มเหสีที่รัก

ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 20 หึง?!?

จ้าวหลินจื่อ นะ..นี่มันพี่ชายของจ้าวฮวาเอ๋อนี่ เขาเป็นคนฆ่าหรือ

"เจ้าฆ่าพี่ชายข้า!!!"

"ถ้าใช่แล้วจะทำไม"เขาถามพลางเลื่อนใบหน้าลงต่ำ

"ฮือ....ปล่อยข้านะ"เฟยหนานพยามยามดิ้น

"เจ้าบอบบางอย่างนี้จะสู้แรงข้าได้อย่างไร ยอมเป็นของข้าสะเถอะ"เขากำลังจะจูบนาง

"ไป๋มู่ช่วยข้าด้วย...."

ปัง!!!

คนชุดดำผู้หนึ่งถีบประตูเข้ามาในห้อง

"เจ้าเป็นใคร"ฉินไห่อี้พูดไม่ทันจบคนชุดดำก็ปักเข็มเงินลงไปที่ต้นคอของเขา "จะ..."ฉินไห่อี้ก็สลบไป

"เจ้าเป็นใคร"เฟยหนานถามพลางถอยไปด้านหลัง

"ก็เป็นคนที่จะพาเจ้าหนีอย่างไรเล่า"ผู้จบชายชุดดำก็ลากนางออกจากห้องไป

"ปล่อยข้านะ ช่วยด้วย...."

"เจ้าเงียบๆสิ"ชายชุดดำเอามือปิดปากนางแล้วพาตัวนางออกไป

กลางป่า

"เจ้าเป็นใคร ช่วยข้ามาทำไม"เฟยหนานพูดพร้อมกับนั่งลง

"เจ้าจำข้าไม่ได้หรือ"

"เสียงคล้ายกับ....ไป๋มู่!!!"

สิ้นเสียงของเฟยหนานชายชุดดำก็เปิดหน้าออก

"ทะ....ท่านอ๋อง!!!"

"ไม่เจอกันไม่กี่วัน พระชายาก็จำข้าไม่ได้สะแล้ว"ฉินเจี้ยนสือพูดพลางคุกเข่าลงข้างๆนาง

"คะ...คือว่า"

"กลับไปค่อยว่ากัน"พูดจบเขาก็ดึงตัวนางไป

ค่ายทหาร

"พระชายากลับมาแล้ว ปลอดภัยดีนะเพคะ"เสี่ยวเฉิงถามเฟยหนานด้วยความดีใจ

"ข้าปลอดภัยดี เจ้าหายไปไหนมาเสี่ยวเฉิง"

"กู่เฉินกับนางถูกลูกน้องขององค์ชายสิบจับตัวไป ดีที่ท่านอ๋องวางแผนแบ่งพวกเราออกเป็นห้ากลุ่ม ถึงได้เจอพวกเจ้าทุกคนพะยะค่ะ"หลี่ไท่คุนพูด

"ตอนนี้กู่เฉินอยู่ที่ไหน"

"แม่นางกู่เฉินพักอยู่ที่กระโจมเพคะ"เสี่ยวเฉิงตอบ

"ข้าจะไปหานาง"

"เดี๋ยว.."สิ้นเสียงของฉินเจี้ยนสือเฟยหนานก็หยุดชะงัก

"ทำไมหรอ"

"เรามีเรื่องต้องคุยกัน"

ทุกคนที่อยู่ในกระโจมเห็นดังนั้นจึงพากันออกมาด้านนอกทันที

"นะ..นี่"เฟยหนานจะเรียกใครสักคนแต่ก็ไม่มีใครเหลียวแล

"ไม่ต้องเรียกหรอก"ฉินเจี้ยนสือกระซิบที่ข้างหูของนางทำให้นางเสียหลักจะล้มเขาจึงคว้าตัวนางแล้วดึงตัวนางเข้ามาในอ้อมกอด

"ปะ..ปล่อยได้แล้ว"

"ตอบคำถามข้า แล้วข้าจะปล่อย"

"อะ..อืม"

"คำถามแรก ไป๋มู่คือใคร"

"เอาคำถามนี้ขึ้นก่อนเลยหรือ"เฟยฟนานหันขวับ ฉินเจี้ยนสือพยักหน้าตอบ "เขาคือ...คนขององค์ชายสิบ"

"แล้วทำไมเจ้าถึงเรียกหาแต่เขา"

"ก็ตอนที่อยู่ตำหนักองค์ชายสิบเขาคอยคุมและอารักขาหม่อมชั้นตลอด ก็เลยเรียกติดปากน่ะ"เฟยหนานพูดตอบพลางยิ้มแห้งๆ

"งั้นหรือ"

"ปล่อยหม่อมชั้นก่อนสิ"พูดจบเขาก็ปล่อยนาง

"ไป๋มู่ดูสำคัญกับเจ้าจังนะ"

"ก็...เขาดูแลหม่อมชั้นดีนี่"

"แล้วดีเท่าข้าหรือไม่"

"ไม่"เฟยหนานพูดพลางหันหน้าหนี

"พวกมันไม่ได้ทำอะไรเจ้าใช่หรือไม่"

"เปล่า"

จริงสิ ระ..เรื่องนั้น

"ท่านอ๋อง"

"อะไรหรือ"

เฟยหนานเปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน

"มีอะไรก็เล่ามาเถอะ อย่าเก็บไว้เลย"

"อะ..องค์ชายสิบ ขะ...เขา ฆ่า พี่ชายหม่อมชั้น"

"เจ้าว่าอย่างไรนะ!!!"เขาลุกพรวดพราดสีหน้าแตกตื่น

"จ้าวหลินจื่อ...ถะ ถูกองค์ชายสิบฆ่า"

"มีใครรู้เรื่องนี้หรือยัง"

"หม่อมชั้นยังไม่ได้บอกใคร"

"เจ้ารู้ได้อย่างไร"

"ก่อนที่ท่านจะเข้าไปช่วยหม่อมชั้น องค์ชายสิบเมาแล้วพูดออกมาเอง"

"รอข้าก่อนองค์ชายสิบ เราจะได้เห็นดีกันแน่"

"ท่านอ๋องอ ท่านต้องแก้แค้นให้พี่หลินจื่อนะ"

"เจ้าวางใจได้ ไปพักผ่อนก่อนเถอะ"ฉินเจี้ยนสือจับมือของเฟยหนานแล้วพานางไปนอนที่เตียง

วันต่อมา

"พระชายาเพคะ สายแล้วเพคะ"เสี่ยวเฉิงปลุกเฟยหนาน

"อืม ท่านอ๋องหละ"

"อยู่ที่ลานฝึกเพคะ จริงด้วย มีจดหมายส่งมาถึงพระชายาเพคะ"

"ใครส่งมาหรือ"

"หม่อมชั้นไม่ทราบเพคะ ทหารหน้าค่ายบอกว่ามีคนมาส่งให้หม่อมชั้นแต่หน้าซองเขียนถึงพระชายาเพคะ"เสี่ยวเฉิงพูดำร้อมกับยื่นซองจดหมายให้เฟยหนาน เฟยหนานพยักหน้าแล้วรับซองจดหมายมาเปิดอ่าน เมื่ออ่านจนจบนางก็รีบพับจดหมายเก็บแล้วรีบลุกจากที่นอนทันที

"พระชายาจะรีบไปไหนหรือเพคะ"

"เอ่อ...พะ...เพื่อนข้านัดข้าไปพบน่ะ ถ้าเจอท่านอ๋องฝากบอกด้วยนะว่าข้าจะเข้าไปในเมือง อีกสองชั่วยามข้าจะกลับเอง"เฟยหนานพูดพลางสวมเสื้อคลุม เก็บผมด้านหน้าขึ้นแล้วรีบออกจากกระโจมทันที

โถ่...ไป๋มู่ นึกจะนัดพบก็นัดง่ายๆอย่างนี้ ถ้าท่านอ๋องรู้เข้าข้าตายแน่เลย

ตลาดในเมืองหลวง

โรงเตี๊ยมฉางเซิน

"แฮกๆๆ อยู่ที่นี่เองโรงเตี๊ยมฉางเซิน หาตั้งนาน"เฟยหนานจูงม้าเดินมายังหน้าโรงเตี๊ยมด้วยอาการหอบ เมื่อจูงม้าไปฝากไว้ที่โรงม้าเสร็จนางก็เดินเข้าโรงเตี๊ยมไป

อยู่ไหนกันนะ หรือว่ายังไม่มา เฟยหนานคิดในใจพลางมองหาไป๋มู่

"พระชายา ข้าอยู่ทางนี้"ไป๋มู่โบกมือเรียกเฟยหนาน เมื่อนางเห็นก็รีบเดินตรงไปที่เขาทันที

"ไป๋มู่ เจ้าอย่างเรียกข้าอย่างนั้นสิเดี๋ยวคนอื่นก็รู้ฐานะของข้าหมดน่ะสิ ว่าแต่...เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้ากลับไปอยู่ที่ค่ายทหารแล้ว"

"สายข้ามีอยู่ทั่วเมืองหลวง เหตุใดข้าจะไม่รู้ อีกอย่างเมื่อเช้าข้าไปดูท่านที่ห้องก็พบองค์ชายสิบนอนสลบอยู่เพียงผู้เดียว จึงคิดว่าท่านอ๋องจะต้องไปช่วยท่านออกมาแล้วแน่"

"ในเมื่อรู้ว่าท่านอ๋องช่วยข้าออกมาแล้วเจ้าจะเรียกข้าออกมาพบทำไม"

"ก็ข้าอยากเห็นหน้าท่าน อยากเห็นด้วยตนเองว่าท่านปลอดภัย"

"คาราวะท่านอ๋อง ไม่ทราบว่าท่านอ๋องเสด็จมาด้วยเรื่องอันใดพะยะค่ะ"เสี่ยวเอ้อของโรงเตี๊ยมพูดต้อนรับ

"แย่แล้ว......"เฟยหนานพูดลากเสียงยาว

กึก....กึก....กึก เสียงฝีเท้าของคนที่เฟยหนานรู้จักเป็นอย่างดีดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"เหตุใดพระชายาจะเสด็จออกนอกค่ายทหารจึงไม่ไปรายงานข้าด้วยตนเอง"เสียงอันดุดันดังขึ้นข้างๆหูนาง

"คะ...คือว่า....."

"ข้าน้อยไป๋มู่คาราวะท่านอ๋อง"

"ไป๋มู่...."ฉินเจี้ยนสือทวนชื่อของบุรุษผู้นั้น

จะไปบอกชื่อเขาทำไมกันเล่า...

"จริงสิท่านอ๋อง คือว่า"

"เจ้าไม่ต้องพูด!!"

"ก็ได้หม่อมชั้นไม่พูด..."เฟยหนานพูดอย่างลนลาน

"เจ้า คือไป๋มู่"

"พะยะค่ะ ไป๋มู่ ทหารเอกองค์ชายฉินไห่อี้พะยะค่ะ"

แนะนำตัวสะดิบดี เจ้าแนะนำตัวขนาดนี้มีหวังไปเละคาบาทาเจี้ยนสือแน่เล้ย.......

"หึ เจ้ามีธุระอะไรกับพระชายาข้า"

"หม่อมชั้นแค่ต้องการสนทนากับพระชายา ไม่เกี่ยวกับท่านอ๋องนี่พะยะค่ะ"

"เจ้าอย่าคิดนะว่าเรื่องที่เจ้าทำไว้ข้าไม่รู้"ฉินเจี้ยนสือเข้าไปกระชากคอเสื้อเขาแน่น

เจี้ยนสือรู้ว่าไป๋มู่คือคนชุดดำนั่น ตายแน่เลยช้าน....

"ท่านอ๋อง ท่านจะทำอะไรพะยะค่ะ"ไป๋มู่พูดด้วยสีหน้ายั่วยวน

"เจ้า!!!"

"ท่านอ๋องอย่านะ..."

"เรามีเรื่องต้องคุยกัน!!!"พูดจบเขาก็กระชากนางออกไป

"ไว้ข้าจะส่งจดหมายไปหานะ พระชายา"

"ไม่ต้องมายุ่งกับคนของข้า!!"ฉินเจี้ยนสือตะโกนกลับไป

เขาพาตัวนางออกมาหน้าโรงเตี๊ยม

"ขึ้นม้า!!"

"ท่านอ๋อง ท่านฟังหม่อมชั้นก่อนสิ"

"ข้าบอกให้เจ้าขึ้นม้า!!!!"

"ถ้าท่านไม่ฟัง หม่อมชั้นก็จะไม่กลับไป"

"นี่เจ้า!!"ฉินเจี้ยนสือชี้หน้านางด้วยความโมโห เขาอุ้มนางขึ้นพาดบ่าแล้ววางนางลงม้า เขาขึ้นคร่อมด้านหลังแล้วควบม้าออกไป

"ท่านาปล่อยข้านะ...."

"ถึงค่ายเราต้องคุยกัน!!!"

นะ..นี่โมโหถึงขนาดนี้เชียวหรือนี่....

ค่ายทหาร

"ลงมา"

"....."เฟยหนายังคงนั่งนิ่งอยู่บนม้า

"ข้าสั่งให้เจ้าลงมา!!!"

"ท่านมีสิทธิอะไรมาสั่งข้า!!"

"สิทธิในการเป็นเจ้าของตัวเจ้าอย่างไรหละ"

"ท่านเป็นอะไรของท่านเนี่ย ข้าก็แค่ไปพบเพื่อนของข้า"

"แล้วเจ้ารู้เปล่า ว่าเพื่อนของเจ้าคนนั้นคือคนที่จับเจ้าไปให้องค์ชายสิบ เป็นคนลักพาตัวกู่เฉินกับเสี่ยวเฉิงในตอนแรก แล้วยังวางแผนดักลอบทำร้ายเจ้ากับพี่ข้าในตอนนั้นอีกด้วย!!"

"ทะ...ท่าน รู้หมดเลยหรือ"

"ใช่"

"ขะ...ข้าขอโทษ"

"ข้าขอสั่งห้ามเจ้าไปพบเขาอีก"

"แต่ว่า..."

"หากจะพบข้าต้องไปด้วย"

"ก็ได้..."

"กลับกระโจมไปสะ"พูดจบเขากำลังจะเดินจากไป

"ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วยหละ หึงหม่อมชั้นหรอ"

ฉินเจี้ยนสือหันขวับกลับมาทางต้นเสียง แล้วเดินตรงปรี่มาที่นาง

"ใช่ แล้วจะทำไม หากข้าไปพบนางอื่นเจ้าก็หึงข้าแบบนี้หละ"

"หม่อมชั้นก็คงไม่หึงขนาดนี้หรอก"เฟยหนานพูดลอยๆ

"เจ้ามานี่เลย"เขาดึงตัวนางลงมาจากม้าแล้วอุ้มนางเข้าไปในกระโจม เมื่อเข้าไปในกระโจมเขาโยนนางลงบนเตียง

"โอ๊ย!!หม่อมชั้นเจ็บนะ วางเบาๆไม่เป็นหรือไง"

"ทำไม ไป๋มู่วางตัวเจ้าเบามากหรือ"

"ทำไมท่านต้องลากเขามาเกี่ยวด้วยเล่า ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย"

"หึ มันก็ทำดีไปทุกอย่างสินะ"เขาโน้มตัวคร่อมตัวนาง

"ท่านจะทำอะไร"

"แบบนี้ไงเล่า"เขาจประทับริมฝีปากลงบนปากของนาง เฟยหนานตะลึงกับสิ่งที่เขาทำจนตัวแข็งทื่อ

ทำไมกัน...หึงแล้วทำแบบนี้หรือไง เฟยหนานคิดพลางพยายามดิ้นให้หลุดจากจูบของเขา

"ดิ้นทำไม ไม่ชอบข้าจูบหรือ"

"ทำไมท่านถึงได้หึงแรงนักนะ"

"แล้วที่ข้ารักเจ้ามากมันไม่ดีหรือไง"

"รักมากก็ควรเข้าใจหม่อมชั้นบ้าง"

"ที่ข้าทำทุกอย่างก็เพื่อไม่ให้เจ้าตกอยู่ในอันตราย"

"แต่ที่หึงนี้ไม่เกี่ยวสักหน่อย ปล่อยนะ"

"จะไปหามันอีกหรือ อย่าได้หวังเลย"เขาประทับจูบลงอีกครั้ง ครั้งนี้เขาจูบนานกว่าเดิม จูบของเขามีรสหอมหวานถึงแม้อารามณ์ของเขาจะโมโหใจร้อนแค่ไหนแต่จูบของเขาช่างมีความอ่อนโยนและหวานล้ำยิ่งนัก

"ปล่อยหม่อมชั้นได้แล้ว..."เขาไม่ยอมปล่อยนาง "หม่อมชั้นหายใจไม่ออกนะ"ได้ยินดังนั้นเขาจึงปล่อยนาง

"ต่อจากนี้ไปห้ามห่างข้าแม้แต่ก้าวเดียว"ฉินเจี้ยนสือพูดพลางลูบผมนาง นางพยักหน้าตอบ

หึงสะขนาดนี้ ใครจะกล้าขัดคำสั่งให้โมโหอีกเล่า~_~

ฉินเจี้ยนสือลุกไปนั่งที่โต๊ะทำงาน เฟยหนานจึงเดินตามไปแล้วนั่งลงข้างๆเขา

"หนานหนาน"

"มีอะไรหรือ"

"ข้าจะพาเจ้าไปที่หนึ่ง"

"ไปสิ"

"ว้าวที่นี่สวยจัง"เฟยหนานกระพริบตาหลายครั้งเมื่อเห็นสถานที่ตรงหน้า

สถานที่ตรงหน้าของทั้งสองคือน้ำตกแห่งหนึ่ง น้ำในธารมีสีเขียวแต่ดูใสสะอาด บรรยากาศรอบข้างรมรื่น เย็นสบาย ด้านข้างมีต้นหญ้าดอกไม้ขึ้นเรียงรายยาวไปสุดสายตา เสียงน้ำตกกระทบกับหินช่างไพเราะสบายหูยิ่งนัก

"ที่นี่งดงามมากเลย ชื่ออะไรหรือ"

"ยังไม่ได้ตั้งชื่อ"

"หมายความว่าอย่างไร ไม่ได้ตั้งชื่อ"

"ข้าเป็นผู้พบที่นี่เอง"

"จริงหรือ" 

ฉินเจี้ยนสือพยักหน้าตอบ

"งดงามมากจริงๆ"เฟยหนานมองไปรอบๆตัว บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มแห่งความสุข นางหมุนไปรอบๆจนมาหยุดที่ฉินเจี้ยนสือ ในมือของเขาถือมงกุฎดอกไม้

"นั่นคือ..."

"ข้าทำให้เจ้า"เขาพูดพลางสวมให้นาง "สิ่งที่งดงามก็ต้องอยู่คู่กับสตรีที่งดงาม"

เฟยหนานยิ้มอย่างมีความสุข

"ที่ข้าทำไปทั้งหมดก็เพราะเจ้า ข้ารักเจ้านะหนานหนาน"ในมือขอเขาถือดอกไม้อีกช่อหนึ่งยื่นให้นาง

"อืม...หม่อมชั้นก็...รักท่านอ๋อง"นางรับช่อดอกไม้มาดม

"เจ้าห้ามเหลียวแลชายใดนอกจากข้า หากเจ้าพูดถึงชายอื่นต่อหน้าข้า ข้าจะจูบเจ้า"เขาพูดพลางดึงตัวนางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

ตั้งกฏมาแบบนี้ ข้าอยากจะพูดถึงชายอื่นทั้งวันเลย เดี๋ยวนะเมื่อกี้ที่ทะเลาะกันคืออะไรเนี่ย เปลี่ยนอารมณ์ไวจนข้าตามไม่ทันแล้ว ชายคนนี้

ในขณะที่ทั้งสองกำลังมีความสุขอยู่นั้น ก็มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องเขาทั้งคู่อยู่ สายตาคู่นี้มองทั้งสองไปด้วยความอิจฉาริษยา

"ฉินเจี้ยนสือ.....เจ้าจงจำคำพูดนี้ไว้ เฟยหนานจะต้องเป็นของข้า!!!"

...............................