้าว"
"....."
"ข้าว่าถ้าอยู่ห่างกันสักพักก็คงจะดีขึ้นเอง"นางพูดพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่าง
หึ หยกที่งดงามภายนอกแต่ภายในกลับเข้มแข็งถึงเพียงนี้ ทำไมฉินเจี้ยนสือถึงไม่เก็บไว้ให้ดีๆนะ
........................
ความคิดเห็น