[Fic ichiishi] The Last Hope Light.

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

น้ำตาหยดสุดท้ายของควินซี่ผู้ทรนง

เนื้อเรื่อง

"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว" เสียงทุ่มนุ่มเอ่ยอย่างนอมน้อมกับชายตรงหน้าที่นั่งอยู่บนบังลังของเหล่าควินซี่
 

          "อืม กลับไปพักเถอะ อุริว" ชายหนุ่มตอบกลับพร้อมเยียดยิ้มเมื่อคิดถึงการทำลายเซย์เรย์เทย์ด้วยพลังของเขาและ"ควินซี่คนสุดท้าย" อิชิดะ อุริว ที่มันช่างง่ายดายหนัก
 

          ไร้เสียงตอบรับจากชายร่างเล็ก เจ้าของชื่ออุริวสะบัดชายผ้าคลุมสีขาวของตนแล้วหันหลังเดินออกจากห้องโถงของพวกควินซี่ ตลอดทุกก้าวฝีเท้าที่เดินผ่านทางเดินสร้างเสียงครหานินทาจากเหล่าควินซี่และทหารอารันคาร์ชั่นล่างทั่วไป แต่เสียงเหล่านั้นไม่อาจเข้าสู่จิตใจที่ฟุ้งส้านของอิชิดะตอนนี้ได้ ปลายเท้าก้าวเข้าสู่พื้นที่ที่ถูกตะเตรียมไว้ให้ ทั่วทั้งห้องถูกตกแต่งด้วยสีขาว
 

          "ว่างเปล่า..จนน่ากลัว" เสียงทุ่มกล่าวอย่างอ่อนแรงก่อนจะทิ้งตัวลงไปกับเตียงนอนนุ่ม ผ้าปูที่นอนสีขาว ชุดและผ้าคลุม ร่วมทั้งผิวกายขาวซีด...หากเส้นผมของอิชิดะเป็นสีเงินเหมือนริวเคนแล้ว คงดูราวกลับถูกกลืนกินไปเสียหมด
 

          "เฮ้อ" เปลือกตาบางหลุบลงและถอนหายใจ ความเงียบเริ่มกัดกินสร้างความว่างเปล่าในจิตใจจนสมองเริ่มคิดเรียบเรียงเรื่องราว...ถึงใครบ้างคนที่ห่างไกล

          "ผม...เกลียดยมทูต"

          "ห่ะ ถ้าจะสู้กับศัตรูหมาหมู่นะ มันต้องหันหลังชนกันสู้ถึงจะถนัด"

          "ตกบันไดครับ"

          "โกหกไม่เนียนเอาสะเล้ย"

          "แล้วอิชิดะละ?"

          "ช่วยดูแลคุโรสากิด้วย"

          "อ้าว มากับเขาด้วยเหรอ"

          "ผมไม่ได้มาเพราะคุณหรอกนะ"

          "นี่นายจะบ้ารึไง เราต้องไปกันแล้วนะ"

          "ม่ายยยย ปล่อยฉันนะอิชิดะ ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น"

          "เอ่อ นี่คุณโยรุอิจิ ทำไมหางถึงเป็นแบบนั้นละครับ"

          "เจ้าบ้า นั้นมันก็เพราะนายนั้นแหละ"

          "แค่ฉันคนเดียวก็พอ รออยู่ตรงนั้นนะแหละ

          "พูดแบบนั้นได้ยังไง ผมยอมไม่ได้หรอก มันอันตรายนะ!!"

          "คุโรสากิ..."

          "..."

          "พอได้แล้วคุโรสากิ นายชนะแล้ว"

          "อิชิดะ นะ นั้นฝีมือฉันเหรอ"

          "บ้าจริงไอ้พวกนี้มันมาหาเรื่องฉันนะเฟ้ยนายจะมายุ่งทำไม"

          "นายนั้นแหละที่ยุ่ง มันเป็นเรื่องของฉันมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"

          "เจ้าบ้า อย่าทำอะไรให้ยุ่งยากสิ นายเป็นถึงประธานนักเรียนแล้วนะ"

          "คุโรสากิ มาทางนี้"

          "อิชิดะ?"

          "ยังไม่เข้าใจอีกหรือไง!!"

          "คุโรสากิ อย่าไปฟังมันนะ คุโรสากิ!!"

          "หนวกหูน่า เป็นห่วงมากเกินไปแล้ว"

          "นานจังนะ คุโรสิกิคุง ไม่ไปดูหน่อยหรอ"

          "ไม่ต้องห่วงหรอกพลังกดดันวิญญาณของฝั่งนู้นหายไปแล้ว อีกอย่างก็ไม่ได้คิดจะไปช่วยตั้งแต่แรกแล้วละ"

          "ครั้งนี้คิดว่าผมคงไปด้วยไม่ได้"

          "เฮอะ ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่คิดว่าถ้าไม่ชวนเดี๋ยวจะมางอนที่หลัง"

          "นี่นาย!!"

          รอยยิ้มบางปรากฏที่ริมฝีปาก ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก พวกเขาไม่เคยคุยกันดีๆเลยสักครั้ง แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังค่อยอยู่เคียงข้างกันมาตลอด ทั้งตอนที่ไปช่วยคุจิกิที่โซลโซไซตี้ ตอนที่สู้กับไอเซน ตอนที่สู้กับตัวแทนยมทูตอีกคน ....จนถึงตอนนี้ รอยยิ้มหุบลงแทบจะทันที
 

          "อย่ามา... อย่ามานะ คุโรซากิ" ริมฝีปากบางพึมพำราวกับภาวนา การต่อสู้ครั้งนี้มีเพียงเขา มีเพียงตัวเขาเท่านั้นที่พอจะทำอะไรได้บ้าง ทั้ง 13 หน่วยพิทักษ์ ทั้งคุจิกิ โอริฮิเมะ ซาโดะ หรือแม้แต่คุโร่ซากิ ไม่มีทาง ไม่มีทางที่จะเอาชนะได้เลย...

           สองมือหยิบโทรศัพท์ที่ได้มาจากร้านอุราฮาระขึ้นมาแนบอก ทั้งสองคนนั้นแทบไม่มีอะไรที่ใช้สื่อถึงกันได้เลย เส้นทางติดต่อเดี่ยวมีแค่เบอร์มือถือที่ใช้ได้ในเซย์เรย์เทย์ มือเรียวเปิดฝาพับโทรศัพท์ขึ้น หน้าจอมืดสนิทราวกับจะตอกย่ำความมืดในจิตใจของอิชิดะตอนนี้
 

          [ถ้าคุณยืนยันจะขอพกไว้ก็ไม่เป็นไรครับ แต่คงให้เปิดเครื่องไม่ได้จริงๆเพราะปกติแล้วมันก็มีไว้หาสัญญาณจากในเซย์เรย์เทย์ คุณคงไม่อยากให้พวกยมทูตมายุ่มหย่ามกับพวกเราหรอกนะครับ]
 

          "นายน่ะ... แม้จะเป็นนาย ก็สู้ไม่ได้หรอก เพราะงั้น ห้ามมานะ" น้ำเสียงเบาราวกับกระซิบยังคงดังซ้ำ ๆ เพียงแต่ยิ่งนาน น้ำเสียงนั้นก็ยิ่งเบาลง และสั่นเครือจนเริ่มฟังไม่รู้เรื่อง น้ำอุ่นๆไหลรินออกจากตา เป็นครั้งแรกที่ความอ่อนแอเกาะกุมจนร้องไห้หลังจากที่ปู่ของอิชิดะตายไป คนเข็มแข็งที่ไม่เคยร้องไห้กลับต้องร้องออกมา ราวกับกำแพงสูงใหญ่ที่พังทลาย

          พลังอำนาจที่มากล้นกว่าผู้ใด

          พลังที่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจสู้ได้

          ความตายที่แผ่กระจายไปทั่วทุกสามโลก

          ความสิ้นหวังที่คลืบคลานไปทั่ว

         เขารู้ดียิ่งกว่าใคร พลังอำนาจของจูฮาบัช ไม่มีใครสู้ได้ ไม่... แม้แต่ตัวเขาเอง ไม่แม้แต่คุโรซากิ อิจิโกะ เขารู้ดีว่าการมาที่นี่ด้วยแผนการสุดท้ายของเขา มันก็คงไม่สามารถทำอะไรได้ แต่ถ้าหากว่า ถ้ามันสำเร็จ อย่างน้อย เขาก็ไม่อยากให้อีกคนต้องมาเสี่ยง

          "ถ้าหากว่ามันไม่สำเร็จ ฉันจะทำยังไงดี ฉัน..." น้ำตาอุ่นๆยังไหลพรั้งพรูออกมา ความเดียวดายที่เคยได้รับการเติมเต็มจากเพื่อนกับมลายหายไปอีกครั้งเมื่อศึกพันปีต้องพรากพวกเขาออกจากกัน ความรู้สึกในหัวตีกะนไปพร้อม ๆ กับความอึดอัดจากหัวใจ เขาไม่ได้อยากจะทำดท่มาสู้คนเดียว แค่อยากจะปกป้องเอาไว้ ทั้งมิตรภาพ ทั้งเรื่องราว และความรักที่เป็นไปไม่ได้นี้ อยากจะปกป้องมันไว้ทั้งหมด น้ำตาหยดสุดท้ายเปียกหมอนก่อนที่สมองจะว่างเปล่า
 

          "อิชิดะ อุริว" นิ้วยาวเกลี่ยผมสีดำสนิทออกจากพวงแก้มนุ่ม ใต้ขอบตาของคนร่างเล็กแดงช่ำจากการร้องไห้
 

          "นี่ถือเป็นความเมตตาครั้งสุดท้าย" ชายร่างสูงจัดท่าทางของคนตัวเล็กบนเตียงใหญ่ให้เข้าที่ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง กลุ่มผมยาวขยับตามท่วงท่าจังหวะเดิน พลังอำนาจของราชาอยู่กับเขาในยามจันทร์ส่อง เขามั่นใจในคำตอบของข้อสงสัยของตนเอง และยิ่งชัดเจนขึ้นเมื่อได้เห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาเมื่อครู่

          เขามองเห็นตัวตนที่คล้ายคลึงกันกับตัวเองเมื่อก่อนจากชายหนุ่ม ทว่า ตัวเขาไม่เคยร้องไห้ และหากมิตรสหายเก่าเลือกที่จะปองร้ายฝ่าบาทของเขาในตอนนี้แล้วเขาคงไม่ลังเลที่จะหยุดยั่ง... เพียงแต่ลึก ๆ ในใจ ส่วนหนึ่งที่ลึกเกินกว่าใครจะรู้ ความเจ็บปวดนั้นยังคงซ่อนตัวอยู่
 

          "หลับให้สบายเสียเถอะ เพราะสงครามจะเริ่มต้นต่อจากนี้"

------------------------------

สวัสดีค่ะ ทุกคนนนน เรื่องนี้ ถ้าใครทันมาอ่านตั้งแต่ภาคควินซี่ปล่อยใหม่ ๆ จะทราบว่าเนื้อเรื่องและบทพูดถูกเปลี่ยนไปนะคะ เราเข้ามาแก้เพื่อให้เข้ากับเรื่องหลังของบลีชจริง ๆ ถึงแม้จะรู้ดีแก่ใจอยู่แต่แรกแล้วว่ายังไงก็ต้องจบแบบพระเอกมีครอบครัว แต่ใจฉันจะมั่นคงในเรือแม้มันจะแตกไปแล้วค่ะ!!

ยังไงก็ตาม อย่าลืมอุดหนุนสินค้าลิขสิทธิ์ตามกำลังทรัพท์ด้วยนะคะ ;w;V

ปล ถึงแม้จะถูกตัดจบอย่างเอี้ย ๆ ก็เถอะ....