คุณดินอย่าดุ

“เธอไปกินข้าวที่ไหนวะจนจะเข้าวันใหม่”

เฮือก

“ตอบ”

“ขะ คะ” อยู่ๆ เสียงหายขึ้นมาทันที

“หนูไปกินหมูกะทะ” เหมือนหงุดหงิด เขาจึงขยี้ผมที่ไม่เป็นทรงอยู่แล้วให้อาการมันหนักกว่าเดิม แล้วค่อยฉกของในถุงจากมือกันไปถือไว้ สบายแขนขึ้นทันทีเมื่อเขาเป็นคนหิ้วไว้เอง

“เธอมาเอาป่านนี้ คนเขากินเพรียวจนเมาหมดแล้ว” พูดแบบนั้นแต่ความจริงทุกคนยังปกติ

“ไม่รู้ค่ะ คุณไม่โทรหาหนูคะ”

ทำไมไม่โทรมาเรียก และตามจริง จุดประสงค์ในการออกไปข้างนอก มันเป็นเรื่องส่วนตัว ถ้าฝากซื้อของกันก็ต้องรอใช่ไหม จะว่ากันก็ไม่ถูก พยายามคิดเข้าข้างตัวเองแล้ว แต่รู้ว่าเพื่อนเขาให้ตังค์มาใช้ จึงปฎิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกผิดไม่เร่งซื้อของให้

“ฉันไม่เมมเบอร์เธอไว้ ให้สุ่มโทรรึไง”

                                        

     เป็นกำลังใจโตๆ ให้ด้วยการคอมมเมนต์นะคะ รักก

TB