มเหสีที่รัก

ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 19 ความจริงเปิดเผย!?!

มีงานสนุกๆให้ทำแล้วเรา.....

ตำหนักองค์ชายสิบ

"กลับมาแล้วหรือฮวาเอ๋อ"ฉินไห่อี้ถามเมื่อเห็นนางเดินเข้าประตูมา

"เพคะ"เฟยหนานตอบพร้อมกับเดินหนี

"จะรีบไปไหนเล่าพระชายา เจอหน้ากันครู่เดียวก็จะไปแล้วหรือ"ฉินไห่อี้ลุกพรวดจากเก้าอี้แล้วเดินตรงมาที่นาง

"เพคะ หม่อมชั้นเก็บดอกไม้มาชนิดหนึ่งจึงจะรีบนำไปศึกษาเพคะ ทูลลา"เฟยหนานไม่รีรอรีบเดินกลับห้องของตน

"ผู้หญิงคนนี้ช่างเล่นตัวเสียจริง ฮะๆๆ"เขาพูดพลางหัวเราะ แต่หารู้ไม่ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องเขาอยู่

เฮ้อ....เมื่อไหร่จะออกไปจากที่นี่ได้นะ ไม่ชอบเลยที่ต้องเจอคนแบบนี้ เฟยหนานคิดพลางนั่งเท้าคาง

"พระชายา ท่านทำอะไรอยู่"

"อ้าว ไป๋มู่ ข้านั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่นะ"

"แล้วดอกไม้ที่เก็บมาหละ"

"ข้าวางไว้บนโต๊ะนั้น เห็นหน้าใครคนหนึ่งแล้วไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลย..."

"หน้าข้าหรือ งั้นข้าไปก็ได้"

"ไม่ใช่ๆ เจ้าก็รู้ว่าใคร อย่าทำไขสือดีกว่าน่า..."

"เจ้าอยากหนีหรือไม่"เขาถามเบาๆพร้อมกับนั่งลงข้างๆนาง

"ก็เจ้าไม่ใช่หรือไงที่จับตัวข้ามา"เฟยหนานพูดพลางเบือนหน้าหนี

"แต่ตอนนี้ข้าอยากช่วยท่าน"เขายื่นหน้ามาใกล้นาง

นางหันมาถามด้วยความดีใจ "จริงหรือ" ใบหน้าของทั้งสองใกล้กันมากจนรู้สึกถึงลมหายใจของอีกฝ่าย "เอ่อ....ไม่ต้องดีกว่า เดี๋ยวข้าจะทำให้เจ้าเดือดร้อน"เฟยหนานพูดพลางหันหน้าไปทางอื่น

"ท่านไม่ต้องห่วงข้าหรอก ท่านรู้หรือไม่ องค์ชายวางแผนหาทางจะขืนใจเจ้า"

"หา!!!จริงหรือ ละ....แล้วทำไมเจ้ามาบอกข้าหละ"

"ข้าเห็นว่าท่านเป็นคนดีไงหละ ยื่นหูมานี่"เขากระดิกนิ้วเรียก เฟยหนานจึงยื่นหูเข้าไปใกล้ๆเขา "คืนนี้ไม่ว่าองค์ชายจะให้ดื่มหรือกินอะไรก็ห้ามกินโดยเด็ดขาด ดื่มได้นิดหน่อยแล้วแกล้งสลบไป ยามสามข้าจะมาช่วยท่าน"

"ฮึ่ย....แล้วถ้าข้าเกิดหลับขึ้นมาจริงๆจะไม่เสียตัวให้เขาหรือไม่เอาหละแผนการเจ้าไม่ได้เรื่อง ข้าไม่เอาด้วยหรอก"

"ท่านอยากเสียตัวหรือไง"

"เอาอย่างนี้ เจ้าส่งข้อความไปหาท่านอ๋องให้มาช่วยข้า"

"ไม่ได้ หากข้าออกไปข้างนอกองค์ชายจะต้องสงสัยแน่ ทำตามที่ข้าบอก รับรองข้าจะไม่ยอมให้ท่านเป็นอะไรไปแน่"เขาพร้อมกับกำมือของนาง เฟยหนานจ้องในสายตาของเขา สายตาของเขาสามารถสื่อว่าเขาจะดูแลนางเป็นอย่างดี

"ได้ ข้าเชื่อใจเจ้า"

นะ...นี่ข้าพูดอะไรออกไปนี่... ไป๋มู่คิดในใจแล้วรีบเอามือออก

"ขะ...ข้าไปก่อนนะ ท่านก็ไปพักผ่อนได้แล้ว เดี๋ยวข้าจะนำมื้อเย็นมาให้"

"อืม..."พูดจบนางก็เดินไปนอนที่เตียง

เฮ้อ.....ง่วงจัง หลับสักงีบดีกว่า

ก๊อกๆๆ

"นั่นใคร!!"เฟยหนานพูดพร้อมกับดีดตัวขึ้นจากเตียง

"ข้าเอง ข้านำอาหารเย็นมาให้"ไป๋มู่พูดพร้อมกับยกถาดอาหารเข้ามาในห้อง

"โถ่....เจ้าทำข้าตกใจหมด"

"เย็นป่านนี้แล้วท่านยังนอนอีกหรือ"

"ข้าง่วงนี่ ไหนๆเจ้าก็เอามาแล้วกินก่อนก็ได้"นางลุกมานั่งที่โต๊ะกลางห้อง

"ท่านนี่นะ"เขาส่ายหัวเบาๆ

ขณะที่เฟยหนานกินข้าวอยู่ ไป๋มู่ก็นั่งจ้องใบหน้าของนาง

จริงใจ.....ใสซื่อ.....ฉลาดแกมโกง.....เข้มแข็ง.....นี่แหละตัวท่าน พระชายา

"นี่!!!เจ้าจ้องหน้าข้าทำไม??"

"ก็....มองคนสวยไม่ได้หรือ"

"บะ...บ้า พูดแบบนี้ข้าก็เขินสิ"เฟยหนานพูดทำท่าทางเอียงอาย

"ข้าพูดเล่น"

"เจ้านี่!!!"นางเท้าเอวชี้หน้าเขา

"สลัดคราบกุลสตรีออกทันทีเลยนะท่าน"

"เชอะ เจ้าเอากลับไปเลย ข้าอิ่มแล้ว"

"ได้ ข้าไปนะ"เขาหยิบถาดอาหารออกมาแต่นางไม่หันกลับมามอง

"ไปก็ไปสิไม่ง้อสะหน่อย ชิ"เฟยหนานพูดพลางขึ้นไปนอนบนเตียง

ว่าแต่....แผนขององค์ชายสิบที่เขาบอกนี่จริงหรือ บรึ๋ย...รีบนอนดีกว่า ถ้าเขาเข้ามาเห็นว่าข้าหลับจะได้ออกไป นางนึกในใจพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมโปง

แต่ถ้า..เขาเห็นว่าข้าหลับแล้วจะทำอะไรข้าหละ...

แอ๊ด.....

เสียงประตูดังขึ้นเฟยหนานจึงแกล้งหลับ

หลับแล้วหรือนี่ ฮวาเอ๋อ....เจ้าช่างงดงามทุกเวลาจริงๆ ฉินไห่อี้นึกพลางลูบหัวของนาง

"องค์ชาย มีผู้บุกรุกพะยะค่ะ"ทหารคนหนึ่งเข้ามารายงาน

"ใครกัน บังอาจนัก!!!"ฉินไห่อี้พูดพร้อมกับลุกจากเตียงแล้วรีบออกจากห้องไป

เฟยหนานโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มแล้วพ่นลมหายใจออกมา

"ไปสะที....เมื่อไหร่ท่านจะหาข้าเจอกันนะ จะรอดไปได้สักกี่วันกันเชียว"

เช้าวันต่อมา

ฉินไห่อี้ถูกฮ่องเต้เรียกเข้าเฝ้าด่วน เขาจึงให้ไป๋มู่อยู่เฝ้าเฟยหนานที่ตำหนัก

ท้องพระโรง วังหลวง

"ลูกสิบ"

"พะยะค่ะเสด็จพ่อ"

"อ๋องเก้ากับองค์ชายสิบสี่สงสัยว่ามีคนของเขาถูกจับอยู่ในตำหนักของเจ้า เป็นความจริงหรือไม่"

"ไม่เป็นความจริงพระเจ้าค่ะเสด็จพ่อ ลูกบริสุทธิ์นะพะยะค่ะ"ฉินไห่อี้พูดแล้วคุกเข่าลง

"เจ้าลุกขึ้นก่อน อ๋องเก้า เจ้าว่ามาสิ....คนที่หายตัวไปนั้นเป็นใครกัน"

"ทูลฝ่าบาท พระชายาของหม่อมชั้น จ้าวฮวาเอ๋อพะยะค่ะ"ฉินเจี้ยนสือรายงาน

"เจ้าว่าอย่างไรนะ!!!พระชายาของเจ้าหายตัวไป แล้วทำไมเจ้าถึงมาสงสัยในตัวองค์ชายสิบหละ"

"ทูลเสด็จพ่อ ลูกและเสด็จอาได้ค้นหาตัวพระชายาทั่วทั้งเมืองหลวงแล้วก็ไม่พบ สั่งขันทีและนางกำนัลในวังหลวงทุกคนค้นหาก็ไร้วี่แวว หม่อมชั้นจึงคิดได้ว่ามีเพียงสามที่ที่ยังไม่ได้ค้นหา"ฉินหลางเยว่รายงานแก่ฮ่องเต้

"ที่ไหนบ้างหละ"ฮ่องเต้โน้มตัวลงวางศอกไว้บนเข่า

"ที่แรกคือตำหนักฉินอวี้ของเสด็จพ่อแต่ที่นั่นคงจะไม่มีแน่นอน ที่ที่สองคือตำหนักฉู่เหรินของฮองเฮาซึ่งจะต้องไม่มีตัวนางอย่างแน่นอน ส่วนที่สุดท้ายคือตำหนักของเสด็จพี่"

"เจ้าว่าอย่างไรนะ แล้วตำหนักองค์ชายองค์อื่นหละ"ฉินไห่อี้พูดแย้ง

"พี่สิบ ท่านลืมอะไรหรือเปล่า พี่ใหญ่และพี่สี่ย่อมต้องอยู่ตำหนักฉู่เหรินกับฮองเฮา ส่วนพี่รอง พี่ห้า พี่เก้าอยู่ตำหนักจื่อฮัวกับจางกุ้ยเฟย พี่สาม พี่เจ็ด พี่แปด น้องสิบหกยิ่งแล้วใหญ่ อยู่ตำหนักเดียวกับไทเฮา ย่อมไม่กล้าทำความผิดแน่ ที่เหลืออยู่ก็มีแต่ตำหนักของท่านที่มีเพียงท่านอยู่คนเดียว"ฉินหลางเยว่พูดอย่างมีเหตุผล

"ขอฝ่าบาททรงออกพระราชโองการให้หม่อมชั้นค้นตำหนักองค์ชายสิบได้ด้วยเถอะพะยะค่ะ"ฉินเจี้ยนสือพูดเสริม

"ที่พวกเจ้าพูดมาก็มีเหตุผล ได้ ข้าจะเขียนราชโองการให้"

"ขอบพระทัยฝ่าบาท"ฉินเจี้ยนสือ/ฉินหลางเยว่พูดพร้อมกัน

"แต่เสด็จพ่อ...."

"ถ้าเจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด เจ้าก็ยอมให้พวกเขาค้นเถอะ"

"พะยะค่ะ"

ตำหนักองค์ชายสิบ

"ไป๋มู่...รินเหล้าสิ!!"

"องค์ชาย ตั้งแต่กลับมาท่านก็ดื่มเหล้าไม่หยุด ยังไม่บ่ายท่านก็เมาสะแล้ว ไปพักผ่อนเถอะพะยะค่ะ"

"เสด็จพ่อทรงไม่เชื่อใจข้า!!เฮือก!!แล้วอย่างนี้ข้าจะได้เป็นองค์รัชทายาทได้อย่างไร....เจ้าช่วยข้าคิดสิ"ฉินไห่อี้พูดพลางเขย่าตัวไป๋มู่

"องค์ชาย ท่านพอเถอะ ท่านเมามากเเล้ว"

"ข้าสั่งให้เจ้ารินเจ้าก็ต้องริน!!!ตกลงว่าเจ้าเป็นนายหรือข้าเป็นนาย!!!"

"ใช่ ท่านเป็นนาย แต่เมื่อนายเลือกทางผิด ลูกน้องก็ต้องชี้ทางที่ถูกต้องให้นะพะยะค่ะ"

"เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้!!!ออกไปให้พ้นข้า.....ออกไป!!!"

"พะยะค่ะ"ไป๋มู่เห็นท่าไม่ดีจึงออกมา

"ฮวาเอ๋อ.....ในเมื่อเขาจะมาเอาตัวเจ้าไป ดังนั้นวันนี้เจ้าจะต้องเป็นของข้า!!!"พูดจบฉินไห่อี้ก็รีบรุดไปที่ห้องของเฟยหนาน

"เปิดกุญแจเดี๋ยวนี้!!!"

"พะยะค่ะองค์ชาย"

เฟยหนานได้ยินเสียงของฉินไห่อี้นางก็หันไปทางต้นเสียงทันที เมื่อเข้ามาในห้อง เข้าก็เดินตรงมาที่นาง เฟยหนานเห็นดังนั้นจึงถอยหลัง ในมือของนางกำตำราแน่น

"องค์ชายสิบ ท่านจะทำอะไร"เฟยหนานพูดออกมาด้วยสีหน้ากังวล

"ฮวาเอ๋อ.....วันนี้เจ้าจะต้องเป็นของข้า"เขาพูดพลางดันตัวนางเข้ากำแพง แขนทั้งสองของเขาคร่อมตัวนางไว้จนนางไม่สามารถหนีไปทางไหนได้

"ท่านจะทำอะไรข้า"

"ทำแบบนี้ไงเล่า"เขาเลื่อนหน้าลงต่ำ ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยฤทธิ์ของสุรา เฟยหนานเห็นดังนั้นจึงใช้ตำราที่อยู่ในมือตีที่ใบหน้าของเขา

"นี่แนๆๆๆ ออกไปนะ"

"โอ้ย!!!ข้าเจ็บนะ หยุดเดี๋ยวนี้"เขาใช้มือมาบังที่ใบหน้าของเขา

"ออกไปนะ"นางตีไม่หยุด

"ข้าบอกให้หยุด!!"ฉินไห่อี้ช้อนตัวนางขึ้นหลังแล้วไว้วางลงบนเตียง

"โอ้ย!!!ข้าเจ็บนะ"

"ข้าอยากจะรู้จริงๆว่าถ้าเจี้ยนสือรู้ว่าเจ้าเป็นของข้ามันจะรู้สึกอย่างไร ฮะๆๆๆ"

"ท่านอ๋อง...."

"ไม่ต้องเรียกหรอก พรุ่งนี้มันก็จะมาหาเจ้าแล้ว แต่ถึงเวลานั้นเจ้าก็จะเป็นของข้าไปแล้ว ฮะๆๆๆ"

"ท่าน!!!ทำไมถึงเลวขนาดนี้"

"อย่างน้อยข้าก็เลวพอที่จะฆ่าจ้าวหลินจื่อได้"

"จะ...จ้าวหลินจื่อ"

จ้าวหลินจื่อ นะ..นี่มันพี่ชายของจ้าวฮวาเอ๋อนี่ เขาเป็นคนฆ่าหรือ

...............................