ความทรงจำที่ยากจะลืมเลือน

เนื้อเรื่อง

ฉันชื่อมะเดี่ยว ฉันรู้ตัวว่าฉันเป็นคนที่จริงจัง ประพฤติตัวถูกต้องตามกฎระเบียบทุกอย่าง ทุกๆวันฉันใช้ชีวิตไปกับการเรียน วันนี้ก็เช่นกันถึงจะเป็นวันสอบ ทำไมฉันไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆนิและน้ำหว้าทำไมยัย2คนนั่นไม่เคยรอฉันเลย ออกจากห้องสอบหน้าตาเฉย ออกไปก่อนก็ไม่มีรอ ทุกๆทีเพื่อนมีอยู่รอบๆตัวฉันก็เหมือนกันแต่ทำไม ทำไมวันนี้ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวล่ะ เพื่อนรอบตัวหายไปเหมือนสายลม มีเพียงฉันอยู่คนเดียว ก่อนเลิกเรียนวันนี้ฉันแอบเห็นนิกับน้ำหว้า 2คนนั้นมองฉันด้วยสายตาเย็นชาฉันไม่เข้าใจเลย ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“เป็นไรน่ะนิ น้ำหว้า” ฉันทักเพื่อนทั้ง2 แต่2คนนั้นเมินฉัน มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ

“นร.นั่งที่ก่อนกับครูจะขอตรวจกระเป๋านะ”

“ค่ะ”

“อย่ามาโกหกนะ! ไม่ใช่ว่ามีแต่เธอเท่านั้นที่จะรอดพ้นการทำโทษไปได้นะ!”

ไม่ว่าจะพูดยังไงอาจารณ์ก็ไม่ฟังที่ฉันพูดเลย ทำไมล่ะฉันก็เป็นเด็กดีมาตลอดไม่เคยประพฤติตัวผิดกฎ ทำไมคุณครูไม่เชื่อฉันเลยฉันไม่ได้ทำจริงๆนะ มีคนตั้งใจแกล้งฉัน ใครกันฉันไม่เคยเป็นศัตรูกับใคร ทำไมนะ ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย ทำไม

หลังเลิกเรียนรีบวิ่งไปหานิและน้ำหว้า หวังว่า 2คนนั้นจะเชื่อฉันนะเพราะว่าเรื่องเมื่อตอนกลางวันฉันไม่ได้ทำ

“นิ น้ำหว้าพวกเธอเชื่อฉันใช่มั๊ยว่าฉันไม่ได้ทำ”

“อย่าเข้ามานะยัยแหกกฎ ฉันไม่มีเพื่อนอย่างเธอ”

“ไปเถอะนิ อย่าเสียเวลากับคนอย่างนี้เลย”

“พวกเธอไม่เชื่อฉันหรอ ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้ทำ ฉันพูดจริงๆนะพวกเธอเชื่อฉันนะ เธอก็รู้ว่าฉันไม่เคยโกหกนี่”

“พอเถอะมะเดี่ยว พวกเราเชื่อเธอไม่ได้หรอก” นิทำไม ทำไมเธอพูดแบบนี้ล่ะ เราเป็นเพื่นกันนะ เธออย่าล้อฉันเล่นสิ

“ใช่ หลักฐานก็เห็นกันอยู่ เห็นกันทั้งห้อง คุณครูก็เห็น” น้ำหว้า เธอก็อีคนไม่เชื่อใจฉันเลย

นิและน้ำหว้าเดินไป ปล่อยทิ้งฉันให้ร้องให้กับอย่างน่าสมเพศอยู่คนเดียว รอบข้างมีแต่เสียงว่านินทาฉัน ฉันเดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกเว้งว้าง

“เดี่ยวกลับมาแล้วหรือ ครูโทรมาบอกแม่หมดแล้ว ทำไมทำอย่างนี้รู้ว่าผิดกฎแล้วทำทำไม”

“แม่หนูไม่ได้ทำนะ ทำไมแม่ไม่เชื่อหนูบ้าง”

ฉันวิ่งขึ้นห้องนอนไปโดยไม่สนใจอะไรเลยทั้งนั้น มันไม่ยุติธรรมเลย ฉันไม่ได้ทำอะไร ฉันไม่ผิด แต่ทุกคนมองว่าฉันเป็นคนผิด พรุ่งนี้…ฉันต้องประท้วง ใช่เรียกร้องความเป็นทำของฉันคืน พรุ่งนี้…รอให้ถึงพรุ่งนี้ก่อนเถอะ

รุ่งขึ้นวันนี้ฉันไปโรงเรียนตามปกติ และฉันก็เดินเข้ารั้วโรงเรียนมาพร้อมกับเสียงซุบซิบนินทาว่าร้ายกับเรื่องเมื่อวาน ฉันเดินเชิดหน้าผ่านมาโดยไม่สนใจอะไร ใครจะหาว่าฉันหยิ่งหรืออะไรฉันก็ไม่สนแล้ว เพราะตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ไม่ว่าแม่ นิ น้ำหว้า กระทั่งคุณครูที่เชื่อใจฉันที่สุด ไม่มีใครเชื่อใจอะไรฉันอีกแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังรีบวิ่ง แต่ไม่ได้รีบไปห้องเรียนหรอกนะ ฉันกำลังไปที่หอนาฬิกา ที่นั่นมองเห็นทั่วทุกส่วนของบโรงเรียนกระทั่งบ้านแถวนั้น รวมถึงบ้านฉันด้วย ฉันวิ่งมาจนถึงที่ๆสูงที่สุดในโรงเรียน

“แก็ง”

เสียงนาฬิกาดัง มันเป็นสัญญาณว่าโรงเรียนเข้าแล้ว ตอนนี้ทุกคนกำลังเงยหน้ามามองดูฉัน ทุกคนกำลังมองดูการเรียกร้องความเป็นธรรม

“ทุกคนเป็นพยานนะ เรื่องตอนเที่ยงเมื่อวาน ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่ผิด ฉันทนไม่ไหวแล้วนะในเมื่อไม่มีใครเชื่อใจฉันฉันจะไม่ทนอะไรอีกต่อไปแล้ว”

หลังจากนั้นฉันก็กระโดดลงมาในที่สุดฉันก็สบายสักที จบลงแล้วชีวิตของฉัน ลาก่อนค่ะแม่ ลาก่อนนิ น้ำหว้า ต่อไปนี้พวกเธอจะได้ไม่ต้องมีเพื่อนอย่างฉัน ลาก่อน ทุกคน…

Ni Talk*----

“ไม่ม่มมมมมมมมมมมม” ฉันกรี๊ดร้องออกมา พร้อมกับรีบวิ่งไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มะเดี่ยวทำไมแกทำแบบนี้ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจฉันกับน้ำหว้าแค่อยากแกล้งแกเล่นๆ ฉันร้องไห้โอดครวญพลางพล่ำขอโทษยัยมะเดี่วกับเรื่องที่เกิดขึ้น สักพักยัยน้ำหว้าก็วิ่งตามมา

“มะเดี่ยว มะเดี่ยวฟื้นสิ ฟื้นสิฮือๆๆๆๆ มะเดี่ยวเราขอโทษ เราขอโทษ “ น้ำหว้าพล่ำขอโทษเหมือนฉัน แต่มันสายไปซะแล้ว ยัยนั่น…มะเดี่ยวสิ้นลมหายใจแล้ว ถ้าตอนนั้นฉันวิ่งขึ้นไปและคว้ามือเขาไว้ก็คงดี ทำไมยัยนั่นต้องทำอะไรโง่ๆด้วย

หลังจากนั้นเราก็สืบได้ว่ามีคนเอาหวีและกระจกไปใส่ไว้ในกระเป๋าของมะเดี่ยว ยัยนั่นรับสารภาพกับคุณครูหมดว่า”ฉันเห็นเขาจริงจังนี่นาไม่คิดว่าจะทำอะไรโง่ๆอย่านี้”

มะเดี่ยวตอนนี้ทุกคนเชื่อใจเธอนะ เราอยากจะบอกกับเธอถ้ามีโอกาสได้เจอนะว่า พวกเราเชื่อใจเธอเสมอ ตอนนั้นเราแค่อยากแกล้งพูดเล่นๆ เราเห็นเธอทำหน้าจริงจังตลอด ขอโทษ…ขอโทษนะมะเดี่ยว…

หลังจากที่ฉันเรียนจบฉันกับน้ำหว้าก็ย้ายไปเข้าโรงเรียนมัธยมต้นที่อื่น เราแยกทางกันไป เราอยากให้เธออยู่ด้วยจนถึงทุกวันนี้นะ…มะเดี่ยวเธอยังอยู่ในใจฉันกับน้ำหว้าเสมอ เราจะไม่มีวันลืมเธอเลย ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไงก็ตาม

“แล้วเธอพกมันมาทำไม ครูรู้ว่าเธอเป็นคนจริงจังประพฤติตัวดีมาตลอดแต่ครูไม่คิดนะว่าเธอจะทำอย่างนี้”

“ครูคะหนูไม่รู้เรื่องนะคะนั่นไม่ใช่ของหนู มีใครอามาใส่ไว้ในกระเป๋าของหนูต่างหาก”

คุณครูเดินตรวจกระเป๋านร. จนกระทั่งเดินมาถึงโต๊ะฉัน

“มะเดี่ยวเธอรู้มั๊ยโรงเรียนเรามีกฎห้ามพกหวีและกระจกมาโรงเรียน”

คุณครูถามฉัน ใช่แล้วล่ะโรงเรียนนี้เข้มงวดมาก ห้ามพกกระทั่งหวีและกระจก ถ้าตรวจพบถือว่าผิดกฎเลยที่เดียว ทุกคนต้องแต่งตัวเหมือนกัน ทำทุกอย่างเหมือกัน ทำเหมือนพวกเรานร.ไม่มีหัวใจ เหมือนหุ่นยนต์